«Ο Ιεχωβά Είναι η Ισχύς Μου»

Αφήγηση από την Τζόαν Κόβιλ

Γεννήθηκα τον Ιούλιο του 1925 στο Χάντερζφιλντ της Αγγλίας. Ήμουν μοναχοπαίδι και δεν είχα καλή υγεία. Μάλιστα, ο πατέρας μου έλεγε: «Ο αέρας να σε φυσήξει, αρρωσταίνεις». Και φαινόταν ότι είχε δίκιο!

ΟΤΑΝ ήμουν παιδί, οι κληρικοί προσεύχονταν ένθερμα για ειρήνη, αλλά όταν ξέσπασε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, προσεύχονταν για τη νίκη. Αυτό με προβλημάτισε και δημιούργησε αμφιβολίες στη διάνοιά μου. Ακριβώς τότε μας επισκέφτηκε η Άνι Ράτκλιφ, η μοναδική Μάρτυρας του Ιεχωβά που ζούσε στην περιοχή μας.

Επαφή με την Αλήθεια

Η Άνι μάς έδωσε το βιβλίο Σωτηρία και προσκάλεσε τη μητέρα μου να παρευρεθεί σε μια Γραφική συζήτηση που θα διεξαγόταν στο σπίτι της. a Η μητέρα μου μού ζήτησε να τη συνοδεύσω. Θυμάμαι ακόμη εκείνη την πρώτη συζήτηση. Αφορούσε το λύτρο και, προς έκπληξή μου, δεν ήταν καθόλου ανιαρή. Αυτή η συζήτηση έδωσε απαντήσεις σε πολλά ερωτήματά μου. Την επόμενη εβδομάδα, ξαναπήγαμε. Εκείνη τη φορά, εξηγήθηκε η προφητεία του Ιησού για το σημείο των τελευταίων ημερών. Βλέποντας τις θλιβερές συνθήκες που επικρατούσαν στον κόσμο, η μητέρα μου και εγώ καταλάβαμε αμέσως ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Την ίδια μέρα, προσκληθήκαμε στην Αίθουσα Βασιλείας.

Στην αίθουσα γνώρισα μερικές νεαρές σκαπάνισσες, μεταξύ αυτών και την Τζόις Μπάρμπερ (τώρα Έλις), η οποία εξακολουθεί να υπηρετεί με το σύζυγό της, τον Πίτερ, στο Μπέθελ του Λονδίνου. Νόμισα ότι όλοι έκαναν σκαπανικό. Γι’ αυτό, άρχισα αμέσως να κηρύττω 60 ώρες κάθε μήνα, παρότι πήγαινα ακόμη σχολείο.

Πέντε μήνες αργότερα, στις 11 Φεβρουαρίου 1940, η μητέρα μου και εγώ βαφτιστήκαμε σε μια συνέλευση ζώνης (τώρα λέγεται συνέλευση περιοχής) στο Μπράντφορντ. Ο πατέρας μου ήταν ανεκτικός σε σχέση με την καινούρια μας πίστη, αλλά δεν πήρε ποτέ θέση υπέρ της αλήθειας. Περίπου τον καιρό που βαφτίστηκα, άρχισε η επίδοση μαρτυρίας στις γωνιές των δρόμων. Συμμετείχα και εγώ, κρατώντας μια τσάντα περιοδικών καθώς και πλακάτ. Κάποιο Σάββατο, μου ανέθεσαν να σταθώ στο πιο πολυσύχναστο σημείο μιας εμπορικής περιοχής. Είχα ακόμη το φόβο του ανθρώπου, και όντως, μου φάνηκε πως όλοι οι συμμαθητές μου πέρασαν από τη γωνία όπου στεκόμουν!

Το 1940 η ομάδα (όπως λεγόταν τότε η εκκλησία) στην οποία ανήκαμε χρειάστηκε να χωριστεί. Όταν συνέβη αυτό, σχεδόν όλοι οι συνομήλικοί μου βρέθηκαν στην άλλη ομάδα. Παραπονέθηκα για αυτό στον υπηρέτη ομάδας  (που τώρα λέγεται προεδρεύων επίσκοπος). Εκείνος μου είπε: «Αν θέλεις για συντροφιά νεαρά άτομα, πήγαινε και βρες τα στον αγρό». Αυτό και έκανα! Λίγο καιρό αργότερα, γνώρισα την Έλσι Νομπλ. Εκείνη δέχτηκε την αλήθεια και έγινε παντοτινή μου φίλη.

