Een brief uit de Dominicaanse Republiek

„Zo’n liefde heb ik nooit eerder ondervonden”

NIURKA heeft deze week voor het eerst een Bijbelse presentatie in onze gemeente gehouden. Ze had die voorbereid door in braille op te schrijven wat ze wilde zeggen en dat uit haar hoofd te leren. Ik zat op het podium naast haar om de rol te spelen van iemand die de waarheid uit de Bijbel wilde weten. Omdat ze zwaar slechthorend is, had ze een koptelefoon op om te kunnen horen wat ik in de microfoon zei. Toen we klaar waren, klapten de enthousiaste aanwezigen zo hard dat ze het kon horen. Uit haar glimlach bleken haar grote vreugde en voldoening. Ook ik was heel gelukkig. Wat een voldoening geeft de zendingsdienst!

Ik weet nog dat ik Niurka twee jaar geleden, na een halfuur rijden over stoffige landwegen, voor het eerst ontmoette. Ze zat op de veranda van een eenvoudig plattelandshuisje, gebouwd van hout en sintelblokken met een roestig zinken dak. Je hoorde en rook de geiten, konijnen en honden. Niurka zat in elkaar gedoken, met haar hoofd naar beneden. Ze zag er eenzaam en terneergeslagen uit, waardoor ze veel ouder leek dan haar werkelijke leeftijd van 34.

Toen ik haar zachtjes op haar schouder tikte, keek ze naar ons op met nietsziende ogen. Ze was namelijk al elf jaar blind. Door in haar oor te schreeuwen, lukte het mij mezelf en mijn predikingspartner aan haar voor te stellen. Later kwamen we erachter dat Niurka lijdt aan een erfelijke ziekte, het syndroom van Marfan. Niurka heeft ook een ernstige vorm van diabetes, waardoor haar schommelende bloedsuikerspiegel goed in de gaten gehouden moet worden.

Ik legde een bijbel in haar handen, en ze wist direct wat het was. Ze zei dat ze daar graag in las voordat ze blind werd. Maar hoe moest ik deze eenzame, nederige, fragiele vrouw de verfrissende waarheden uit Gods Woord vertellen? Omdat ze had leren lezen, legde ik in eerste instantie plastic letters in haar hand, die ze al snel herkende. Vervolgens leerde ze door mijn handen vast te houden terwijl ik gebaren maakte, elke letter te associëren met het gebaar voor die letter in Amerikaanse Gebarentaal. Beetje bij beetje leerde ze ook andere gebaren. Omdat ik de taal zelf nog maar net aan het leren was, kostte elke studieperiode uren van voorbereiding. Maar Niurka en ik waren allebei heel gemotiveerd, waardoor onze gebarentaal al snel beter werd.

Een grote hulp om vorderingen te maken, kwam toen Niurka van een liefdadigheidsinstelling  hoorapparaten kreeg. Het waren simpele apparaatjes, maar ze had er heel veel aan. In de ruim tien jaar dat ze in het donker en in bijna volledige stilte had geleefd, had ze zich in haar eigen wereldje teruggetrokken. Maar door Jehovah’s geest werden haar hart en geest wakker gemaakt en gevuld met kennis, hoop en liefde. Al gauw liep Niurka met behulp van een stok door haar buurt om de Bijbelse waarheid met anderen te delen.

Niurka bestudeert de Bijbel met haar tante en twee nichtjes. Ze bereidt zich goed voor door elke les van tevoren uit haar hoofd te leren. Haar leerlingen lezen een paragraaf voor en Niurka leest de vraag voor uit haar brailleboek. Er is altijd iemand bij die de antwoorden aan Niurka overbrengt door hard in haar oor te praten of door middel van vierhanden-gebarentaal.

De hele gemeente helpt Niurka en moedigt haar aan. Sommigen bieden vervoer aan naar christelijke bijeenkomsten. Anderen gaan met haar mee in de prediking. Niurka zei onlangs tegen me: „Zo’n liefde heb ik nooit eerder ondervonden.” Ze hoopt op ons volgende congres gedoopt te kunnen worden.

Wanneer we de straat inrijden waar Niurka woont, zien we haar op de veranda met een brede glimlach op haar gezicht in de zon zitten. Ik vraag haar waarom ze glimlacht en ze zegt: „Ik zat te denken aan de toekomst, wanneer de aarde een paradijs zal zijn, en ik stelde me voor dat ik daar al was.”

[Illustratie op blz. 25]

Niurka met een paar leden van onze gemeente voor de Koninkrijkszaal

[Illustratie op blz. 25]

Niurka vertelt wat ze heeft geleerd aan anderen