Wanneer er iets gruwelijks gebeurt

„Ik heb een mes! Kop dicht of ik vermoord je!”

HET was een heerlijke zomerse middag en de zeventienjarige Jane *, een van Jehovah’s Getuigen, had gerolschaatst in een park in Virginia (VS). Plotseling leek het park verlaten en ze besloot weg te gaan. Toen ze bij de bestelauto van het gezin haar schaatsen zat af te doen, kwam er een vreemdeling op haar af. Met de huiveringwekkende bovenstaande woorden eiste hij seks, pakte Jane beet en probeerde haar de auto in te duwen. Ze schreeuwde zo luid ze kon, maar de aanrander wist van geen wijken.

„Ik voelde me totaal machteloos”, vertelde Jane later. „Als een insect tegenover een reus. Maar ik bleef schreeuwen en vechten. Ten slotte riep ik tot God: ’Jehovah, laat me dat alstublieft niet overkomen!’” Dat scheen de aanvaller aan het schrikken te maken, zodat hij haar plotseling losliet en ervandoor ging.

Toen de aanrander in zijn auto stapte, sloot Jane zich bevend in haar auto op. Ze pakte haar mobieltje en dwong zich tot kalmte. Ze belde de politie en gaf een nauwkeurige beschrijving van de auto van de verdachte en het kenteken, zodat hij binnen enkele minuten gearresteerd kon worden.

Een goede afloop?

Ja, maar niet onmiddellijk. Janes beproeving was nog maar net begonnen. De politie en de kranten prezen haar tegenwoordigheid van geest en verstandige reactie op de aanval, maar nadat de eerste schok geluwd was, merkte Jane dat er van haar helderheid van geest niets was overgebleven. „Na een paar weken raakte ik helemaal in de war”, vertelt ze. „Mijn lichaam was voortdurend in een toestand van paniek, waardoor ik onmogelijk kon slapen. Nadat dit zo een paar weken had geduurd, was ik niet meer in staat om te studeren of me op iets te concentreren. Ik had ook last van paniekaanvallen. Toen op school een klasgenoot die een beetje op mijn aanvaller leek me op m’n schouder tikte om te vragen hoe laat het was, kreeg ik bijna een zenuwinstorting.”

Ze zegt: „Ik voelde me ellendig. Ik had geen contact meer met mijn vriendinnen en de eenzaamheid maakte me nog neerslachtiger. Ik gaf mezelf de schuld van de aanval en ik rouwde om het gelukkige, onbevangen meisje dat ik was geweest voordat het gebeurde. Ik had het gevoel dat dat meisje gestorven was.”

Jane vertoonde enkele van de klassieke symptomen van posttraumatische stressstoornis (PTSS). Wat is PTSS, en hoe kunnen personen die met de verschrikkelijke symptomen ervan kampen, geholpen worden? In het volgende artikel worden die vragen beantwoord.

[Voetnoot]