Dzieje 2:1-47
2 A gdy jeszcze trwał dzień święta Pięćdziesiątnicy,+ wszyscy byli razem na tym samym miejscu
2 i nagle z nieba dobiegł szum jakby pędzącego gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym siedzieli.+
3 I ukazały się im jakby języki ognia,+ i się porozdzielały, i na każdym z nich spoczął jeden,
4 a wszyscy zostali napełnieni duchem świętym+ i zaczęli mówić różnymi językami,+ tak jak duch dawał im się wypowiadać.
5 A w Jerozolimie mieszkali Żydzi,+ ludzie bogobojni,+ z każdego narodu pod niebem.
6 Gdy więc rozległ się ten głos, zeszło się owo mnóstwo i wszyscy byli oszołomieni, każdy bowiem słyszał, jak mówiono w jego własnym języku.
7 Byli doprawdy zadziwieni i zaczęli się zdumiewać, i mówili: „Patrzcie, czyż ci wszyscy, którzy mówią, nie są Galilejczykami?+
8 Jak to się zatem dzieje, że każdy z nas słyszy swój własny język, który zna od urodzenia?
9 Partowie i Medowie,+ i Elamici+ oraz mieszkańcy Mezopotamii i Judei,+ i Kapadocji,+ Pontu+ i okręgu Azji,+
10 i Frygii,+ i Pamfilii,+ Egiptu i stron Libii, leżącej koło Cyreny, oraz przybysze z Rzymu, zarówno Żydzi, jak i prozelici,+
11 Kreteńczycy+ i Arabowie+ — słyszymy ich, jak w naszych językach mówią o wspaniałych rzeczach Bożych”.
12 Istotnie, wszyscy oni się zadziwili i byli w rozterce, mówiąc jeden do drugiego: „Cóż to ma być?”
13 Ale inni drwili z nich i poczęli mówić: „Opili się słodkiego wina”.+
14 Wstał jednak Piotr wraz z jedenastoma,+ podniósł głos i tak do nich przemówił: „Mężowie judejscy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy,+ niech wam to będzie wiadome i nadstawcie ucha na moje wypowiedzi.
15 Ci ludzie wcale nie są pijani,+ jak przypuszczacie, jest bowiem trzecia godzina dnia.
16 Wprost przeciwnie, właśnie to zostało powiedziane przez proroka Joela:
17 ‚„A w dniach ostatnich — mówi Bóg — wyleję mego ducha+ na wszelkie ciało i wasi synowie oraz wasze córki będą prorokować i wasi młodzieńcy będą mieć wizje, a waszym starcom śnić się będą sny;+
18 i nawet na moich niewolników oraz na moje niewolnice wyleję w owych dniach mego ducha i będą prorokować.+
19 I dam prorocze cuda na niebie w górze oraz znaki na ziemi nisko — krew i ogień, i dymny opar;+
20 słońce+ zamieni się w ciemność, a księżyc w krew, zanim nadejdzie wielki i wspaniały dzień Jehowy.+
21 A każdy, kto wzywa imienia Jehowy, będzie wybawiony”’.+
22 „Mężowie izraelscy, słuchajcie tych słów: Jezusa Nazarejczyka,+ męża publicznie ukazanego wam przez Boga potężnymi dziełami+ i proroczymi cudami, i znakami, których pośród was Bóg przez niego dokonywał,+ jak to sami wiecie,
23 tego męża, wydanego według postanowionego zamiaru oraz Bożej znajomości rzeczy przyszłych,+ przytwierdziliście do pala i zgładziliście ręką czynicieli bezprawia.+
24 Ale Bóg go wskrzesił,+ rozwiązawszy boleści śmierci,+ ponieważ było niemożliwe, żeby go dalej zatrzymywała.+
25 Dawid bowiem mówi o nim: ‚Zawsze miałem przed oczami Jehowę, gdyż jest on po mojej prawicy, aby mną nic nie wstrząsnęło.+
26 Dlatego serce moje się rozweseliło, a język mój wielce się rozradował. Ponadto nawet moje ciało mieszkać będzie w nadziei,+
27 gdyż nie pozostawisz mojej duszy w Hadesie ani nie pozwolisz, żeby lojalny wobec ciebie ujrzał skażenie.+
28 Dałeś mi poznać drogi życia, oblicze twoje napełni mnie weselem’.+
29 „Mężowie, bracia, wolno do was ze swobodą mowy powiedzieć o głowie rodu, Dawidzie, że i zmarł,+ i został pogrzebany, a jego grobowiec jest u nas po dziś dzień.
30 A ponieważ był prorokiem i wiedział, że Bóg złożył mu przysięgę, iż posadzi na jego tronie kogoś z owocu jego lędźwi,+
31 on, widząc naprzód, mówił o zmartwychwstaniu Chrystusa, że ani nie został opuszczony w Hadesie, ani jego ciało nie ujrzało skażenia.+
32 Tego Jezusa wskrzesił Bóg, czego my wszyscy jesteśmy świadkami.+
33 Skoro zatem został wywyższony na prawicę Bożą+ i od Ojca otrzymał obiecanego ducha świętego,+ wylał to, co wy widzicie i słyszycie.
34 Dawid przecież nie wstąpił do niebios,+ lecz sam mówi: ‚Jehowa rzekł do mego Pana: „Siądź po mojej prawicy,+
35 aż położę twych nieprzyjaciół jako podnóżek dla twoich stóp”’.+
36 Dlatego niech cały dom Izraela wie na pewno, że Bóg uczynił go zarówno Panem,+ jak i Chrystusem — tego Jezusa, którego wyście zawiesili na palu”.+
37 A gdy to usłyszeli, poczuli się ugodzeni w serce+ i rzekli do Piotra oraz pozostałych apostołów: „Mężowie, bracia, cóż mamy czynić?”+
38 Piotr powiedział do nich: „Okażcie skruchę+ i niech każdy z was da się ochrzcić+ w imię+ Jezusa Chrystusa ku przebaczeniu+ waszych grzechów, a otrzymacie wspaniałomyślny dar+ ducha świętego.
39 Bo obietnica+ jest dla was i dla waszych dzieci, i dla wszystkich w oddali+ — ilukolwiek przywoła do siebie Jehowa, nasz Bóg”.+
40 I wieloma innymi słowami dawał dokładne świadectwo i wciąż ich usilnie zachęcał, mówiąc: „Dajcie się wybawić spośród tego spaczonego pokolenia”.+
41 Ochrzczono więc tych, którzy ochoczo przyjęli jego słowo,+ a tego dnia zostało dołączonych około trzech tysięcy dusz.+
42 I dalej trwali w nauce apostołów i dzieleniu się ze sobą,+ spożywaniu posiłków+ oraz na modlitwach.+
43 Doprawdy, każdą duszę ogarnęła bojaźń, a za sprawą apostołów poczęło się dziać wiele proroczych cudów i znaków.+
44 Wszyscy, którzy uwierzyli, byli razem, mieli też wszystko wspólne+
45 i zaczęli sprzedawać swe posiadłości+ oraz majątki, a to, co uzyskali, rozdzielali wszystkim — każdemu tyle, ile potrzebował.+
46 I dzień w dzień wciąż jednomyślnie przebywali w świątyni+ i przyjmowali posiłki w domach prywatnych, a także spożywali pokarm z wielką radością+ oraz szczerością serca,
47 wysławiając Boga i znajdując łaskę u całego ludu.+ A Jehowa codziennie przyłączał+ do nich dostępujących wybawienia.+
