„Będziecie moimi świadkami (...) aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (DZIEJE 1:8).

1. Kiedy i gdzie uczniowie po raz pierwszy usłyszeli proroctwo zanotowane w Mateusza 24:14?

SŁOWA Jezusa zanotowane w Ewangelii według Mateusza 24:14 wielu z nas zna na pamięć. Jakież to znamienne proroctwo! Wyobraź sobie, co musieli czuć uczniowie, gdy je usłyszeli. Był 33 rok n.e. Towarzyszyli Jezusowi już około trzech lat, a teraz przyszli z nim do Jerozolimy. Widzieli dokonywane przez niego cuda i słuchali, jak nauczał. Chociaż podobały im się przekazywane przez niego cenne prawdy, wiedzieli, że nie wszyscy są równie zachwyceni. Jezus miał potężnych i wpływowych wrogów.

2. Jakie niebezpieczeństwa i trudności czekały uczniów?

² Na Górze Oliwnej czterej uczniowie uważnie słuchali, jak Jezus mówił o czekających ich trudnościach i niebezpieczeństwach. Już wcześniej wyjawił, że zostanie zabity (Mateusza 16:21). Teraz ostrzegł, że oni również muszą się liczyć z bezwzględnym sprzeciwem. Powiedział im: „Ludzie będą was wydawać na ucisk i będą was zabijać, i ze względu na moje imię będziecie przedmiotem nienawiści wszystkich narodów”. Ale to jeszcze nie wszystko. Wielu miało zostać wprowadzonych w błąd przez fałszywych proroków. Niektórzy mieli się zgorszyć i wzajemnie się zdradzać i nienawidzić. Większość ludzi miała pozwolić, by ich miłość do Boga i Jego Słowa oziębła (Mateusza 24:9-12).

3. Dlaczego słowa Jezusa z Mateusza 24:14 są naprawdę zdumiewające?

³ Zapowiedziawszy tak przygnębiający rozwój wydarzeń, Jezus oznajmił uczniom coś zdumiewającego: „Ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a potem nadejdzie koniec” (Mateusza 24:14). A zatem dzieło, które Jezus rozpoczął w Izraelu — ‛dawanie świadectwa prawdzie’ — miało być kontynuowane i rozszerzane na całą ziemię (Jana 18:37). Co za niezwykłe proroctwo! Objęcie taką działalnością „wszystkich narodów” samo w sobie stanowiło nie lada wyzwanie, a ze względu na „nienawiść wszystkich narodów” mogło wręcz graniczyć z cudem. Wykonanie tego gigantycznego zadania świadczyłoby nie tylko o niezrównanej władzy i mocy Jehowy, lecz także o Jego miłości, miłosierdziu i cierpliwości. Ponadto pozwoliłoby Jego sługom okazać wiarę i oddanie.

4. Komu powierzono zadanie świadczenia i jak Jezus pokrzepił te osoby?

⁴ Jezus dał swym uczniom wyraźnie do zrozumienia, że mają do wykonania ogromne zadanie. Przed wstąpieniem do nieba ukazał się im i rzekł: „Otrzymacie moc, gdy zstąpi na was duch święty, i będziecie moimi świadkami zarówno w Jerozolimie, jak i w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Oczywiście ich szeregi wkrótce miały się powiększyć. Nie zmieniało to jednak faktu, że byli stosunkowo nieliczni. Jakże musiała ich pokrzepiać świadomość, że potężny święty duch Jehowy uzdolni ich do sprostania temu zadaniu!

5. Czego uczniowie nie wiedzieli o dziele świadczenia?

 ⁵ Uczniowie wiedzieli, że nakazano im głosić dobrą nowinę oraz ‛czynić uczniów z ludzi ze wszystkich narodów’ (Mateusza 28:19, 20). Nie wiedzieli jednak, jak gruntowne mają dać świadectwo ani kiedy przyjdzie koniec. My też tego nie wiemy. Sprawy te leżą w gestii samego Jehowy (Mateusza 24:36). Gdy uzna On, że dobrej nowinie nadano już odpowiedni rozgłos, położy kres temu niegodziwemu systemowi rzeczy. Dopiero wtedy chrześcijanie zrozumieją, że dzieło głoszenia zostało wykonane w zakresie zgodnym z Jego wolą. Pierwszym naśladowcom Chrystusa trudno byłoby wyobrazić sobie ogrom świadectwa, które miało być dawane w czasie końca.

