EEN explosie van kleuren boven de boomtoppen. Dat is wat Europese ontdekkingsreizigers zagen toen ze eind 15de eeuw in Midden- en Zuid-Amerika aankwamen. Het waren ara’s, papegaaien met lange staarten die in het tropische gebied van het Amerikaanse continent voorkomen. Kort daarna werden tekeningen van die prachtige dieren gebruikt op kaarten van het gebied als symbool van het recent ontdekte paradijs.

Niet alleen de mannetjesara maar ook de vrouwtjesara is bontgekleurd, wat maar zelden voorkomt bij felgekleurde vogels. Ara’s zijn intelligente, sociale vogels en leven in groepen van maximaal 30. Ze maken een krassend en schel geluid. ’s Ochtends vroeg verlaten ze hun nest op zoek naar zaden, tropisch fruit en ander voedsel. Net als andere papegaaiensoorten gebruiken ze vaak hun klauwen om het voedsel te pakken. En met hun grote, gekromde snavel kunnen ze zelfs de hardste noot kraken. Nadat ze gegeten hebben, vliegen ze meestal naar een rots of een rivieroever om op klei te knabbelen. De klei neutraliseert waarschijnlijk het gif in het voedsel en bevat de mineralen die ze nodig hebben.

 Een mannetjes- en een vrouwtjesara blijven gewoonlijk hun hele leven bij elkaar, en ze voeden hun jongen samen op. Sommige soorten maken hun nest in een boomholte, andere in een holte in een rivieroever of een termietenheuvel en weer andere in openingen in een rots. Je ziet geregeld dat een paartje elkaars veren aan het schoonmaken is. Hoewel een jong na een halfjaar volgroeid is, blijft hij ongeveer drie jaar bij zijn ouders. In het wild worden ara’s zo’n 30 tot 40 jaar oud, maar in gevangenschap zijn sommige zelfs ouder dan 60 geworden. Er zijn ongeveer 18 soorten ara’s.