ผม​เกิด​เมื่อ​ปี 1965 ที่​ไอร์แลนด์​เหนือ​ใน​ครอบครัว​ที่​ยาก​จน. ผม​เติบโต​ขึ้น​ใน​เขต​เคาน์ตีเดอร์รี​ใน​ช่วง “ความ​ยุ่งยาก​ไอร์แลนด์” ซึ่ง​มี​การ​สู้​รบ​ระหว่าง​ชาว​คาทอลิก​กับ​ชาว​โปรเตสแตนต์​ที่​ยืดเยื้อ​ยาว​นาน​กว่า 30 ปี. ชน​กลุ่ม​น้อย​ชาว​คาทอลิก​รู้สึก​ว่า​ตัว​เอง​ถูก​กลุ่ม​ผู้​มี​อำนาจ​ใน​รัฐบาล​ซึ่ง​เป็น​ชาว​โปรเตสแตนต์​รังเกียจ​เดียด​ฉันท์. ชาว​คาทอลิก​กล่าวหา​ชาว​โปรเตสแตนต์​ว่า​แบ่ง​เขต​เลือก​ตั้ง​แบบ​เอา​เปรียบ ใช้​อำนาจ​ของ​เจ้าหน้าที่​ตำรวจ​มา​กดขี่ กีด​กัน​โอกาส​ใน​การ​ทำ​งาน และ​ไม่​ให้​ความ​เป็น​ธรรม​เรื่อง​การ​จัด​สรร​ที่​อยู่​อาศัย.

ไม่​ว่า​ผม​จะ​มอง​ไป​ทาง​ไหน​ก็​เห็น​แต่​ความ​อยุติธรรม​และ​ความ​ไม่​เสมอ​ภาค. ผม​จำ​ไม่​ได้​ว่า​มี​กี่​ครั้ง​ที่​ถูก​ทุบ​ตี ถูก​ลาก​ลง​จาก​รถ​แล้ว​เอา​ปืน​จ่อ​หัว ถูก​เจ้าหน้าที่​ตำรวจ​หรือ​ทหาร​สอบสวน​และ​ค้น​ตัว. ผม​รู้สึก​ว่า​ตัว​เอง​ตก​เป็น​เหยื่อ​ของ​พวก​เขา และ​ผม​คิด​ว่า ‘ถ้า​เหลือ​อด​จริง ๆ ผม​ก็​จะ​เอา​คืน!’

ผม​เข้า​ร่วม​ใน​การ​เดิน​ขบวน​เพื่อ​รำลึก​ถึง​พลเรือน 14 คน​ที่​ถูก​ทหาร​อังกฤษ​ยิง​ตาย​ใน​เหตุ​การณ์​ที่​เรียก​ว่า​วัน​อาทิตย์​สี​เลือด​ปี 1972 และ​ผม​อยู่​ใน​กลุ่ม​ผู้​เดิน​ขบวน​รำลึก​ถึง​นัก​โทษ​ที่​ตาย​เพราะ​อด​อาหาร​ประท้วง​ใน​ปี 1981. ผม​เอา​ธง​ชาติ​ของ​ไอร์แลนด์​เหนือ​ซึ่ง​ถูก​สั่ง​ห้าม​ไป​ปัก​ไว้​ตาม​ที่​ต่าง ๆ และ​เอา​สี​เขียน​ข้อ​ความ​ต่อ​ต้าน​รัฐบาล​อังกฤษ​ทุก​ที่​ที่​ผม​ทำ​ได้. ดู​เหมือน​ว่า​มี​ การ​กระทำ​ที่​โหด​ร้าย​ป่า​เถื่อน​หรือ​คดี​ฆาตกรรม​เกิด​ขึ้น​ไม่​เว้น​แต่​ละ​วัน ซึ่ง​ทำ​ให้​ชาว​คาทอลิก​อย่าง​เรา​มี​เรื่อง​ประท้วง​ได้​อยู่​เรื่อย ๆ. การ​ประท้วง​ที่​เริ่ม​ต้น​ด้วย​การ​เดิน​ขบวน​หรือ​การ​ชุมนุม​อย่าง​สงบ​มัก​จะ​รุนแรง​ขึ้น​เรื่อย ๆ จน​กลาย​เป็น​การ​จลาจล.