Głoszenie w I wieku

6. Co się wydarzyło w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku i wkrótce potem?

⁶ W I wieku n.e. dzieło głoszenia o Królestwie i czynienia uczniów przyniosło zdumiewające rezultaty. W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku w pewnej sali w Jerozolimie zgromadziło się około 120 uczniów. Gdy został na nich wylany duch święty, apostoł Piotr wygłosił poruszające przemówienie, w którym wyjaśnił znaczenie tego cudu, po czym jakieś 3000 słuchaczy okazało wiarę i dało się ochrzcić. Ale to był dopiero początek. Pomimo wysiłków przywódców religijnych, którzy bardzo chcieli powstrzymać głoszenie dobrej nowiny, „Jehowa codziennie przyłączał do nich [do uczniów] dostępujących wybawienia”. Wkrótce „liczba mężczyzn sięgnęła około pięciu tysięcy”. Potem „stale przybywało wierzących w Pana — mnóstwo mężczyzn i kobiet” (Dzieje 2:1-4, 8, 14, 41, 47; 4:4; 5:14).

7. Dlaczego nawrócenie się Korneliusza było znamiennym wydarzeniem?

⁷ W roku 36 doszło do kolejnego znamiennego wydarzenia — nawrócił się i został ochrzczony poganin imieniem Korneliusz. Kierując apostoła Piotra do tego bogobojnego człowieka, Jehowa wskazał, że polecenie ‛czynienia uczniów z ludzi ze wszystkich narodów’ nie miało się ograniczać jedynie do Żydów mieszkających w różnych krajach (Dzieje 10:44, 45). Jak na to zareagowali mężczyźni sprawujący w zborze przewodnictwo? Kiedy apostołowie i starsi w Judei dowiedzieli się, że dobra nowina jest zanoszona również ludziom z narodów — czyli nie-Żydom — „oddali chwałę Bogu” (Dzieje 11:1, 18). W tym samym czasie działalność kaznodziejska przynosiła też owoce wśród samych Żydów. Po latach, prawdopodobnie około roku 58, oprócz chrześcijan pochodzenia pogańskiego było wiele tysięcy ‛wierzących wśród Żydów’ (Dzieje 21:20).

8. Jak dobra nowina wpływa na poszczególnych ludzi?

⁸ Chociaż wzrost liczebny chrześcijan w I wieku był imponujący, nigdy nie powinniśmy zapominać, że za liczbami kryją się  konkretni ludzie. Orędzie biblijne wywierało na nich potężny wpływ (Hebrajczyków 4:12). Ci, którzy dawali mu posłuch, dokonywali niezwykłych zmian: zaczynali prowadzić czyste życie, przywdziewali nową osobowość i pojednywali się z Bogiem (Efezjan 4:22, 23). Podobnie dzieje się dzisiaj. A wszyscy przyjmujący dobrą nowinę mają nadzieję na życie wieczne (Jana 3:16).

Współpracownicy Boga

9. Jaki zaszczyt i obowiązek mieli pierwsi chrześcijanie?

⁹ Pierwsi chrześcijańscy kaznodzieje nie przypisywali sobie tych osiągnięć. Byli świadomi, że wspiera ich „moc ducha świętego” (Rzymian 15:13, 19). To Jehowa powodował ten duchowy rozwój. Chrześcijanie wiedzieli też, że mają zaszczyt i obowiązek być „Bożymi współpracownikami” (1 Koryntian 3:6-9). Dlatego zgodnie z zachętą Jezusa ochoczo wytężali się w powierzonej im pracy (Łukasza 13:24).

10. Jakie starania podjęli niektórzy z pierwszych chrześcijan, by dać świadectwo wszystkim narodom?

¹⁰ Jako „apostoł dla narodów” Paweł pokonał tysiące kilometrów lądem i morzem; założył wiele zborów w rzymskiej prowincji Azja i w Grecji (Rzymian 11:13). Dotarł do Rzymu, a być może nawet do Hiszpanii. W tym samym czasie apostoł Piotr, któremu powierzono „dobrą nowinę dla (...) obrzezanych”, udał się w przeciwnym kierunku — do Babilonu, stanowiącego wówczas ważne centrum judaizmu (Galatów 2:7-9; 1 Piotra 5:13). Wśród chrześcijan wysilających się dla Pana były kobiety, na przykład Tryfena i Tryfoza. O Persydzie napisano, że „poniosła wiele trudów w Panu” (Rzymian 16:12).

11. Jak Jehowa pobłogosławił wysiłkom uczniów?

¹¹ Jehowa obficie pobłogosławił wysiłkom wspomnianych powyżej i jeszcze innych gorliwych pracowników. Niespełna 30 lat po Jezusowej zapowiedzi dawania świadectwa wszystkim narodom Paweł napisał, że ‛dobrą nowinę głoszono wszelkiemu stworzeniu pod niebem’ (Kolosan 1:23). Czy wtedy nastąpił koniec? W pewnym sensie tak — w roku 70 nadszedł on dla żydowskiego systemu rzeczy, kiedy to rzymskie wojska zniszczyły Jerozolimę i tamtejszą świątynię. Ale Jehowa postanowił, że zanim unicestwi ogólnoświatowy szatański system rzeczy, musi być dane nieporównanie większe świadectwo.

