Jak długo może żyć człowiek?

TRZECIEGO marca 1513 roku hiszpański odkrywca Juan Ponce de León wyruszył w pasjonującą podróż. Wypłynął z Portoryko, spodziewając się znaleźć wyspę Bimini. Podobno poszukiwał cudownego źródła młodości. W rzeczywistości dotarł jednak na tereny dzisiejszej Florydy. Oczywiście nie znalazł owego nieistniejącego źródła.

Przeciętna długość życia człowieka nie przekracza dziś na ogół 70—80 lat. Chociaż w Biblii wymieniono ludzi, którzy żyli o wiele dłużej, według Księgi rekordów Guinnessa — 2002 najstarsza osoba na świecie przeżyła 122 lata i 164 dni (Rodzaju 5:3-32). Jednakże bioetyk John Harris powiedział: „Obecne badania pozwalają zajrzeć do świata, w którym starzenie się — a nawet śmierć — przestanie być czymś nieuchronnym”. Zdaniem części naukowców może to oznaczać „w gruncie rzeczy nieśmiertelność”, „zniknięcie do roku 2099 granicy długości życia ludzkiego” czy „osiągnięcie zdolności bezkresnego rozmnażania komórek”.

Mark Benecke wyjaśnia w swej książce: „W ciągu życia prawie cały nasz organizm kilkakrotnie się odnawia. (...) Po około siedmiu latach jesteśmy nowymi ludźmi w pełnym tego słowa znaczeniu”. Nie dzieje się tak jednak bez końca, gdyż po ściśle określonej liczbie podziałów komórki przestają się mnożyć. Gdyby nie to, uważa autor, „ciało ludzkie mogłoby się regenerować przez długi, długi czas — nawet wiecznie” (The Dream of Eternal Life).

Zastanówmy się też nad zdumiewającą pojemnością ludzkiego mózgu, znacznie przekraczającą możliwości jej wykorzystania w ciągu naszego stosunkowo krótkiego życia. Według dzieła Encyclopædia Britannica mózg „ma tak ogromne możliwości, że człowiek nie jest w stanie ich  wykorzystać przez całe swoje życie” (wydanie z roku 1976, tom 12, strona 998). Autor David A. Sousa twierdzi: „Zdolność mózgu do gromadzenia informacji jest praktycznie nieograniczona” (How the Brain Learns, strona 78, wydanie II, copyright 2001).

Dlaczego naukowcy nie potrafią wskazać żadnego fizjologicznego powodu, dla którego musimy umierać? Dlaczego mózg ludzki ma tak ogromne możliwości? Czyżbyśmy zostali stworzeni po to, by przez całą wieczność nabywać wiedzy? Dlaczego w ogóle potrafimy myśleć o życiu wiecznym?

W Biblii powiedziano o Bogu: „Nawet czas niezmierzony włożył w ich serce, żeby człowiek nigdy nie zgłębił dzieła, które prawdziwy Bóg uczynił od początku do końca” (Kaznodziei 3:11). Ze słów tych wynika, że Bóg wszczepił nam pragnienie życia wiecznego. Dlatego zawsze mielibyśmy sposobość dowiadywać się czegoś o Bogu i Jego dziełach. Żyjąc niezliczone miliardy lat, po prostu wiecznie, przez cały czas moglibyśmy zgłębiać cudowne dzieła stwórcze Boga.

Na to, że człowiek może żyć wiecznie, wskazał również Chrystus, gdy powiedział: „To znaczy życie wieczne: ich poznawanie ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa” (Jana 17:3). A co Ty o tym sądzisz? Czy chciałbyś żyć wiecznie?

[Ilustracje na stronie 3]

Juan Ponce de León szukał źródła młodości

[Prawa własności]

Ponce de León: Harper’s Encyclopædia of United States History