‛Znaleźć jedną perłę wysokiej wartości’
„Królestwo niebios jest celem, ku któremu ludzie prą, a ci, którzy prą naprzód, pochwytują je” (MATEUSZA 11:12).
1, 2. (a) Na jaką rzadką cechę skierował uwagę Jezus w jednej z przypowieści o Królestwie? (b) Jak brzmiała przypowieść Jezusa o drogocennej perle?
CZY jest coś, co uważasz za tak cenne, że byłbyś gotów oddać lub poświęcić wszystko, co masz, by to zdobyć? Ludzie mówią nieraz o poświęceniu się dla jakiegoś celu — dla pieniędzy, sławy, władzy lub stanowiska — ale rzadko kiedy napotykają coś tak wartościowego, że bez wahania oddaliby za to dosłownie wszystko. O takim niecodziennym, ale godnym podziwu poświęceniu wspomniał Jezus Chrystus w jednym ze swych intrygujących przykładów o Królestwie Bożym.
2 Kiedyś na osobności Jezus opowiedział swym uczniom przypowieść o drogocennej perle: „Królestwo niebios jest podobne do wędrownego kupca poszukującego szlachetnych pereł. Znalazłszy jedną perłę wysokiej wartości, odszedł i natychmiast sprzedał wszystko, co miał, i ją kupił” (Mateusza 13:36, 45, 46). Czego Jezus chciał ich w ten sposób nauczyć? I jaki pożytek my możemy odnieść z jego słów?
Wysoka wartość pereł
3. Dlaczego w starożytności szlachetne perły były tak wysoko cenione?
3 Już w starożytności perły były ogromnie cenionymi ozdobami. Podobno według rzymskiego pisarza Pliniusza Starszego zajmowały one „pierwsze miejsce pośród wszystkich cennych rzeczy”. W odróżnieniu od złota, srebra czy kamieni szlachetnych perły są wytwarzane przez organizmy żywe. Gdy do wnętrza niektórych gatunków małży dostaną się ciała obce — na przykład małe kamyczki — mięczaki te powlekają je masą perłową, przemieniając w lśniące perły. W dawnych czasach najcenniejsze perły poławiano głównie w wodach Morza Czerwonego, Zatoki Perskiej oraz Oceanu Indyjskiego — a więc daleko od Izraela. Dlatego Jezus mówił o ‛wędrownym kupcu poszukującym szlachetnych pereł’. Znalezienie naprawdę wartościowych pereł wymagało niezwykłego zaangażowania.
4. Jaka główna lekcja wypływa z przypowieści o wędrownym kupcu?
4 Piękne perły od dawna osiągają zawrotne ceny, ale Jezus w swej przypowieści najwyraźniej nie kierował uwagi na ich wartość materialną. Nie przyrównał Królestwa Bożego do perły wysokiej wartości; skierował raczej uwagę na „wędrownego kupca poszukującego szlachetnych pereł” i na to, jak on zareagował, gdy wreszcie znalazł jedną z nich. W odróżnieniu od zwykłego handlarza ten wędrowny kupiec jest znawcą pereł — dokładnie się im przygląda i potrafi dostrzec ich piękno oraz specyficzne cechy odróżniające dany okaz od wszystkich innych. Od razu widzi, która perła jest naprawdę cenna, a która ma poślednią wartość lub jest falsyfikatem.
5, 6. (a) Co szczególnego charakteryzuje kupca z przypowieści Jezusa? (b) Co przypowieść o ukrytym skarbie wyjawia o wędrownym kupcu?
5 Warto zauważyć coś jeszcze. Zwykły kupiec najpierw szacuje wartość rynkową perły i decyduje, ile wyłożyć na nią środków, by zrobić dobry interes. Zapewne zastanawia się też, czy znajdzie chętnych do jej kupna i czy szybko ją sprzeda. Innymi słowy, interesuje go szybki zysk z inwestycji, a nie samo posiadanie perły. Zupełnie inaczej przedstawia się sprawa z kupcem z przypowieści Jezusa. Nie upatruje on korzyści materialnych. Jest nawet gotów poświęcić ‛wszystko, co ma’ — całe mienie — aby nabyć upragnioną perłę.
