Biegnijmy wytrwale w wyścigu
„Biegnijmy wytrwale w wyznaczonym nam wyścigu” (HEBR. 12:1).
1, 2. Do czego apostoł Paweł przyrównał życie chrześcijanina?
KAŻDEGO roku w wielu miejscach organizuje się maratony. Najlepszym biegaczom przyświeca jeden cel — chcą wygrać. Większość pozostałych uczestników nie mierzy tak wysoko. Dla nich już samo ukończenie biegu będzie powodem do dumy.
2 W Biblii do wyścigu przyrównano życie chrześcijanina. Apostoł Paweł użył tego przykładu w swoim pierwszym liście do chrześcijan w Koryncie. Napisał: „Czy nie wiecie, że biegacze w wyścigu wszyscy biegną, ale tylko jeden otrzymuje nagrodę? Tak biegnijcie, aby ją uzyskać” (1 Kor. 9:24).
3. Dlaczego Paweł wspomniał, że tylko jeden biegacz wygrywa?
3 Czy Paweł miał na myśli, że tylko jeden z chrześcijan otrzyma nagrodę życia, a cała reszta będzie biec na próżno? Oczywiście, że nie! Sportowcy, chcąc wygrać, intensywnie trenują i wkładają w to mnóstwo wysiłku. Paweł zachęcał współwyznawców do podejmowania podobnych starań w biegu po życie wieczne. Dzięki takiemu zaangażowaniu mogli liczyć na wspaniałą nagrodę. Tak, wszyscy, którzy ukończą chrześcijański wyścig, będą zwycięzcami.
4. Co musimy rozważyć w związku z wyznaczonym nam wyścigiem?
4 Słowa Pawła są zachęcające, a zarazem trzeźwiące dla wszystkich, którzy w naszych czasach wystartowali w wyścigu po życie. Dlaczego? Ponieważ nagroda — czy to życie w niebie, czy na rajskiej ziemi — jest niezrównana. Ale dystans jest długi i wyczerpujący; po drodze dużo rzeczy utrudnia bieg, rozprasza uwagę lub stanowi zagrożenie (Mat. 7:13, 14). Niestety, niektórzy zwolnili tempo, znużyli się, a nawet upadli. Jakie pułapki i niebezpieczeństwa na nas czyhają? W jaki sposób ich unikać? I co robić, by dobiec do mety i tym samym wygrać?
Wytrwałość niezbędna do zwycięstwa
5. Jak Paweł nawiązał do wyścigu w Hebrajczyków 12:1?
5 W liście do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego w Jerozolimie i całej Judei Paweł ponownie nawiązał do zawodów sportowych (odczytaj Hebrajczyków 12:1). Wskazał nie tylko na powody, dla których startuje się w wyścigu, ale również na to, co jest warunkiem zwycięstwa. Zanim w tej natchnionej radzie poszukamy lekcji dla siebie, zobaczmy, z jakiego powodu Paweł postanowił napisać ten list i do czego chciał zachęcić jego adresatów.
6. Pod jaką presją ze strony przywódców religijnych znaleźli się chrześcijanie?
6 Chrześcijanie w I wieku n.e., zwłaszcza mieszkający w Jerozolimie i Judei, zmagali się z wieloma próbami i trudnościami. Spotykali się z silną presją ze strony przywódców religijnych, którzy wciąż mieli ogromny wpływ na lud. Wcześniej przywódcom tym udało się doprowadzić do skazania Jezusa za rzekomą działalność wywrotową i uśmiercenia go jako przestępcy. Nie zamierzali jednak na tym poprzestać. Według relacji z Dziejów Apostolskich zaczęli raz po raz zastraszać i atakować chrześcijan, i to niemal natychmiast po cudownych wydarzeniach, które rozegrały się w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku. Z tego względu życie wiernych sług Bożych na pewno nie było łatwe (Dzieje 4:1-3; 5:17, 18; 6:8-12; 7:59; 8:1, 3).
