1, 2. Dlaczego ma znaczenie to, że Jehowa przyrównał siebie do pasterza?

JEHOWA przyrównał siebie do pasterza (Ezech. 34:11-14). Ma to dla nas znaczenie, ponieważ dzięki temu lepiej rozumiemy, jaki jest. Troskliwy pasterz bierze pełną odpowiedzialność za bezpieczeństwo i dobro powierzonych mu owiec. Prowadzi je na pastwiska i do źródeł wód (Ps. 23:1, 2); strzeże ich za dnia i w nocy (Łuk. 2:8); chroni je przed drapieżnikami (1 Sam. 17:34, 35); nosi młode (Izaj. 40:11); odszukuje zagubione i pielęgnuje chore (Ezech. 34:16).

² Starożytni słudzy Jehowy tworzyli społeczność zajmującą się głównie pasterstwem i rolnictwem. Dobrze więc rozumieli wydźwięk porównania Jehowy Boga do kochającego pasterza. Wiedzieli, że aby owce miały się dobrze, potrzebowały opieki i uwagi. Pod względem duchowym tak samo jest z ludźmi (Marka 6:34). Bez odpowiedniej opieki duchowej i przewodnictwa ludzie cierpią. Stają się bezbronni i błąkają się pod względem moralnym — są jak „owce nie mające pasterza”, które się rozpraszają (1 Król. 22:17). Ale jeśli chodzi o sług Jehowy, On życzliwie zaspokaja ich potrzeby.

3. Co omówimy w tym artykule?

³ Również w naszych czasach przyrównanie Jehowy do pasterza pozostaje bardzo wymowne. On wciąż dba o swój lud. Zobaczmy, jak obecnie prowadzi swoje symboliczne owce i zaspokaja ich potrzeby. Rozważmy też, jak owce powinny reagować na Jego czułą troskę.

4. Jaką rolę w troszczeniu się o owce Jehowy odgrywa Jezus?

⁴ Jehowa ustanowił Jezusa Głową zboru chrześcijańskiego (Efez. 1:22, 23). Jezus, jako „wspaniały pasterz”, interesuje się tym samym, co jego Ojciec,  do tego samego dąży i takimi samymi cechami się odznacza. Dał nawet „swą duszę za owce” (Jana 10:11, 15). Złożona przez niego ofiara okupu jest niezrównanym błogosławieństwem dla ludzkości! (Mat. 20:28). Jehowa postanowił, „aby nikt, kto (...) wierzy [w Jezusa], nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne” (Jana 3:16).

5, 6. (a) Kogo Jezus wyznaczył do troszczenia się o owce i co muszą one robić, żeby odnosić pożytek z tego postanowienia? (b) Co przede wszystkim powinno nas skłaniać do okazywania posłuszeństwa starszym w zborze?

⁵ Jak owce reagują na Wspaniałego Pasterza, Jezusa Chrystusa? On sam powiedział: „Moje owce słuchają mego głosu i ja je znam, a one podążają za mną” (Jana 10:27). Słuchanie głosu Wspaniałego Pasterza oznacza podążanie za jego wskazówkami we wszystkich sprawach. Obejmuje to współpracę z ustanawianymi przez niego duchowymi pasterzami. Jezus oznajmił, że zaczęte przez niego dzieło będą kontynuować apostołowie i uczniowie. Mieli oni ‛uczyć’ i ‛karmić jego owieczki’ (Mat. 28:20; odczytaj Jana 21:15-17). Gdy dobra nowina zaczęła się rozprzestrzeniać i przybywało uczniów, Jezus zadbał o to, żeby zbory paśli dojrzali chrześcijanie (Efez. 4:11, 12).

⁶ Apostoł Paweł przypomniał starszym w zborze efeskim, że to duch święty ustanowił ich nadzorcami, aby „paśli zbór Boga” (Dzieje 20:28). Podobnie ma się rzecz z dzisiejszymi starszymi, ponieważ oni też są mianowani na podstawie biblijnych wymagań utrwalonych pod natchnieniem ducha świętego. Dlatego okazując posłuszeństwo chrześcijańskim nadzorcom, okazujemy szacunek Jehowie i Jezusowi, dwóm największym Pasterzom (Łuk. 10:16). Oczywiście powinien to być główny powód naszej uległości wobec starszych. Ale takie postępowanie jest mądre również z innych powodów.

