„Niewolnik”, który jest wierny i roztropny

„Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i roztropnym, którego pan ustanowił nad członkami czeladzi swojej?” (MATEUSZA 24:45).

1, 2. Dlaczego obecnie bardzo potrzebujemy stałego dopływu pokarmu duchowego?

BYŁO wtorkowe popołudnie 11 Nisan 33 roku n.e. W rozmowie z Jezusem uczniowie poruszyli kwestię, która ma dla nas niezwykłe znaczenie. Zapytali go: „Co będzie znakiem twojej obecności oraz zakończenia systemu rzeczy?” Odpowiadając, Jezus podał doniosłe proroctwo. Zapowiedział ciężkie czasy: wojny, klęski głodu, trzęsienia ziemi i zarazy. Wszystko to miało być zaledwie „początkiem dręczących boleści” — zwiastunem czegoś znacznie gorszego. Doprawdy przerażająca perspektywa! (Mateusza 24:3, 7, 8, 15-22; Łukasza 21:10, 11).

² Większa część tego proroctwa spełnia się już od roku 1914. Ludzkość rzeczywiście dotkliwie odczuwa „dręczące boleści”. Jednak prawdziwi chrześcijanie nie muszą żyć w strachu. Jezus obiecał, że będzie ich zaopatrywał w pożywny pokarm duchowy. Ale jak dostarcza go swym ziemskim sługom, skoro sam przebywa teraz w niebie?

3. Jak Jezus zadbał o dostarczanie nam „pokarmu we właściwym czasie”?

³ Jezus udzielił w tej sprawie wyjaśnień. Wypowiadając to znamienne proroctwo, zapytał: „Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i roztropnym, którego pan ustanowił nad członkami czeladzi swojej, aby im dawał pokarm we właściwym czasie?” Następnie dodał: „Szczęśliwy ów niewolnik, jeśli jego pan, przybywszy, zastanie go tak czyniącego! Zaprawdę wam mówię: Ustanowi go nad całym swoim mieniem” (Mateusza 24:45-47). Miał zatem istnieć pewien „niewolnik”, któremu powierzono zadanie rozdzielania pokarmu duchowego — „niewolnik” wierny, a przy tym roztropny. Czy symbolizował on jakiegoś konkretnego człowieka albo szereg osób żyjących jedna po drugiej, czy może kogoś innego? Ponieważ niewolnik ten miał dostarczać niezbędnego pokarmu duchowego, powinno nam zależeć na poznaniu jego tożsamości.

Pojedyncza osoba czy klasa?

4. Skąd wiadomo, że „niewolnikiem wiernym i roztropnym” nie mogła być jedna osoba?

⁴ „Niewolnikiem wiernym i roztropnym” nie może być jedna osoba. Dlaczego? Ponieważ zaczął przekazywać pokarm duchowy już w I wieku n.e. i według słów Jezusa miał to czynić jeszcze podczas przybycia swego Pana, czyli w roku 1914. Gdyby więc chodziło o jedną osobę, musiałaby pełnić służbę przez dziewiętnaście stuleci. Nawet Metuszelach nie żył tak długo! (Rodzaju 5:27).

5. Wyjaśnij, dlaczego określenie „niewolnik wierny i roztropny” nie może się odnosić do każdego chrześcijanina.

 ⁵ A może „niewolnik wierny i roztropny” to ogólne określenie odnoszące się do każdego chrześcijanina z osobna? Wprawdzie każdy naśladowca Chrystusa powinien być wierny i roztropny, ale Jezusowi najwyraźniej nie o to chodziło, gdy mówił o „niewolniku wiernym i roztropnym”. Skąd taki wniosek? Ponieważ Jezus powiedział o tym niewolniku, że „jego pan, przybywszy”, ustanowi go „nad całym swoim mieniem”. Czy każdy chrześcijanin mógł zostać ustanowiony nad wszystkim — nad „całym” mieniem Pana? Oczywiście, że nie!

6. W jakim sensie naród izraelski miał występować w roli Bożego „sługi” bądź „niewolnika”?

⁶ Pozostaje zatem logiczny wniosek, że użyte przez Jezusa określenie „niewolnik wierny i roztropny” dotyczy grupy chrześcijan. Czy możliwe jest istnienie zbiorowego niewolnika? Tak. Siedem wieków przed Chrystusem Jehowa nazwał wszystkich Izraelitów swoimi świadkami oraz ‛swoim sługą, którego wybrał’ (Izajasza 43:10). Od chwili nadania Prawa Mojżeszowego w roku 1513 p.n.e. po dzień Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. do tej klasy sługi należał każdy Izraelita. Ale większość z nich nie miała bezpośredniego udziału w decydowaniu o sprawach całego narodu ani w rozdzielaniu pokarmu duchowego. Jehowa wyznaczył do tego królów, sędziów, proroków, kapłanów i lewitów. Niemniej wszyscy Izraelici mieli jako naród reprezentować zwierzchnią władzę Jehowy i głosić Jego chwałę wśród innych narodów. Każdy Izraelita miał być świadkiem na rzecz Jehowy (Powtórzonego Prawa 26:19; Izajasza 43:21; Malachiasza 2:7; Rzymian 3:1, 2).

