Dzieje 13:1-52

13  A w Antiochii byli w miejscowym zborze prorocy+ i nauczyciele: Barnabas oraz Symeon zwany Nigrem i Lucjusz+ z Cyreny, i Manaen, który kształcił się z Herodem, władcą okręgu, oraz Saul.  Gdy oni publicznie usługiwali+ Jehowie i pościli, duch święty rzekł: „Oddzielcie dla mnie spośród wszystkich Barnabasa i Saula+ do dzieła, do którego ich powołałem”.  Wtedy pościli i modlili się, a włożywszy na nich ręce,+ pozwolili im odejść.  Mężowie ci, wysłani przez ducha świętego, przybyli zatem do Seleucji, stamtąd zaś odpłynęli na Cypr.  A przybywszy do Salaminy, zaczęli ogłaszać słowo Boże w synagogach żydowskich. Mieli ze sobą także Jana+ jako pomocnika.  Kiedy już przeszli przez całą wyspę aż do Pafos, napotkali pewnego mężczyznę, czarnoksiężnika, fałszywego proroka,+ Żyda imieniem Bar-Jezus;  przebywał on u prokonsula Sergiusza Pawła, męża rozumnego. Człowiek ten, przywoławszy Barnabasa i Saula, usilnie zabiegał o to, by usłyszeć słowo Boże.  Ale Elimas, ów czarnoksiężnik (tak w istocie tłumaczy się jego imię), zaczął się im sprzeciwiać,+ usiłując odwrócić prokonsula od wiary.  Saul, zwany też Pawłem, napełniony duchem świętym, spojrzał na niego uważnie 10  i rzekł: „O, pełen wszelkiego oszustwa i wszelkiej nikczemności, synu Diabła,+ nieprzyjacielu wszystkiego, co prawe — czy nie przestaniesz wypaczać słusznych dróg Jehowy? 11  Oto więc jest nad tobą ręka Jehowy i oślepniesz, i przez pewien czas nie będziesz widział światła słonecznego”. Natychmiast otoczyła go gęsta mgła i ciemność, toteż chodził wkoło, szukając kogoś, kto by go poprowadził za rękę.+ 12  Wtedy prokonsul,+ ujrzawszy, co się stało, uwierzył, niezmiernie zdumiony nauką Jehowy. 13  A owi mężowie wraz z Pawłem wypłynęli z Pafos w morze i przybyli do Perge w Pamfilii.+ Ale Jan+ odłączył się od nich i wrócił+ do Jerozolimy. 14  Oni jednak poszli z Perge dalej i przybyli do Antiochii w Pizydii, a wszedłszy w dzień sabatu do synagogi,+ usiedli. 15  Po publicznym czytaniu Prawa+ i Proroków przełożeni synagogi+ posłali do nich, mówiąc: „Mężowie, bracia, jeśli macie jakieś słowo zachęty dla ludu, to mówcie”. 16  Paweł więc wstał i skinąwszy+ ręką, rzekł: „Mężowie, Izraelici i inni, którzy się boicie Boga, słuchajcie.+ 17  Bóg tego ludu, Izraela, wybrał naszych praojców i wywyższył ów lud, gdy byli osiadłymi przybyszami w ziemi egipskiej, i wyprowadził ich z niej z podniesionym ramieniem.+ 18  I przez okres około czterdziestu lat+ znosił ich sposób postępowania na pustkowiu. 19  Zgładziwszy siedem narodów w ziemi Kanaan, losem rozdzielił między nich tę ziemię:+ 20  wszystko to w okresie mniej więcej czterystu pięćdziesięciu lat. „A potem dał im sędziów, aż do proroka Samuela.+ 21  Odtąd jednak żądali króla+ i Bóg na czterdzieści lat dał im Saula, syna Kisza, męża z plemienia Beniamina.+ 22  A usunąwszy go,+ na króla wzbudził im Dawida,+ o którym złożył świadectwo i rzekł: ‚Znalazłem Dawida, syna Jessego,+ męża według mego serca,+ który uczyni wszystko, czego ja pragnę’.+ 23  Z potomstwa+ tego męża Bóg zgodnie ze swą obietnicą wyprowadził Izraelowi wybawcę,+ Jezusa, 24  po tym, gdy Jan,+ poprzedzając jego wystąpienie,+ publicznie głosił całemu ludowi izraelskiemu chrzest jako symbol skruchy. 25  A gdy Jan już dopełniał swego biegu, mówił: ‚Za kogo mnie uważacie? Ja nim nie jestem. Lecz oto po mnie przychodzi ten, któremu nie jestem godzien rozwiązać sandałów na jego nogach’.