IN Baguio op de Filipijnen liepen twee jonge vrouwen samen door een zakenwijk. Ze zagen een mobiele lectuurstand maar gingen er niet naartoe. Helen, de zuster die erbij stond, glimlachte vriendelijk naar ze. De vrouwen liepen door, maar de glimlach van Helen bleef ze bij.

Toen de vrouwen later in de bus naar huis zaten, zagen ze een groot jw.org-bord bij een Koninkrijkszaal. Ze herkenden de letters van de mobiele lectuurstand die ze eerder hadden gezien. Allebei stapten ze uit om de Koninkrijkszaal te bekijken. Daar zagen ze de vergadertijden van de verschillende gemeenten.

De twee vrouwen gingen naar een van de volgende vergaderingen. En wie zagen ze toen ze de zaal binnenliepen? Helen! Ze herkenden haar meteen als de vrouw met de grote glimlach. ‘Toen ze naar me toekwamen,’ zegt Helen, ‘werd ik een beetje zenuwachtig. Ik dacht dat ik misschien iets verkeerds had gedaan.’ Maar de vrouwen legden aan Helen uit dat ze haar bij de stand hadden gezien.

De jonge vrouwen genoten van de vergadering en de omgang. Ze voelden zich meteen thuis. Toen ze zagen dat sommigen na de vergadering de zaal gingen schoonmaken, vroegen ze of ze konden helpen. Een van de vrouwen is naar het buitenland verhuisd, maar de andere is begonnen met het bezoeken van de vergaderingen en met Bijbelstudie. En dat allemaal dankzij een glimlach!