„CHLUBĄ młodzieńców jest ich siła” — czytamy w Księdze Przysłów 20:29 (Biblia poznańska). Jeżeli jesteś przewlekle chory lub niepełnosprawny, możesz odnosić wrażenie, że ten werset nigdy nie będzie dotyczył ciebie. A jednak jest to możliwe! Okazuje się, że wiele osób zmagających się z jakąś dolegliwością pokonuje nawet najbardziej przygnębiające przeszkody. Korespondent Przebudźcie się! poprosił o wypowiedzi czworo takich młodych.

Hiroki z Japonii od urodzenia cierpi na porażenie mózgowe. Opowiada: „Mięśnie mojej szyi nie są w stanie utrzymać głowy prosto, a moje ręce robią dokładnie odwrotnie, niż bym chciał. Jestem całkowicie zdany na pomoc innych”.

Natalie i jej brat James z Republiki Południowej Afryki urodzili się z rzadką postacią karłowatości. Natalie ma również skoliozę, czyli boczne skrzywienie kręgosłupa. „Przeszłam cztery operacje kręgosłupa”, mówi, „a ponieważ jest on tak pokrzywiony, mam słabe płuca”.

Timothy pochodzi z Wielkiej Brytanii. Gdy miał 17 lat, zdiagnozowano u niego zespół przewlekłego zmęczenia. „W niecałe dwa miesiące”, opowiada, „ze zdrowego, aktywnego człowieka stałem się słabeuszem, który nie może się utrzymać na własnych nogach”.

Danielle z Australii w wieku 19 lat dowiedziała się, że ma cukrzycę. Wyjaśnia: „Ponieważ cukrzyca nie jest widoczna, niektórzy nie zdają sobie sprawy, jaka to poważna choroba. A przecież ona może mnie zabić”.

Jeżeli sam jesteś chory lub niepełnosprawny, to wypowiedzi tych czterech młodych osób  z pewnością dodadzą ci otuchy. Jeśli natomiast cieszysz się dobrym zdrowiem, pomogą ci lepiej zrozumieć tych, którzy zmagają się z różnymi dolegliwościami.

Przebudźcie się!: Co jest dla was najtrudniejsze?

Natalie: Dla mnie najtrudniejsze jest radzenie sobie z reakcją ludzi, gdy mnie zobaczą. Nigdy nie czuję się swobodnie. Mam wrażenie, że cały czas ktoś mi się przygląda.

Danielle: Cukrzyk musi wiedzieć, co i w jakich ilościach może jeść oraz jakie pokarmy powinien ograniczać. Gdybym nie przestrzegała diety, mogłabym się doprowadzić do hipoglikemii i w rezultacie nawet zapaść w śpiączkę.

Hiroki: Mam specjalny wózek inwalidzki, przystosowany do mojej budowy ciała, i w jednej pozycji spędzam 15 godzin dziennie. Ponadto nie sypiam zbyt dobrze. Budzi mnie nawet najcichszy odgłos.

Timothy: Na początku największym wyzwaniem było po prostu zaakceptowanie faktu, że jestem chory. Wstydziłem się swego stanu.

Przebudźcie się!: Jakim jeszcze trudnościom stawiacie czoła?

Danielle: Cukrzyca powoduje, że szybko się męczę. Potrzebuję więcej snu niż moi rówieśnicy. No i jest to choroba, której nie można wyleczyć.

Natalie: W moim wypadku w grę wchodzi oczywiście kwestia wzrostu. Wykonywanie zwykłych czynności, takich jak wzięcie czegoś z półki sklepowej, stanowi nie lada wyzwanie. Kiedy robię zakupy sama, wymaga to ode mnie sporo wysiłku.

Timothy: Musiałem nauczyć się radzić sobie z ciągłym bólem oraz nawrotami depresji. Zanim zachorowałem, prowadziłem aktywne życie. Miałem pracę i zrobiłem prawo jazdy. Uprawiałem różne sporty — grałem w piłkę nożną i squasha. Teraz jestem skazany na wózek.

Hiroki: Mówię niezbyt wyraźnie. Zniechęca mnie to i powstrzymuje od nawiązywania rozmów. Miewam też mimowolne ruchy rąk i zdarza się, że kogoś niechcący uderzę. Kiedy się tak stanie, z powodu kłopotów z mową nie potrafię nawet powiedzieć „przepraszam”.