6 Z punktu widzenia handlowca człowiek z przypowieści Jezusa zachował się nierozsądnie. Przezorny biznesmen nie zaangażuje się w tak ryzykowne przedsięwzięcie. Ale kupiec wspomniany przez Jezusa kieruje się innym systemem wartości. Satysfakcję i radość czerpie nie z zysku finansowego, lecz z posiadania czegoś nadzwyczaj cennego. Jezus wyraźnie zaznaczył to w innej przypowieści: „Królestwo niebios jest podobne do skarbu ukrytego w polu, który człowiek znalazł i ukrył; i przejęty radością idzie i sprzedaje to, co ma, i kupuje owo pole” (Mateusza 13:44). Radość wynikająca z odkrycia i posiadania skarbu wystarczyła, by ten mężczyzna zrezygnował ze wszystkiego, co miał. Czy są dzisiaj tacy ludzie? Czy istnieją skarby warte takich poświęceń?
Dostrzegli wysoką wartość Królestwa
7. Co świadczy o tym, że Jezus wysoko cenił Królestwo?
7 Jezus mówił w swej przypowieści o „królestwie niebios”. On sam z całą pewnością niezmiernie wysoko je cenił. Dobitnie świadczą o tym sprawozdania ewangeliczne. Po chrzcie w roku 29 n.e. Jezus „począł głosić i mówić: ‚Okazujcie skruchę, bo przybliżyło się królestwo niebios’”. Przez trzy i pół roku nauczał o nim rzesze ludzi. Przemierzył kraj wzdłuż i wszerz, „od miasta do miasta i od wsi do wsi, głosząc i oznajmiając dobrą nowinę o królestwie Bożym” (Mateusza 4:17; Łukasza 8:1).
8. Jak Jezus pokazał, czego dokona Królestwo Boże?
8 Aby pokazać, co da ludzkości to Królestwo, Jezus dokonywał w całym kraju wielu cudów — leczył chorych, karmił głodnych, uciszał żywioły, a nawet wskrzeszał zmarłych (Mateusza 14:14-21; Marka 4:37-39; Łukasza 7:11-17). Ostateczny dowód lojalności względem Boga i Jego Królestwa dał wtedy, gdy ofiarnie oddał życie na palu męki. Niczym wędrowny kupiec chętnie rezygnujący ze wszystkiego dla „perły wysokiej wartości”, Jezus żył i umarł dla Królestwa (Jana 18:37).
9. Jaką rzadką cechą odznaczali się pierwsi uczniowie Jezusa?
9 Jezus nie poprzestał na tym, że we własnym życiu koncentrował się na sprawach Królestwa; zebrał też grupę naśladowców. Oni również dostrzegali wielką wartość Królestwa. Należał do nich Andrzej, będący wcześniej uczniem Jana Chrzciciela. Usłyszawszy jego świadectwo, że Jezus jest „Barankiem Bożym”, Andrzej oraz inny uczeń Jana — najprawdopodobniej jeden z synów Zebedeusza, także noszący imię Jan — natychmiast odszukali Jezusa i zostali jego naśladowcami. Ale to nie wszystko. Andrzej poszedł zaraz do swego brata Szymona i oznajmił mu: „Znaleźliśmy Mesjasza”. Szymon (zwany też Kefasem lub Piotrem), a także Filip i jego przyjaciel Natanael, również rozpoznali w Jezusie Mesjasza. Natanael powiedział nawet Jezusowi: „Tyś jest Syn Boży, tyś jest król Izraela” (Jana 1:35-49).
Pobudzeni do czynu
10. Jak uczniowie zareagowali, gdy Jezus ich powołał w jakiś czas po pierwszym spotkaniu?
10 Po odnalezieniu Mesjasza Andrzej, Piotr, Jan i inni byli zapewne równie przejęci, jak wspomniany wędrowny kupiec, który znalazł perłę wysokiej wartości. Co teraz zrobią uczniowie? Ewangelie nie wyjawiają, jak się zachowali bezpośrednio po pierwszym spotkaniu z Jezusem. Najwyraźniej większość z nich wróciła do poprzednich zajęć. Jednak po upływie sześciu — dwunastu miesięcy Jezus znów przychodzi do Andrzeja, Piotra, Jana i jego brata Jakuba, którzy zajmują się rybołówstwem nad Morzem Galilejskim. * Zaprasza ich: „Chodźcie za mną, a uczynię was rybakami ludzi”. Jak na to reagują? Sprawozdanie Mateusza tak mówi o Piotrze i Andrzeju: „Od razu porzucili sieci i poszli za nim”. O Jakubie i Janie czytamy: „Od razu zostawili łódź i swego ojca i poszli za nim”. A Łukasz tak to ujął: „Porzuciwszy wszystko, poszli za nim” (Mateusza 4:18-22; Łukasza 5:1-11).
