Jehowa daje wyraz swemu oburzeniu na narody
ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY
Jehowa daje wyraz swemu oburzeniu na narody
1, 2. (a) Czego możemy być pewni, jeśli chodzi o pomstę ze strony Jehowy? (b) Czego Bóg dokonuje, wywierając pomstę?
JEHOWA BÓG jest cierpliwy nie tylko wobec swych wiernych sług, ale także — gdy pozwala na to Jego zamierzenie — wobec wrogów (1 Piotra 3:19, 20; 2 Piotra 3:15). Przeciwnicy Jehowy nieraz nie doceniają Jego cierpliwości i biorą ją za niezdolność lub niechęć do działania. Ale 34 rozdział Księgi Izajasza wskazuje, że ostatecznie Jehowa zawsze rozlicza się z nieprzyjaciółmi (Sofoniasza 3:8). Przez pewien czas pozwalał Edomowi oraz innym narodom bez przeszkód przeciwstawiać się Jego ludowi. Miał jednak ustaloną porę odpłaty (Powtórzonego Prawa 32:35). Podobnie w wyznaczonym przez siebie czasie wywrze pomstę na wszystkich częściach obecnego złego świata, który ignoruje Jego zwierzchnictwo.
2 Bóg wymierza pomstę przede wszystkim po to, by zademonstrować absolutną wyższość swej władzy i uświęcić własne imię (Psalm 83:13-18). Ponadto broni swych prawdziwych przedstawicieli i wybawia ich z opresji. Warto dodać, że pomsta Jehowy zawsze pozostaje w całkowitej harmonii z Jego sprawiedliwością (Psalm 58:10, 11).
Natężcie uwagę, narody
3. Jakie wezwanie Jehowa kieruje do narodów za pośrednictwem Izajasza?
3 Przed skoncentrowaniem się na odwecie mającym dosięgnąć Edom Jehowa za pośrednictwem Izajasza uroczyście zwołuje wszystkie narody: „Zbliżcie się, narody, by słuchać, a wy, grupy narodowościowe, natężcie uwagę. Niech słucha ziemia i to, co ją napełnia, żyzna kraina i cały jej plon” (Izajasza 34:1). Prorok nieraz już ogłaszał orędzia przeciw bezbożnym ludom. Teraz zamierza je streścić. Czy przestrogi te mają jakieś znaczenie dzisiaj?
4. (a) Co w myśl Księgi Izajasza 34:1 mają czynić narody? (b) Czy to, iż Jehowa wykonuje wyroki na narodach, dowodzi, że jest okrutny? (Patrz ramka, strona 363).
4 Owszem. Obecnie Władca całego wszechświata toczy spór z wszystkimi elementami teraźniejszego bezbożnego systemu rzeczy. Właśnie dlatego wezwano „grupy narodowościowe” i „ziemię” do słuchania biblijnego orędzia, które z woli Jehowy rozbrzmiewa wszędzie na świecie. Słowami przypominającymi treść Psalmu 24:1 Izajasz oznajmia, że owo orędzie dotrze do mieszkańców całej ziemi. Proroctwo to spełnia się w naszych czasach, gdyż Świadkowie Jehowy głoszą „aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Narody jednak nie słuchają. Nie traktują poważnie ostrzeżenia o zbliżającej się zagładzie. Oczywiście nie powstrzyma to Jehowy od wykonania tego, co zapowiedział.
5, 6. (a) Za co Bóg pociągnie narody do odpowiedzialności? (b) Jak „góry rozpłyną się od ich krwi”?
5 Proroctwo ukazuje teraz ponurą przyszłość bezbożnych narodów — zupełne przeciwieństwo przedstawionej dalej wspaniałej nadziei ludu Bożego (Izajasza 35:1-10). Prorok oświadcza: „Jehowa pała oburzeniem na wszystkie narody i złością na całe ich wojsko. Przeznaczy je na zagładę; wyda je na rzeź. I będą wyrzuceni ich zabici, a z ich trupów będzie się unosił smród; i góry rozpłyną się od ich krwi” (Izajasza 34:2, 3).