Odprawienie „sługi”

7. Dlaczego starożytny Izrael przestał być „sługą” Bożym?

⁷ Skoro przed wiekami „sługą” Bożym był Izrael, to czy nie jest on również niewolnikiem opisanym przez Jezusa? Niestety nie, ponieważ ten starożytny naród nie okazał się ani wierny, ani roztropny. Paweł wskazał, do czego to doprowadziło, gdy zacytował słowa Jehowy skierowane do Izraelitów: „Imieniu Bożemu bluźnią z waszego powodu między narodami” (Rzymian 2:24). Miara tego wielowiekowego buntowniczego postępowania przepełniła się, gdy Izraelici odrzucili Jezusa. Zostali wtedy odrzuceni przez Jehowę (Mateusza 21:42, 43).

8. Kiedy i w jakich okolicznościach miejsce Izraela zajął nowy „sługa”?

⁸ Ta niewierność Izraela jako „sługi” nie oznaczała jednak, że wierni czciciele Jehowy mieli być na zawsze pozbawieni pokarmu duchowego. Podczas święta Pięćdziesiątnicy w 33 roku n.e., pięćdziesiąt dni po zmartwychwstaniu Jezusa, na 120 uczniów zebranych w górnej izbie pewnego domu w Jerozolimie został wylany duch święty. Narodził się wtedy duchowy naród. Jego członkowie nadali temu rozgłos, śmiało opowiadając mieszkańcom Jerozolimy o „wspaniałych rzeczach Bożych” (Dzieje 2:11). Tak oto ten nowy naród stał się „sługą”, który ogłaszał chwałę Jehowy narodom i zapewniał duchowy pokarm we właściwym czasie (1 Piotra 2:9). Słusznie zaczęto go zatem nazywać „Izraelem Bożym” (Galatów 6:16).

9. (a) Kto wchodzi w skład klasy „niewolnika wiernego i roztropnego”? (b) Kogo symbolizują „członkowie czeladzi”?

 ⁹ Wszyscy członkowie „Izraela Bożego” to oddani Bogu, ochrzczeni naśladowcy Chrystusa namaszczeni duchem świętym i mający nadzieję na życie w niebie. Wyrażenie „niewolnik wierny i roztropny” odnosi się do ogółu osób należących do tego duchowego narodu w dowolnym okresie od roku 33 n.e. aż do naszych czasów, podobnie jak każdy Izraelita żyjący między rokiem 1513 p.n.e. a dniem Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. wchodził w skład przedchrześcijańskiej klasy sługi. A kim są „członkowie czeladzi”, którzy otrzymują od niewolnika pokarm duchowy? W I wieku każdy chrześcijanin żywił nadzieję niebiańską. Dlatego czeladź to także namaszczeni chrześcijanie, tyle że rozpatrywani nie jako grupa, lecz jako poszczególne jednostki. Duchowego pokarmu od niewolnika potrzebował każdy z nich — nie wyłączając braci, którym powierzono w zborze odpowiedzialne funkcje (1 Koryntian 12:12, 19-27; Hebrajczyków 5:11-13; 2 Piotra 3:15, 16).

„Każdemu jego pracę”

10, 11. Skąd wiadomo, że nie wszyscy członkowie klasy niewolnika otrzymują jednakowy przydział pracy?

¹⁰ Wprawdzie „Izrael Boży” otrzymał przydział pracy jako klasa, ale określone zadania mają również poszczególni członkowie tego narodu. Wyraźnie wynika to ze słów Jezusa zanotowanych w Ewangelii według Marka 13:34: „Rzecz ma się tak, jak z człowiekiem, który udając się w podróż za granicę, pozostawił swój dom i dał władzę swoim niewolnikom, każdemu jego pracę, a odźwiernemu kazał czuwać”. Tak więc każdy chrześcijanin należący do klasy niewolnika otrzymał pewne odpowiedzialne zadanie — stosownie do swych możliwości i warunków ma pomnażać ziemskie mienie Chrystusa (Mateusza 25:14, 15).

¹¹ Apostoł Piotr napisał do współczesnych mu chrześcijan namaszczonych duchem: „W takiej mierze, w jakiej każdy otrzymał dar, usługujcie jedni drugim jako wspaniali szafarze niezasłużonej życzliwości Bożej, która się rozmaicie przejawia” (1 Piotra 4:10). A zatem owi pomazańcy zobowiązani byli wykorzystywać otrzymane od Boga dary duchowe, by usługiwać sobie nawzajem. Z powyższych słów Piotra wynika ponadto, że nie wszyscy mieli takie same umiejętności, zadania i przywileje. Jednakże każdy członek klasy niewolnika mógł w jakiś sposób przyczyniać się do budowania owego duchowego narodu. Jak?

