‏«درگیری شدیدی که در اروپا در حال وقوع بود،‏ تمامی جنگ‌های پیشین را رو سفید کرده بود.‏» این گفته در مجلّهٔ برج دیده‌بانی ۱ سپتامبر ۱۹۱۵ در توصیف جنگ جهانی اول که سرانجام ۳۰ کشور را در کام خود فرو برد،‏ به چاپ رسید.‏ به دلیل خصومت و دشمنی حاکم در آن زمان،‏ کار موعظه محدود شده بود.‏ در برج دیده‌بانی در این مورد گزارش شد:‏ «موانعی در راه خدمت به وجود آمده است،‏ به‌خصوص در کشورهای آلمان و فرانسه.‏»‏

دنیا در سطح جهانی با آشوب و درگیری روبرو بود و در آن زمان شاگردان کتاب مقدّس کاملاً مفهوم اصل بی‌طرفی مسیحی را درک نکرده بودند.‏ با این همه مصمم بودند که خبر خوش را به مردم اعلام کنند.‏ برای این منظور ویلهلم هیلدربرانت نسخه‌هایی از «ماهنامهٔ شاگردان کتاب مقدّس» را به زبان فرانسوی سفارش داد.‏ او کُل‌پُرتر یا موعظه‌کنندهٔ تمام وقت در آن کشور نبود،‏ بلکه سربازی آلمانی در فرانسه بود؛‏ یعنی سرباز دشمن در خاک فرانسه.‏ وقتی که او پیام صلح را به رهگذران فرانسوی می‌داد مایهٔ حیرت آنان می‌شد،‏ چون اونیفورم نظامی به تن داشت.‏

نامه‌هایی که در برج دیده‌بانی به چاپ می‌رسید،‏ اشاره به این امر داشت که چندین شاگرد آلمانی کتاب مقدّس که در خدمت نظام بودند خود را ملزم می‌دانستند که خبر خوش پادشاهی را موعظه کنند.‏ برادر لِمکه،‏ که در نیروی دریایی خدمت می‌کرد،‏ گزارش کرده بود که پنج تن از همخدمتی‌هایش به پیام کتاب مقدّس علاقه نشان داده‌اند.‏ او چنین نوشت:‏ «حتی در عرشهٔ این کشتی هم محصول درو می‌کنم تا یَهُوَه جلال یابد.‏»‏

گِئورگ کایزِر به عنوان سرباز به خط مقدّم جبهه رفت و به عنوان خادم خدای حقیقی به خانه بازگشت.‏ چگونه ممکن است؟‏ یکی از نشریات شاگردان کتاب مقدّس به دست او رسید و همین باعث شد که حقیقت را با تمام وجود بپذیرد و اسلحه‌اش را کنار بگذارد.‏ پس از آن در خدمت نظام به کارهای خدماتی پرداخت.‏ پس از جنگ برای سال‌ها پیشگامی غیور در خدمت موعظه بود.‏

با این که شاگردان کتاب مقدّس موضوع بی‌طرفی را کاملاً درک نکرده بودند،‏ در آن زمان نگرش و رفتارشان با مردم دیگر که مشتاق جنگ بودند،‏ بسیار متفاوت بود.‏ در حالی که سیاستمداران و رهبران کلیساها پرچم تعصبات ملی را برافراشته بودند،‏ شاگردان کتاب مقدّس «سَرور صلح» را مد نظر داشتند.‏ (‏اشع ۹:‏۶‏)‏ با این که برخی  از شاگردان کتاب مقدّس کاملاً بی‌طرفی خود را حفظ نکردند،‏ همان اعتقاد راسخی را داشتند که کُنراد مورتِر داشت.‏ او گفت:‏ «من از کلام خدا دریافتم که فرد مسیحی نباید کسی را بکشد.‏»—‏خرو ۲۰:‏۱۳‏.‏ *

در آلمان با این که قانونی برای معافیت از خدمت نظام به دلیل اعتقادات مذهبی وجود نداشت،‏ بیش از ۲۰ شاگرد کتاب مقدّس هر گونه خدمتی را که در رابطه با خدمت نظامی بود،‏ رد کردند.‏ برخی از آنان در گروه بیماران روانی گذاشته شدند،‏ همچون گوستاو کویات که به مرکز روانی فرستاده شد و داروهای بیماران روانی به او داده شد.‏ همچنین هانس هولتِرهوف به دلیل این که در خدمت نظام شرکت نکرد،‏ به زندان انداخته شد و در آنجا نیز از انجام هر فعالیتی که با جنگ ارتباط داشت سرباز زد.‏ نظامیان او را با جلیقهٔ تنگ‌پوش که بیماران روانی یا زندانیان را با آن می‌بندند،‏ چنان بستند که دست‌هایش بی‌حس شد.‏ وقتی آنان دیدند که او همچنان ثابت‌قدم مانده است،‏ اعدامی ساختگی برای او ترتیب دادند.‏ با تمام این‌ها هانس در طول جنگ استوار ماند.‏

برادران دیگری بودند که از به دست گرفتن اسلحه امتناع ورزیدند و تقاضای کارهای خدماتی کردند.‏ * یوهانِس راوته یکی از این برادران بود که برای کشیدن ریل راه‌آهن فرستاده شد.‏ کُنراد مورتِر به عنوان کارگر و راینهُولد وِبِر به عنوان پرستار به بیمارستانی فرستاده شدند.‏ آگوست کرافتزیگ خوشحال بود که وظیفه‌ای به او دادند و به جبههٔ جنگ اعزام نشد.‏ این شاگردان کتاب مقدّس و برخی دیگر همچون آنان مصمم بودند که بر پایهٔ آنچه از محبت و وفاداری آموخته بودند،‏ یَهُوَه خدا را خدمت کنند.‏

شاگردان کتاب مقدّس به دلیل رفتارشان در جنگ از طرف دولت تحت کنترل قرار گرفتند.‏ در سال‌های پس از آن،‏ به دلیل خدمت موعظه،‏ شاگردان کتاب مقدّس با هزاران محاکمه و موارد قضایی روبرو شدند.‏ برای یاری آنان در بیت‌ئیل آلمان در ماگدِبورگ بخش حقوقی تأسیس شد تا به امور برادران رسیدگی شود.‏

شاهدان یَهُوَه به‌تدریج درکشان را از بی‌طرفی مسیحی اصلاح کردند.‏ زمانی که جنگ جهانی دوم آغاز شد،‏ بی‌طرفی خود را حفظ کردند و از خدمت نظام امتناع ورزیدند.‏ به این دلیل آنان دشمنان دولت آلمان شناخته شدند و سخت تحت آزار و شکنجه قرار گرفتند.‏ اما این خود فصل دیگری است از سری «نگاهی به آرشیو ما.‏»—‏از آرشیو ما در اروپای مرکزی.‏