6 Podkreślono tu, że narody splamiły się krwią. Dzisiaj najwięcej mają jej na sumieniu tak zwane kraje chrześcijańskie. Sprawiły, że w wyniku dwóch wojen światowych oraz wielu mniejszych konfliktów ziemia aż przesiąkła krwią. Kto powinien wymierzyć im za to sprawiedliwość? Tylko Stwórca, potężny Życiodawca (Psalm 36:9). W swym prawie Jehowa zawarł zasadę: „Masz dać duszę za duszę” (Wyjścia 21:23-25; Rodzaju 9:4-6). Zgodnie z tą regułą przeleje krew narodów — unicestwi je! W powietrzu będzie się unosić odór niepogrzebanych zwłok. Cóż za haniebna śmierć! (Jeremiasza 25:33). Krwi przelanej w ramach odpłaty będzie tyle, że niejako można by nią rozpuścić góry (Sofoniasza 1:17). W proroctwach biblijnych góry bywają symbolem rządów, a te upadną, gdy zagłada dosięgnie wojska narodów świata (Daniela 2:35, 44, 45; Objawienie 17:9).
7. Czym są „niebiosa”, a czym „zastęp niebios”?
7 Izajasz znowu mówi niesłychanie obrazowo: „Wszyscy z zastępu niebios zgniją. I niebiosa zostaną zwinięte jak zwój księgi, a ich zastęp cały opadnie, jak marszczą się i opadają liście z winorośli i jak zmarszczona figa z drzewa figowego” (Izajasza 34:4). Wyrażenie „wszyscy z zastępu niebios” nie dotyczy literalnych gwiazd i planet. W wersetach 5 i 6 wspomniano o mieczu egzekucyjnym, który w owych „niebiosach” będzie skąpany w krwi. Musi tu więc chodzić o symbol czegoś, co dotyczy ludzi (1 Koryntian 15:50). Wysoka pozycja człowieczych rządów sprawia, że można je przyrównać do niebios niejako dzierżących władzę nad ludźmi na ziemi (Rzymian 13:1-4). A zatem „zastęp niebios” wyobraża połączone armie tych rządów.
8. W jakim sensie symboliczne niebiosa staną się „jak zwój księgi” i co spotka ich ‛zastępy’?
8 „Zastęp” ten ‛zgnije’, rozłoży się, jak coś, co łatwo się psuje (Psalm 102:26; Izajasza 51:6). Patrząc gołym okiem na materialne niebiosa, odnosimy wrażenie, że są nad nami wygięte niczym starożytny zwój księgi, który na ogół zapisywano na wewnętrznej stronie. Po zapoznaniu się z umieszczonym tam tekstem czytelnik zwijał zwój i go odkładał. A zatem „niebiosa zostaną zwinięte jak zwój księgi” w tym sensie, że rządy ludzkie dobiegną kresu. Dojdą do końcowego etapu swych dziejów i ulegną zniszczeniu w Armagedonie. Ich imponujące ‛zastępy’ padną, tak jak z winorośli opadają uschnięte liście lub z drzewa figowego spada „zmarszczona figa”. Po prostu przeminą (porównaj Objawienie 6:12-14).
Dzień odwetu
9. (a) Od kogo wywodzą się Edomici i jakie stosunki łączą ich z Izraelitami? (b) Jaki wyrok przeciw Edomowi ogłasza Jehowa?
9 Proroctwo kieruje teraz uwagę na pewien naród z czasów Izajasza: Edom. Jego praojcem był Ezaw (Edom), który za chleb i potrawę z soczewicy sprzedał swemu bliźniaczemu bratu, Jakubowi, własne prawo pierworodztwa (Rodzaju 25:24-34). Ponieważ Jakub skorzystał z tych praw pierworodnego, Ezaw go znienawidził. Chociaż Edomici i Izraelici pochodzili od dwóch bliźniaków, wytworzyła się między nimi wrogość. Z powodu nienawiści do ludu Bożego Edom ściągnął na siebie gniew Jehowy, który oświadcza teraz: „W niebiosach bowiem mój miecz będzie skąpany. Oto spadnie na Edom i na lud, który według sprawiedliwości przeznaczyłem na zagładę. Jehowa ma miecz; zostanie on napojony krwią; będzie pokryty tłuszczem, krwią baranków i kozłów, tłuszczem baranich nerek. Gdyż Jehowa ma ofiarę w Bocrze i wielką rzeź w ziemi edomskiej” (Izajasza 34:5, 6).
10. (a) Kogo powali Jehowa, chwyciwszy „w niebiosach” za miecz? (b) Jaką postawę przyjmuje Edom w czasie napaści Babilonu na Judę?
