آیا شما نقطهٔ مشترکی با پیامبران دوران باستان دارید؟‏ در ترجمهٔ دنیای جدید ویرایش ۲۰۱۳،‏ انگلیسی در «واژه‌نامهٔ عبارات کتاب مقدّس» پیامبر چنین تعریف شده است:‏ «پیامبر مقصود الٰهی را آشکار می‌کند،‏ او سخنگوی خداست نه فقط در بیان پیشگویی،‏ بلکه تعالیم خدا،‏ فرامین و داوری‌هایش را نیز بیان می‌کند.‏» با این که شما پیشگویی نمی‌کنید،‏ کلام خدا را یعنی آنچه در کتابش نوشته شده است،‏ اعلام می‌کنید.‏—‏مت ۲۴:‏۱۴‏.‏

به‌راستی افتخار بزرگی است که اجازه داریم در مورد یَهُوَه خدایمان با مردم صحبت کنیم و مقصود و خواست او را به آنان تعلیم دهیم!‏ ما در این فعالیت با فرشته‌ای که ‹در دل آسمان پرواز می‌کند› همکاری می‌کنیم.‏ (‏مکا ۱۴:‏۶‏)‏ اما گاه سختی‌هایی که با آن روبرو هستیم موجب می‌شود که این افتخار فوق‌العاده را از نظر دور داریم.‏ خستگی،‏ دلسردی یا حس بی‌ارزشی می‌تواند از جمله این سختی‌ها باشد.‏ برای پیامبران وفادار در زمان باستان نیز غیر از این نبود،‏ اما آنان دست از کار نکشیدند.‏ یَهُوَه خدا به آنان یاری رساند که وظیفهٔ خود را به انجام رسانند.‏ در اینجا سه نمونه را بررسی می‌کنیم و خواهیم دید که از چه جنبه‌هایی می‌توانیم آنان را سرمشق قرار دهیم.‏

شاید گاه از فعالیت‌های روزانه‌مان خسته هستیم و تمایلی به شرکت در فعالیت موعظه نداریم.‏ بی‌شک ما نیاز به استراحت داریم،‏ حتی عیسی و رسولانش هم چنین می‌کردند.‏ (‏مرق ۶:‏۳۱‏)‏ به حِزْقیال فکر کنید و به مأموریت او در بابِل که در میان اسرائیلیان اسیری بود که از اورشلیم به آنجا آورده شده بودند.‏ خدا به حِزْقیال گفت که آجری بردارد و طرح شهر اورشلیم را روی آن حک کند.‏ سپس او باید ۳۹۰ روز بر پهلوی چپش و پس از آن ۴۰ روز بر پهلوی راستش بر زمین می‌خوابید و به این ترتیب به صورت مجازی محاصرهٔ آن شهر را به نمایش می‌گذاشت.‏ یَهُوَه خدا به حِزْقیال گفت:‏ «اینک من بندها بر تو می‌نهم بدان‌سان که تا روزهای  محاصرهٔ خود را به پایان نرسانده باشی،‏ از پهلویی به پهلوی دیگر نتوانی غلتید.‏» (‏حز ۴:‏۱-‏۸‏)‏ قطعاً این عمل حِزْقیال توجه اسرائیلیانِ اسیر را به خود جلب کرد.‏ بیش از یک سال او باید مرتباً این فعالیت خسته‌کننده را تکرار می‌کرد.‏ او چگونه از عهدهٔ این مأموریت برآمد؟‏

زمانی که یَهُوَه خدا حِزْقیال را برای انجام این مأموریت نزد اسرائیلیان فرستاد در مورد آنان به او گفت:‏ «خواه ایشان بشنوند و خواه نشنوند .‏ .‏ .‏ خواهند دانست که در میانشان نبی‌ای هست.‏» (‏حز ۲:‏۵‏)‏ از این رو حِزْقیال هدف از این مأموریتش را می‌دانست و آن را مد نظر داشت.‏ پس با میل و رغبت نمایش مجازی محاصرهٔ اورشلیم را اجرا کرد.‏ او ثابت کرد که پیامبری حقیقی است.‏ در آخر،‏ این خبر به او و دیگر اسرائیلیان اسیر رسید:‏ «شهر سقوط کرده است!‏» آری،‏ اسرائیلیان فهمیدند که پیامبری در میانشان است.‏—‏حز ۳۳:‏۲۱،‏ ۳۳‏.‏