Dawanie świadectwa dzisiaj

12. Jak pierwsi Badacze Pisma Świętego rozumieli nakaz dotyczący głoszenia dobrej nowiny?

¹² W drugiej połowie XIX wieku, po długim okresie mroków odstępstwa, odrodziło się czyste wielbienie Boga. Badacze Pisma Świętego (ówczesna nazwa Świadków Jehowy) dobrze rozumieli polecenie czynienia uczniów na całej ziemi (Mateusza 28:19, 20). W roku 1914 działało około 5100 głosicieli w 68 krajach. Ale ci pierwsi Badacze Pisma Świętego nie pojmowali w pełni słów z Mateusza  24:14. Pod koniec XIX wieku Biblia, która zawiera dobrą nowinę, była przetłumaczona na liczne języki i wydawana przez towarzystwa biblijne w wielu krajach. Dlatego Badacze Pisma Świętego długo sądzili, że narodom już zostało dane świadectwo.

13, 14. Jakie lepsze zrozumienie woli i zamierzenia Boga przedstawiono w Strażnicy z 1928 roku?

¹³ Jehowa stopniowo udzielił swemu ludowi lepszego zrozumienia swojej woli (Przysłów 4:18). W Strażnicy z 1 grudnia 1928 roku (wydanie polskie z 15 marca 1929 roku) napisano: „Czy możem mówić, że to rozpowszechnienie Biblji dokonało przepowiedzianego kazania Ewangelji o królestwie? Stanowczo nie! Pozatem rozpowszechnieniem Biblji jest rzeczą konieczną dla małej gromadki świadków Bożych tu na ziemi drukować literaturę, wykładającą plan Boży, i odwiedzać z nią ludzi od domu do domu, gdzie te Biblje zostały już wręczone. Inaczej lud pozostałby w nieświadomości pod względem ustanowienia królestwa Mesjaszowego w naszych dniach”.

¹⁴ W dalszej części tej Strażnicy powiedziano, że w roku 1920 Badacze Pisma Świętego „przyszli do właściwego wyrozumienia proroctwa naszego Pana, które jest zawarte w Ew. Mateusza 24:14”. Pojęli, że „‚ta Ewangelja’, która miała być kazana całemu światu na świadectwo Poganom, lub wszystkim narodom”, nie dotyczyła królestwa mającego dopiero nadejść, lecz była dobrą nowiną, „że Król Mesjański rozpoczął swoje panowanie nad ziemią”.

15. Jak dzieło głoszenia rozwinęło się od lat dwudziestych minionego stulecia?

¹⁵ Ta „mała gromadka świadków” z lat dwudziestych ubiegłego wieku nie pozostała długo mała. W następnych dziesięcioleciach rozpoznano i zaczęto zgromadzać „wielką rzeszę” „drugich owiec” (Objawienie 7:9; Jana 10:16). Dzisiaj jest już 6 613 829 głosicieli dobrej nowiny w 235 krajach. Omawiane proroctwo rzeczywiście spełniło się w niezwykły sposób! Nigdy wcześniej „ta dobra nowina o królestwie” nie była głoszona na tak ogromną skalę. I nigdy wcześniej nie było na ziemi tylu wiernych sług Jehowy.

16. Co udało się osiągnąć w minionym roku służbowym? (Zobacz tabelę na stronach 27-30).

¹⁶ W roku służbowym 2005 cała ta rzesza Świadków była pilnie zajęta. Na ogłaszanie dobrej nowiny w 235 krajach poświęcili oni ponad miliard godzin. Dokonali milionów odwiedzin ponownych i prowadzili miliony studiów biblijnych. Wszystko to osiągnęli dzięki bezpłatnemu poświęcaniu czasu i środków na dzielenie się z bliźnimi prawdami ze Słowa Bożego (Mateusza 10:8). A Jehowa za pośrednictwem ducha świętego dalej umacnia swych sług, by spełniali Jego wolę (Zachariasza 4:6).

