ISINILANG si Boyle sa isang mayamang pamilya sa Lismore Castle, sa Ireland, noong 1627. Halos magsisimula noon ang tinatawag ng mga istoryador na panahon ng katuwiran, kung saan sinisikap ng palaisip na mga tao na mapalaya ang marami sa pagkapanatiko na ilang siglo nang nagpapahirap sa lipunan. Iyan din ang adhikain ni Boyle. Sa isinulat niyang talambuhay ng kaniyang kabataan, tinawag niya ang sarili na Philaretus, ibig sabihin, “Umiibig sa Katuwiran.”

Kung paanong gusto ni Boyle na malaman ang katotohanan, gustung-gusto rin niyang ibahagi sa iba ang mga natutuhan niya. Siya ay naging isang mahusay na manunulat, anupat ang kaniyang mga isinulat ay nakaapekto nang malaki sa kaniyang mga kapanahon, kabilang na ang kilaláng siyentipiko na si Sir Isaac Newton. Noong 1660, si Boyle ay isa sa mga naging tagapagtatag ng Royal Society, isang institusyon para sa siyensiya na matatagpuan pa rin sa London, England.

Si Boyle ay itinuturing na ama ng kemistri. Ibang-iba ang pananaw niya kumpara sa pananaw ng mga alchemist noong panahon niya. Inililihim nila ang kanilang mga tuklas o kaya’y isinusulat nila ito gamit ang mga salitang hindi maiintindihan ng publiko. Samantalang si Boyle, inilathala niya ang lahat ng detalye ng kaniyang mga tuklas. At sa halip na basta tanggapin ang matatagal-nang-pinaniniwalaang mga teoriya, isinulong niya ang paggamit ng mga kontroladong eksperimento para mapatunayan ang mga bagay-bagay.

 Sinuportahan ng mga eksperimento ni Boyle ang ideya na ang materya ay binubuo ng tinatawag niyang mga korpuskulo, mga partikula na nagsasama sa iba’t ibang paraan para makabuo ng sari-saring substansiya.

Ang pananaw ni Boyle tungkol sa makasiyentipikong pananaliksik ay makikita sa kaniyang kilaláng aklat na The Sceptical Chymist. Doon, iminumungkahi niya sa mga siyentipiko na huwag maging arogante o dogmatiko kundi maging handang tumanggap ng pagkakamali. Naniniwala si Boyle na yaong mga naggigiit ng sariling opinyon ay dapat na nakatitiyak sa pagkakaiba ng mga bagay na alam nilang totoo at ng mga bagay na inaakala nilang totoo.

Ganiyan din ang prinsipyo ni Boyle pagdating sa espirituwal na mga bagay. Ang natuklasan niya tungkol sa uniberso at sa kamangha-manghang kayarian ng mga nabubuhay na nilalang ay nakakumbinsi sa kaniya na talagang mayroong isang Disenyador at Maylalang. Kaya hindi siya sang-ayon sa ateismo, na nagiging popular sa mga intelektuwal noong panahon niya. Kung gagamitin lang ng sinuman ang kaniyang kakayahang mangatuwiran, ang sabi ni Boyle, tiyak na maniniwala siyang may Diyos.

Pero hindi inisip ni Boyle na sapat na ang pangangatuwiran ng tao para malaman ang tunay na kaliwanagan. Nakita niya na kailangan ang pagsisiwalat mula sa Diyos. Ang pagsisiwalat na iyan, ang sabi niya, ay ang Salita ng Diyos, ang Bibliya.

Ikinabahala ni Boyle na marami ang hindi pamilyar sa turo ng Bibliya at tila walang matibay na pundasyon para sa kanilang relihiyosong paniniwala. Naitanong niya kung tama bang ang relihiyosong paniniwala ng isang tao ay nakabase lang sa paniniwala ng mga magulang niya o sa nakagisnan niya. Gustung-gusto ni Boyle na matulungan ang mga tao na magkaroon ng mas malalim na kaalaman sa Bibliya.

Sa layuning ito, nagbigay si Boyle ng pera para sa paglalathala ng Bibliya sa maraming wika. Kabilang dito ang ilang wika ng mga katutubo sa Hilagang Amerika, pati wikang Arabic, Irish, Malay, at Turkish. Pinatunayan ni Robert Boyle na hindi lang siya matalino kundi mapagpakumbaba rin, na hindi tumitigil sa pag-alam ng katotohanan sa lahat ng bagay at sa pagtulong sa iba na gayon din ang gawin.