W pierwszym pomieszczeniu przybytku, nazywanym Miejscem Świętym, znajdował się „świecznik ze szczerego złota” z siedmioma lampami. Za pomocą wizji na górze Synaj Jehowa dał Mojżeszowi szczegółowe instrukcje, jak ma wykonać ten świecznik (Wj 25:31-40; Lb 8:4). Między innymi powiedział mu: „Jego podstawę, trzon, ramiona, kielichy, gałki i kwiaty masz wykuć z jednej bryły”. Razem z lampami i potrzebnymi przyborami świecznik ten ważył 1 talent, co odpowiadało 34,2 kg. Każdego ranka kapłan zajmował się lampami — np. wymieniał knoty i uzupełniał oliwę. A każdego wieczora zapalał lampy, żeby w Miejscu Świętym paliło się światło (Wj 27:20, 21; 30:7, 8). Paweł wspomina o tym świeczniku, kiedy porównuje stare przymierze i przybytek ze wspanialszym nowym przymierzem i „prawdziwym namiotem”, mającym związek z niebem (Heb 8:2, 5).

W pierwszym pomieszczeniu przybytku, nazywanym Miejscem Świętym, znajdował się stół z drewna akacjowego pokryty szczerym złotem. Kładziono na nim „chleby pokładne”, które w Chrześcijańskich Pismach Greckich nazywane są też „chlebami przedkładania” (Heb 9:2, przyp.; Wj 25:30). Na górze Synaj Jehowa przekazał Mojżeszowi w wizji szczegółowe instrukcje, jak ma wykonać ten stół (Wj 25:9, 23-29; Lb 8:4). Miał on być długi na 2 łokcie, szeroki na łokieć i wysoki na półtora łokcia (zob. Dodatek B14). Hebrajskie wyrażenie oddawane jako „chleb pokładny” dosłownie znaczy „chleb oblicza”. Słowo „oblicze” czasami odnosi się do czyjejś „obecności” (2Kl 13:23, przyp.; Ps 16:11 i przyp.). Chleb pokładny w pewnym sensie znajdował się przed obliczem Jehowy, czyli w Jego obecności, jako nieustanna ofiara. W każdy szabat kapłan musiał położyć na stole 12 świeżych chlebów. Układał je w dwa stosy, po sześć sztuk (Kpł 24:4-8). Paweł wspomina o stole na chleby pokładne, gdy porównuje stare przymierze i przybytek ze wspanialszymi realiami niebiańskimi (Heb 8:5).

„Arka Przymierza”, wspomniana w Heb 9:4, zawierała dwie kamienne tablice z Dziesięcioma Przykazaniami. Było to 10 praw, które stanowiły fundament przymierza Prawa, zawartego między Bogiem a narodem izraelskim. To sam Jehowa spisał je po obu stronach tablic i przekazał Mojżeszowi na górze Synaj (Wj 31:18; 32:15). Kiedy Mojżesz wrócił do obozu Izraela i zobaczył, że ludzie uprawiają kult cielca, w gniewie rzucił tablice na ziemię i je roztrzaskał (Wj 32:19). Dlatego Bóg polecił mu wyciosać dwie nowe tablice, na których ponownie spisał Dziesięć Przykazań (Pwt 10:1, 2). W 33 r. n.e. przykazania te, jak również reszta przymierza Prawa zostały zastąpione nowym przymierzem, zawartym między Jehową a nowym narodem — Izraelem duchowym. Jehowa symbolicznie zapisał swoje prawa w sercach osób objętych tym nowym przymierzem (Heb 8:10, 13). Ale chociaż przymierze Prawa już nie obowiązuje, to zasady leżące u podstaw Dziesięciu Przykazań są dalej aktualne (Rz 13:8-10).

W starożytnym Izraelu wielbienie Boga w świętym namiocie, czyli przybytku, było zapowiedzią tego, co miało się stać w przyszłości (Heb 9:9). Jehowa wyjawił w ten sposób, jak przebaczy ludziom grzechy na podstawie ofiary okupu złożonej przez Jezusa. Na przykład w Dniu Przebłagania arcykapłan wykonywał szereg czynności, które miały głębokie znaczenie symboliczne (Heb 9:6, 7). Z tego materiału wideo dowiesz się, jak niektóre z nich zapowiadały, co zrobi Jezus jako „wielki arcykapłan” (Heb 4:14).