Gorliwe dawanie świadectwa

17. Jak członkowie ludu Jehowy reagują na polecenie Jezusa, by głosić dobrą nowinę?

¹⁷ Chociaż od czasu, gdy Jezus zapowiedział ogłaszanie dobrej nowiny, minęło już  blisko 2000 lat, lud Boży wykonuje to dzieło z niezmiennym zapałem. Wiemy, że dzięki wytrwałemu czynieniu tego, co szlachetne, odzwierciedlamy miłość, miłosierdzie i cierpliwość Boga. Podobnie jak On nie chcemy, by ktokolwiek został zgładzony, ale żeby ludzie okazali skruchę i się z Nim pojednali (2 Koryntian 5:18-20; 2 Piotra 3:9). Z pomocą ducha Bożego Świadkowie Jehowy niestrudzenie głoszą dobrą nowinę aż po krańce ziemi (Rzymian 12:11). W rezultacie ludzie na całym świecie przyjmują prawdę i zaczynają się stosować do wskazówek Jehowy. Przyjrzyjmy się kilku przykładom.

18, 19. Opowiedz o kimś, kto pozytywnie zareagował na dobrą nowinę.

¹⁸ Charles był farmerem w zachodniej Kenii. W roku 1998 sprzedał ponad 8 ton tytoniu i otrzymał tytuł Najlepszego Producenta Tytoniu. Ale mniej więcej w tym samym czasie zaczął studiować Biblię. Wkrótce uświadomił sobie, że dostawca tytoniu łamie powtórzony przez Jezusa nakaz miłowania bliźniego (Mateusza 22:39). Gdy Charles zrozumiał, że „najlepszy producent tytoniu” to właściwie „najlepszy zabójca”, zniszczył swe uprawy. Zrobił postępy duchowe, został ochrzczony, a obecnie jest pionierem stałym i sługą pomocniczym.

¹⁹ Nie ulega wątpliwości, że poprzez ogólnoświatową działalność kaznodziejską Jehowa kołysze narodami, by wydobyć z nich „kosztowności” (Aggeusza 2:7). Pedro, który mieszka w Portugalii, w wieku 13 lat wstąpił do seminarium. Chciał zostać misjonarzem i uczyć Biblii. Wkrótce potem opuścił jednak uczelnię, ponieważ nie przywiązywano w niej zbytniej wagi do Słowa Bożego. Sześć lat później studiował psychologię na uniwersytecie w Lizbonie. Mieszkał u ciotki będącej Świadkiem Jehowy, która zachęcała go do studiowania Biblii. Pedro miał już wtedy zachwianą wiarę w Boga i nie mógł się zdecydować na studium. Podzielił się rozterkami ze swoim profesorem psychologii. Ten powiedział mu, że według specjalistów ludzie, którzy nie potrafią podejmować decyzji, mają skłonności autodestrukcyjne. Słysząc to, Pedro postanowił studiować Biblię. Niedawno został ochrzczony, a teraz sam prowadzi z ludźmi studia biblijne.

20. Dlaczego możemy się radować tym, że narodom dawane jest świadectwo na tak wielką skalę?

²⁰ Nie wiemy, jakie rozmiary przybierze jeszcze dawanie świadectwa narodom, nie znamy też dnia ani godziny nadejścia końca. Wiemy tylko, że ten czas bardzo się przybliża. Radujemy się, widząc, iż głoszenie dobrej nowiny na tak ogromną skalę jest jednym z wielu dowodów wskazujących, że już niedługo Królestwo Boże zastąpi ludzkie rządy (Daniela 2:44). Z każdym rokiem miliony osób ma okazję usłyszeć dobrą nowinę i na nią odpowiednio zareagować, ku chwale naszego Boga, Jehowy. Obyśmy byli zdecydowani pozostać wierni i razem z naszymi braćmi na całym świecie pilnie dawać świadectwo wszystkim narodom. W ten sposób ocalimy siebie i tych, którzy nas słuchają (1 Tymoteusza 4:16).

Czy pamiętasz?

• Dlaczego zapowiedź z Mateusza 24:14 to naprawdę znamienne proroctwo?

• Jak pierwsi chrześcijanie wysilali się w głoszeniu i jakie przyniosło to rezultaty?

• Jak Badacze Pisma Świętego zrozumieli potrzebę dawania świadectwa wszystkim narodom?

• Co zwróciło twoją uwagę podczas analizowania działalności ludu Jehowy w minionym roku służbowym?

[Pytania do studium]

 [Tabela na stronach 27-30]

SPRAWOZDANIE Z DZIAŁALNOŚCI ŚWIADKÓW JEHOWY NA CAŁYM ŚWIECIE W ROKU SŁUŻBOWYM 2005

 [Patrz publikacja]

[Mapa i ilustracje na stronie 25]

Paweł przemierzył tysiące kilometrów lądem i morzem, by głosić dobrą nowinę

[Ilustracja na stronie 24]

Jehowa polecił Piotrowi dać świadectwo Korneliuszowi i jego rodzinie