1, 2. Jakim narzędziem posługuje się Jezus, by nas dzisiaj karmić, i dlaczego rozpoznanie tego narzędzia jest dla nas istotne?

„BRACIA, nie potrafię zliczyć, ile razy daliście do moich rąk artykuły zawierające właśnie to, czego potrzebowałam, i to w chwili, gdy potrzebowałam tego najbardziej”. Tak pewna siostra wyraziła wdzięczność w liście do braci pracujących w Biurze Głównym. Czy masz podobne odczucia? Wielu z nas odpowiedziałoby twierdząco. I wcale nie jest to zaskoczeniem.

² Duchowy pokarm, który otrzymujemy we właściwym czasie, jest dowodem na to, że Jezus — Głowa zboru — dotrzymuje swej obietnicy dotyczącej karmienia nas. Za czyim pośrednictwem to robi? Gdy opisywał znak swojej obecności, powiedział, że aby dawać czeladzi „pokarm we właściwym czasie”, będzie się posługiwał „niewolnikiem wiernym i roztropnym” (odczytaj Mateusza 24:45-47) *. Ten wierny niewolnik stanowi narzędzie, poprzez które Jezus karmi swych prawdziwych naśladowców w obecnym czasie końca. Ustalenie tożsamości owego niewolnika ma dla nas istotne znaczenie. Właśnie dzięki temu narzędziu możemy cieszyć się zdrowiem duchowym i więzią z Bogiem (Mat. 4:4; Jana 17:3).

3. Jak nasze publikacje objaśniały przykład o wiernym niewolniku?

³ Jak więc powinniśmy rozumieć przykład Jezusa o wiernym niewolniku? W przeszłości nasze publikacje podawały następujące wyjaśnienie: Jezus ustanowił wiernego niewolnika nad członkami czeladzi w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Niewolnik — począwszy od tamtego dnia — wyobraża wszystkich pomazańców żyjących na ziemi w dowolnym okresie rozpatrywanych jako grupa. Czeladzią są ci sami pomazańcy rozpatrywani jako jednostki. W roku 1919 Jezus ustanowił  wiernego niewolnika „nad całym swoim mieniem” — nad wszystkimi ziemskimi sprawami Królestwa. Jednakże dalsza głęboka analiza połączona z modlitwą skłania do wniosku, że musimy zweryfikować swoje zrozumienie słów Jezusa o niewolniku wiernym i roztropnym (Prz. 4:18). Zastanówmy się nad tym przykładem i nad tym, jak on nas dotyczy, niezależnie od tego, czy żywimy nadzieję niebiańską, czy ziemską.

4-6. Dlaczego wnioskujemy, że przykład Jezusa o wiernym niewolniku zaczął się spełniać dopiero po roku 1914?

⁴ Kontekst przykładu o niewolniku wiernym i roztropnym pokazuje, że zaczął się on spełniać nie w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku, lecz w obecnym czasie końca. Zobaczmy, jak Pismo Święte prowadzi nas do takiego wniosku.

⁵ Omawiany przykład stanowi element proroctwa Jezusa o ‛znaku jego obecności oraz zakończenia systemu rzeczy’ (Mat. 24:3). Początkowa część tego proroctwa, zanotowana w Ewangelii według Mateusza 24:4-22, ma dwa spełnienia: pierwsze w latach 33-70, a drugie, bardziej dalekosiężne, w naszych czasach. Czy oznacza to, że wypowiedź Jezusa o wiernym niewolniku także ma dwa spełnienia? Nie.

⁶ Począwszy od słów zapisanych w Ewangelii według Mateusza 24:29, Jezus skoncentrował się na wydarzeniach rozgrywających się za naszych dni (odczytaj Mateusza 24:30, 42, 44). Opisując rozwój sytuacji w wielkim ucisku, zapowiedział, że ludzie „ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego na obłokach nieba”. Następnie, w słowach skierowanych do ludzi żyjących w czasie końca, tak podkreślił potrzebę zachowywania czujności: „Nie wiecie, którego dnia wasz Pan przyjdzie. (...) Syn Człowieczy przyjdzie o godzinie, której się nie domyślacie” *. Właśnie w tym kontekście — kontekście wydarzeń mających rozegrać się w dniach ostatnich — Jezus podał przykład o wiernym niewolniku. Wnioskujemy więc, że zaczął się on spełniać dopiero po rozpoczęciu się tego okresu w roku 1914. Co jeszcze przemawia za takim wnioskiem?

