΄Εχω Βρει Πολλά Καλά Πράγματα

Αφήγηση από τον Άρθουρ Μπόνο

ΗΤΑΝ το έτος 1951. Με τη σύζυγό μου, την Ίντιθ, παρακολουθούσαμε κάποια συνέλευση περιφερείας όταν ανακοινώθηκε ότι θα γινόταν μια συνάθροιση για όσους ενδιαφέρονταν για την ιεραποστολική υπηρεσία.

«Πάμε να ακούσουμε!» είπα με ενθουσιασμό.

«Αρτ, αυτό δεν είναι για εμάς!» αποκρίθηκε η Ίντιθ.

«Έλα, Ίντι, θα ακούσουμε μόνο».

Μετά τη συνάθροιση, δόθηκαν αιτήσεις για τη Σχολή Γαλαάδ.

«Ας τις συμπληρώσουμε», την παρότρυνα.

«Και τι θα γίνει με τις οικογένειές μας, Αρτ;»

Περίπου ενάμιση χρόνο έπειτα από εκείνη τη συνέλευση, παρακολουθήσαμε τη Σχολή Γαλαάδ και διοριστήκαμε να υπηρετήσουμε στον Ισημερινό, στη Νότια Αμερική.

Όπως μπορείτε να καταλάβετε από τη συζήτηση με τη σύζυγό μου σε εκείνη τη συνέλευση, είχα αρκετά ισχυρή προσωπικότητα και ένιωθα ότι μπορούσα να καταφέρω τα πάντα. Η Ίντιθ, ωστόσο, ήταν πράο και μετριόφρον άτομο. Από μικρή δεν είχε ταξιδέψει ποτέ πολύ μακριά από το σπίτι της, στην κωμόπολη Ελίζαμπεθ στην Πενσυλβανία των ΗΠΑ, ούτε είχε γνωρίσει κάποιον από ξένη χώρα. Της ήταν δύσκολο να αφήσει την οικογένειά της. Παρ’ όλα αυτά, δέχτηκε ολόκαρδα το διορισμό να υπηρετήσει στο εξωτερικό. Φτάσαμε στον Ισημερινό το 1954 και έκτοτε υπηρετούμε ως ιεραπόστολοι σε αυτή τη χώρα. Όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε βρει πολλά καλά πράγματα εδώ. Θα θέλατε να ακούσετε μερικά από αυτά;

Υπέροχες Αναμνήσεις

Ο πρώτος μας διορισμός ήταν στο Κίτο, την πρωτεύουσα, σε υψόμετρο περίπου 2.850 μέτρων στις Άνδεις. Για να φτάσουμε εκεί από την παραλιακή πόλη Γκουαγιακίλ, χρειαστήκαμε δύο μέρες με τρένο και φορτηγό​—ένα ταξίδι που τώρα γίνεται σε 30 λεπτά με το αεροπλάνο! Υπηρετήσαμε στο Κίτο τέσσερα αξέχαστα χρόνια. Έπειτα, το 1958 συνέβη άλλο ένα καλό πράγμα: Προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο έργο περιοχής.

Εκείνον τον καιρό, υπήρχαν μόνο δύο μικρές περιοχές σε ολόκληρη τη χώρα. Έτσι λοιπόν,  εκτός από τις επισκέψεις στις εκκλησίες, αφιερώναμε πολλές εβδομάδες το χρόνο για να κηρύττουμε σε χωριά Ινδιάνων όπου δεν υπήρχαν Μάρτυρες. Τα καταλύματα εκεί αποτελούνταν συνήθως από ένα μικρό δωμάτιο χωρίς καθόλου παράθυρα και έπιπλα, εκτός από ένα κρεβάτι. Μαζί μας μεταφέραμε ένα μπαούλο στο οποίο είχαμε ένα καμινέτο κηροζίνης, ένα τηγάνι, πιάτα, μια λεκάνη για πλύσιμο, σεντόνια, μια κουνουπιέρα, ρούχα, παλιές εφημερίδες και μερικά άλλα πράγματα. Χρησιμοποιούσαμε τις εφημερίδες για να κλείνουμε τις τρύπες στους τοίχους ώστε να είναι λίγο πιο δύσκολο να μπαίνουν οι αρουραίοι στο δωμάτιό μας.

