Dzieje 13:1-52
13 A w Antiochii byli w miejscowym zborze prorocy+ i nauczyciele: Barnabas oraz Symeon zwany Nigrem i Lucjusz+ z Cyreny, i Manaen, który kształcił się z Herodem, władcą okręgu, oraz Saul.
2 Gdy oni publicznie usługiwali+ Jehowie i pościli, duch święty rzekł: „Oddzielcie dla mnie spośród wszystkich Barnabasa i Saula+ do dzieła, do którego ich powołałem”.
3 Wtedy pościli i modlili się, a włożywszy na nich ręce,+ pozwolili im odejść.
4 Mężowie ci, wysłani przez ducha świętego, przybyli zatem do Seleucji, stamtąd zaś odpłynęli na Cypr.
5 A przybywszy do Salaminy, zaczęli ogłaszać słowo Boże w synagogach żydowskich. Mieli ze sobą także Jana+ jako pomocnika.
6 Kiedy już przeszli przez całą wyspę aż do Pafos, napotkali pewnego mężczyznę, czarnoksiężnika, fałszywego proroka,+ Żyda imieniem Bar-Jezus;
7 przebywał on u prokonsula Sergiusza Pawła, męża rozumnego. Człowiek ten, przywoławszy Barnabasa i Saula, usilnie zabiegał o to, by usłyszeć słowo Boże.
8 Ale Elimas, ów czarnoksiężnik (tak w istocie tłumaczy się jego imię), zaczął się im sprzeciwiać,+ usiłując odwrócić prokonsula od wiary.
9 Saul, zwany też Pawłem, napełniony duchem świętym, spojrzał na niego uważnie
10 i rzekł: „O, pełen wszelkiego oszustwa i wszelkiej nikczemności, synu Diabła,+ nieprzyjacielu wszystkiego, co prawe — czy nie przestaniesz wypaczać słusznych dróg Jehowy?
11 Oto więc jest nad tobą ręka Jehowy i oślepniesz, i przez pewien czas nie będziesz widział światła słonecznego”. Natychmiast otoczyła go gęsta mgła i ciemność, toteż chodził wkoło, szukając kogoś, kto by go poprowadził za rękę.+
12 Wtedy prokonsul,+ ujrzawszy, co się stało, uwierzył, niezmiernie zdumiony nauką Jehowy.
13 A owi mężowie wraz z Pawłem wypłynęli z Pafos w morze i przybyli do Perge w Pamfilii.+ Ale Jan+ odłączył się od nich i wrócił+ do Jerozolimy.
14 Oni jednak poszli z Perge dalej i przybyli do Antiochii w Pizydii, a wszedłszy w dzień sabatu do synagogi,+ usiedli.
15 Po publicznym czytaniu Prawa+ i Proroków przełożeni synagogi+ posłali do nich, mówiąc: „Mężowie, bracia, jeśli macie jakieś słowo zachęty dla ludu, to mówcie”.
16 Paweł więc wstał i skinąwszy+ ręką, rzekł:
„Mężowie, Izraelici i inni, którzy się boicie Boga, słuchajcie.+
17 Bóg tego ludu, Izraela, wybrał naszych praojców i wywyższył ów lud, gdy byli osiadłymi przybyszami w ziemi egipskiej, i wyprowadził ich z niej z podniesionym ramieniem.+
18 I przez okres około czterdziestu lat+ znosił ich sposób postępowania na pustkowiu.
19 Zgładziwszy siedem narodów w ziemi Kanaan, losem rozdzielił między nich tę ziemię:+
20 wszystko to w okresie mniej więcej czterystu pięćdziesięciu lat.
„A potem dał im sędziów, aż do proroka Samuela.+
21 Odtąd jednak żądali króla+ i Bóg na czterdzieści lat dał im Saula, syna Kisza, męża z plemienia Beniamina.+
22 A usunąwszy go,+ na króla wzbudził im Dawida,+ o którym złożył świadectwo i rzekł: ‚Znalazłem Dawida, syna Jessego,+ męża według mego serca,+ który uczyni wszystko, czego ja pragnę’.+
23 Z potomstwa+ tego męża Bóg zgodnie ze swą obietnicą wyprowadził Izraelowi wybawcę,+ Jezusa,
24 po tym, gdy Jan,+ poprzedzając jego wystąpienie,+ publicznie głosił całemu ludowi izraelskiemu chrzest jako symbol skruchy.
