„Bo słowo Boże jest żywe i oddziałuje z mocą, jest ostrzejsze niż jakikolwiek obosieczny miecz i przenika tak głęboko, że oddziela duszę od ducha, kości od szpiku, i jest zdolne rozpoznać myśli i zamiary serca” (Hebrajczyków 4:12, Przekład Nowego Świata).

 „Bo Słowo Boże jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić zamiary i myśli serca” (Hebrajczyków 4:12, Biblia warszawska).

 Boże orędzie do ludzi, zapisane w Biblii, potrafi ujawnić nasze prawdziwe myśli i pobudki. Treść tej Księgi może zmienić kogoś na lepsze.

 „Słowo Boże jest żywe”. Wyrażenie „słowo Boże” odnosi się do zapisanych w Biblii wypowiedzi Boga dotyczących Jego obietnic lub zamierzenia a. Ważnym elementem tego zamierzenia jest to, żeby posłuszni Bogu ludzie żyli wiecznie na ziemi w prawdziwym pokoju i jedności (Rodzaju 1:28; Psalm 37:29; Objawienie 21:3, 4).

 Jak rozumieć to, że słowo Boga, czyli Jego wyjawione zamierzenie, jest „żywe”? Między innymi ma ono silny wpływ na serca ludzi, którzy w nie wierzą, daje im nadzieję oraz wskazuje sens życia (Powtórzonego Prawa 30:14; 32:47). Słowo to jest „żywe” również w tym znaczeniu, że Bóg stale pracuje nad całkowitym zrealizowaniem tego, co obiecał (Jana 5:17). W przeciwieństwie do ludzi On nie zapomina o swoich obietnicach ani nie dochodzi do wniosku, że nie da rady ich spełnić (Liczb 23:19). Jego słowo ‛nie wróci do Niego, jeśli nie osiągnie swojego celu’ (Izajasza 55:10, 11).

 „Słowo Boże (...) oddziałuje z mocą”. Sformułowanie „oddziałuje z mocą” można też oddać jako „jest potężne”, „jest aktywne” albo „osiąga wszystko, co tylko zamierzy”. Tak więc wszystko, co Jehowa b Bóg zapowiada lub obiecuje, z pewnością się spełni (Psalm 135:6; Izajasza 46:10). W gruncie rzeczy Bóg jest w stanie zrealizować swoje obietnice w sposób, który przewyższa nasze oczekiwania (Efezjan 3:20) c.

 Poza tym słowo Boże „oddziałuje z mocą” na tych, którzy doceniają jego wartość, i pomaga im dokonywać zmian na lepsze w ich życiu i osobowości. Boże pouczenia stają się częścią ich osobowości i wpływają na ich sposób myślenia, styl życia oraz cele (Rzymian 12:2; Efezjan 4:24). W ten sposób słowo Boże wywiera wpływ na tych, którzy ‛przyjmują je właśnie takim, jakie jest naprawdę’ (1 Tesaloniczan 2:13).

 „Słowo Boże (...) jest ostrzejsze niż jakikolwiek obosieczny miecz”. Mówiąc przenośnie, słowo Boże jest ostrzejsze niż jakikolwiek miecz stworzony przez człowieka. Orędzie Boga może dotrzeć do serca — do czyjegoś wnętrza — głębiej, niż jakakolwiek ludzka nauka. Myśl ta została uwypuklona w kolejnym zdaniu Listu do Hebrajczyków 4:12.

 „Słowo Boże (...) przenika tak głęboko, że oddziela duszę od ducha, kości od szpiku”. W Biblii słowo „dusza” może się odnosić do tego, jakim człowiekiem ktoś wydaje się być. Z kolei słowo „duch” może się odnosić do tego, kim dana osoba tak naprawdę jest (Galatów 6:18). Słowo Boże niejako przenika aż do „szpiku” — do naszych najgłębszych uczuć i myśli. Pouczenia Jehowy ujawniają to, kim jesteśmy wewnątrz — to, czego nie widzi żaden człowiek — i mogą nas pobudzić do dokonania pozytywnych zmian. A to sprawi radość nam samym i naszemu Stwórcy.

 „Słowo Boże (...) jest zdolne rozpoznać myśli i zamiary serca”. Sposób, w jaki dana osoba reaguje na słowo Boże, ujawnia jej prawdziwe myśli, a nawet intencje lub pobudki, które kierują jej zachowaniem. Na przykład gdy ktoś pod wpływem słowa Bożego dokonuje w życiu zmian, pokazuje, że jest pokorny i szczery. Chce się podobać swojemu Stwórcy. Z drugiej strony gdy ktoś doszukuje się w słowie Bożym błędów, może to świadczyć o jego negatywnych cechach, takich jak niestosowna duma czy egoizm. Być może próbuje w ten sposób usprawiedliwić postępowanie, które Bóg potępia (Jeremiasza 17:9; Rzymian 1:24-27).

 Jak zauważono w pewnym opracowaniu, słowo Boże „może sięgnąć najskrytszych zakamarków naszego wnętrza”. Nie ma takiej części naszego jestestwa, której Bóg nie widzi i której Jego słowo nie mogłoby wydobyć na światło dzienne. W Liście do Hebrajczyków 4:13 czytamy: „Wszystko jest obnażone i wyraźnie widoczne dla Tego, przed którym będziemy musieli odpowiedzieć za swoje uczynki”.

 Apostoł Paweł napisał pod natchnieniem List do Hebrajczyków około 61 roku n.e. Był on skierowany do chrześcijan pochodzenia żydowskiego mieszkających w Jerozolimie i Judei.

 W rozdziałach 3 i 4 Paweł podkreśla, jakim ostrzeżeniem dla chrześcijan jest przykład starożytnych Izraelitów (Hebrajczyków 3:8-12; 4:11). Jehowa obiecał uwolnić ich z niewoli i zaprowadzić do ziemi, w której ‛będą mieszkać bezpiecznie’ (Powtórzonego Prawa 12:9, 10). Jednak Izraelici, którzy wyszli z Egiptu, wielokrotnie pokazywali, że brakuje im wiary w obietnice Boga, i ciągle byli Mu nieposłuszni. W rezultacie ‛nie zaznali z Nim odpoczynku’, czyli nie mogli utrzymywać z Nim pokojowych relacji. Całe to pokolenie wymarło na pustkowiu. Chociaż ich potomkowie w końcu weszli do Ziemi Obiecanej, oni również zaczęli okazywać Jehowie nieposłuszeństwo. Z czasem musieli za to słono zapłacić (Nehemiasza 9:29, 30; Psalm 95:9-11; Łukasza 13:34, 35).

 Paweł wyjaśnił, że chrześcijanie powinni wyciągnąć wnioski z przykładu niewiernych Izraelitów. W przeciwieństwie do nich my możemy ‛zaznać z Bogiem odpoczynku’, jeśli słuchamy Jego słowa i całkowicie ufamy Jego obietnicom (Hebrajczyków 4:1-3, 11).

 Obejrzyj poniższy film, żeby poznać zarys treści Listu do Hebrajczyków.