Αν και εκείνα τα δωμάτια ήταν σκοτεινά και βρώμικα, έχουμε υπέροχες αναμνήσεις από τις νυχτερινές συζητήσεις που απολαμβάναμε καθισμένοι στο κρεβάτι, καθώς τρώγαμε ένα απλό γεύμα μαγειρεμένο στο καμινέτο μας. Εφόσον η παρορμητική μου φύση με έκανε συχνά να μιλάω προτού να σκεφτώ, η σύζυγός μου επωφελούνταν κατά καιρούς από εκείνες τις στιγμές ηρεμίας για να μου δείξει πώς θα μπορούσα να εκφράζομαι με μεγαλύτερη διακριτικότητα προς τους αδελφούς που επισκεπτόμασταν. Έδινα προσοχή στα λόγια της, και οι επισκέψεις μου έγιναν πιο ενθαρρυντικές. Επίσης, όταν έκανα με απερισκεψία αρνητικά σχόλια για άλλους, εκείνη δεν έπαιρνε μέρος στη συζήτηση. Έμαθα, λοιπόν, να διατηρώ θετική άποψη για τους αδελφούς μου. Κυρίως, όμως, εκείνες οι συζητήσεις περιλάμβαναν σημεία που μαθαίναμε από άρθρα της Σκοπιάς και εμπειρίες που είχαμε στην υπηρεσία αγρού κατά τη διάρκεια της μέρας. Και τι συναρπαστικές εμπειρίες ήταν εκείνες!

Πώς Βρήκαμε τον Κάρλος

Στην πόλη Χιπιχάπα, στο δυτικό Ισημερινό, μας έδωσαν το όνομα ενός ενδιαφερομένου​—Κάρλος Μεχία​—αλλά όχι τη διεύθυνσή του. Φεύγοντας εκείνο το πρωί από το δωμάτιο που νοικιάζαμε, δεν ξέραμε πού να ψάξουμε για να τον βρούμε και έτσι πήραμε μια τυχαία κατεύθυνση. Επειδή το προηγούμενο βράδυ είχε βρέξει πολύ, έπρεπε να βαδίζουμε προσεκτικά για να αποφεύγουμε τις πολλές λακκούβες που ήταν γεμάτες λάσπη. Περπατούσα μπροστά από τη σύζυγό μου όταν ξαφνικά άκουσα πίσω μου μια κραυγή απόγνωσης: «Αρτ!» Γύρισα και είδα την Ίντι βουτηγμένη μέσα στη μαύρη λάσπη μέχρι τα γόνατα. Η σκηνή ήταν τόσο αστεία που θα είχα βάλει τα γέλια αν δεν έβλεπα τα δάκρυα στο πρόσωπό της.

Κατάφερα να τη βγάλω από εκεί, αλλά τα παπούτσια της έμειναν κολλημένα στη λάσπη. Είπα σε ένα αγόρι και σε ένα κορίτσι που μας κοιτούσαν: «Θα σας δώσω μερικά χρήματα αν βγάλετε τα παπούτσια από τη λάσπη». Εν ριπή οφθαλμού τα παπούτσια ήταν έξω, αλλά η Ίντι χρειαζόταν ένα μέρος για να πλυθεί. Η μητέρα των παιδιών, που παρακολουθούσε τη σκηνή, μας κάλεσε στο σπίτι της και βοήθησε τη σύζυγό μου να πλύνει τα πόδια της ενώ τα παιδιά καθάριζαν τα λερωμένα παπούτσια. Πριν φύγουμε, συνέβη ένα ακόμη καλό πράγμα. Τη ρώτησα αν γνώριζε πού θα μπορούσαμε να βρούμε κάποιον κύριο με το όνομα Κάρλος Μεχία. Με την έκπληξη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της, είπε: «Είναι ο σύζυγός μου». Αρχίσαμε μαζί τους Γραφική μελέτη, και τελικά ολόκληρη η οικογένεια βαφτίστηκε. Χρόνια αργότερα, ο Κάρλος, η σύζυγός του και δύο από τα παιδιά τους έγιναν ειδικοί σκαπανείς.

