Na ilustracji widać chrześcijanina, który głosi w pobliżu świątyni w Jerozolimie. Chrześcijanie pochodzenia hebrajskiego żyjący w tym mieście musieli zdobywać się na odwagę, żeby głosić rodakom o wybawieniu za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, prawdziwego Mesjasza. Wiele aspektów codziennego życia ludzi było opartych na Prawie Mojżeszowym i różnych żydowskich tradycjach. We wspaniałej świątyni w Jerozolimie (widocznej na drugim planie) kapłani lewiccy zgodnie z Prawem Mojżeszowym składali ofiary ze zwierząt. Żydzi powoływali się na takie namacalne rzeczy, żeby pokazać, że ich sposób wielbienia Boga jest lepszy niż chrześcijański. Jednak ok. 61 r. n.e. Paweł napisał list do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego, w którym wykazał, że chrześcijański sposób wielbienia Boga znacznie góruje nad żydowskim. Podkreślił, że chrześcijanie mają wspanialszą — duchową — świątynię i wspanialszego Arcykapłana, „Jezusa, Syna Bożego”. Złożona została też za nich wspanialsza ofiara — „raz na zawsze”. Paweł objaśnił znaczenie wszystkich tych niebiańskich realiów (Heb 4:14; 7:27, 28; 9:24, 25). Niewątpliwie zmotywowało to chrześcijan pochodzenia hebrajskiego i dodało im odwagi do dalszego oddawania czci Jehowie Bogu. Ważnym elementem tego wielbienia są ‛ofiary wysławiania’, które chrześcijanie składają, „publicznie mówiąc o Jego [Bożym] imieniu”. Paweł nazywa je „owocem (...) warg” i dodaje: „Takie ofiary sprawiają Bogu wielką przyjemność” (Heb 13:15, 16). W przeciwieństwie do nich po 33 r. ofiary ze zwierząt składane w świątyni nie mogły już nikomu zapewnić uznania Bożego.