1. Jehova, friðar Gud

og um ævir kærleiks Gud,

hevði bert tín góði friður

fallið menniskjum í lut.

Vit leita ráð hjá tær,

ið við soninum kom nær,

vilja fegin fáa friðin,

tann, sum einans fæst frá tær.

2. Øll verðin søkir frið,

roynir helst á skeivum mið,

sáar ilt og heystar verri,

lítið kemur rætt á glið.

Men vit, ið søkja teg,

finna frið á tínum veg,

halda fegin givin lyfti,

biðja: ’Gud, tín vilji ske.’

 3. Tín góði andi var

tann, ið altíð visti svar,

lýsti væl, har myrkur ráddi,

gjørdi okkum verndargarð.

Sum sirmið sílar inn,

fellur friður tín á sinn,

verjir hjartað, sissar tankan,

turkar sorgartár av kinn.