10 Edomici mieszkają wysoko w górach (Jeremiasza 49:16; Abdiasza 8, 9, 19, 21). Ale nawet te naturalne obwarowania nic im nie pomogą, gdy Jehowa „w niebiosach” chwyci za swój miecz egzekucyjny i strąci edomskich władców z ich wysokiej pozycji. Edom jest dobrze uzbrojony, a jego wojska przemierzają wyniosłe łańcuchy górskie i strzegą kraju. Jednakże to silne państwo nie udziela pomocy Judzie zaatakowanej przez oddziały babilońskie. Edomici cieszą się z jej upadku i jeszcze podjudzają najeźdźców przeciw niej (Psalm 137:7). Co więcej, wyłapują żydowskich uciekinierów i przekazują ich Babilończykom (Abdiasza 11-14). Zamierzają przejąć w posiadanie opuszczony kraj Izraelitów i zuchwale wypowiadają się o Jehowie (Ezechiela 35:10-15).
11. Jak Jehowa odpłaci Edomitom za ich zdradzieckie postępowanie?
11 Czyżby Jehowa nie dostrzegał tego nieprzyjaznego postępowania Edomitów? Skądże. Mówi o nich: „Padną z nimi dzikie byki, a z mocarzami — cielce; i ziemia ich nasiąknie krwią, a ich proch będzie pokryty tłuszczem” (Izajasza 34:7). Jehowa przedstawia znamienitych i pomniejszych członków narodu jako symboliczne byki i cielce, baranki i kozły. Gdy użyje „miecza” do wykonania wyroku, ziemia tego zbrodniczego ludu przesiąknie jego własną krwią.
12. (a) Kim posługuje się Jehowa, żeby ukarać Edom? (b) Co zapowiada Edomowi prorok Abdiasz?
12 Bóg zamierza ukarać Edom za krzywdy, jakie złośliwie wyrządzał Jego ziemskiej organizacji, nazywanej Syjonem. Proroctwo głosi: „Jehowa ma dzień pomsty, rok odwetów za sprawę sądową o Syjon” (Izajasza 34:8). Wkrótce po zburzeniu Jerozolimy w roku 607 p.n.e. Jehowa zaczyna wywierać na Edomitach słuszną pomstę; czyni to za pośrednictwem babilońskiego króla Nebukadneccara (Nabuchodonozora) (Jeremiasza 25:15-17, 21). Jego wojska ruszają na Edom, którego nic już nie zdoła uratować! Dla tego górzystego kraju nastaje „rok odwetów”. Jehowa zapowiada przez proroka Abdiasza: „Z powodu przemocy wobec twego brata Jakuba okryje cię hańba i zostaniesz zgładzony po czas niezmierzony. (...) Jak ty uczyniłeś, tak zostanie uczynione tobie. Twój sposób traktowania wróci na twoją głowę” (Abdiasza 10, 15; Ezechiela 25:12-14).
Mroczna przyszłość chrześcijaństwa
13. Kto dziś przypomina Edom i dlaczego?
13 W czasach nowożytnych istnieje organizacja mająca na swym koncie podobne uczynki co Edom. Jaka to organizacja? A kto w dobie dzisiejszej wodzi rej w znieważaniu i prześladowaniu sług Jehowy? Czyż nie chrześcijaństwo za pośrednictwem swej klasy duchownych? Oczywiście! Chrześcijaństwo wywindowało się w tym świecie na symboliczne szczyty. Uważa, że należy mu się wysoka pozycja w człowieczym systemie rzeczy, a jego religie odgrywają dominującą rolę w Babilonie Wielkim. Ale Jehowa ogłosił dla tego współczesnego Edomu „rok odwetów” za oburzające traktowanie Jego ludu, Jego Świadków.
14, 15. (a) Co czeka zarówno ziemię edomską, jak i chrześcijaństwo? (b) Co oznaczają, a czego nie oznaczają wzmianki o płonącej smole i dymie wznoszącym się po czas niezmierzony?
14 A zatem rozważając pozostałą część tego fragmentu proroctwa Izajasza, mamy na myśli nie tylko starożytny Edom, ale też chrześcijaństwo: „Jej potoki zamienią się w smołę, a jej proch w siarkę, jej ziemia zaś będzie jak płonąca smoła. Nie będzie gaszona w nocy ani w dzień; jej dym będzie się wznosił po czas niezmierzony” (Izajasza 34:9, 10a). Ziemia edomska jest tak spieczona, jakby pył zamienił się w siarkę, a doliny potoków wypełniły się nie wodą, lecz smołą. Potem te łatwo palne substancje zaczynają płonąć! (Porównaj Objawienie 17:16).