7. Jakie ważne pytanie zrodziło się na początku pory żniwa i dlaczego?

⁷ Zastanówmy się przez chwilę nad pytaniem: „Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i roztropnym?”. W I wieku w zasadzie nie było potrzeby zadawać takiego pytania. Jak wspomnieliśmy w poprzednim artykule, apostołowie potrafili dokonywać cudów, a nawet przekazywać cudowne dary, co dowodziło Bożego poparcia (Dzieje 5:12). Po cóż więc ktokolwiek miałby pytać, komu rzeczywiście Chrystus powierzył przewodnictwo? Ale w roku 1914 sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. W roku tym zaczęła się pora żniwa. Nadszedł wreszcie czas oddzielania chwastów od pszenicy (Mat. 13:36-43). Zrodziło się wtedy ważne pytanie: Skoro tak wielu rzekomych chrześcijan podaje się za prawdziwych naśladowców Jezusa, to jak rozpoznać pszenicę — namaszczonych chrześcijan? Odpowiedź kryje się w przykładzie o wiernym niewolniku. Namaszczonymi naśladowcami Chrystusa miały być osoby dobrze odżywiane duchowo.

8. Dlaczego słuszny jest pogląd, że wierny niewolnik musi się składać z namaszczonych chrześcijan?

⁸ Wierny niewolnik musi się składać z namaszczonych chrześcijan przebywających na ziemi. Zostali oni nazwani „królewskim kapłaństwem” i otrzymali zadanie ‛oznajmiania wspaniałych przymiotów tego, który ich powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła’ (1 Piotra 2:9). Słusznie więc członkowie tego „królewskiego kapłaństwa” mają bezpośredni udział w nauczaniu prawdy swoich współwyznawców (Malach. 2:7; Obj. 12:17).

9. Czy wszyscy pomazańcy tworzą wiernego niewolnika? Wyjaśnij to szerzej.

 ⁹ Czy wszyscy pomazańcy żyjący na ziemi tworzą wiernego niewolnika? Nie. Przecież nie wszyscy spośród nich odgrywają jakąś rolę w dostarczaniu pokarmu duchowego współwyznawcom na całym świecie. W skład pszenicy wchodzą namaszczeni bracia, którzy nieraz działają jako słudzy pomocniczy albo starsi w lokalnych zborach. Nauczają oni od domu do domu oraz w swoim zborze i lojalnie podporządkowują się wskazówkom z Biura Głównego. Ale nie biorą udziału w dostarczaniu duchowego pokarmu ogólnoświatowej społeczności braterskiej. Poza tym wśród pomazańców są pokorne siostry, które nigdy nie próbowałyby uzurpować sobie prawa do nauczania w zborze (1 Kor. 11:3; 14:34).

10. Kto jest niewolnikiem wiernym i roztropnym?

¹⁰ Kto w takim razie jest niewolnikiem wiernym i roztropnym? Zgodnie z ustanowionym przez Jezusa wzorcem karmienia wielu rękami niewielu chodzi o niewielką grupę namaszczonych braci, którzy są bezpośrednio zaangażowani w przygotowywanie i udostępnianie pokarmu duchowego podczas obecności Chrystusa. Przez cały okres dni ostatnich pomazańcy tworzący wiernego niewolnika razem usługiwali i usługują w Biurze Głównym. Od kilkudziesięciu lat owego niewolnika stanowi Ciało Kierownicze Świadków Jehowy. Zauważmy jednak, że chociaż „niewolnik” składa się z grona osób, to Jezus w swoim przykładzie mówi o nim w liczbie pojedynczej. Dlatego Ciało Kierownicze podejmuje decyzje kolektywnie.

11, 12. (a) Jakie dwa zadania miały zostać powierzone niewolnikowi wiernemu i roztropnemu? (b) Kogo Jezus wybrał do roli wiernego niewolnika i kiedy ustanowił go nad swoją czeladzią?