Δύσκολα Ταξίδια​—Συγκινητική Φιλοξενία

Τα ταξίδια στο έργο περιοχής παρουσίαζαν δυσκολίες. Χρησιμοποιούσαμε λεωφορεία, τρένα, φορτηγά, μονόξυλα κανό και μικρά αεροπλάνα. Κάποτε, ο Τζον Μακ Λένακαν, ο οποίος υπηρετούσε ως επίσκοπος περιφερείας, και η σύζυγός του η Ντόροθι μας συνόδευσαν σε μια περιοδεία κηρύγματος σε ψαροχώρια κοντά στα σύνορα με την Κολομβία. Ταξιδεύαμε με ένα μονόξυλο κανό που είχε εξωλέμβια μηχανή. Ακριβώς δίπλα μας κολυμπούσαν καρχαρίες μεγάλοι όσο το κανό! Ακόμη και ο έμπειρος πλοηγός μας θορυβήθηκε από το μέγεθός τους και οδήγησε γρήγορα το κανό πιο κοντά στην ακτή.

 Οι δυσκολίες, ωστόσο, που αντιμετωπίσαμε στο έργο περιοχής άξιζαν και με το παραπάνω. Γνωρίσαμε θαυμάσιους, φιλόξενους αδελφούς. Πολλές φορές, οι οικογένειες που μας φιλοξενούσαν μας πίεζαν να τρώμε τρία γεύματα τη μέρα, ενώ οι ίδιοι έτρωγαν μόνο ένα. Ή, μας έβαζαν να κοιμόμαστε στο μοναδικό κρεβάτι του σπιτιού, ενώ εκείνοι κοιμούνταν στο πάτωμα. Η σύζυγός μου έλεγε συχνά: «Αυτοί οι αγαπητοί αδελφοί με βοηθούν να βλέπω πόσο λίγα χρειαζόμαστε τελικά για να ζήσουμε».

«Δεν Θέλουμε να Λέμε Όχι»

Το 1960 μας συνέβη άλλο ένα καλό πράγμα​—προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο γραφείο τμήματος, στην Γκουαγιακίλ. Εγώ ασχολούμουν με οργανωτικά ζητήματα, ενώ η Ίντιθ συνεργαζόταν στη διακονία με μια εκκλησία κοντά στο γραφείο τμήματος. Ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου κατάλληλο για εργασία γραφείου και ένιωθα κάπως ανεπαρκής, αλλά όπως δείχνει το εδάφιο Εβραίους 13:21, ο Θεός μάς εξοπλίζει “με κάθε καλό πράγμα για να κάνουμε το θέλημά του”. Δύο χρόνια αργότερα, προσκλήθηκα να παρακολουθήσω ένα δεκάμηνο πρόγραμμα μαθημάτων στη Γαλαάδ, στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη. Εκείνον τον καιρό, αναμενόταν από τις συζύγους να παραμένουν στους διορισμούς τους. Η σύζυγός μου έλαβε μια επιστολή από το Μπρούκλιν, η οποία της ζητούσε να σκεφτεί προσεκτικά αν θα ήταν διατεθειμένη να αποδεχτεί τη δεκάμηνη απουσία του συζύγου της.