15 Niektórzy uważają te wzmianki o ogniu, smole i siarce za dowody istnienia ognistego piekła. Jednakże Edom nie trafia do jakiegoś mitycznego piekła, żeby tam na wieki płonąć. Ulega zniszczeniu — całkowicie znika z areny światowej, jak gdyby został doszczętnie strawiony ogniem i siarką. Z dalszej części tego proroctwa wynika, że ostatecznie nie czekają go wieczne męki, lecz „pustka (...) opustoszenie (...) nic” (Izajasza 34:11, 12). Wyraziście ilustruje to dym ‛wznoszący się po czas niezmierzony’. Kiedy spali się dom, jeszcze przez jakiś czas po ugaszeniu płomieni z popiołów unosi się dym, po którym obserwatorzy poznają, że w tym miejscu był pożar. Ponieważ dzisiejsi chrześcijanie wyciągają wnioski z zagłady Edomu, w pewnym sensie dym z jego pożogi wciąż się unosi.
16, 17. W co zamieni się Edom i na jak długo?
16 Proroctwo Izajasza następnie zapowiada, iż w Edomie zamiast ludzi zamieszkają dzikie zwierzęta, innymi słowy kieruje uwagę na nadchodzące spustoszenie: „Z pokolenia na pokolenie będzie spieczona; na wieki wieków nikt nie będzie przez nią przechodził. I weźmie ją w posiadanie pelikan oraz jeżozwierz, i będą w niej przebywać sowy uszate oraz kruki; i rozciągnie nad nią sznur mierniczy pustki i kamienie opustoszenia. Jej dostojnicy — nie ma tam żadnego, którego by powołano do królowania, a wszyscy jej książęta będą niczym. Na jej wieżach mieszkalnych wyrosną ciernie, w jej warowniach pokrzywy i cierniste chwasty; i stanie się siedliskiem szakali, dziedzińcem dla strusi. A stwory zamieszkujące bezwodne okolice napotkają wyjące zwierzęta i nawet kozłokształtny demon będzie nawoływał swego towarzysza. Zaiste, tam lelek odetchnie i znajdzie sobie miejsce odpoczynku. Tam wąż-strzała zrobił sobie gniazdo i składa jaja” (Izajasza 34:10b-15). *
17 Edom więc się wyludni. Zamieni się w pustkowie, będące siedzibą tylko dzikich zwierząt, ptaków i węży. Jak wynika z wersetu 10, państwo to zniknie „na wieki wieków”. Edom nigdy się już nie odrodzi (Abdiasza 18).
Słowo Jehowy sprawdzi się na pewno
18, 19. Co zawiera „księga Jehowy” i jaki los według niej czeka chrześcijaństwo?
18 Jakże mroczną przyszłość zapowiada to nowożytnemu odpowiednikowi Edomu: chrześcijaństwu! Okazało się ono zaciętym wrogiem Jehowy Boga, którego Świadków nieustępliwie prześladuje. Nie ma najmniejszej wątpliwości, że Jehowa dotrzyma słowa. Ilekroć ktoś by zestawił owo proroctwo z jego spełnieniem, zawsze będą do siebie pasować — jest to równie pewne jak fakt, że żadna samica w opustoszałym Edomie ‛nie była bez samca’. Izajasz zwraca się teraz do przyszłych badaczy proroctw biblijnych: „Poszukajcie sami w księdze Jehowy i przeczytajcie na głos: żadnej z nich nie brakuje; żadna z nich nie jest bez samca, bo usta Jehowy wydały nakaz, a jego duch je zebrał. I to On rzucał dla nich los, a jego ręka przydzieliła im to miejsce sznurem mierniczym. Będą je posiadać po czas niezmierzony; będą w nim przebywać przez pokolenie za pokoleniem” (Izajasza 34:16, 17).
19 Zbliżające się zniszczenie chrześcijaństwa zostało przepowiedziane w „księdze Jehowy”. Szczegółowo przedstawia ona wszystko, za co Jehowa pociągnie do odpowiedzialności swych nieprzejednanych przeciwników i zatwardziałych ciemięzców swego ludu. Ponieważ urzeczywistniło się to, co napisano o starożytnym Edomie, utwierdzamy się w przekonaniu, iż podobnie spełnią się proroctwa dotyczące jego nowożytnego odpowiednika — chrześcijaństwa. „Sznur mierniczy”, zasady działania Jehowy, stanowi gwarancję, że ta duchowo podupadająca organizacja niejako zamieni się w jałową pustynię.