¹¹ Warto zaznaczyć, że w przykładzie Jezusa niewolnikowi wiernemu i roztropnemu zostają powierzone dwa różne zadania. Po pierwsze, zostaje ustanowiony nad członkami czeladzi, po drugie — nad całym mieniem pana. Ponieważ przykład ten miał się spełnić wyłącznie w czasie końca, powierzenie obu tych zadań również miało się odbyć po rozpoczęciu się obecności Jezusa jako Króla w roku 1914.

¹² Kiedy Jezus ustanowił wiernego niewolnika nad swoją czeladzią? Aby odpowiedzieć na to pytanie, musimy się cofnąć do roku 1914 — do początku okresu żniwa.  Jak zauważyliśmy wcześniej, wiele grup podawało się wtedy za chrześcijan. Z której grupy Jezus wybierze osoby do usługiwania w roli wiernego niewolnika? Kwestia ta została rozstrzygnięta, gdy Jezus oraz jego Ojciec przybyli dokonać przeglądu w świątyni — w duchowej strukturze służącej wielbieniu Boga. Przegląd ten trwał od roku 1914 do początków 1919 (Malach. 3:1) *. Ich uznanie zyskała mała grupa lojalnych Badaczy Pisma Świętego, którzy dowodzili, że całym sercem są przy Jehowie i Jego Słowie. Oczywiście potrzebowali pewnego oczyszczenia, ale kiedy nadszedł okres prób i rafinacji, zareagowali na to z pokorą (Malach. 3:2-4). Ci wierni Badacze byli prawdziwą chrześcijańską pszenicą. W roku 1919, gdy nastąpiło duchowe odrodzenie, Jezus wybrał spośród nich wykwalifikowanych namaszczonych braci, żeby działali jako niewolnik wierny i roztropny, i ustanowił ich nad swoją czeladzią.

13. Kto wchodzi w skład czeladzi i co za tym przemawia?

¹³ Kto w takim razie stanowi czeladź? Mówiąc krótko — ci, którzy są karmieni. Na początku dni ostatnich wszyscy członkowie czeladzi mieli powołanie niebiańskie. Później do czeladzi zaczęły dołączać osoby zaliczające się do wielkiej rzeszy drugich owiec. Obecnie drugie owce stanowią przeważającą większość „jednej trzody” podległej Chrystusowi (Jana 10:16). Obie grupy korzystają z tego samego aktualnego pokarmu duchowego, który jest dostarczany przez wiernego niewolnika. A co z członkami Ciała Kierowniczego, którzy tworzą dziś tego niewolnika? Bracia ci też muszą być karmieni pod względem duchowym. Dlatego pokornie uznają, że jako jednostki są członkami czeladzi tak samo, jak wszyscy inni prawdziwi naśladowcy Jezusa.

14. (a) Jakie odpowiedzialne zadanie otrzymał wierny niewolnik i co ono obejmuje? (b) Jakiego ostrzeżenia udzielił Jezus niewolnikowi wiernemu i roztropnemu? (Zobacz ramkę „Gdyby ów zły niewolnik...”).

¹⁴ Jezus powierzył niewolnikowi wiernemu i roztropnemu bardzo odpowiedzialne zadanie. W czasach biblijnych zaufany niewolnik, nazywany też szafarzem, zarządzał domem (Łuk. 12:42). A zatem niewolnik wierny i roztropny jest odpowiedzialny za wszystko, co ma związek z domownikami wiary. Zarządza dobrami materialnymi, a także nadzoruje dzieło głoszenia, przygotowywanie programów zgromadzeń oraz wydawanie literatury biblijnej, używanej podczas służby kaznodziejskiej, studium osobistego i zebrań  zborowych. Pomyślność członków czeladzi zależy od całości duchowego zaopatrzenia zapewnianego przez grono stanowiące niewolnika.

15, 16. Kiedy Jezus miał ustanowić wiernego niewolnika nad całym swoim mieniem?