ตอน​เรียน​ใน​มหาวิทยาลัย ผม​เข้า​ร่วม​กับ​กลุ่ม​นัก​ศึกษา​ที่​รณรงค์​เพื่อ​สิ่ง​แวด​ล้อม. หลัง​จาก​นั้น​ผม​ย้าย​ไป​ที่​ลอนดอน และ​มี​ส่วน​ใน​การ​เดิน​ขบวน​ต่อ​ต้าน​คัดค้าน​นโยบาย​ของ​รัฐบาล​ซึ่ง​ดู​เหมือน​เอื้อ​ประโยชน์​ต่อ​ชน​ชั้น​สูง​และ​กดขี่​คน​ยาก​ไร้. ผม​เข้า​ร่วม​ใน​การ​นัด​หยุด​งาน​ของ​สหภาพ​การ​ค้า​เพื่อ​ประท้วง​เรื่อง​การ​ลด​ค่า​จ้าง และ​ร่วม​เดิน​ขบวน​ต่อ​ต้าน​การ​ออก​กฎหมาย​ภาษี​ราย​หัว​ใน​ปี 1990 ซึ่ง​ผู้​ประท้วง​ได้​ทำ​ให้​จัตุรัส​ทราฟัลการ์​เสียหาย​อย่าง​หนัก.

แต่​สุด​ท้าย​ผม​ก็​ต้อง​ผิด​หวัง. แทน​ที่​จะ​ประสบ​ความ​สำเร็จ บ่อย​ครั้ง​การ​ประท้วง​กลับ​กระพือ​เปลว​เพลิง​แห่ง​ความ​เกลียด​ชัง​ให้​ลุก​โชน​ขึ้น.

ใน​ช่วง​นั้น​เอง เพื่อน​คน​หนึ่ง​ได้​แนะ​นำ​ให้​ผม​รู้​จัก​กับ​พยาน​พระ​ยะโฮวา. พวก​เขา​เปิด​คัมภีร์​ไบเบิล​ให้​ผม​ดู​และ​อธิบาย​ว่า​พระเจ้า​ทรง​สนใจ​เรื่อง​ความ​ทุกข์​ร้อน​ของ​เรา​และ​พระองค์​จะ​ขจัด​ความ​เสียหาย​ทุก​อย่าง​ที่​เกิด​จาก​น้ำ​มือ​มนุษย์​ให้​หมด​ไป. (ยะซายา 65:17; วิวรณ์ 21:3, 4) แม้​จะ​มี​อุดมการณ์​ที่​สูง​ส่ง แต่​มนุษย์​ไม่​อาจ​สร้าง​สังคม​ที่​ยุติธรรม​และ​เสมอ​ภาค​ได้. มนุษย์​เรา​ไม่​เพียง​ต้อง​ได้​รับ​การ​ชี้​นำ​จาก​พระเจ้า แต่​เรา​ยัง​ต้อง​พึ่ง​อาศัย​อำนาจ​ของ​พระองค์​เพื่อ​จัด​การ​กับ​อำนาจ​ที่​มอง​ไม่​เห็น​ซึ่ง​เป็น​ต้น​เหตุ​ของ​ปัญหา​ต่าง ๆ ใน​โลก​นี้.—ยิระมะยา 10:23; เอเฟโซส์ 6:12

ตอน​นี้​ผม​รู้สึก​ว่า​การ​ประท้วง​เพื่อ​ต่อ​ต้าน​ความ​อยุติธรรม​เป็น​เหมือน​กับ​การ​พยายาม​กู้​เรือ​ที่​กำลัง​จะ​จม. ผม​รู้สึก​โล่ง​อก​จริง ๆ ที่​ได้​เรียน​รู้​ว่า​สัก​วัน​หนึ่ง​ความ​อยุติธรรม​จะ​หมด​ไป​จาก​โลก​และ​มนุษย์​ทุก​คน​จะ​มี​ความ​เสมอ​ภาค​กัน​อย่าง​แท้​จริง.