7. Jak starsi pomagają ci utrzymywać bliską więź z Jehową?

⁷ W ramach zapewniania kierownictwa współwyznawcom starsi udzielają zachęt i rad opartych bądź bezpośrednio na Piśmie Świętym, bądź też na kryjących się w nim zasadach. Nie mają na celu dyktować braciom, jak należy postępować (2 Kor. 1:24). Pragną raczej kierować ich uwagę na wskazówki biblijne służące podejmowaniu dobrych decyzji oraz przyczyniające się do porządku i pokoju w zborze (1 Kor. 14:33, 40). Nadzorcy ‛czuwają nad duszami’ w tym sensie, że starają się pomóc każdemu członkowi zboru utrzymywać bliską więź z Jehową. Będą więc niezwłocznie proponować pomoc, jeśli tylko dostrzegą, że współwyznawca zamierza uczynić lub już uczynił „fałszywy krok” (Gal. 6:1, 2; Judy 22). Czyż nie są to ważkie powody, żeby okazywać ‛posłuszeństwo tym, którzy przewodzą’? (Odczytaj Hebrajczyków 13:17).

8. Jak starsi chronią owce Jehowy?

⁸ Paweł, który sam był duchowym pasterzem, napisał do braci w Kolosach: „Strzeżcie się: może się znaleźć ktoś, kto was uprowadzi jako swój łup przez filozofię i puste zwodzenie według tradycji ludzkiej, według rzeczy elementarnych świata, a nie według Chrystusa” (Kol. 2:8). Przestroga ta kieruje uwagę na kolejny powód, dla którego chcemy uwzględniać biblijne rady starszych. Chronią oni trzodę, wyczulając braci na każdego, kto mógłby osłabić ich wiarę. Apostoł Piotr przestrzegał przed „fałszywymi prorokami” oraz „fałszywymi nauczycielami”, którzy będą próbowali ‛zwabić dusze niestałe’, aby dopuszczały się zła (2 Piotra 2:1, 14). Dzisiejsi  starsi muszą udzielać podobnych ostrzeżeń. Ci dojrzali chrześcijańscy mężczyźni mają życiowe doświadczenie. Ponadto jeszcze przed zamianowaniem dowiedli, że dobrze rozumieją Pismo Święte i posiadają kwalifikacje do przekazywania zdrowej nauki (1 Tym. 3:2; Tyt. 1:9). Dzięki dojrzałości, równowadze i mądrości opartej na Biblii mogą umiejętnie nadawać kierunek trzodzie.

9. Jak dzisiaj jest prowadzony i karmiony zbór chrześcijański?

⁹ Poprzez swoją organizację Jehowa zapewnia obfitość pokarmu duchowego ogólnoświatowej społeczności braterskiej. Wiele rad biblijnych ukazuje się na łamach naszych publikacji. Ponadto organizacja nieraz udziela wskazówek bezpośrednio starszym w listach albo przez nadzorców podróżujących. Tymi sposobami owce otrzymują jasne wytyczne.

10. Jaki obowiązek mają duchowi pasterze w stosunku do tych, którzy oddalili się od trzody?

¹⁰ Nadzorcy mają obowiązek w sensie duchowym chronić, odżywiać i pielęgnować członków zboru, zwłaszcza tych, którzy wyrządzili sobie krzywdę lub duchowo zachorowali (odczytaj Jakuba 5:14, 15). Niektórzy mogli oddalić się od trzody i przestać się angażować w zajęcia teokratyczne. Czy w takim wypadku  troskliwy starszy nie zrobi wszystkiego, co w jego mocy, by odnaleźć każdą zagubioną owcę i usilnie zachęcić ją do powrotu do owczarni, czyli zboru? Oczywiście, że zrobi! Jezus wyjaśnił: „Nie jest życzeniem mego Ojca w niebie, aby zginął jeden z tych małych” (Mat. 18:12-14).

11. Dlaczego niektórym może nie być łatwo poddawać się przewodnictwu starszych?

¹¹ Jehowa i Jezus to doskonali Pasterze. Nadzorcy, którym powierzyli Oni pieczę nad zborem, są niedoskonali. Fakt ten może powodować, że niektórym nie jest łatwo poddawać się przewodnictwu starszych. Takie osoby mogą rozumować: „To niedoskonali ludzie, tacy jak my. Dlaczego mielibyśmy słuchać ich rad?”. Rzeczywiście, starsi uchybiają. Powinniśmy jednak właściwie zapatrywać się na ich niedociągnięcia i słabości.

12, 13. (a) Co można powiedzieć o błędach ludzi, którym Jehowa powierzał ważne zadania? (b) Dlaczego w Biblii zamieszczono wzmianki o ich niedociągnięciach?

¹² Pismo Święte szczerze mówi o błędach tych, którymi Jehowa w przeszłości posługiwał się do prowadzenia swego ludu. Na przykład Dawid został wyznaczony na króla i przywódcę Izraela. Niestety, uległ pokusie i dopuścił się cudzołóstwa, a potem doprowadził do zamordowania człowieka (2 Sam. 12:7-9). Pomyślmy też o apostole Piotrze. W zborze chrześcijańskim powierzono mu odpowiedzialne zadania, chociaż popełniał poważne błędy (Mat. 16:18, 19; Jana 13:38; 18:27; Gal. 2:11-14). Z wyjątkiem Jezusa żaden człowiek od czasów Adama i Ewy nie był doskonały.