7. Jakich krytycznych czasów mieli się spodziewać chrześcijanie, do których pisał Paweł?
7 Ponadto ówcześni chrześcijanie żyli w okresie poprzedzającym koniec żydowskiego systemu rzeczy. Jezus zapowiedział, że na niewierny naród żydowski spadnie zagłada. Poinformował też o wydarzeniach, które miały nastąpić tuż przed końcem, i dokładnie poinstruował, jak można się uratować (odczytaj Łukasza 21:20-22). Co więc chrześcijanie mieli robić? Jezus ostrzegł: „Zwracajcie uwagę na samych siebie, żeby wasze serca nigdy nie stały się ociężałe wskutek przejadania się i nadmiernego picia, i trosk życiowych i żeby ów dzień nagle was nie zaskoczył” (Łuk. 21:34).
8. Co mogło spowodować, że niektórzy chrześcijanie zwolnili tempo albo się znużyli?
8 Paweł napisał List do Hebrajczyków prawie 30 lat po wypowiedzeniu przez Jezusa owego ostrzeżenia. Jak upływ czasu odbił się na tych chrześcijanach? Niektórych przytłaczały lub rozpraszały troski życia codziennego, wskutek czego nie poczynili postępów duchowych mogących stanowić dla nich ochronę (Hebr. 5:11-14). Inni najwyraźniej sądzili, że życie stanie się o wiele łatwiejsze, jeżeli będą postępować jak większość rodaków. Przecież Żydzi nie porzucili zupełnie Boga; dalej w jakiejś mierze stosowali się do Jego Prawa. Jeszcze inni chrześcijanie ulegli namowom lub presji osób, które stanowczo obstawały przy przestrzeganiu Prawa Mojżeszowego i tradycji. Jak Paweł mógł pomóc braciom zachować czujność duchową i wytrwać w wyścigu?
9, 10. (a) Jaką zachętę możemy znaleźć pod koniec 10 rozdziału Listu do Hebrajczyków? (b) Dlaczego Paweł napisał o przejawach wiary starożytnych świadków?
9 Warto zauważyć, jak Paweł pod wpływem natchnienia Bożego starał się umocnić hebrajskich chrześcijan. W 10 rozdziale swojego listu zwrócił uwagę na to, że Prawo było jedynie „cieniem mających nadejść dóbr” i wyraźnie wskazywało na wartość Chrystusowej ofiary okupu. Pod koniec tego rozdziału apostoł zachęcił czytelników: „Potrzeba wam wytrwałości, abyście po wykonaniu woli Bożej dostąpili spełnienia obietnicy. Bo jeszcze ‚bardzo krótka chwila’ i ‚ten, który przychodzi, nadejdzie, a nie będzie zwlekał’” (Hebr. 10:1, 36, 37).
10 Następnie, w 11 rozdziale swego listu, Paweł umiejętnie wyjaśnił, czym jest prawdziwa wiara w Boga. Zilustrował to przykładami wiernych mężczyzn i kobiet z dawnych czasów. Czy to jedynie zbędna dygresja? Ależ nie. Apostoł wiedział, że jego współwyznawcy powinni zdawać sobie sprawę, iż wiara wymaga odważnych działań i wytrwałości. Niezłomny przykład starożytnych wiernych czcicieli Jehowy miał dodać sił Hebrajczykom do radzenia sobie z napotykanymi próbami i przeciwnościami. Dlatego po wyliczeniu przejawów wiary tych lojalnych osób z przeszłości Paweł mógł oznajmić: „Skoro więc otacza nas tak wielki obłok świadków, my też odłóżmy wszelki ciężar i grzech, który nas łatwo omotuje, i biegnijmy wytrwale w wyznaczonym nam wyścigu” (Hebr. 12:1).