ما امروزه در مورد نابودی کامل دنیای شیطان به مردم هشدار می‌دهیم.‏ هر چند که ممکن است از لحاظ بدنی خسته باشیم،‏ از نیرو و توانمان برای موعظهٔ کلام خدا استفاده می‌کنیم،‏ در خدمت بازدید انجام می‌دهیم و به مردم تعالیم کتاب مقدّس را آموزش می‌دهیم.‏ همچنان که پیشگویی‌ها در خصوص پایان این نظام به تحقق می‌رسد،‏ ما نیز به این فعالیت رضایت‌بخش مشغولیم که ‹مقصود الٰهی از طریق ما آشکار می‌شود.‏›‏

ما با تمام وجود با کمک روح خدا تلاشمان را می‌کنیم.‏ با این همه ممکن است گاه از واکنش مردم دلسرد شویم.‏ در چنین مواقعی بجاست نمونهٔ اِرْمیا پیامبر خدا را به یاد آوریم.‏ او پیام خدا را به اسرائیلیان اعلام می‌کرد،‏ اما آنان او را تمسخر می‌کردند و به او ناسزا می‌گفتند.‏ حتی اِرْمیا در وضعیتی قرار گرفت که در مورد یَهُوَه خدا گفت:‏ «ذکری از او نخواهم کرد،‏ و دیگر به نامش سخن نخواهم گفت.‏» اِرْمیا انسانی بود همچون ما و با احساسات ما.‏ او همچنان پیام خدا را اعلام کرد.‏ چرا؟‏ او در مورد پیام خدا چنین گفت:‏ «آنگاه در دلم همچون آتشی سوزان می‌گردد،‏ محبوس در استخوانهایم،‏ و از نگاه داشتنش در درونم خسته شده،‏ توان خودداریِ بیشتر نخواهم داشت.‏»—‏ار ۲۰:‏۷-‏۹‏.‏

مشابهاً ممکن است واکنش مردم به پیام ما،‏ ما را نیز دلسرد سازد.‏ اما با تأمّل بر پیامی که اعلام می‌کنیم،‏ می‌توانیم با یأس و ناامیدی مقابله کنیم.‏ این پیام می‌تواند برای ما نیز همچون آتشی سوزان ‹محبوس در استخوانهایمان› باشد.‏ اگر مطالعهٔ روزانهٔ کتاب مقدّس را عادت خود سازیم،‏ این آتش را در خود شعله‌ور نگاه می‌داریم.‏

به برخی مسیحیان مسئولیتی داده شد،‏ اما آنان دلیل آن را درک نکردند و این باعث شد که آشفته و سردرگم شوند.‏ احتمالاً هوشَع پیامبر نیز تجربه‌ای مشابه داشت.‏ یَهُوَه به او چنین فرمان داد:‏ «برو و زنی هرزه و فرزندانی هرزه برای خود بگیر.‏» (‏هو ۱:‏۲‏)‏ تصوّرش را بکنید چه احساسی می‌داشتید،‏ اگر می‌خواستید ازدواج کنید و یَهُوَه از شما می‌خواست با زنی بدکاره و هرزه وصلت کنید.‏ هوشَع پذیرفت.‏ او جومِر را به زنی گرفت و او پسری به دنیا آورد.‏ پس از آن دختر و پسری دیگر به دنیا آورد.‏ احتمالاً این دو فرزند آخر او،‏ ثمرهٔ زناکاری او بود.‏ یَهُوَه به هوشَع گفته بود که زنش «از پی عاشقان خود خواهد شتافت.‏» توجه کنید در مورد روابط آن زن واژهٔ «عاشقان» به صورت جمع آمده است.‏ با وجود این او تلاش می‌کرد نزد هوشَع باز گردد.‏ اگر شما به جای هوشَع بودید،‏ او را می‌پذیرفتید؟‏ یَهُوَه از هوشَع خواست که این کار را بکند.‏ حتی هوشَعِ پیامبر برای بازگرداندن او مبلغ بالایی متقبل شد.‏—‏هو ۲:‏۷؛‏ ۳:‏۱-‏۵‏.‏