11. Co najprawdopodobniej przyczyniło się do tego, że uczniowie niezwłocznie zareagowali na zaproszenie Jezusa?
11 Czy natychmiastowa decyzja uczniów była pochopna? Wcale nie. Co prawda po pierwszym spotkaniu z Jezusem powrócili do swych poprzednich zajęć, ale to, co wówczas zobaczyli i usłyszeli, niewątpliwie wywarło na ich umysły i serca niezatarty wpływ. Mieli niemal cały rok na rozmyślanie nad tym wszystkim. Teraz nadszedł moment na podjęcie decyzji. Czy okażą się podobni do wędrownego kupca, który był do tego stopnia poruszony odkryciem bezcennej perły, że „odszedł i natychmiast” zrobił wszystko, by ją nabyć? Tak właśnie się stało. To, co zobaczyli i usłyszeli, głęboko poruszyło ich serca. Zrozumieli, że nadszedł czas, by działać. Jak informują sprawozdania ewangeliczne, bez wahania porzucili wszystko i zostali naśladowcami Jezusa.
12, 13. (a) Jak zareagowało wielu ludzi, którzy słyszeli Jezusa? (b) Co Jezus powiedział o swych wiernych uczniach i na co to wskazuje?
12 Jakże różnili się ci wierni mężczyźni od niektórych ludzi wspomnianych potem w Ewangeliach! Wielu uzdrowionych lub nakarmionych przez Jezusa jak gdyby nigdy nic wróciło do swych spraw (Łukasza 17:17, 18; Jana 6:26). Niejeden się wręcz wymawiał, gdy Jezus zachęcał go, by został jego naśladowcą (Łukasza 9:59-62). Jezus podkreślił później tę jaskrawą różnicę, mówiąc o wiernych uczniach: „Od dni Jana Chrzciciela aż dotąd królestwo niebios jest celem, ku któremu ludzie prą, a ci, którzy prą naprzód, pochwytują je” (Mateusza 11:12).
13 Na co wskazują wyrażenia „przeć” i „przeć naprzód”? Pewien słownik tak objaśnia sens greckiego wyrazu, od którego pochodzą: „Czasownik ten zawiera myśl o usilnym staraniu” (Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words). A biblista Heinrich Meyer mówi o tym wersecie: „W ten sposób opisano żarliwe, niestrudzone zabieganie o zbliżające się mesjańskie królestwo (...) Zainteresowanie tym królestwem jest pełne gorliwości i entuzjazmu (a nie spokoju i wyczekiwania, jak było wcześniej)”. Niczym wędrowny kupiec z przypowieści Jezusa ta niewielka grupa ludzi szybko dostrzegła, co ma rzeczywistą wartość, i ochoczo wyrzekła się wszystkiego ze względu na Królestwo (Mateusza 19:27, 28; Filipian 3:8).
Do poszukiwań przyłączają się inni
14. Jak Jezus przygotowywał apostołów do dzieła głoszenia o Królestwie i z jakim rezultatem?
14 W trakcie swej służby Jezus szkolił innych i pomagał im zabiegać o Królestwo. Najpierw z grona uczniów wybrał 12 mężczyzn i wyznaczył ich na swych apostołów, czyli posłańców. Podał im szczegółowe wskazówki, jak mają pełnić służbę, oraz ostrzegł przed czekającymi ich trudnościami i problemami (Mateusza 10:1-42; Łukasza 6:12-16). Przez następne dwa lata towarzyszyli Jezusowi w jego podróżach ewangelizacyjnych i zadzierzgnęli z nim serdeczną więź. Słuchali jego słów, widzieli dokonywane przez niego potężne dzieła i obserwowali jego przykładny sposób postępowania (Mateusza 13:16, 17). Wszystko to niewątpliwie poruszyło ich do tego stopnia, że w zabieganiu o Królestwo wykazali się — podobnie jak wędrowny kupiec — gorliwością i pełnym zaangażowaniem.
15. Co według Jezusa było dla uczniów prawdziwym powodem do radości?
15 Oprócz 12 apostołów Jezus „wyznaczył siedemdziesięciu innych i posłał ich przed sobą po dwóch do każdego miasta i miejsca, do którego sam miał przyjść”. Ich również poinformował o przyszłych próbach i trudnościach oraz nakazał mówić ludziom: „Przybliżyło się do was królestwo Boże” (Łukasza 10:1-12). Kiedy owi uczniowie powrócili, przepełnieni radością rzekli Jezusowi: „Panie, nawet demony się nam podporządkowują, gdy używamy twego imienia”. Ale ku ich zaskoczeniu Jezus wyjawił, że gorliwość o sprawy Królestwa przyniesie im jeszcze większą radość. Powiedział: „Nie radujcie się z tego, że duchy się wam podporządkowują, lecz radujcie się, że wasze imiona zostały zapisane w niebiosach” (Łukasza 10:17, 20).
