1, 2. Jaka zmiana nastąpiła w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. i kto wszedł w skład nowego ludu Jehowy? (Zobacz ilustrację tytułową).

ŚWIĘTO Pięćdziesiątnicy w 33 roku n.e. było kamieniem milowym w historii ludu Jehowy na ziemi. Nastąpiła wtedy diametralna zmiana. Jehowa za pośrednictwem ducha świętego powołał do istnienia nowy naród — duchowy „Izrael Boży” (Gal. 6:16). Po raz pierwszy od czasów Abrahama znakiem wyróżniającym lud Jehowy nie miało już być cielesne obrzezanie. O każdym należącym do tego nowego narodu Paweł napisał: „Jego obrzezaniem jest obrzezanie serca przez ducha” (Rzym. 2:29).

² Pierwszymi członkami tego nowego narodu Bożego byli apostołowie oraz przeszło stu innych uczniów Chrystusa, którzy zebrali się w górnej izbie w Jerozolimie (Dzieje 1:12-15). Został na nich wylany duch święty, przez co stali się zrodzonymi z ducha synami Boga (Rzym. 8:15, 16; 2 Kor. 1:21). Stanowiło to dowód, że zaczęło obowiązywać nowe przymierze, którego pośrednikiem był Chrystus i które zostało uprawomocnione jego krwią (Łuk. 22:20; odczytaj Hebrajczyków 9:15). W ten sposób uczniowie ci weszli w skład nowego narodu Jehowy, Jego nowego ludu. Duch święty uzdolnił ich do głoszenia w różnych językach,  którymi mówili Żydzi i prozelici przybyli do Jerozolimy z całego imperium rzymskiego na obchody żydowskiego Święta Tygodni, czyli Pięćdziesiątnicy. Ludzie ci słyszeli i rozumieli we własnych językach „wspaniałe rzeczy Boże” obwieszczane przez zrodzonych z ducha chrześcijan (Dzieje 2:1-11).

3-5. (a) Co Piotr powiedział Żydom w dniu Pięćdziesiątnicy? (b) Jakie działania przyczyniły się do rozwoju nowego narodu Jehowy w początkowym okresie jego istnienia?

³ Aby Żydom i prozelitom umożliwić wejście w skład nowo narodzonego narodu — zboru chrześcijańskiego — Jehowa posłużył się apostołem Piotrem. W dniu Pięćdziesiątnicy apostoł ten odważnie oznajmił zgromadzonym Żydom, że muszą uznać Jezusa, którego zawiesili na palu, ponieważ „Bóg uczynił go zarówno Panem, jak i Chrystusem”. Kiedy ludzie z tłumu zapytali, co powinni zrobić, Piotr odrzekł: „Okażcie skruchę i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa ku przebaczeniu waszych grzechów, a otrzymacie wspaniałomyślny dar ducha świętego” (Dzieje 2:22, 23, 36-38). Tego dnia nowy naród, Izrael duchowy, powiększył się o jakieś 3000 osób (Dzieje 2:41). Dalsza gorliwa służba apostołów przynosiła kolejne owoce (Dzieje 6:7). Nowy naród wciąż się rozrastał.

⁴ Później dziełem głoszenia zostali objęci również Samarytanie i dało to dobre rezultaty. Wielu z nich zostało ochrzczonych przez ewangelizatora Filipa, ale nie od razu otrzymało ducha świętego. Do tych nowo nawróconych ludzi ciało kierownicze w Jerozolimie wysłało apostołów Piotra i Jana, żeby „wkładali na nich ręce i ci odtąd otrzymywali ducha świętego” (Dzieje 8:5, 6, 14-17). Tak więc Samarytanie ci również stali się zrodzonymi z ducha członkami Izraela duchowego.

⁵ W 36 roku n.e. Piotr znów posłużył za narzędzie umożliwiające kolejnym osobom wejście w skład tego nowego narodu. Stało się tak, gdy głosił rzymskiemu setnikowi Korneliuszowi oraz jego krewnym i przyjaciołom (Dzieje 10:22, 24, 34, 35). W sprawozdaniu biblijnym czytamy: „Kiedy Piotr jeszcze mówił (...), duch święty zstąpił na wszystkich [nie-Żydów] słyszących to słowo. A wierni, którzy przyszli z Piotrem — ci z obrzezanych — zadziwili się, ponieważ wspaniałomyślny dar ducha świętego został wylany także na ludzi z narodów” (Dzieje 10:44, 45). W ten sposób możliwość należenia do Izraela duchowego została udostępniona nieobrzezanym poganom, którzy uwierzyli.

6, 7. Co i w jakim zakresie członkowie nowego narodu robili jako ‛lud dla imienia Jehowy’?