Το Σκαπανικό και οι Ευλογίες Του

Όταν τελείωσα το σχολείο, εργάστηκα σε ένα λογιστικό γραφείο. Ωστόσο, καθώς παρατηρούσα τη χαρά των ολοχρόνιων υπηρετών, η επιθυμία μου να υπηρετήσω τον Ιεχωβά ως σκαπάνισσα αυξήθηκε. Το Μάιο του 1945, είχα τη χαρά να αρχίσω να υπηρετώ ως ειδική σκαπάνισσα. Την πρώτη μέρα που έκανα σκαπανικό, έβρεχε καταρρακτωδώς από το πρωί μέχρι το βράδυ. Εντούτοις, χαιρόμουν τόσο πολύ που ήμουν στο έργο κηρύγματος ώστε δεν με απασχολούσε καθόλου η βροχή. Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι ήμουν κάθε μέρα έξω και γυμναζόμουν τακτικά χρησιμοποιώντας ποδήλατο στη διακονία έκανε καλό στην υγεία μου. Παρότι δεν ζύγιζα ποτέ πάνω από 42 κιλά, δεν χρειάστηκε καμία φορά να διακόψω το σκαπανικό. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, γεύτηκα με κυριολεκτική έννοια ότι «ο Ιεχωβά είναι η ισχύς μου».​—Ψαλμ. 28:7.

Με στόχο το σχηματισμό νέων εκκλησιών, διορίστηκα να υπηρετήσω ως ειδική σκαπάνισσα σε πόλεις όπου δεν υπήρχαν Μάρτυρες. Πρώτα υπηρέτησα τρία χρόνια στην Αγγλία και κατόπιν τρία χρόνια στην Ιρλανδία. Ενόσω υπηρετούσα ως σκαπάνισσα στο Λίζμπερν της Ιρλανδίας, έκανα μελέτη με έναν κύριο ο οποίος ήταν βοηθός πάστορα σε κάποια Προτεσταντική εκκλησία. Καθώς μάθαινε την αλήθεια γύρω από τις βασικές διδασκαλίες της Γραφής, μετέδιδε τη νεοαποκτημένη του γνώση στα μέλη της εκκλησίας του. Μερικά από αυτά τα άτομα παραπονέθηκαν στους ιθύνοντες της εκκλησίας και φυσικά αυτός κλήθηκε να δώσει εξηγήσεις. Είπε πως θεωρούσε Χριστιανικό του καθήκον το να ενημερώσει το ποίμνιο ότι τους είχε διδάξει πολλά ψέματα. Μολονότι αντιμετώπισε σφοδρή εναντίωση από την οικογένειά του, αφιέρωσε τη ζωή του στον Ιεχωβά και τον υπηρέτησε πιστά μέχρι το θάνατό του.

Στο Λαρν, το δεύτερο διορισμό που έλαβα ως σκαπάνισσα στην Ιρλανδία, υπηρέτησα μόνη μου επί έξι εβδομάδες επειδή η συνεργάτιδά μου παρακολουθούσε τη Συνέλευση «Αύξηση της Θεοκρατίας» στη Νέα Υόρκη το 1950. Ήταν μια δύσκολη περίοδος για εμένα. Ήθελα πολύ να ήμουν στη συνέλευση. Ωστόσο, εκείνες τις εβδομάδες, είχα αρκετές ενθαρρυντικές εμπειρίες στην υπηρεσία αγρού. Συνάντησα έναν ηλικιωμένο κύριο ο οποίος είχε δεχτεί κάποιο έντυπό μας πριν από 20 και πλέον χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια, το είχε διαβάσει τόσο πολλές φορές ώστε το ήξερε σχεδόν απέξω. Μαζί με το γιο του και την κόρη του, δέχτηκε την αλήθεια.

Εκπαίδευση στη Σχολή Γαλαάδ

Το 1951, μαζί με άλλους δέκα σκαπανείς από την Αγγλία, προσκλήθηκα να παρακολουθήσω τη 17η τάξη της Σχολής Γαλαάδ στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Πόσο απόλαυσα τη Γραφική εκπαίδευση που λάβαμε εκείνους τους μήνες! Τότε οι αδελφές δεν εγγράφονταν ακόμη στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας στις τοπικές εκκλησίες, αλλά στη Γαλαάδ εμείς οι αδελφές διοριζόμασταν να παρουσιάζουμε ομιλίες σπουδαστή  και εκθέσεις. Είχαμε πάρα πολύ τρακ! Καθ’ όλη τη διάρκεια της πρώτης μου ομιλίας, το χέρι μου με το οποίο κρατούσα τις σημειώσεις έτρεμε. Ο εκπαιδευτής, ο αδελφός Μάξγουελ Φρεντ, είπε αστειευόμενος: «Είχες τρακ όχι μόνο στην αρχή, όπως όλοι οι καλοί ομιλητές, αλλά μέχρι το τέλος». Στη διάρκεια των μαθημάτων, όλοι βελτιώσαμε την ικανότητά μας να εκφραζόμαστε μπροστά στην τάξη. Πριν καλά καλά το καταλάβουμε, η εκπαίδευσή μας τελείωσε, και αφού αποφοιτήσαμε, διοριστήκαμε σε διάφορες χώρες του εξωτερικού. Εγώ διορίστηκα στην Ταϋλάνδη!