¹³ Dlaczego Jehowa polecił pisarzom Biblii zamieścić wzmianki o niedociągnięciach mężczyzn, którym zlecał ważne zadania? Chciał w ten sposób pokazać między innymi to, że może prowadzić swój lud, posługując się niedoskonałymi ludźmi. Zawsze tak robił. Nie powinniśmy więc traktować uchybień tych, którzy nam przewodzą, jako pretekstu do szemrania przeciwko nim lub lekceważenia ich zwierzchnictwa. Jehowa oczekuje, że będziemy okazywać takim braciom szacunek i posłuszeństwo (odczytaj Wyjścia 16:2, 8).

14, 15. Czego uczymy się z tego, jak Jehowa komunikował się ze swym ludem w przeszłości?

¹⁴ Posłuszeństwo tym, którzy nam dziś przewodzą, ma ogromne znaczenie. Pomyślmy, jak w przeszłości Jehowa komunikował się ze swym ludem w trudnych chwilach. Gdy Izraelici szykowali się do opuszczenia Egiptu, rozkazy od Jehowy otrzymali za pośrednictwem Mojżesza i Aarona. Aby uchronić się przed dziesiątą plagą, musieli zastosować się do konkretnych wskazówek — mieli spożyć uroczysty posiłek i pewną ilością krwi opryskać węgary i nadproża domów. Nakaz ten nie został wydany przez głos z nieba. Izraelici mieli usłuchać starszych ludu, którzy z kolei zostali precyzyjnie poinstruowani przez Mojżesza (Wyjścia 12:1-7, 21-23, 29). W tamtych okolicznościach Mojżesz oraz starsi posłużyli Jehowie za narzędzie do przekazania ludowi wytycznych. Chrześcijańscy starsi pełnią dziś podobną odpowiedzialną funkcję.

¹⁵ Zapewne przychodzą ci na myśl liczne historie biblijne, kiedy to Jehowa podawał życiodajne wskazówki przez swoich człowieczych czy anielskich przedstawicieli. We wszystkich tych sytuacjach uznał za stosowne powierzyć tę odpowiedzialność innym. W Jego imieniu  przemawiali posłańcy, którzy objaśniali sługom Bożym, co mają robić, by przetrwać. Czyż nie jest możliwe, że Jehowa podobnie postąpi w Armagedonie? Oczywiście wszyscy starsi, którym powierza się dziś zadanie reprezentowania Boga lub Jego organizacji, muszą szczególnie uważać, by nie nadużywać danej im władzy.

16. Na jakie „słowo” musimy nadstawiać ucha?

¹⁶ Lud Jehowy tworzy „jedną trzodę” pod przewodnictwem „jednego pasterza”, Jezusa Chrystusa (Jana 10:16). Zapewnił on, że będzie ze swoimi uczniami „przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 28:20). Jako niebiański Król w pełni kontroluje rozwój wydarzeń prowadzących do wykonania wyroku na świecie Szatana. Jeśli chcemy pozostać zjednoczeni i bezpieczni w trzodzie Bożej, musimy słuchać ‛słowa, które słyszymy za sobą’, kierującego nas na właściwą drogę. Wspomniane „słowo” obejmuje natchnione świętym duchem Bożym wypowiedzi zawarte w Biblii oraz wskazówki, które Jehowa i Jezus przekazują za pośrednictwem zamianowanych przez siebie pasterzy (odczytaj Izajasza 30:21; Objawienie 3:22).

17, 18. (a) Jakie niebezpieczeństwo zagraża sługom Bożym, czego jednak możemy być pewni? (b) Na co zwrócimy uwagę w następnym artykule?

¹⁷ O Szatanie czytamy, że „krąży jak ryczący lew, starając się kogoś pożreć” (1 Piotra 5:8). Niczym dziki i wygłodniały drapieżnik, obserwuje on owce, szukając okazji, by rzucić się na nieostrożne lub zabłąkane. Tym bardziej musimy się trzymać szczególnie blisko reszty trzody oraz Jehowy, ‛pasterza i nadzorcy naszych dusz’ (1 Piotra 2:25). Na temat ocalałych z wielkiego ucisku w Objawieniu 7:17 czytamy: „Baranek [Jezus] (...) będzie ich pasł i poprowadzi ich do źródeł wód życia. A Bóg otrze z ich oczu wszelką łzę”. Czy mogłaby istnieć wspanialsza obietnica?

¹⁸ Po omówieniu wyjątkowo ważnej roli chrześcijańskich starszych jako duchowych pasterzy warto zadać pytanie: „Jak ci zamianowani mężczyźni mogą się upewniać, że owce Jezusa traktują we właściwy sposób?”. Odpowiemy na nie w następnym artykule.