⁶ Na spotkaniu wczesnochrześcijańskiego ciała kierowniczego w 49 roku  n.e. uczeń Jakub oznajmił: „Symeon [Piotr] wyczerpująco opowiedział, jak to Bóg po raz pierwszy zwrócił uwagę na narody, aby z nich wziąć lud dla swego imienia” (Dzieje 15:14). Do tego nowego ludu, noszącego imię Jehowy, mieli należeć zarówno żydowscy, jak i nieżydowscy chrześcijanie (Rzym. 11:25, 26a). Później Piotr napisał: „Niegdyś nie byliście ludem, lecz teraz jesteście ludem Bożym”. A powierzone im zadanie nakreślił słowami: „Jesteście ‚rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność — żebyście szeroko oznajmili wspaniałe przymioty’ tego, który was powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła” (1 Piotra 2:9, 10). Mieli rozgłaszać chwałę Tego, którego reprezentowali, i publicznie uświęcać Jego imię — mieli odważnie świadczyć o Jehowie, Władcy Wszechświata.

⁷ O członkach Izraela duchowego, podobnie jak niegdyś Izraela cielesnego, Jehowa rzekł: „Lud, który sobie utworzyłem, żeby opiewał moją chwałę” (Izaj. 43:21). Ci pierwsi chrześcijanie demaskowali fałszywe bóstwa otaczane wtedy czcią i odważnie głosili, że Jehowa jest jedynym prawdziwym Bogiem (1 Tes. 1:9). Składali świadectwo na rzecz Jehowy oraz Jezusa „w Jerozolimie, jak i w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8; Kol. 1:23).

8. O czym apostoł Paweł uprzedził lud Boży w I wieku?

⁸ W I wieku n.e. do nieustraszonych osób tworzących ‛lud dla imienia Jehowy’ zaliczał się apostoł Paweł. Stojąc przed pogańskimi filozofami, śmiało bronił zwierzchnictwa Jehowy, ‛Boga, który uczynił świat i wszystko, co na nim, będącego Panem nieba i ziemi’ (Dzieje 17:18, 23-25). Pod koniec trzeciej podróży misjonarskiej apostoł ten uprzedził współwyznawców: „Ja wiem, że po moim odejściu wejdą pomiędzy was ciemięskie wilki i nie będą się czule obchodzić z trzodą, a spośród was samych powstaną ludzie mówiący rzeczy przewrotne, aby pociągnąć za sobą uczniów” (Dzieje 20:29, 30). To zapowiedziane odstępstwo wyraźnie się ujawniło pod koniec I stulecia (1 Jana 2:18, 19).

9. Co po śmierci apostołów stało się z ‛ludem dla imienia Jehowy’?

⁹ Po śmierci apostołów odstępstwo się rozpleniło i doprowadziło do pojawienia się kościołów chrześcijaństwa. Odstępczy chrześcijanie, dalecy od występowania w roli ‛ludu dla imienia Jehowy’, posunęli się nawet do wyrugowania imienia Bożego ze swoich przekładów Biblii. Przejęli pogańskie obrzędy i ściągnęli hańbę na Boga przez niebiblijne dogmaty, „święte wojny” i niemoralne postępowanie. Dlatego przez wieki Jehowa miał na ziemi jedynie garstkę wiernych czcicieli, ale nie był to zorganizowany ‛lud dla jego imienia’.

10, 11. (a) Co Jezus zapowiedział w przypowieści o pszenicy i chwastach? (b) Jak ta przypowieść spełniła się po roku 1914 i z jakim skutkiem?

¹⁰ W przypowieści o pszenicy i chwastach Jezus przepowiedział duchową noc, która miała być skutkiem odstępstwa. Powiedział, że „kiedy ludzie spali”, Diabeł nasiał chwastów na polu, na którym wcześniej Syn Człowieczy posiał pszenicę. Wszystko miało rosnąć razem aż do „zakończenia systemu rzeczy”. Jezus wyjaśnił, że „wybornym nasieniem są synowie królestwa, chwastami zaś są  synowie niegodziwca”. W czasie końca Syn Człowieczy miał wysłać swych „żniwiarzy”, czyli aniołów, aby oddzielili symboliczną pszenicę od chwastów. Synowie Królestwa mieli być zebrani (Mat. 13:24-30, 36-43). Jak do tego doszło i jaki miało to wpływ na ponowne pojawienie się zorganizowanego ludu Jehowy na ziemi?

¹¹ „Zakończenie systemu rzeczy” rozpoczęło się w roku 1914. Podczas wojny, która wybuchła w owym roku, kilkutysięczne wtedy grono namaszczonych chrześcijan, „synów królestwa”, znajdowało się w duchowej niewoli Babilonu Wielkiego. W roku 1919 Jehowa ich uwolnił, czyniąc wyraźną różnicę pomiędzy nimi a „chwastami”, czyli nominalnymi chrześcijanami. Zgromadził „synów królestwa”, by stali się zorganizowanym ludem, przez co spełnił proroctwo Izajasza: „Czy kraj powstanie w bólach porodowych w ciągu jednego dnia? Albo czy naród narodzi się w jednej chwili? Bo Syjon poczuł boleści i urodził swych synów” (Izaj. 66:8). Syjon, organizacja duchowych stworzeń Jehowy, zrodził namaszczonych duchem synów i zorganizował ich w naród.

