ต้องส่งข่าวออกไป
ต้องส่งข่าวออกไป
ก่อนที่จะมีการคิดค้นโทรเลข การสื่อสารทางไกลส่วนใหญ่จะช้าและเป็นไปด้วยความยากลำบาก ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับวิธีเดินทางและสภาพภูมิประเทศ. เพื่อเป็นตัวอย่าง ลองพิจารณาอุปสรรคที่ชาวอินคาซึ่งมีจักรวรรดิอันกว้างใหญ่ในอเมริกาใต้ได้เผชิญ.
เมื่อเจริญรุ่งเรืองถึงขีดสุดในช่วงปลายศตวรรษที่ 15 และต้นศตวรรษที่ 16 สากลศักราช จักรวรรดิอินคาครอบคลุมพื้นที่ซึ่งปัจจุบันเป็นส่วนของประเทศโคลัมเบีย, ชิลี, โบลิเวีย, อาร์เจนตินา, เอกวาดอร์, และเปรู ซึ่งเป็นที่ตั้งของเมืองกุซโก นครหลวงยุคโบราณของจักรวรรดินี้. การเดินทางเป็นเรื่องยากลำบากเนื่องจากมีเทือกเขาสูงชัน, ป่าดิบหนาทึบ, และมีระยะทางที่ไกลมาก. ยิ่งกว่านั้น ชาวอินคาไม่มีสัตว์ที่ใช้บรรทุกของนอกจากตัวลามา อีกทั้งไม่มีพาหนะที่มีล้อ และไม่มีภาษาเขียน. ดังนั้น พวกเขาสื่อสารกันอย่างไรในอาณาจักรที่กว้างใหญ่และมีความหลากหลายนี้?
ชาวอินคากำหนดให้ภาษาของตน คือภาษาเกชัว เป็นภาษาที่ใช้พูดกันในจักรวรรดิ. พวกเขายังได้สร้างถนนหลายสายอีกด้วย. ถนนหลวงสายหลักของพวกเขาทอดยาวออกไปกว่า 5,000 กิโลเมตรตามแนวเทือกเขาแอนดีส ส่วนถนนที่ขนานกับถนนเส้นนี้ก็มีความยาวประมาณ 4,000 กิโลเมตรทอดไปตามแนวชายฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิก. มีถนนหลายสายตัดเชื่อมระหว่างถนนสองสายนี้. นอกจากนั้น ชาวอินคาได้สร้างถนนแบบขั้นบันไดที่ปูด้วยหินในพื้นที่สูงชัน, สร้างสะพานข้ามหนองน้ำบนทุ่นแพ, และสร้างสะพานแขวนที่น่าหวาดเสียวข้ามโกรกธารต่าง ๆ. สะพานแขวนแห่งหนึ่งทอดยาวถึง 45 เมตร มีเชือกขึงสะพานขนาดใหญ่กว่าลำตัวของมนุษย์และถูกใช้งานอยู่นานถึง 500 ปีจนถึงปี 1880!
เคล็ดลับในการสื่อสารของชาวอินคาคือมีหน่วยนักวิ่งส่งสารที่เรียกว่าพวกชาสกี ซึ่งจะประจำอยู่ตามสถานีต่าง ๆ เป็นระยะตลอดทางหลวง. นักวิ่งเหล่านี้แต่ละคนจะวิ่งผลัดกันเป็นระยะทางสามหรือสี่กิโลเมตร และกล่าวกันว่า วันหนึ่งพวกเขาสามารถวิ่งไปได้ไกลกว่าหนึ่งร้อยหกสิบกิโลเมตรในช่วงกลางวัน. พวกเขาถ่ายทอดข่าวสารทางวาจา แต่ก็นำสิ่งที่เรียกว่ากีปูไปด้วย ซึ่งให้ข้อมูลทางสถิติเกี่ยวกับเรื่องราวของรัฐบาล. จริง ๆ แล้ว กีปูเป็นเครื่องช่วยจำที่ประกอบด้วยเชือกที่มีรหัสสีต่าง ๆ ซึ่งถักทอกันอย่างสลับซับซ้อน. ปมเชือกมีความหมายเป็นหลักหน่วย, หลักสิบ, และหลักร้อย. เมื่อพวกสเปนพิชิตชาวอินคาได้ กีปูก็เลิกใช้กันและรหัสก็ถูกลืมไป.
‘เท้าของผู้เดินตามภูเขางามสักเพียงไร’
ทุกวันนี้ กำลังมีการส่งข่าวที่สำคัญยิ่งกว่าข่าวใด ๆ ไปยังประชาชนที่พูดภาษาเกชัว นั่นคือข่าวดีแห่งราชอาณาจักรของพระเจ้า ซึ่งเป็นรัฐบาลโลกที่จะนำสันติสุขมาสู่ทุกคนที่ยอมอยู่ใต้การปกครองของรัฐบาลนี้. (ดานิเอล 2:44; มัดธาย 24:14) การเดินทางในดินแดนที่ชาวอินคาเคยครอบครองยังคงเป็นเรื่องยากลำบาก และภาษาเกชัวก็ยังคงมีแต่ภาษาพูดเป็นส่วนใหญ่. แต่พยานพระยะโฮวา ซึ่งหลายคนได้เรียนรู้ภาษาเกชัว ต่างก็ยินดีที่จะแจกจ่ายหนังสือที่ทำเป็นเล่มหรือเป็นแผ่นเทปบันทึกเสียงในภาษาถิ่นสมัยใหม่ของภาษาเกชัว.
งานของผู้เผยแพร่เหล่านี้ทำให้เรานึกถึงถ้อยคำที่ได้รับการดลใจที่ว่า “เท้าของผู้เดินตามภูเขาประกาศข่าวแห่งสันติสุขและข่าวแห่งความรอดนั้นงดงามสักเพียงไร.”—ยะซายา 52:7.