12. Jak wszyscy należący do klasy niewolnika, bez względu na płeć, przyczyniali się do powiększania tego grona?

¹² Po pierwsze, od każdego oczekiwano, że będzie występował jako świadek na rzecz Jehowy i głosił dobrą nowinę o Królestwie (Izajasza  43:10-12; Mateusza 24:14). Na krótko przed wstąpieniem do nieba Jezus polecił wszystkim swym wiernym uczniom — zarówno mężczyznom, jak i kobietom — prowadzić dzieło nauczania. Powiedział: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem. A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mateusza 28:19, 20).

13. Jakie zadanie otrzymali wszyscy chrześcijanie namaszczeni duchem?

¹³ Nowo pozyskanych starannie uczono przestrzegać wszystkiego, co Chrystus nakazał swoim naśladowcom. Z czasem takie szczere osoby nabierały odpowiednich kwalifikacji, by nauczać następnych. Pożywny pokarm duchowy docierał do potencjalnych członków klasy niewolnika należących do różnych narodowości. Wszyscy namaszczeni chrześcijanie, mężczyźni i kobiety, wywiązywali się z zadania czynienia uczniów (Dzieje 2:17, 18). Dzieło to miało być wykonywane od chwili, gdy niewolnik zaczął swoją pracę, aż do końca obecnego systemu rzeczy.

14. Jedynie komu powierzono zadania związane z nauczaniem w zborze i jak się na to zapatrywały wierne chrześcijanki namaszczone duchem?

¹⁴ Nowo ochrzczeni pomazańcy stawali się częścią zbiorowego niewolnika i bez względu na to, kto szkolił ich na początku, nadal otrzymywali pouczenia od członków zboru, którzy spełniali wymagania stawiane w natchnionych Pismach starszym (1 Tymoteusza 3:1-7; Tytusa 1:6-9). Wyznaczeni do tego mężczyźni mogli zatem w szczególnej mierze przyczyniać się do rozwoju społeczności chrześcijan. Wierne chrześcijanki namaszczone duchem nie czuły się urażone tym, że nauczanie w zborze powierzono wyłącznie mężczyznom (1 Koryntian 14:34, 35). Przeciwnie, cieszyły się, że mogą korzystać z owoców ciężkiej pracy swych duchowych braci w zborze oraz że same mogą wykonywać pewne zadania, na przykład głosić innym dobrą nowinę. Gorliwe namaszczone duchem siostry w naszych czasach przejawiają podobną pokorę, niezależnie od tego, czy starsi w ich zborze są pomazańcami, czy nie.

15. Co było jednym z głównych źródeł pokarmu duchowego w I stuleciu i kto przewodził w jego rozdzielaniu?

¹⁵ W I wieku zasadnicza część pokarmu duchowego wychodziła bezpośrednio spod pióra apostołów i innych uczniów sprawujących przewodnictwo. Spisane przez nich listy — zwłaszcza te zaliczające się do 27 natchnionych ksiąg Chrześcijańskich Pism Greckich — krążyły między zborami i bez wątpienia właśnie na ich podstawie nauczali miejscowi starsi. W ten sposób przedstawiciele niewolnika wiernie rozdzielali wśród prawdziwych chrześcijan wartościowy pokarm duchowy. Klasa ta w I wieku rzetelnie wywiązywała się ze swego zadania.

„Niewolnik” dziewiętnaście stuleci później

16, 17. Jak w latach poprzedzających rok 1914 klasa niewolnika okazała się wierna w wykonywaniu swych zadań?

¹⁶ A co powiedzieć o naszych czasach? Czy w roku 1914, kiedy rozpoczęła się obecność Jezusa, zastał on namaszczonych chrześcijan wiernie rozdzielających pokarm we właściwym czasie? Z całą pewnością tak. Grupę tę można było wyraźnie rozpoznać po wydawanych przez nią wybornych owocach (Mateusza 7:20). Minione lata dostarczyły dalszych dowodów potwierdzających ten wniosek.