16, 17. (a) Co Jezus powiedział wiernym apostołom w ostatnią noc swego życia na ziemi? (b) Jaką radość i pewność dały apostołom słowa Mistrza?
16 Ostatniej nocy spędzonej z apostołami, 14 Nisan 33 roku, Jezus ustanowił uroczystość Wieczerzy Pańskiej i polecił uczniom upamiętniać to wydarzenie. W trakcie pożegnalnego posiłku rzekł do 11 wiernych apostołów: „Wytrwaliście przy mnie w moich doświadczeniach; a ja zawieram z wami przymierze — tak jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną — co do królestwa, żebyście mogli jeść i pić przy mym stole w moim królestwie, i zasiadać na tronach, aby sądzić dwanaście plemion Izraela” (Łukasza 22:19, 20, 28-30).
17 Jakże wielką radość i satysfakcję musieli czuć w sercach apostołowie, gdy usłyszeli od Mistrza te słowa! Zaproponowano im przecież największy zaszczyt i przywilej dostępny ludziom (Mateusza 7:13, 14; 1 Piotra 2:9). Podobnie jak wędrowny kupiec wyrzekli się wielu rzeczy, by w dążeniu do Królestwa iść śladami Jezusa. Teraz otrzymali zapewnienie, że ich poświęcenie nie poszło na marne.
18. Kto oprócz 11 apostołów może skorzystać z dobrodziejstw, które przyniesie Królestwo?
18 Królestwo miało przysporzyć korzyści nie tylko apostołom przebywającym tej nocy z Jezusem. Wolą Jehowy było, aby przymierze co do Królestwa objęło 144 000 współwładców Jezusa Chrystusa w chwalebnym niebiańskim Królestwie. Poza tym apostoł Jan ujrzał w wizji inną grupę ludzi: „Oto wielka rzesza, której żaden człowiek nie zdołał policzyć, (...) stojąca przed tronem i przed Barankiem (...). I wołają donośnym głosem, mówiąc: ‚Wybawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, i Barankowi’”. Są to ziemscy poddani Królestwa (Objawienie 7:9, 10; 14:1, 4). *
19, 20. (a) Jakie perspektywy otwierają się przed ludźmi ze wszystkich narodów? (b) Jakie pytanie rozważymy w następnym artykule?
19 Krótko przed wstąpieniem do nieba Jezus polecił wiernym naśladowcom: „Idźcie (...) i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem. A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mateusza 28:19, 20). Chrystus dał więc do zrozumienia, że jego uczniami będą ludzie ze wszystkich narodów. Również oni — niczym wędrowny kupiec poszukujący szlachetnej perły — mieli całym sercem wyglądać Królestwa i wyczekiwać nagrody w jego niebiańskiej lub ziemskiej dziedzinie.
20 Jak wskazał Jezus, zadanie czynienia uczniów miało trwać aż do „zakończenia systemu rzeczy”. Ale czy w naszych czasach wciąż można spotkać ludzi przypominających wędrownego kupca, którzy są gotowi zdobyć się na każde wyrzeczenie w dążeniu do Królestwa Bożego? Na pytanie to odpowie następny artykuł.
[Przypisy]
^ ak. 10 Jan, syn Zebedeusza, być może towarzyszył Jezusowi i obserwował rzeczy, których Chrystus dokonywał po ich pierwszym spotkaniu, dzięki czemu mógł je w tak żywy sposób opisać w swej Ewangelii (Jana, rozdziały od 2 do 5). Ale przed ponowną wizytą Jezusa powrócił na jakiś czas do rybołówstwa.
^ ak. 18 Dodatkowe szczegóły można znaleźć w 10 rozdziale książki Wiedza, która prowadzi do życia wiecznego, wydanej przez Świadków Jehowy.
Czy potrafisz wyjaśnić?
• Jaka najważniejsza nauka wypływa z przypowieści o wędrownym kupcu?
• Jak Jezus pokazał, że niezmiernie wysoko ceni Królestwo?
• Co skłoniło Andrzeja, Piotra, Jana i innych do natychmiastowej reakcji na zaproszenie Jezusa?
• Jakie cudowne perspektywy otwierają się przed ludźmi ze wszystkich narodów?
[Pytania do studium]
[Ilustracja na stronie 10]
„Porzuciwszy wszystko, poszli za nim”
[Ilustracja na stronie 12]
Przed wstąpieniem do nieba Jezus polecił swym naśladowcom czynić uczniów