25 A gdy Jan już dopełniał swego biegu, mówił: ‚Za kogo mnie uważacie? Ja nim nie jestem. Lecz oto po mnie przychodzi ten, któremu nie jestem godzien rozwiązać sandałów na jego nogach’.+
26 „Mężowie, bracia, synowie rodu Abrahama oraz inni spośród was, którzy boicie się Boga, do nas posłano słowo tego wybawienia.+
27 Bo mieszkańcy Jerozolimy i ich władcy nie znali Go,+ ale występując w roli sędziów, spełnili to, co wypowiedzieli Prorocy,+ a co jest odczytywane na głos w każdy sabat,
28 i chociaż nie znaleźli żadnego powodu do uśmiercenia+ go, zażądali od Piłata, żeby go stracono.+
29 A gdy wykonali wszystko, co o nim napisano,+ zdjęli go z pala+ i złożyli w grobowcu pamięci.+
30 Ale Bóg wskrzesił go z martwych;+
31 on zaś przez wiele dni ukazywał się tym, którzy razem z nim wstąpili z Galilei do Jerozolimy i którzy teraz są wobec ludu jego świadkami.+
32 „Toteż oznajmiamy wam dobrą nowinę o obietnicy danej praojcom,+
33 którą na nas, ich dzieciach, Bóg całkowicie spełnił przez wskrzeszenie Jezusa;+ jak to jest również napisane w drugim psalmie: ‚Ty jesteś moim synem, ja dzisiaj zostałem twoim Ojcem’.+
34 A to, że wskrzesił go z martwych, by już nie wrócił do skażenia, oświadczył w taki sposób: ‚Obdarzę was wiernymi przejawami lojalnej życzliwości wobec Dawida’.+
35 Dlatego też w innym psalmie mówi: ‚Nie pozwolisz, żeby lojalny wobec ciebie ujrzał skażenie’.+
36 Bo przecież Dawid+ służył wyraźnej woli Bożej w swoim pokoleniu i zapadł w sen śmierci, i został złożony ze swymi praojcami, i ujrzał skażenie.+
37 Natomiast ten, którego Bóg wskrzesił, nie ujrzał skażenia.+
38 „Wiedzcie więc, bracia, że przez niego się wam ogłasza przebaczenie grzechów+
39 i że we wszystkim, w czym nie mogliście zostać uznani za niewinnych na podstawie Prawa Mojżeszowego,+ dzięki niemu każdy, kto wierzy, zostaje uznany za niewinnego.+
40 Dlatego baczcie, żeby nie przyszło na was to, co jest powiedziane u Proroków:
41 ‚Zobaczcie to, wy, okazujący pogardę, i zdumiewajcie się tym, i przepadnijcie, ponieważ ja dokonuję dzieła za dni waszych — dzieła, w które wcale nie uwierzycie, nawet jeśli ktoś wam o nim szczegółowo opowie’”.+
42 A gdy oni wychodzili, ludzie zaczęli upraszać, żeby im o tych sprawach mówić w następny sabat.+
43 Toteż gdy rozpuszczono owo zgromadzenie synagogalne, wielu Żydów oraz prozelitów czczących Boga poszło za Pawłem i Barnabasem,+ którzy przemawiając do nich, zaczęli ich usilnie zachęcać,+ aby trwali w niezasłużonej życzliwości Bożej.+
44 W następny sabat prawie całe miasto zebrało się, żeby usłyszeć słowo Jehowy.+
45 Na widok tłumów Żydzi, pełni zazdrości,+ zaczęli się bluźnierczo sprzeciwiać temu, co mówił Paweł.+
46 Wtedy Paweł i Barnabas, śmiało przemawiając, rzekli: „Konieczne było, żeby najpierw wam zostało opowiedziane słowo Boże.+ Skoro je odrzucacie+ i nie sądzicie, że jesteście godni życia wiecznego, oto zwracamy się do narodów.+
47 Przecież Jehowa nałożył na nas przykazanie tymi słowy: ‚Ustanowiłem cię światłem narodów,+ abyś był wybawieniem aż po kraniec ziemi’”.+
48 Kiedy to usłyszeli ludzie z narodów, zaczęli się radować i wychwalać słowo Jehowy,+ wszyscy zaś, którzy byli odpowiednio usposobieni do życia wiecznego, uwierzyli.+
49 A słowo Jehowy dalej się szerzyło po całej tej krainie.+
50 Lecz Żydzi+ podburzyli poważane niewiasty, które czciły Boga, oraz przedniejszych mężów tego miasta, a oni wzniecili przeciw Pawłowi i Barnabasowi prześladowanie+ i wyrzucili ich poza swe granice.
51 Ci strząsnęli na nich proch ze swych stóp+ i poszli do Ikonium.
52 A uczniowie pozostawali pełni radości+ i ducha świętego.