در ۲۵ آوریل ۲۰۱۵ زمین‌لرزه‌ای به قدرت ٫۸‏۷ ریشتر،‏ کشور کوهستانی نپال را که در شمال هند واقع است،‏ به لرزه درآورد.‏ این زلزله در ۸۰ کیلومتری شمال غربی کاتماندو،‏ پایتخت این کشور رخ داد.‏ بیش از ۸۵۰۰ نفر در این واقعهٔ دردناک که مرگ‌آورترین فاجعهٔ طبیعی نپال بوده است،‏ جان خود را از دست دادند.‏ بیش از نیم میلیون خانهٔ مسکونی در این فاجعه ویران شد.‏ بسیاری از ۲۲۰۰ شاهد یَهُوَه در این کشور،‏ در مناطق مصیبت‌زده زندگی می‌کردند.‏ متأسفانه یکی از آنان به همراه دو فرزندش جان سپرد.‏

یکی از شاهدان یَهُوَه به نام میشل گفت:‏ «وقتی زلزله روی داد،‏ شاهدان یَهُوَه که در مناطقی زندگی می‌کردند که بیشترین آسیب را دیده بود،‏ در جلسات مسیحی حضور داشتند.‏ اما اگر این زلزله در زمانی دیگر رخ می‌داد که آنان در خانه‌های خود بودند،‏ کشته‌شدگان بیشتری به جا می‌گذاشت.‏» چرا کسانی که در این جلسات شرکت کرده بودند،‏ از این مصیبت جان سالم به در بردند؟‏ عامل مهم طراحی سالن‌های جلسات شاهدان یَهُوَه بود.‏

امروزه سالن‌های جماعت شاهدان یَهُوَه در نپال ضد زلزله ساخته می‌شود.‏ باهادُر که در فعالیت ساختمان‌سازی همکاری می‌کرد،‏ در این مورد می‌گوید:‏ «اغلب از ما می‌پرسند که چرا چنین پی مستحکمی برای سالن‌های نسبتاً کوچک ریخته می‌شود.‏ ما اکنون نتیجهٔ خوب آن را می‌بینیم.‏» پس از این زلزله اجازه داده شد که از این سالن‌ها به عنوان پناهگاه استفاده شود.‏ با وجود پس‌لرزه‌های متعدد،‏ شاهدان یَهُوَه و دیگران در این سالن‌ها احساس امنیت می‌کردند.‏

پیران مسیحی * فوراً به جستجوی هم‌ایمانانشان که در این زلزله مفقود شده بودند،‏ پرداختند.‏ یکی از شاهدان یَهُوَه به نام بابیتا می‌گوید:‏ «پیران مسیحی بیشتر به فکر رفاه حال هم‌ایمانانشان بودند تا به فکر خود.‏ دیدن محبت این مردان مایهٔ دلگرمی‌مان بود.‏» یک روز پس از زلزله،‏ سه نفر از اعضای کمیته‌ای که بر فعالیت‌های شاهدان یَهُوَه در نپال نظارت دارند و سرپرستان حوزه * از جماعت‌های شاهدان یَهُوَه دیدن کردند تا به نیازهای هم‌ایمانانشان رسیدگی کنند و به پیران مسیحی یاری رسانند.‏

شش روز پس از زلزله،‏ گَری برُو به نمایندگی از شعبهٔ مرکزی شاهدان یَهُوَه در آمریکا به همراه روبی همسرش به نپال سفر کرد.‏ روبِن یکی از اعضای کمیته‌ای که پیش از این به آن اشاره شد،‏ می‌گوید:‏ «به خاطر آشفتگی در شهر کاتماندو و همین طور پس‌لرزه‌ها،‏ فکر می‌کردیم که برادر برُو نمی‌تواند به اینجا بیاید.‏ اما او می‌خواست به نپال بیاید و این کار را هم کرد.‏ شاهدان یَهُوَه در این منطقه از دیدار او بسیار سپاسگزار و قدردان بودند.‏»‏

برادری به نام شیلاس که در دفتر شعبهٔ شاهدان یَهُوَه در نپال فعالیت می‌کند،‏ می‌گوید:‏ «به محض این که خط تلفنی ما دوباره برقرار شد،‏ تلفن شب‌وروز زنگ می‌خورد.‏ هم‌ایمانانمان از سراسر جهان نگران حال ما بودند.‏ با این که بعضی از آنان به زبانی دیگر صحبت می‌کردند،‏ می‌توانستیم حس کنیم که ما را دوست دارند و مشتاقند به ما کمک کنند.‏»‏

برای چندین روز پس از زلزله،‏ شاهدان یَهُوَه در آن  منطقه خوراک و مواد غذایی به سالن‌های جماعت می‌آوردند و آن را بین نیازمندان تقسیم می‌کردند.‏ به‌علاوه،‏ کمیتهٔ امدادرسانی تشکیل شد و سریعاً کمک‌هایی به سوی مصیبت‌زدگان سرازیر شد؛‏ این کمک‌ها غالباً از بنگلادش،‏ هند و ژاپن بود.‏ در عرض چند روز،‏ یک گروه پزشکی متشکل از شاهدان یَهُوَه از اروپا به نپال آمدند و مقرّی را در یکی از سالن‌های جماعت تشکیل دادند.‏ این گروه فوراً دست به کار شد و نه تنها صدمه‌دیدگان را تحت درمان قرار داد،‏ بلکه به آنان در کنار آمدن با شوک روحی نیز یاری رساند.‏

خانمی به نام اوتارا احساسات بسیاری را چنین توصیف کرد:‏ «زلزله مهیب و وحشتناک بود.‏ اما پس از آن احساس نزدیکی بیشتری به هم‌ایمانانمان می‌کردیم.‏» آری،‏ این واقعه سبب نشد که شاهدان یَهُوَه از پروردگارشان و یکدیگر دور شوند،‏ بلکه حتی به او و به یکدیگر نزدیک‌تر شدند.‏