Απαντώντας, η Ίντιθ έγραψε: «Είμαι βέβαιη ότι δεν θα είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, αλλά γνωρίζουμε ότι ο Ιεχωβά σίγουρα θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε οποιεσδήποτε δυσκολίες ανακύψουν. . . . Δεν θέλουμε να λέμε όχι σε προνόμια που ίσως τίθενται ενώπιόν μας ή σε ευκαιρίες που θα μας εξοπλίσουν καλύτερα για να εκπληρώνουμε τις ευθύνες μας». Όσο καιρό ήμουν στο Μπρούκλιν, η σύζυγός μου μού έστελνε ένα γράμμα κάθε εβδομάδα.

Υπηρεσία στο Πλευρό Πιστών Αδελφών

Το 1966, εξαιτίας προβλημάτων υγείας, η Ίντιθ και εγώ επιστρέψαμε στο Κίτο, όπου ξαναρχίσαμε την ιεραποστολική μας υπηρεσία στο πλευρό των ντόπιων αδελφών. Τι εξαίρετοι τηρητές ακεραιότητας ήταν αυτοί!

Ο σύζυγος μιας πιστής αδελφής ο οποίος δεν ήταν στην αλήθεια τη χτυπούσε συχνά. Μια μέρα, στις έξι το πρωί, κάποιος μας τηλεφώνησε και μας είπε ότι η αδελφή είχε ξυλοκοπηθεί και πάλι. Έτρεξα αμέσως στο σπίτι της και, όταν την είδα, δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, πρησμένη και γεμάτη μώλωπες. Ο σύζυγός της την είχε χτυπήσει με ένα σκουπόξυλο μέχρι που έσπασε στα δύο. Αργότερα την ίδια μέρα, τον συνάντησα στο σπίτι και του είπα ότι αυτό που είχε κάνει ήταν άνανδρο. Ζήτησε επανειλημμένα συγνώμη.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η υγεία μου είχε βελτιωθεί και αρχίσαμε πάλι το έργο περιοχής. Η Ιμπάρα ήταν μια πόλη που ανήκε στην περιοχή μας. Όταν την είχαμε επισκεφτεί στα τέλη της δεκαετίας του 1950, υπήρχαν μόνο δύο Μάρτυρες εκεί, ένας ιεραπόστολος και ένας ντόπιος αδελφός. Ανυπομονούσαμε, λοιπόν, να γνωρίσουμε τα πολλά  καινούρια άτομα που είχαν προστεθεί στην εκκλησία.

Στην πρώτη μας συνάθροιση εκεί, ο αδελφός Ροντρίγκο Βάκα ανέβηκε στο βήμα και παρουσίασε ένα μέρος που περιλάμβανε συμμετοχή του ακροατηρίου. Κάθε φορά που έκανε μια ερώτηση, οι αδελφοί στο ακροατήριο φώναζαν «Γιο, γιο!» («Εμένα, εμένα!») αντί να σηκώνουν τα χέρια τους. Η Ίντιθ και εγώ κοιταχτήκαμε με έκπληξη. “Τι συμβαίνει εδώ;” σκέφτηκα. Αργότερα μάθαμε ότι ο αδελφός Βάκα είναι τυφλός, αλλά αναγνωρίζει τα μέλη της εκκλησίας από τη φωνή τους. Είναι ποιμένας που γνωρίζει πραγματικά τα πρόβατά του! Αυτό μας θύμισε τα λόγια του Ιησού στα εδάφια Ιωάννης 10:3, 4, 14 για τον Καλό Ποιμένα που γνωρίζει τα πρόβατά του, όπως και αυτά γνωρίζουν εκείνον. Σήμερα, υπάρχουν στην Ιμπάρα έξι ισπανόφωνες εκκλησίες, μία στη γλώσσα κίτσουα και μία στη νοηματική. Ο αδελφός Βάκα συνεχίζει να υπηρετεί πιστά ως πρεσβύτερος και ειδικός σκαπανέας. *