20. Czego dozna chrześcijaństwo, podobnie jak starożytny Edom?
20 Chrześcijaństwo usilnie stara się ułagodzić swych politycznych przyjaciół, ale to nic nie da! Zgodnie z 17 i 18 rozdziałem Księgi Objawienia Bóg Wszechmocny, Jehowa, wzbudzi w ich sercach chęć wystąpienia przeciw całemu Babilonowi Wielkiemu, a więc również przeciw chrześcijaństwu. Uwolnią oni ziemię od fałszywego chrystianizmu. Jego stan okaże się wtedy tak opłakany, jak to opisano w 34 rozdziale Księgi Izajasza. Podczas rozstrzygającej „wojny wielkiego dnia Boga Wszechmocnego” w ogóle go już nie będzie! (Objawienie 16:14). Podobnie jak starożytny Edom, zniknie z oblicza ziemi „na wieki wieków”.
[Przypis]
^ ak. 16 Proroctwo to spełniło się najpóźniej w czasach Malachiasza (Malachiasza 1:3). Prorok ten wspomniał, że Edomici mieli nadzieję na powrót do swego opuszczonego kraju (Malachiasza 1:4). Ale Jehowa sobie tego nie życzył, toteż później dawne ziemie Edomu opanował inny lud — Nabatejczycy.
[Pytania do studium]
[Ramka na stronie 363]
Gniewny Bóg?
W Księdze Izajasza 34:2-7 występują pewne sformułowania, które skłaniają wiele osób do wniosku, że Jehowa znany z Pism Hebrajskich to Bóg okrutny, gniewny. Czy rzeczywiście tak jest?
W żadnym wypadku. Chociaż Bóg niekiedy daje wyraz gniewowi, uczucie to zawsze jest usprawiedliwione. U jego podłoża nie leżą niekontrolowane emocje, lecz zasady. Poza tym jest podyktowane wyłącznym prawem Stwórcy do odbierania czci i Jego niezłomnym obstawaniem przy prawdzie. Wynika z Bożego umiłowania zarówno samej prawości, jak i tych, którzy się jej trzymają. Jehowa dostrzega wszystkie aspekty danej sprawy i w pełni orientuje się w sytuacji (Hebrajczyków 4:13). Czyta w sercu człowieka, wie, jaką rolę odegrała niewiedza, niedbałość czy rozmyślny grzech, a ponadto nie postępuje stronniczo (Powtórzonego Prawa 10:17, 18; 1 Samuela 16:7; Dzieje 10:34, 35).
Jehowa to Bóg „nieskory do gniewu oraz obfitujący w lojalną życzliwość” (Wyjścia 34:6). Wszechmocny miłosiernie obchodzi się z tymi, którzy się Go boją i starają się czynić to, co prawe, pamięta bowiem o ich wrodzonej niedoskonałości. Obecnie bierze przy tym za podstawę ofiarę Jezusa (Psalm 103:13, 14). W stosownym czasie przestaje gniewać się na tych, którzy przyznają się do grzechu, okazują skruchę i szczerze Mu służą (Izajasza 12:1). Prawdę mówiąc, Jehowa to Bóg szczęśliwy, a nie gniewny; nie jest nieprzystępny, lecz serdeczny, usposobiony pokojowo i łagodny wobec wszystkich, którzy przybliżają się do Niego we właściwy sposób (1 Tymoteusza 1:11). Jego przymioty stanowią zupełne przeciwieństwo bezwzględności i okrucieństwa przypisywanych fałszywym pogańskim bożyszczom i ukazywanych na wizerunkach tych bóstw.
[Mapa na stronie 362]
[Patrz publikacja]
Morze Wielkie
Damaszek
Sydon
Tyr
IZRAEL
Dan
Morze Galilejskie
Jordan
Megiddo
Ramot-Gilead
Samaria
FILISTEA
JUDA
Jerozolima
Libna
Lachisz
Beer-Szeba
Kadesz-Barnea
Morze Słone
AMMON
Rabba
MOAB
Kir-Chareset
EDOM
Bocra
Teman
[Ilustracje na stronie 359]
Chrześcijaństwo sprawiło, że ziemia przesiąkła krwią
[Ilustracja na stronie 360]
„Niebiosa zostaną zwinięte jak zwój księgi”