12. Jak obecnie pomazańcy pokazują, że są ‛ludem dla imienia Jehowy’?

¹² Namaszczeni „synowie królestwa”, podobnie jak niegdyś pierwsi chrześcijanie, są świadkami na rzecz Jehowy (odczytaj Izajasza 43:1, 10, 11). Wyróżniają się dzięki chrześcijańskiemu postępowaniu oraz głoszeniu „dobrej nowiny o królestwie (...) na świadectwo wszystkim narodom” (Mat. 24:14; Filip. 2:15). W ten sposób pomogli wielu, wręcz milionom, osiągnąć stan prawości w oczach Jehowy (odczytaj Daniela 12:3).

13, 14. Co osoby nienależące do Izraela duchowego muszą robić, by służyć Jehowie w sposób godny Jego uznania, i jak to zostało przepowiedziane w proroctwach biblijnych?

¹³ Z poprzedniego artykułu dowiedzieliśmy  się, że cudzoziemcy w starożytnym Izraelu mieli możliwość wielbić Jehowę w sposób cieszący się Jego uznaniem, ale musieli to robić wraz z ludem sprzymierzonym z Bogiem (1 Król. 8:41-43). Podobnie sytuacja wygląda obecnie. Osoby, które nie należą do duchowego Izraela, muszą przyłączyć się do ludu Bożego — „synów królestwa”, czyli namaszczonych duchem Świadków Jehowy.

¹⁴ Napływ ludzi, którzy w obecnym czasie końca pragną oddawać cześć Jehowie razem z Jego ludem, zapowiedziało dwóch starożytnych proroków. Izajasz napisał: „Wiele ludów pójdzie i powie: ‚Przyjdźcie i wstąpmy na górę Jehowy, do domu Boga Jakubowego; a on będzie nas pouczał o swoich drogach i będziemy chodzić jego ścieżkami’. Z Syjonu bowiem wyjdzie prawo, a słowo Jehowy — z Jerozolimy” (Izaj. 2:2, 3). Podobnie prorok Zachariasz przepowiedział, że „wiele ludów oraz potężnych narodów przyjdzie szukać w Jerozolimie Jehowy Zastępów i ułagodzić oblicze Jehowy”. Prorok ten opisał ich jako „dziesięciu mężów ze wszystkich języków narodów”, którzy w sensie przenośnym mieli uchwycić się szaty Izraela duchowego i powiedzieć: „Pójdziemy z wami, bo słyszeliśmy, że z wami jest Bóg” (Zach. 8:20-23).

15. W jakim dziele „drugie owce” współpracują z duchowymi Izraelitami?

¹⁵ „Drugie owce” współpracują z Izraelem duchowym w dziele głoszenia dobrej nowiny o Królestwie (Marka 13:10). Są częścią ludu Bożego i razem z pomazańcami tworzą „jedną trzodę” pod przewodnictwem „wspaniałego pasterza”, Chrystusa Jezusa (odczytaj Jana 10:14-16).

16. Jak Jehowa doprowadzi do ostatniej fazy „wielkiego ucisku”?

¹⁶ Po zniszczeniu Babilonu Wielkiego na lud Jehowy zostanie przypuszczony zmasowany atak. Będziemy wówczas potrzebować ochrony i Jehowa zapewni ją swoim sługom. Ponieważ atak ten zapoczątkuje ostatnią fazę „wielkiego ucisku”, więc to sam Jehowa ustali, kiedy ma dojść do tego ostatecznego rozstrzygnięcia (Mat. 24:21; Ezech. 38:2-4). W owym czasie Gog zaatakuje „lud zebrany z narodów” — lud Jehowy (Ezech. 38:10-12). Ten atak będzie sygnałem do wykonania wyroku na Gogu i jego hordach. Jehowa wywyższy swe zwierzchnictwo i uświęci swe imię, gdyż powiedział: „Dam się poznać na oczach wielu narodów; i będą musieli poznać, że ja jestem Jehowa” (Ezech. 38:18-23).

17, 18. (a) Jakie wskazówki otrzyma lud Jehowy podczas ataku Goga? (b) Co musimy robić, żeby skorzystać z ochrony Jehowy?

¹⁷ Kiedy Gog rozpocznie wspomniany atak, Jehowa powie swym sługom: „Idź, mój ludu, wejdź do swych wewnętrznych komnat i zamknij za sobą drzwi. Schowaj się tylko na chwilę, aż przeminie potępienie” (Izaj. 26:20). W tym krytycznym momencie Jehowa poda nam wskazówki decydujące o przeżyciu, a „wewnętrzne komnaty” mogą mieć związek z naszymi miejscowymi zborami.

¹⁸ Jeśli chcemy skorzystać z ochrony Jehowy w czasie wielkiego ucisku, musimy uznawać, że ma On na ziemi swój lud zorganizowany w zbory. Musimy wciąż trzymać się blisko tego ludu i pozostawać w ścisłej łączności z lokalnym zborem. Obyśmy z całego serca powtarzali za psalmistą: „Wybawienie należy do Jehowy. Błogosławieństwo twoje spoczywa na twym ludzie” (Ps. 3:8).