+ 26  „Mężowie, bracia, synowie rodu Abrahama oraz inni spośród was, którzy boicie się Boga, do nas posłano słowo tego wybawienia.+ 27  Bo mieszkańcy Jerozolimy i ich władcy nie znali Go,+ ale występując w roli sędziów, spełnili to, co wypowiedzieli Prorocy,+ a co jest odczytywane na głos w każdy sabat, 28  i chociaż nie znaleźli żadnego powodu do uśmiercenia+ go, zażądali od Piłata, żeby go stracono.+ 29  A gdy wykonali wszystko, co o nim napisano,+ zdjęli go z pala+ i złożyli w grobowcu pamięci.+ 30  Ale Bóg wskrzesił go z martwych;+ 31  on zaś przez wiele dni ukazywał się tym, którzy razem z nim wstąpili z Galilei do Jerozolimy i którzy teraz są wobec ludu jego świadkami.+ 32  „Toteż oznajmiamy wam dobrą nowinę o obietnicy danej praojcom,+ 33  którą na nas, ich dzieciach, Bóg całkowicie spełnił przez wskrzeszenie Jezusa;+ jak to jest również napisane w drugim psalmie: ‚Ty jesteś moim synem, ja dzisiaj zostałem twoim Ojcem’.+ 34  A to, że wskrzesił go z martwych, by już nie wrócił do skażenia, oświadczył w taki sposób: ‚Obdarzę was wiernymi przejawami lojalnej życzliwości wobec Dawida’.+ 35  Dlatego też w innym psalmie mówi: ‚Nie pozwolisz, żeby lojalny wobec ciebie ujrzał skażenie’.+ 36  Bo przecież Dawid+ służył wyraźnej woli Bożej w swoim pokoleniu i zapadł w sen śmierci, i został złożony ze swymi praojcami, i ujrzał skażenie.+ 37  Natomiast ten, którego Bóg wskrzesił, nie ujrzał skażenia.+ 38  „Wiedzcie więc, bracia, że przez niego się wam ogłasza przebaczenie grzechów+ 39  i że we wszystkim, w czym nie mogliście zostać uznani za niewinnych na podstawie Prawa Mojżeszowego,+ dzięki niemu każdy, kto wierzy, zostaje uznany za niewinnego.+ 40  Dlatego baczcie, żeby nie przyszło na was to, co jest powiedziane u Proroków: 41  ‚Zobaczcie to, wy, okazujący pogardę, i zdumiewajcie się tym, i przepadnijcie, ponieważ ja dokonuję dzieła za dni waszych — dzieła, w które wcale nie uwierzycie, nawet jeśli ktoś wam o nim szczegółowo opowie’”.+ 42  A gdy oni wychodzili, ludzie zaczęli upraszać, żeby im o tych sprawach mówić w następny sabat.+ 43  Toteż gdy rozpuszczono owo zgromadzenie synagogalne, wielu Żydów oraz prozelitów czczących Boga poszło za Pawłem i Barnabasem,+ którzy przemawiając do nich, zaczęli ich usilnie zachęcać,+ aby trwali w niezasłużonej życzliwości Bożej.+ 44  W następny sabat prawie całe miasto zebrało się, żeby usłyszeć słowo Jehowy.+ 45  Na widok tłumów Żydzi, pełni zazdrości,+ zaczęli się bluźnierczo sprzeciwiać temu, co mówił Paweł.+ 46  Wtedy Paweł i Barnabas, śmiało przemawiając, rzekli: „Konieczne było, żeby najpierw wam zostało opowiedziane słowo Boże.+ Skoro je odrzucacie+ i nie sądzicie, że jesteście godni życia wiecznego, oto zwracamy się do narodów.+ 47  Przecież Jehowa nałożył na nas przykazanie tymi słowy: ‚Ustanowiłem cię światłem narodów,+ abyś był wybawieniem aż po kraniec ziemi’”.+ 48  Kiedy to usłyszeli ludzie z narodów, zaczęli się radować i wychwalać słowo Jehowy,+ wszyscy zaś, którzy byli odpowiednio usposobieni do życia wiecznego, uwierzyli.+ 49  A słowo Jehowy dalej się szerzyło po całej tej krainie.+ 50  Lecz Żydzi+ podburzyli poważane niewiasty, które czciły Boga, oraz przedniejszych mężów tego miasta, a oni wzniecili przeciw Pawłowi i Barnabasowi prześladowanie+ i wyrzucili ich poza swe granice. 51  Ci strząsnęli na nich proch ze swych stóp+ i poszli do Ikonium. 52  A uczniowie pozostawali pełni radości+ i ducha świętego.

Przypisy