Przebudźcie się!: Co pomaga wam radzić sobie w waszej sytuacji?

Danielle: Staram się koncentrować na pozytywnych aspektach mego życia. Mam wspaniałą rodzinę, kochających przyjaciół w zborze, a co najważniejsze, moim wsparciem jest Jehowa Bóg. Szukam też aktualnych informacji na temat cukrzycy. Czuję się odpowiedzialna za własne zdrowie i robię, co mogę, by o siebie dbać.

Natalie: Źródłem siły jest dla mnie modlitwa. Problemy staram się rozwiązywać po kolei. Gdy mam zajęcie, łatwiej mi przezwyciężać negatywne myśli. Mam też wspaniałych rodziców, którym zawsze mogę się zwierzyć.

Timothy: Codziennie zajmuję się sprawami duchowymi, choćby przez chwilę. Na przykład każdy dzień zaczynam od przeanalizowania tekstu dziennego. Osobiste studium Biblii oraz modlitwa są dla mnie bardzo ważne, zwłaszcza gdy jestem w psychicznym dołku.

Hiroki: Próbuję nie martwić się rzeczami, na które nie mam wpływu. To strata czasu. Z drugiej strony robię wszystko, by wzrastać duchowo, i nie pozwalam, by moje dolegliwości stały się pretekstem do zaniedbywania studium Biblii. Kiedy nie mogę spać, wykorzystuję te chwile na modlitwę (zobacz Rzymian 12:12).

 Przebudźcie się!: Jak inni dodają wam otuchy?

Hiroki: Starsi ze zboru zawsze chwalą mnie za drobne rzeczy, które potrafię zrobić. Ponadto bracia i siostry zabierają mnie na swoje odwiedziny i studia biblijne (zobacz Rzymian 12:10).

Danielle: Najbardziej poruszają moje serce szczere pochwały ze strony członków zboru. Czuję się wtedy doceniona, a to zachęca mnie, by się nie poddawać.

Timothy: Pewna starsza siostra podejmuje specjalne wysiłki, by porozmawiać ze mną na zebraniach. Także starsi zboru i ich żony udzielają mi zachęt i praktycznych rad. Jeden z nich, mający 84 lata, pomógł mi obrać osiągalne cele. A inny brat, sługa pomocniczy, umówił się ze mną do służby i zaplanował tę pracę na terenie, na którym wszędzie mogłem dojechać wózkiem (zobacz Psalm 55:22).

Natalie: Gdy wchodzę do Sali Królestwa, moi duchowi bracia i siostry witają mnie przyjaznymi uśmiechami. Starsze osoby zawsze mają do powiedzenia coś budującego, mimo iż same zmagają się z różnymi bolączkami (zobacz 2 Koryntian 4:16, 17).

Przebudźcie się!: Co pomaga wam zachowywać pozytywne nastawienie?

Hiroki: Jako Świadek Jehowy, przebywam w towarzystwie ludzi, którzy mają cudowną nadzieję. Uświadamianie sobie, że jestem członkiem tej organizacji, pomaga mi zachowywać optymizm (zobacz 2 Kronik 15:7).

Danielle: Często myślę o tym, jakie to cenne, że znam zamierzenie Boże. Niejeden człowiek cieszy się dobrym zdrowiem, ale nie jest tak zadowolony z życia jak ja (zobacz Przysłów 15:15).

Natalie: Ważne jest otaczanie się ludźmi o pozytywnym nastawieniu. Czuję się też zbudowana, gdy czytam przeżycia innych osób, które służą Jehowie pomimo przeciwności. A kiedy idę do Sali Królestwa, mam świadomość, że nabiorę tam sił i jeszcze lepiej uzmysłowię sobie, jak wielki to zaszczyt być Świadkiem Jehowy (zobacz Hebrajczyków 10:24, 25).

Timothy: Z Listu 1 do Koryntian 10:13 wynika, że Jehowa nie dopuści niczego ponad to, co możemy znieść. A skoro mój Stwórca wie, że poradzę sobie z tą próbą, to kim ja jestem, by twierdzić coś innego?