ပေးကမ်းခြင်းက ပေးတဲ့သူကိုရော ခံယူတဲ့သူကိုပါ ပျော်ရွှင်စေတယ်လို့ ယေရှု ပြောခဲ့တယ်။ ပေးကမ်းခြင်းကနေ ရွှင်လန်းမှု ခံစားချင်တယ်ဆိုရင် ခရစ္စမတ်ပွဲမှာ လက်ဆောင်ပေးပါလို့ လူအများက ယူဆကြတယ်။ ဥပမာ၊ လေ့လာတွေ့ရှိချက်အရ မနှစ်က စီးပွားရေးအကျပ်အတည်း ကာလအတွင်းမှာတောင် အိုင်ယာလန်နိုင်ငံမှာ မိသားစုတိုင်းက ခရစ္စမတ်လက်ဆောင်အတွက် ယူရိုငွေ ၅၀၀ ကျော် (အမေရိကန်ဒေါ်လာ ၆၆၀ ဝန်းကျင်) အသုံးပြုကြတယ်လို့ ခန့်မှန်းရတယ်။

ခရစ္စမတ်လက်ဆောင်ပေးခြင်းက ပျော်ရွှင်မှု ခံစားစေမယ့်အစား စိတ်ဖိစီးမှု ပိုဖြစ်စေတယ်လို့ လူအများ ခံစားကြရတယ်။ ဘာကြောင့်လဲ။ စျေးဝယ်ထွက်သူ တော်တော်များများဟာ သူတို့ မတတ်နိုင်တဲ့ လက်ဆောင်တွေကို ဝယ်ဖို့ ဖိအားပေးခံရတယ်။ လူတိုင်းက တစ်ချိန်ထဲမှာ လက်ဆောင်တွေဝယ်ဖို့ စျေးဝယ်ထွက်တဲ့အတွက် လူတွေ ကြိတ်ကြိတ်တိုးပြီး တန်းစီနေရတာကြောင့် စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်ရတယ်။

“ပေးကမ်းခြင်းကို ကျင့်ယူကြလော့” လို့ ယေရှုပြောခဲ့တယ်။ * (လုကာ ၆:၃၈) လက်ဆောင်ပေးရမယ်လို့ လူတွေသတ်မှတ်ထားတဲ့ အချိန်မှာပဲ လက်ဆောင်ပေးဖို့ ယေရှု မပြောခဲ့ပါဘူး။ စိတ်လိုကိုယ်လျောက် လက်ဆောင်ပေးခြင်းကို အကျင့်တစ်ခု၊ ဘဝပုံစံတစ်ခုအနေနဲ့ ပြုလုပ်ဖို့လည်း သူ့တပည့်တွေကို တိုက်တွန်းခဲ့တယ်။

“လူတိုင်း မိမိနှလုံး၌ ဆုံးဖြတ်ထားသည့်အတိုင်း လှူပါစေ။ နှမြောတွန့်တိုစိတ်နှင့်လည်းကောင်း၊ မလှူမနေရဟူသော သဘောနှင့်လည်းကောင်း မလှူရ။ အကြောင်းမူကား စေတနာစိတ်နှင့် လှူသောသူကို ဘုရားသခင် နှစ်သက်တော်မူ၏။” (၂ ကောရိန္သု ၉:၇) ဒီကျမ်းချက်ရဲ့ ဆိုလိုရင်းက “‘မလှူမနေရ၊’ ပေးကိုပေးရမယ်ဆိုတဲ့ သဘောမျိုးနဲ့ မဟုတ်ဘူး” ဆိုပြီး အနက်ဖွင့်ကျမ်းတစ်ကျမ်းမှာ ဖော်ပြထားတယ်။ “စေတနာစိတ်နှင့်လှူသောသူ” ဟာ ခရစ္စမတ်လက်ဆောင် ပေးတဲ့ထုံးစံအတိုင်း သတ်မှတ်ထားတဲ့အချိန်မှာ သတ်မှတ်ထားတဲ့သူကို သတ်မှတ်ထားတဲ့ပစ္စည်းတစ်ခု မဖြစ်မနေပေးရမယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်မျိုးမရှိဘူး။

“မိမိ၌ မရှိသည့်အရာကို မဟုတ်ဘဲ ရှိသည့်အရာကို စေတနာစိတ်နှင့်ပေးမည်ဆိုလျှင် အထူးလက်ခံဖွယ်ဖြစ်မည်။” (၂ ကောရိန္သု ၈:၁၂) ဘုရားသခင်က ခရစ်ယာန်စစ်တွေကို စျေးကြီးတဲ့ လက်ဆောင်တွေ ဝယ်လိုက်လို့ အကြွေးတင်သွားတာမျိုး မဖြစ်စေချင်ပါဘူး။ အဲဒီအစား လူတစ်ယောက်ဟာ သူတတ်နိုင်တဲ့အတိုင်း ပေးကမ်းတယ်ဆိုရင် သူ့ရဲ့ လက်ဆောင်က အတော်အသင့်ဖြစ်ရုံသာမက “အထူးလက်ခံဖွယ်” လည်းဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ခရစ္စမတ်ရာသီမှာ ကြားရတတ်တဲ့ “အခုယူ၊ နောက်မှပေး” ဆိုတဲ့ ကြော်ငြာတွေနဲ့ တစ်ခြားစီပါပဲ။