Pojawienie się i rozwój w czasach nowożytnych

DZISIEJSI Świadkowie Jehowy pojawili się na widowni dziejów ponad 100 lat temu. Na początku lat siedemdziesiątych XIX wieku w miejscowości Allegheny na terenie amerykańskiego stanu Pensylwania (obecnie jest to dzielnica miasta Pittsburgh) wyłoniła się niewielka grupa osób pragnących badać Pismo Święte. Głównym inicjatorem był Charles Taze Russell. W lipcu 1879 roku ukazało się po angielsku pierwsze wydanie czasopisma Strażnica Syjońska i Zwiastun Obecności Chrystusa. Do roku 1880 owa niewielka grupka rozrosła się do kilkudziesięciu zborów rozsianych także po sąsiednich stanach. W roku 1881 powstało Towarzystwo Traktatowe — Strażnica Syjońska, które w roku 1884 uzyskało osobowość prawną; na jego czele stanął w charakterze prezesa Charles T. Russell. Nazwę tej instytucji zmieniono później na Towarzystwo Biblijne i Traktatowe — Strażnica. Wiele osób podjęło się wówczas chodzenia od domu do domu z literaturą biblijną. W roku 1888 czyniło to pełnoczasowo 50 głosicieli; obecnie na całym świecie jest mniej więcej 700 000 takich kaznodziejów pełnoczasowych.

Do roku 1909 działalność ta zdążyła nabrać zasięgu międzynarodowego, a główne biuro Towarzystwa przeniesiono wtedy do Brooklynu, dzielnicy Nowego Jorku, gdzie mieści się do dzisiaj. Zaczęto publikować kazania biblijne w różnych gazetach. W roku 1913 kazania takie ukazywały się w czterech językach, a przedrukowywało je tysiące gazet na terenie Stanów Zjednoczonych, Kanady i Europy. Poza tym rozpowszechniono setki milionów egzemplarzy książek, broszur i ulotek.

W roku 1912 podjęto pracę nad „Fotodramą stworzenia”, która w postaci ruchomych obrazów z podkładem dźwiękowym przedstawiała dzieje ziemi od jej stworzenia do końca Tysiącletniego Panowania Chrystusa. Rozpoczęte w 1914 roku projekcje oglądało codziennie 35 000 widzów. Było to pionierskie osiągnięcie w historii rozwoju filmu dźwiękowego.

ROK 1914

Nadciągał przełomowy czas. Jeszcze w październiku 1876 roku badacz Biblii Charles T. Russell opublikował w wydawanym w Brooklynie miesięczniku Bible Examiner artykuł zatytułowany  „Kiedy się zakończą Czasy Pogan?” Na stronie 27 powiedziano tam wyraźnie: „Siedem czasów dobiegnie końca w roku 1914 po Chr.” Czasy Pogan to inaczej „wyznaczone czasy narodów” — jak czytamy w Przekładzie Nowego Świata (Łukasza 21:24). Chociaż rok 1914 nie spełnił wszystkich oczekiwań, to Czasy Pogan faktycznie dobiegły wtedy kresu i niewątpliwie rok ten był znamienny. Wielu historyków i komentatorów zgodnie stwierdza, iż rok 1914 stał się punktem zwrotnym w dziejach ludzkości. Świadczą o tym chociażby poniższe cytaty:

„Ostatnim całkiem ‚normalnym’ rokiem w historii był rok 1913, rok poprzedzający wybuch I wojny światowej” (artykuł wstępny waszyngtońskiego dziennika Times-Herald z 13 marca 1949).

„Coraz częściej 75-letni okres między rokiem 1914 a 1989, kiedy to rozpętano dwie wojny światowe oraz zimną wojnę, jest postrzegany przez historyków jako pojedyncza, oderwana epoka, szczególny odcinek czasu, w którym większa część świata była uwikłana w wojnę, leczyła po niej rany albo też sposobiła się do następnej” (dziennik The New York Times z 7 maja 1995).

„Od I wojny światowej cały świat stracił równowagę i do tej pory nie wiadomo, dlaczego tak się stało. Przedtem ludzie myśleli, że zbliża się zrealizowanie utopii. Panował pokój, wzrastał dobrobyt. I nagle wszystko się załamało. Odtąd jakoś nie można się pozbierać. (...) W bieżącym stuleciu uśmiercono więcej ludzi niż w całej dotychczasowej historii” (dr Walker Percy w czasopiśmie American Medical News z 21 listopada 1977).

Przeszło 50 lat po roku 1914 polityk niemiecki Konrad Adenauer napisał: „Od 1914 roku ludzie nie prowadzą już bezpiecznego i spokojnego życia” (The West Parker z Cleveland w stanie Ohio, 20 stycznia 1966).

Pierwszy prezes Towarzystwa Strażnica, Charles T. Russell, zmarł w roku 1916. W następnym roku jego miejsce zajął Joseph Franklin Rutherford. Nastąpiło szereg zmian. Zaczęto na przykład wydawać Złoty Wiek, czasopismo towarzyszące Strażnicy (obecnie pod nazwą Przebudźcie się! ukazuje się w nakładzie ponad 20 000 000 egzemplarzy w przeszło 80 językach). Położono większy nacisk na głoszenie od drzwi do drzwi. W roku 1931 dla odróżnienia się od nominalnego chrześcijaństwa przybrano nazwę Świadkowie Jehowy, opartą na Księdze Izajasza 43:10-12.

W latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku w szerokim zakresie posługiwano się radiem. W roku 1933 Towarzystwo korzystało z usług 403 radiostacji, które nadawały odczyty biblijne. Później wykłady radiowe zostały w znacznej mierze zastąpione przez wizyty domowe; Świadkowie Jehowy chodzili od mieszkania  do mieszkania z przenośnymi gramofonami i odtwarzali przemówienia biblijne nagrane na płyty. U osób okazujących zainteresowanie prawdą biblijną rozpoczynano domowe studia Pisma Świętego.

ZWYCIĘSTWA PRZED SĄDAMI

W latach trzydziestych i czterdziestych zdarzały się liczne wypadki aresztowań Świadków Jehowy za prowadzenie tej działalności. Podczas wielu wytoczonych im procesów Świadkowie walczyli w obronie wolności słowa, prasy, zgromadzeń i wielbienia Boga. W samych Stanach Zjednoczonych w wyniku odwoływania się od decyzji sądów niższych instancji odniesiono 43 zwycięstwa przed Sądem Najwyższym. Podobne korzystne orzeczenia uzyskano też przed trybunałami innych krajów. Nawiązując do tych zwycięstw prawnych, profesor Charles S. Braden napisał o Świadkach Jehowy w książce These Also Believe (Oni także wierzą): „Swą walką o zachowanie praw obywatelskich oddają demokracji nieocenioną przysługę, przyczyniając się w dużym stopniu do zapewnienia tych praw każdej mniejszości w Ameryce”.

SPECJALNE SZKOLENIA

Po śmierci Josepha F. Rutherforda w roku 1942 kolejnym prezesem Towarzystwa został Nathan Homer Knorr. Zaczęto wówczas  wcielać w życie starannie przemyślany program szkoleniowy. W roku 1943 powołano do istnienia specjalny ośrodek kształcenia misjonarzy zwany Biblijną Szkołą Strażnicy — Gilead. Absolwentów tej szkoły wysyła się do krajów całego świata. Dzięki temu powstały liczne nowe zbory w krajach, w których ich nie było. Doszło do tego, że na całym świecie jest już przeszło 100 oddziałów Towarzystwa. Od czasu do czasu prowadzi się specjalne kursy szkoleniowe dla starszych w zborach, dla ochotniczych pracowników biur oddziałów, jak również dla osób zajętych pełnoczasowo dziełem głoszenia (tak zwanych pionierów). W Centrum Szkoleniowym w Patterson w stanie Nowy Jork odbywają się jeszcze inne kursy dla kaznodziejów.

Nathan H. Knorr zmarł w roku 1977. Jedna z ostatnich zmian organizacyjnych, nad którą pracował przed śmiercią, polegała na poszerzeniu składu Ciała Kierowniczego, działającego w bruklińskiej głównej siedzibie Towarzystwa. W roku 1976 dokonano podziału obowiązków administracyjnych i rozdzielono je między poszczególne komitety złożone z członków Ciała Kierowniczego, z których wszyscy pełnią służbę kaznodziejską od dziesiątków lat.

 ROZBUDOWA DRUKARNI

W nowożytnych dziejach Świadków Jehowy zanotowano niejedno zdumiewające wydarzenie. Z niewielkiej grupki mieszkańców Pensylwanii studiujących Biblię w roku 1870 liczba zborów Świadków Jehowy na całym świecie wzrosła w roku 2000 do przeszło 90 000. Wszelką literaturę biblijną drukowały początkowo komercyjne firmy wydawnicze; potem, od roku 1920, część literatury zaczęli produkować sami Świadkowie w wydzierżawionym dla tych celów zakładzie. A od roku 1927 wytwarzano jeszcze więcej literatury w ośmiokondygnacyjnym gmachu położonym w Brooklynie, a należącym do korporacji Zarejestrowane Nowojorskie Towarzystwo Biblijne i Traktatowe — Strażnica. Drukarnia owa powiększyła się do tej pory o kolejne budynki i duży zespół biurowców. W pobliżu tego miejsca, również w Brooklynie, znajdują się ponadto obiekty, w których mieszkają niepłatni ochotnicy zatrudnieni w poszczególnych działach wydawnictwa. Oprócz tego niedaleko miasteczka Wallkill w północnej części stanu Nowy Jork funkcjonuje kompleks złożony z gospodarstwa rolnego i drukarni. Tutaj drukuje się czasopisma Strażnica i Przebudźcie się! oraz produkuje niektóre artykuły żywnościowe dla wolontariuszy, którzy wykonują swoje zadania w różnych miejscach. Otrzymują oni miesięcznie jedynie niewielką sumę na drobne wydatki.

KONGRESY MIĘDZYNARODOWE

Pierwszy większy zjazd odbył się w roku 1893 w Chicago. Przybyło wówczas 360 osób, a ochrzczono 70 nowych współwyznawców. Ostatni pojedynczy wielki kongres międzynarodowy zorganizowano w roku 1958 w Nowym Jorku na stadionach Yankee i jeszcze wtedy istniejącym Polo Grounds. Najwyższa liczba słuchaczy wyniosła 253 922; ochrzczono 7136 osób. Od tego czasu zjazdom międzynarodowym zaczęto nadawać postać serii kongresów urządzanych w wielu krajach. Obecnie może się na nią składać około tysiąca zgromadzeń na całym świecie.

[Napis na stronie 8]

Zasługi w obronie swobód obywatelskich

[Ilustracja na stronie 6]

Nakład „Strażnicy” wzrósł z 6000 egzemplarzy w jednym języku do około 23 000 000 w 140 językach

[Ilustracja na stronie 7]

Punkt zwrotny w dziejach ludzkości

 [Całostronicowa ilustracja na stronie 10]