اِشَعْیا ۵۸:۱-۱۴
۵۸ «فریاد بلند برآور و دریغ مدار؛آواز خود را همچون کرّنا بلند کرده،به قوم من عِصیانشان راو به خاندان یعقوب گناهانشان را اعلام کن.
۲ زیرا آنان هر روزه مرا می‌جویند،چنانکه گویی به شناخت راههای من رغبت دارند؛همچون قومی پارسا می‌نمایند،همچون قومی که قانون خدای خویش را ترک نکرده باشند.دربارهٔ قوانین عادلانه از من پُرسش می‌کنند،و چنان می‌نمایند که از تقرب جستن به خدا مسرورند.
۳ می‌گویند: ”چرا روزه گرفتیم و تو ندیدی؟جان خویش را رنجور ساختیم و درنیافتی؟“«از آن رو که شما در ایام روزهٔ خویش، خشنودی خود را می‌جوییدو بر کارگران خود ظلم روا می‌دارید.
۴ اینک به جهت نزاع و کشمکش روزه می‌گیرید،برای اینکه شریرانه به یکدیگر مشت بزنید.با چنین روزه‌ای،نمی‌توانید صدای خود را در عرش برین بشنوانید.
۵ آیا روزه‌ای که من می‌پسندم این است؟روزی که آدمی جان خود را رنجور سازد،سر خویش را همچون نی خم کند،و بر پلاس و خاکستر بخوابد؟آیا این است آنچه روزه‌اش می‌نامیدو آن را روز مقبول خداوند می‌خوانید؟
۶ «آیا روزه‌ای که من می‌پسندم این نیستکه زنجیر بی‌عدالتی را بگشایی،و بندهای یوغ را باز کنی؟مظلومان را آزاد سازی،و هر یوغ را بشکنی؟
۷ که نان خود را با گرسنگان قسمت کنیو فقیرانِ بی‌خانمان را به خانهٔ خویش آوری؟و چون برهنه‌ای بینی، او را بپوشانیو از آن که از گوشت تن توست، خود را پنهان نسازی؟
۸ آنگاه نور تو همچون فجر طلوع خواهد کرد،و صحت تو به‌زودی خواهد رویید؛پارسایی‌ات* پیشاپیش تو خواهد خرامید،و جلال خداوند از پشت نگاهبان تو خواهد بود.
۹ آنگاه دعا خواهی کرد و خداوند تو را اجابت خواهد نمود؛یاری خواهی طلبید و او خواهد گفت: ”اینک حاضرم!“«اگر یوغ ستم و انگشت اشاره* را از خود دور کنی،و از بدگویی بپرهیزی؛
۱۰ اگر تمامی همّ خود را وقف گرسنگان کنیو جان ستمدیدگان را سیر سازی،آنگاه نور تو در تاریکی خواهد درخشیدو شبِ تو همچون نیمروز روشن خواهد بود.
۱۱ خداوند پیوسته تو را هدایت خواهد کرد،و جان تو را در بیابان سوزناک سیر خواهد نمود؛به استخوانهایت قوّت خواهد بخشید،و تو چون باغی خواهی بود سیرابو چشمه‌ای که آبش کم نشود.
۱۲ قوم تو ویرانه‌های کهن را بنا خواهند کرد،و بنیانهای ایام سَلَف را بر پا خواهند داشت.و تو را بنا کننده دیوارهای شکسته خواهند خواندو مرمت‌گر کوچه‌ها به جهت سکونت.
۱۳ «اگر شَبّات را زیر پا ننهیو در روز مقدس من خشنودی خود را به جا نیاوری،اگر شَبّات را مایهٔ خوشی بشماریو روز مقدس خداوند را محترم بخوانی،اگر آن را حرمت نهیو به راههای خود رفتار نکنی،اگر لذت خود را نجوییو سخنان بیهوده* بر زبان نرانی،
۱۴ آنگاه لذت تو در خداوند خواهد بود؛تو را بر بلندیهای زمین سوار خواهم کرد،و میراث پدرت یعقوب را به تو خواهم خورانید؛»
زیرا که دهان خداوند تکلم کرده است.
پاورقی‌ها
^ ۵۸:۸ یا ”پارساکنندهٔ تو“.
^ ۵۸:۹ مقصود از ”انگشت اشاره“، «افترا زدن» است.
^ ۵۸:۱۳ در عبری: ”سخنان خود را“.