Ευγνώμων για την Αγαθότητα του Ιεχωβά

Το 1974 γευτήκαμε άλλη μια έκφραση της αγαθότητας του Ιεχωβά όταν προσκληθήκαμε να επιστρέψουμε στο Μπέθελ, όπου ασχολήθηκα ξανά με οργανωτικά ζητήματα και αργότερα διορίστηκα στην επιτροπή του τμήματος. Στην αρχή, η Ίντιθ βοηθούσε στην κουζίνα, αργότερα της ανατέθηκε εργασία γραφείου και, μέχρι σήμερα, υπηρετεί στο τμήμα αλληλογραφίας.

Όλα αυτά τα χρόνια, είχαμε τη χαρά να καλωσορίσουμε εκατοντάδες ιεραποστόλους από τη Γαλαάδ, οι οποίοι μεταδίδουν την ωριμότητα και το ζήλο τους στις εκκλησίες που υπηρετούν. Ενθαρρυνόμαστε επίσης από τους χιλιάδες αδελφούς και αδελφές που έχουν έρθει από 30 και πλέον χώρες για να υπηρετήσουν εδώ. Πόσο μας εντυπωσιάζει το αυτοθυσιαστικό τους πνεύμα! Μερικοί πούλησαν σπίτια και επιχειρήσεις για να έρθουν να υπηρετήσουν σε περιοχές όπου υπάρχει μεγάλη ανάγκη για κήρυκες της Βασιλείας. Αγόρασαν οχήματα για να κηρύττουν σε απομακρυσμένα μέρη, ίδρυσαν νέες εκκλησίες και βοήθησαν στην οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας. Πολλές άγαμες αδελφές έχουν έρθει από το εξωτερικό για να κάνουν σκαπανικό εδώ​—και πόσο ζηλώτριες και ικανές έχουν αποδειχτεί!

Ναι, έχω βρει πολλά καλά πράγματα όσα χρόνια υπηρετώ τον Θεό. Το πιο σημαντικό από αυτά είναι η σχέση μου με τον Ιεχωβά. Είμαι επίσης ευγνώμων που ο Ιεχωβά μού προμήθευσε «έναν βοηθό». (Γέν. 2:18) Καθώς αναπολώ τα 69 χρόνια που έχουμε ζήσει μαζί ως αντρόγυνο, σκέφτομαι το εδάφιο Παροιμίες 18:22, το οποίο δηλώνει: «Έχει βρει κάποιος καλή σύζυγο; Τότε έχει βρει κάτι καλό». Χαίρομαι να απολαμβάνω τη συντροφιά της Ίντιθ. Με έχει βοηθήσει με τόσο πολλούς τρόπους. Αποδείχτηκε επίσης στοργική κόρη για τη μητέρα της. Αφότου ήρθαμε στον Ισημερινό, η σύζυγός μου της έστελνε ένα γράμμα κάθε εβδομάδα μέχρι το 1990, όταν η μητέρα της πέθανε σε ηλικία 97 ετών.

Τώρα είμαι 90 ετών και η Ίντιθ 89. Νιώθουμε μεγάλη χαρά που έχουμε βοηθήσει 70 περίπου άτομα να γνωρίσουν τον Ιεχωβά. Ασφαλώς χαιρόμαστε που συμπληρώσαμε εκείνες τις αιτήσεις για τη Σχολή Γαλαάδ πριν από 60 χρόνια. Αυτή η απόφαση οδήγησε σε μια ζωή γεμάτη πολλά καλά πράγματα.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης με συμμαθητές μας από τη Γαλαάδ, το 1958

[Εικόνα στη σελίδα 31]

Επίσκεψη σε μια οικογένεια Μαρτύρων στο έργο περιοχής, το 1959

[Εικόνα στη σελίδα 32]

Στο γραφείο τμήματος του Ισημερινού, το 2002