STAROŻYTNY Babilon leżał na żyznej równinie, jakieś 80 kilometrów na południe od dzisiejszego Bagdadu. Było to miasto budzące podziw. Otoczone masywnymi, podwójnymi murami oraz fosą, wydawało się nie do zdobycia. Słynęło z okazałych świątyń, zigguratów (wież świątynnych) i wiszących ogrodów. Ta jedna z największych metropolii starożytnego świata została niedawno nazwana miastem cudów.

Babilon był stolicą trzeciego mocarstwa wymienionego w Biblii i otrzymał w niej miano „Pani Królestw” (Izajasza 47:5). Podobnie jak wcześniej Egipt i Asyria, imperium babilońskie odegrało ważną rolę w historii utrwalonej na kartach Biblii, toteż Księga ta zawiera o nim liczne wzmianki, które można porównać ze źródłami świeckimi.

Jak wspomina biblijny prorok Daniel, jednym z władców Babilonu był Belszaccar (Daniela 5:1). Jednakże dawniej w niektórych źródłach świeckich twierdzono, że Belszaccar  mimo swej wysokiej pozycji nigdy nie zasiadał na tronie. Czyżby Biblia się myliła? W ruinach mezopotamskiego miasta Ur odkryto pewną liczbę glinianych walców. Na jednym z nich widniała inskrypcja klinowa zawierająca modlitwę babilońskiego króla Nabonida na intencję „Bel-sar-ussura, mego najstarszego syna”. Późniejsze znaleziska potwierdziły, że Belszaccar — jak informuje dzieło The New Bible Dictionary — „przez większą część rządów swego ojca był regentem, a praktycznie rzecz biorąc królem”.

Z historii wynika również, że starożytny Babilon był miastem niezwykle religijnym. Powszechnie zajmowano się tam astrologią i wróżbiarstwem. Na przykład w Księdze Ezechiela 21:21 czytamy, że król Babilonu „przyjrzał się wątrobie”, chcąc ustalić, czy zaatakować Jerozolimę. Dlaczego akurat wątrobie? Za jej pomocą Babilończycy wypatrywali znaków wróżebnych. W książce Mesopotamian Astrology (Astrologia Mezopotamii) powiedziano, że na jednym tylko stanowisku archeologicznym w Babilonie znaleziono „32 [gliniane] modele wątroby”. Na wszystkich były wyryte zaklęcia.

Swego czasu znany archeolog Nelson Glueck zauważył: „Przez 30 lat prowadziłem wykopaliska, trzymając w jednej ręce Biblię, a w drugiej szpachelkę, i nigdy nie zauważyłem, by w kwestiach historycznych Biblia mijała się z prawdą”.

Jak byś zareagował, gdyby ktoś ci powiedział, że stolica potężnego państwa — na przykład Moskwa, Pekin czy Waszyngton — stanie się bezludnym gruzowiskiem? Na pewno podszedłbyś do tego sceptycznie. A jednak coś takiego miało spotkać starożytny Babilon. Około roku 732 p.n.e., czyli jakieś 200 lat naprzód, Jehowa Bóg natchnął hebrajskiego proroka Izajasza, by utrwalił na piśmie zapowiedź upadku tego mocarstwa: „Babilon, ozdoba królestw, (...) stanie się jak Sodoma i Gomora, gdy Bóg je zniszczył. Nigdy nie będzie zamieszkany ani nie będzie istnieć przez pokolenie za pokoleniem” (Izajasza 13:19, 20).

Ale dlaczego Bóg skazał Babilon na zagładę? W roku 607 p.n.e. wojska babilońskie zburzyły Jerozolimę, a jej mieszkańców zabrały do Babilonu, gdzie spotkali się oni z okrutnym traktowaniem (Psalm 137:8, 9). Ten srogi los, będący wynikiem ich niegodziwych uczynków, mieli zgodnie z Bożą zapowiedzią znosić przez 70 lat. Potem Bóg miał ich wyswobodzić i sprowadzić do ojczyzny (Jeremiasza 25:11; 29:10).

W roku 539 p.n.e. — gdy dobiegała końca 70-letnia niewola Żydów — prorocze Słowo  Boże się spełniło. Na pozór niezwyciężone miasto Babilon zostało zdobyte przez siły medo-perskie. Z biegiem czasu zamieniło się w rumowisko — dokładnie tak, jak przepowiedziano. Tego zdumiewającego rozwoju wypadków nie potrafiłby przewidzieć żaden człowiek. Nie sposób zaprzeczyć, że zdolność przepowiadania wydarzeń odróżnia Autora Biblii — prawdziwego Boga, Jehowę — od wszystkich innych bogów (Izajasza 46:9, 10).

Obecnie w zdumiewający sposób urzeczywistnia się jeszcze inne proroctwo, mające związek z babilońskim królem Nebukadneccarem. Przyśnił mu się olbrzymi posąg, którego każdy z pięciu elementów — głowa, pierś i ramiona, brzuch i uda, golenie oraz stopy — był zrobiony z innego materiału (Daniela 2:31-33). Te poszczególne części posągu wyobrażają imperia, czyli królestwa, kolejno sprawujące władzę — począwszy od Babilonu, a skończywszy na potędze anglo-amerykańskiej, siódmej w historii biblijnej (Daniela 2:36-41).

Stopy i palce posągu wykonano z dość niezwykłego materiału: czysty metal zastąpiono mieszaniną żelaza i wilgotnej gliny. Daniel tak objaśnił tę osobliwość królowi Nebukadneccarowi: „To zaś, że widziałeś żelazo zmieszane z wilgotną gliną — zmieszają się z potomstwem ludzkim; nie będą się jednak trzymać  razem, jedno z drugim, tak jak żelazo nie miesza się z uformowaną gliną” (Daniela 2:43). Rzeczywiście, mieszanka żelaza i gliny nie jest spoista, nie ‛trzyma się razem’. Jakże trafnie wyobraża to dzisiejszy świat rozdzierany konfliktami politycznymi!

Daniel opisuje też inne doniosłe wydarzenie. Otóż król Nebukadneccar ujrzał we śnie kamień, który został odcięty od potężnej góry i z impetem „uderzył posąg w stopy z żelaza oraz uformowanej gliny, i je zmiażdżył” (Daniela 2:34). Co należy przez to rozumieć? Prorok wyjaśnia: „Za dni tych królów [w okresie istnienia ostatniego mocarstwa światowego] Bóg nieba ustanowi królestwo, które nigdy nie zostanie obrócone wniwecz. I to królestwo nie przejdzie na żaden inny lud. Zmiażdży ono wszystkie owe królestwa i położy im kres, lecz samo będzie trwać po czasy niezmierzone” (Daniela 2:44). Jest to prorocza zapowiedź nastania Królestwa będącego jaskrawym przeciwieństwem wszelkich rządów znanych dotychczas ludzkości. Władzę w nim sprawuje Jezus Chrystus, Mesjasz. Jak wspomniano w poprzednim artykule z tego cyklu, Jezus zniszczy Szatana wraz ze wszystkimi jego poplecznikami spośród ludzi i stworzeń duchowych. Dzięki temu zapanuje powszechny pokój i harmonia (1 Koryntian 15:25).