W HEBRAJSKIM tekście pierwszej części Biblii, zwanej Starym Testamentem, imię Boże występuje prawie 7000 razy w postaci tetragramu יהוה (jod, he, waw, he, litery czytane od prawej), zwykle transliterowanego jako JHWH.

Już w starożytności wśród Żydów zrodził się przesądny pogląd, że używanie imienia Bożego jest niewłaściwe. Dlatego unikali oni wymawiania go, a zamiast niego zaczęli używać wyrażeń zastępczych. Jednak później wielu tłumaczy Biblii umieszczało w swych przekładach imię „Jehowa” lub „Jahwe”. Do takich przekładów należy katolicka Biblia Tysiąclecia, zwłaszcza wydanie II, jak również Biblia poznańska i Biblia Warszawsko-Praska. Gdy Mojżesz pytał Boga, jak ma wyjaśnić Izraelitom, kto go posłał, Bóg odrzekł: „Tak powiesz synom Izraela: ‚Jahwe, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba posłał mnie do was. To jest imię moje na wieki i to jest moje zawołanie na najdalsze pokolenia’” (Wyjścia 3:15, BT).

Swój stosunek do imienia Bożego wyraził też Jezus, gdy się modlił: „Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał”. A w powszechnie znanej Modlitwie Pańskiej powiedział: „Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech się święci imię Twoje!” (Jana 17:26, BT; Mateusza 6:9, BT).

Zaskakująco zatem brzmi to, co na temat posługiwania się imieniem Bożym napisał papież Benedykt XVI w swojej niedawno wydanej książce Jezus z Nazaretu: „Było rzeczą zupełnie słuszną, że w Izraelu tego samookreślenia Boga, którego dopatrywano się w słowie YHWH, nie wypowiadano i nie degradowano go do jednego spośród wielu imion bóstw. I źle się stało, że w nowych przekładach Biblii to imię, które dla Izraela było tajemnicze i niewyrażalne, pisze się tak, jak każde inne” (tłum. Wiesław Szymona).

A co ty o tym sądzisz? Czy posługiwanie się imieniem Bożym jest stosowne, czy nie? Skoro sam Jehowa mówi: „To jest imię moje na wieki i to jest moje zawołanie na najdalsze pokolenia”, czy ktokolwiek ma prawo Mu zaprzeczyć?

[Ilustracja na stronie 30]

Jezus posługiwał się imieniem Bożym