„Obłok świadków”
11. Jak może na nas oddziaływać rozmyślanie o „wielkim obłoku świadków”?
11 Osoby tworzące „wielki obłok świadków” nie były jedynie kibicami czy widzami, którzy przybyli obejrzeć wyścig albo zwycięstwo ulubionego zawodnika lub drużyny. Były raczej uczestnikami tego biegu i z powodzeniem dotarły do mety. Choć umarły, można o nich myśleć jak o znakomitych biegaczach, którzy stanowią zachętę dla nowych zawodników. Wyobraź sobie, jak czułby się taki nowy zawodnik, gdyby wiedział, że otaczają go, czyli bacznie obserwują, najwybitniejsi biegacze. Czy nie dałby z siebie wszystkiego? Czy nie zdwoiłby wysiłków? Te wierne osoby z dawnych czasów mogłyby poświadczyć, że niezależnie od tego, jak wyczerpujący byłby ten symboliczny wyścig, da się go wygrać. A zatem dzięki pamiętaniu o przykładzie tego „obłoku świadków” hebrajscy chrześcijanie z I wieku mogli nabrać odwagi i ‛biec wytrwale w wyścigu’ — i tak samo jest w naszym wypadku.
12. Dlaczego przykłady podane przez Pawła są dla nas cenne?
12 Wielu wiernych sług, o których wspomniał Paweł, znajdowało się w podobnym położeniu jak my dzisiaj. Na przykład Noe żył przed potopem, w dniach końca ówczesnego świata. My żyjemy w końcowych dniach obecnego systemu rzeczy. Abraham i Sara mieli opuścić ojczystą ziemię, by podporządkować życie prawdziwemu wielbieniu Boga i wyczekiwać spełnienia Jego obietnicy. Z kolei nas zachęcono, byśmy zaparli się samych siebie i zabiegali o uznanie Jehowy oraz o błogosławieństwa, które nam obiecał. Mojżesz wędrował przez niebezpieczne pustkowie do Ziemi Obiecanej. My idziemy przez ten ginący system rzeczy ku obiecanemu nowemu światu. Przeżycia tych ludzi, ich sukcesy i porażki, ich mocne i słabe strony są naprawdę warte rozważenia (Rzym. 15:4; 1 Kor. 10:11).
Dzięki czemu odnieśli sukces?
13. Jakim wyzwaniom musiał sprostać Noe i dzięki czemu im podołał?
13 Dzięki czemu tamci słudzy Jehowy wytrwali i odnieśli sukces w wyścigu? Zwróćmy uwagę, co Paweł napisał o Noem (odczytaj Hebrajczyków 11:7). ‛Potop wód na ziemi, mający wytracić wszelkie ciało’, był dla Noego czymś, „czego jeszcze nie widziano” (Rodz. 6:17). Coś takiego nigdy przedtem się nie zdarzyło. Mimo to Noe nie uważał, że potop jest mało prawdopodobny albo wręcz niemożliwy. Dlaczego? Ponieważ wierzył, że cokolwiek Jehowa powie, to spełni. Nie uznał powierzonego mu zadania za zbyt trudne. Przeciwnie, uwzględnił nakaz Boży i „tak właśnie uczynił” (Rodz. 6:22). Gdy myślimy o tym, czego musiał dokonać — zbudować arkę, zebrać zwierzęta, zgromadzić żywność dla ludzi i zwierząt, ogłaszać ostrzegawcze orędzie i umacniać swoją rodzinę pod względem duchowym — widzimy, że nie było to drobnostką. Dzięki swej wierze i wytrwałości zarówno sam Noe, jak i jego rodzina ocalili życie i zaznali błogosławieństw.
14. Jakie próby przetrwali Abraham z Sarą i jaka lekcja wypływa z tego dla nas?
14 Następnie w ‛otaczającym nas obłoku świadków’ Paweł wymienia Abrahama i Sarę. Zostali oni oderwani od normalnego życia w Ur, a ich przyszłość mogła wydawać się niepewna. Ale okazali się wzorami niezachwianej wiary i posłuszeństwa w trudnych czasach. Gdy się weźmie pod uwagę poświęcenia, na jakie Abraham był gotowy w związku z prawdziwym wielbieniem, słusznie nazwano go „ojcem wszystkich, którzy wierzą” (Rzym. 4:11). Paweł wspomniał tylko o najważniejszych rzeczach, gdyż adresaci jego listu dobrze znali życie Abrahama. Wyciągnął jednak ważną lekcję: „Wszyscy oni [w tym Abraham i jego rodzina] pomarli w wierze, chociaż nie dostąpili spełnienia obietnic, ale je z dala ujrzeli i powitali oraz publicznie oznajmili, że są obcymi i tymczasowymi osiedleńcami w tej ziemi” (Hebr. 11:13). Wyraźnie więc widać, że wiara i osobista więź z Jehową pomogła im wytrwale kontynuować bieg.