¹⁵ A kiedy Jezus miał ustanowić niewolnika „nad całym swoim mieniem”? Powiedział: „Szczęśliwy ów niewolnik, jeśli jego pan, przybywszy, zastanie go tak czyniącego! Zaprawdę wam mówię: Ustanowi go nad całym swoim mieniem” (Mat. 24:46, 47). Zwróćmy uwagę, że Jezus miał to zrobić po przybyciu i stwierdzeniu, że niewolnik czyni to, co mu wcześniej polecono, czyli wiernie udostępnia duchowy pokarm. Zatem między powierzeniem jednego zadania a drugiego musiał upłynąć pewien czas. Aby zrozumieć, jak i kiedy Jezus ustanawia niewolnika nad całym swoim mieniem, trzeba ustalić dwie rzeczy: kiedy przybywa i co obejmuje jego mienie.

¹⁶ Kiedy Jezus przybywa? Odpowiedź kryje się we wcześniejszych wersetach. Jak pamiętamy, zawarte w nich wzmianki o ‛przyjściu’ Jezusa odnoszą się do czasu, gdy przybędzie on ogłosić i wykonać wyrok pod koniec tego systemu rzeczy (Mat. 24:30, 42, 44) *. Dlatego ‛przybycie’ (‛przyjście’) Jezusa, o którym mowa w przykładzie o wiernym niewolniku, ma miejsce podczas wielkiego ucisku.

17. Co obejmuje mienie Jezusa?

¹⁷ Co obejmuje ‛całe mienie’ Jezusa? Mówiąc „całe”, Jezus nie dodał żadnego określenia, które ograniczałoby to mienie do spraw ziemskich. Przecież ma on ogromną władzę w niebie. Oznajmił: „Dano mi wszelką władzę w niebie i na ziemi” (Mat. 28:18; Efez. 1:20-23). Obecnie do  jego mienia zalicza się Królestwo Mesjańskie, które należy do niego od roku 1914 i które będzie dzielił ze swymi namaszczonymi naśladowcami (Obj. 11:15).

18. Dlaczego Jezus z radością ustanowi niewolnika nad całym swoim mieniem?

¹⁸ Do jakiego wniosku prowadzą dotychczasowe rozważania? Kiedy Jezus przybędzie na sąd w wielkim ucisku, stwierdzi, że niewolnik lojalnie udostępniał czeladzi duchowy pokarm we właściwym czasie. Z radością powierzy mu kolejne zadanie — ustanowi go nad całym swoim mieniem. Poszczególne osoby tworzące wiernego niewolnika dostąpią tego, gdy otrzymają nagrodę niebiańską, obejmując władzę u boku Chrystusa.

19. Czy wierny niewolnik otrzyma w niebie większą nagrodę niż pozostali pomazańcy? Wyjaśnij to szerzej.

¹⁹ Czy wierny niewolnik otrzyma w niebie większą nagrodę niż pozostali pomazańcy? Nie. Nagroda obiecana w pewnych okolicznościach jakiejś małej grupie może z czasem przypaść też innym. Na przykład zastanówmy się nad tym, co Jezus powiedział 11 wiernym apostołom w noc przed swą śmiercią (odczytaj Łukasza 22:28-30). Tej nielicznej grupie mężczyzn przyrzekł wspaniałą nagrodę, pod warunkiem że okażą się wierni. Mieli dzielić z nim władzę królewską. Ale po latach Jezus wskazał, że wszyscy z grona 144 000 zasiądą na tronach i będą sprawować z nim rządy (Obj. 1:1; 3:21). Podobnie, jak czytamy w Ewangelii według Mateusza 24:47, obiecał małej grupie mężczyzn — namaszczonym braciom tworzącym wiernego niewolnika — że zostaną ustanowieni nad całym jego mieniem. W rzeczywistości jednak każdy z grona 144 000 będzie dzielił z nim ogromną władzę niebiańską (Obj. 20:4, 6).

20. Dlaczego Jezus ustanowił wiernego niewolnika i na co w związku z tym jesteś zdecydowany?

²⁰ Jezus posługuje się niewolnikiem wiernym i roztropnym zgodnie ze wzorcem ustalonym w I wieku — karmi wielu rękami niewielu. Ustanowił tego niewolnika, żeby zapewnić swoim prawdziwym naśladowcom — pomazańcom oraz drugim owcom — stały dopływ aktualnego pokarmu duchowego przez cały okres dni ostatnich. Bądźmy zdecydowani okazywać za to wdzięczność, lojalnie popierając namaszczonych braci, którzy tworzą niewolnika wiernego i roztropnego (Hebr. 13:7, 17).