¹⁷ W chwili przybycia Jezusa głoszeniem prawdy biblijnej gorliwie zajmowało się około 5000 członków jego czeladzi. Pracowników było więc niewielu, ale niewolnik posługiwał się w tej działalności rozmaitymi pomysłowymi metodami (Mateusza 9:38). Na przykład publikowano kazania biblijne niemal w 2000 gazet. Dzięki temu prawda ze Słowa Bożego docierała jednocześnie do dziesiątków tysięcy czytelników. Przygotowano też ośmiogodzinną prezentację kolorowych slajdów i filmów, przedstawiającą orędzie biblijne od początków stworzenia do końca Tysiącletniego Panowania Chrystusa. Ten nowatorski jak na owe czasy  pokaz przybliżył prawdę biblijną łącznie 9 milionom ludzi na trzech kontynentach. Kolejną pomocą była literatura. Na przykład w roku 1914 niniejsze czasopismo wydawano w nakładzie około 50 000 egzemplarzy.

18. Kiedy Jezus ustanowił niewolnika nad całym swoim mieniem i dlaczego?

¹⁸ Istotnie, Pan po przybyciu stwierdził, że jego wierny niewolnik pracowicie rozdziela pokarm między członków czeladzi i głosi dobrą nowinę. Owego sługę czekały teraz większe zadania. Jezus zapowiedział: „Zaprawdę wam mówię: Ustanowi go nad całym swoim mieniem” (Mateusza 24:47). Doszło do tego w roku 1919, kiedy ów niewolnik miał już za sobą okres prób. Ale dlaczego w ogóle zaistniała potrzeba zwiększenia zakresu obowiązków „niewolnika wiernego i roztropnego”? Otóż przybywało mienia Pana. W roku 1914 Jezus został królem.

19. Wyjaśnij, jak zaspokajane są duchowe potrzeby „wielkiej rzeszy”.

¹⁹ Nad jakim konkretnie mieniem ustanowił swego wiernego niewolnika nowo koronowany Władca? Chodzi o wszystkie jego dobra duchowe na ziemi. Na przykład dwadzieścia lat po wstąpieniu Chrystusa na tron poznano tożsamość „wielkiej rzeszy” „drugich owiec” (Objawienie 7:9; Jana 10:16). Nie byli to namaszczeni duchem członkowie „Izraela Bożego”, lecz spodziewający się żyć wiecznie na ziemi szczerzy mężczyźni i kobiety, którzy umiłowali Jehowę i pragnęli Mu służyć podobnie jak pomazańcy. Ludzie ci niejako powiedzieli do członków klasy „niewolnika wiernego i roztropnego”: „Pójdziemy z wami, bo słyszeliśmy, że z wami jest Bóg” (Zachariasza 8:23). Ci nowo ochrzczeni chrześcijanie zaczęli korzystać z tego samego pożywnego pokarmu duchowego, co namaszczeni duchem członkowie czeladzi, i zasiedli do tego samego duchowego stołu. Jakże wielkiego zaszczytu dostąpiły osoby należące do „wielkiej rzeszy”!

20. Jaką rolę w pomnażaniu dóbr Pana odgrywa „wielka rzesza”?

²⁰ Członkowie „wielkiej rzeszy” z radością przyłączyli się do pomazańców w dziele głoszenia dobrej nowiny. Przyczyniło się to do dalszego powiększenia ziemskiego mienia Pana i rozszerzenia zakresu obowiązków „niewolnika wiernego i roztropnego”. Ze względu na wzrost liczby osób, które umiłowały prawdę, konieczne stało się rozwinięcie działalności wydawniczej, by nadążać za rosnącym zapotrzebowaniem na literaturę biblijną. W jednym kraju po drugim powstawały biura oddziałów Świadków Jehowy. Wysyłano też misjonarzy „aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Szeregi chwalców Boga wzrosły z 5000 namaszczonych duchem chrześcijan w roku 1914 do przeszło 6 milionów głosicieli obecnie, przy czym większość z nich stanowią członkowie „wielkiej rzeszy”. Doprawdy, mienie Króla od czasu jego koronacji w roku 1914 wielokrotnie się pomnożyło!

21. Jakie dwie przypowieści omówiono w następnym artykule?

²¹ Wszystko to dowodzi, że niewolnik rzeczywiście jest „wierny i roztropny”. Tuż po wzmiance o „niewolniku wiernym i roztropnym” Jezus uwypuklił znaczenie obu tych przymiotów za pomocą dwóch przypowieści: o mądrych i głupich dziewicach oraz o talentach (Mateusza 25:1-30). Z pewnością rozbudza to naszą ciekawość! Co owe przypowieści oznaczają dla nas? Sprawę tę omówimy w następnym artykule.

Jak sądzisz?

• Kto jest „niewolnikiem wiernym i roztropnym”?

• Kogo wyobrażają „członkowie czeladzi”?

• Kiedy ustanowiono „niewolnika wiernego i roztropnego” nad całym mieniem Pana i dlaczego właśnie wtedy?

• Kto i w jaki sposób pomaga w ostatnich dziesięcioleciach pomnażać mienie Pana?

[Pytania do studium]

[Ilustracje na stronie 10]

W I stuleciu klasa niewolnika wiernie wywiązywała się z otrzymanego zadania