شاید هوشَع با خود اندیشد انجام این مأموریت چه حاصلی خواهد داشت.‏ با این همه،‏ با وفاداری حاضر شد آن را به انجام رساند.‏ بدین سان او درد یَهُوَه خدای متعال را از خیانت اسرائیلیان به صورت نمایشی زنده به اجرا گذاشت.‏ او با قبول این مسئولیت به ما کمک کرد که این درد را درک کنیم.‏ در واقع این چنین برخی اسرائیلیان نیز به سوی یَهُوَه خدا باز گشتند.‏

امروزه یَهُوَه از کسی نمی‌خواهد که ‹برود و زنی هرزه بگیرد.‏› اما چه درسی در آمادگی هوشَع در اطاعت از فرمان یَهُوَه نهفته است؟‏ یک درس این است که اگر اعلام خبر خوش پادشاهی «در جمع» یا «خانه به خانه» برایمان دشوار است،‏ آمادهٔ  انجام آن باشیم.‏ (‏اعما ۲۰:‏۲۰‏)‏ ممکن است،‏ برخی شیوه‌های خدمت موعظه برای شما آسان نباشد.‏ بسیاری از کسانی که با شاهدان یَهُوَه کتاب مقدّس را مطالعه می‌کردند،‏ می‌گفتند که از مطالعه لذّت می‌برند اما نمی‌توانند تصوّر کنند که خانه‌به‌خانه به موعظه بروند.‏ بسیاری از آنان بعدها،‏ آنچه خارج از تصوّرشان بود،‏ انجام دادند.‏ آیا متوجه درسی که در اینجا نهفته است،‏ شدید؟‏

از هوشَع که وظیفه‌ای دشوار را پذیرفت،‏ درس دیگری نیز می‌توان گرفت.‏ او می‌توانست دلایل بسیاری بیاورد که از وظیفه‌ای که به او سپرده شده بود شانه خالی کند.‏ هیچ کس نیز از آن آگاه نمی‌شد،‏ مگر این که او خود آن را می‌نوشت.‏ ما نیز گاه در شرایطی قرار می‌گیریم که برایمان این امکان فراهم می‌شود که در مورد یَهُوَه خدا صحبت کنیم و اگر آن فرصت را از دست دهیم،‏ کسی نیز از آن آگاه نمی‌شود.‏ آنا دانش‌آموز یکی از دبیرستان‌های آمریکا در وضعیتی مشابه قرار گرفت.‏ دبیر او از دانش‌آموزان خواست که در مورد موضوعی که به آن معتقدند بنویسند و بکوشند دانش‌آموزان دیگر را متقاعد کنند.‏ آنا می‌توانست از این فرصت برای شهادت دادن در مورد یَهُوَه خدا استفاده نکند.‏ اما آن را فرصتی دانست که یَهُوَه خدا برای او فراهم کرده بود تا شهادت دهد.‏ آنا به عکس‌العمل احتمالی همکلاسی‌هایش فکر کرد،‏ به یَهُوَه دعا کرد و انگیزهٔ لازم برای استفاده از این فرصت در او به وجود آمد.‏ او مقاله‌ای با عنوان «تکامل،‏ نگاهی بر شواهد» نوشت.‏

وقتی آنا آن را در کلاس ارائه کرد.‏ دختری که به تکامل معتقد بود،‏ برای این که می‌خواست نشان دهد آنا در اشتباه است سؤالات بسیاری مطرح کرد.‏ اما آنا از اعتقاد خود به‌خوبی دفاع کرد.‏ دبیرش تحت تأثیر قرار گرفت و به او جایزهٔ بهترین مقاله را داد.‏ از آن پس آنا توانست با آن دختری که او را به چالش کشیده بود،‏ گفتگوهای بیشتری در مورد آفرینش داشته باشد.‏ آنا در مورد قبول این مسئولیت از یَهُوَه خدا می‌گوید:‏ «اکنون بدون هیچ ترسی با اطمینان در مورد خبر خوش موعظه می‌کنم.‏»‏

با این که ما به معنی واقعی کلمه پیامبر نیستیم،‏ با سرمشق قرار دادن ازخودگذشتگی پیامبرانی همچون حِزْقیال،‏ اِرْمیا،‏ هوشَع می‌توانیم آنچه امروزه یَهُوَه از ما می‌خواهد به انجام رسانیم.‏ در پرستش خانوادگی یا مطالعهٔ شخصی می‌توانیم شرح‌حال پیامبران دیگر را بخوانیم و تأمّل کنیم که چگونه می‌توانیم نمونهٔ آنان را سرمشق خود سازیم.‏