15. Co pobudziło Mojżesza do obrania takiej, a nie innej drogi życiowej?
15 Mojżesz jest kolejnym przykładnym sługą Jehowy pośród „obłoku świadków”. Porzucił życie w luksusie i uprzywilejowaną pozycję, a „wybrał poniewieranie z ludem Bożym”. Co go do tego pobudziło? Paweł napisał o nim: „Uważnie wypatrywał wypłacenia nagrody. (...) Pozostał bowiem niezłomny, jak gdyby widział Niewidzialnego” (odczytaj Hebrajczyków 11:24-27). Mojżesz nie odstąpił od tego, co słuszne, dla „tymczasowej uciechy z grzechu”. Jehowa był dla niego tak realny, a obietnice Boże tak rzeczywiste, że zdobywał się na niezwykłą odwagę i wytrwałość. Niestrudzenie wiódł Izraelitów z Egiptu do Ziemi Obiecanej.
16. Dlaczego Mojżesz nie zniechęcił się tym, że nie pozwolono mu wejść do Ziemi Obiecanej?
16 Podobnie jak Abraham, Mojżesz nie doczekał spełnienia się Bożej obietnicy za swego życia. Gdy Izraelici byli gotowi wejść do Ziemi Obiecanej, powiedziano mu: „Z daleka bowiem zobaczysz tę ziemię, lecz nie wejdziesz tam do tej ziemi, którą daję synom Izraela”. Stało się tak dlatego, że wcześniej on i Aaron, zirytowani buntowniczym postępowaniem ludu, ‛nie zachowali się wobec Boga należycie pośród synów Izraela przy wodach Meriba’ (Powt. Pr. 32:51, 52). Czy Mojżesz poczuł się tym zniechęcony lub urażony? Nie. Pobłogosławił lud i zakończył słowami: „Szczęśliwy jesteś, Izraelu! Któż jest taki jak ty, lud cieszący się wybawieniem w Jehowie, tarczy twej pomocy, i Tym, który jest twoim wzniosłym mieczem?” (Powt. Pr. 33:29).
Lekcja dla nas
17, 18. (a) Czego możemy się nauczyć od osób tworzących „obłok świadków”, jeśli chodzi o nasz udział w biegu po życie? (b) Co rozważymy w kolejnym artykule?
17 Po przeanalizowaniu postępowania niektórych osób tworzących „obłok świadków” wyraźnie widzimy, że aby dobiec do mety, musimy bezgranicznie wierzyć w Boga i Jego obietnice (Hebr. 11:6). Wiara nie może być jedynie marginesowym elementem naszego życia — musi zajmować centralne miejsce. W przeciwieństwie do ludzi niewierzących, słudzy Jehowy spoglądają ku przyszłości. Możemy ‛widzieć Niewidzialnego’ i dzięki temu biec wytrwale (2 Kor. 5:7).
18 Chrześcijański wyścig nie jest łatwy. Jednakże możemy ukończyć go z powodzeniem. W kolejnym artykule rozważymy, co jeszcze będzie w tym pomocne.
Czy potrafisz wyjaśnić?
• Dlaczego Paweł tak wiele napisał o wiernych świadkach z dawnych czasów?
• Jak wyobrażanie sobie ‛otaczającego nas obłoku świadków’ może motywować do wytrwałego biegu?
• Czego się nauczyłeś, rozważając przykłady wiernych świadków, takich jak Noe, Abraham, Sara i Mojżesz?
[Pytania do studium]
[Ilustracja na stronie 19]
Abraham i Sara byli gotowi zrezygnować z wygodnego życia w Ur