«Η Χώρα του Χαμόγελου»

Θεωρώ δώρο από τον Ιεχωβά το γεγονός ότι η Άστριντ Άντερσον διορίστηκε να είναι η συνεργάτιδά μου στο ιεραποστολικό έργο στην Ταϋλάνδη. Ύστερα από ταξίδι εφτά εβδομάδων με φορτηγό πλοίο, βρεθήκαμε στον προορισμό μας. Όταν φτάσαμε στην πρωτεύουσα, την Μπανγκόκ, αντικρίσαμε μια πόλη με πολύβουες αγορές και ένα δίκτυο καναλιών ως οδική αρτηρία. Το 1952, υπήρχαν λιγότεροι από 150 ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας στην Ταϋλάνδη.

Όταν πρωτοείδαμε τη Σκοπιά στην τάι, αναρωτηθήκαμε: “Πώς θα καταφέρουμε ποτέ να μιλήσουμε αυτή τη γλώσσα;” Ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να λέμε τις λέξεις με το σωστό τόνο φωνής. Παραδείγματος χάρη, αν η λέξη καού προφερθεί με υψηλό τόνο που στη συνέχεια κατεβαίνει σημαίνει «ρύζι», αλλά η ίδια λέξη αν προφερθεί με βαθύ τόνο σημαίνει «νέα». Όταν, λοιπόν, βγαίναμε στην υπηρεσία αγρού, στην αρχή λέγαμε με ζήλο στους ανθρώπους: «Σας φέρνουμε καλό ρύζι» αντί για «καλά νέα»! Αλλά σταδιακά​—και μετά από πολύ γέλιο—​τα καταφέραμε.

Οι Ταϋλανδοί είναι πολύ φιλικοί. Δικαιολογημένα η Ταϋλάνδη αποκαλείται «Χώρα του Χαμόγελου». Ο πρώτος μας διορισμός ήταν η πόλη Χοράτ (τώρα λέγεται Ναχόν Ρατσασίμα), όπου υπηρετήσαμε δύο χρόνια. Αργότερα, διοριστήκαμε στην πόλη Τσιαγκ Μάι. Οι περισσότεροι Ταϋλανδοί είναι Βουδιστές και δεν ξέρουν πολλά πράγματα για την Αγία Γραφή. Στο Χοράτ, έκανα μελέτη με το διευθυντή του ταχυδρομείου. Συζητούσαμε για τον πατριάρχη Αβραάμ. Εφόσον αυτός είχε ακούσει το όνομα Αβραάμ στο παρελθόν, έγνεφε με ενθουσιασμό. Σύντομα, όμως, διαπίστωσα ότι δεν μιλούσαμε για τον ίδιο Αβραάμ. Ο διευθυντής είχε κατά νου τον Αβραάμ Λίνκολν, πρώην πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών!

Μας άρεσε να διδάσκουμε Ταϋλανδούς που είχαν ειλικρινή καρδιά, και παράλληλα οι Ταϋλανδοί μάς δίδασκαν πώς να είμαστε χαρούμενες ζώντας απλή ζωή. Αυτό το μάθημα ήταν πολύτιμο, διότι στον πρώτο ιεραποστολικό οίκο στο Χοράτ, δεν είχαμε ούτε ηλεκτρικό ρεύμα ούτε τρεχούμενο νερό. Σε αυτούς τους διορισμούς, “μάθαμε το μυστικό, και να . . . έχουμε αφθονία και να υποφέρουμε στερήσεις”. Όπως ο απόστολος Παύλος, έτσι και εμείς διαπιστώσαμε τι σημαίνει να “έχουμε δύναμη χάρη σε αυτόν που μας δίνει δύναμη”.​—Φιλιπ. 4:12, 13.

Νέος Συνεργάτης και Νέος Διορισμός

Το 1945 είχα επισκεφτεί το Λονδίνο. Στη διάρκεια εκείνης της επίσκεψης, πήγα στο Βρετανικό Μουσείο μαζί με κάποιους άλλους σκαπανείς και Μπεθελίτες. Ένας από αυτούς ήταν ο Άλαν Κόβιλ, ο οποίος ύστερα από λίγο καιρό παρακολούθησε την 11η τάξη της Γαλαάδ. Διορίστηκε στη Γαλλία και κατόπιν στο Βέλγιο. b Αργότερα, ενώ υπηρετούσα ως ιεραπόστολος στην Ταϋλάνδη, μου ζήτησε να τον παντρευτώ και εγώ δέχτηκα την πρότασή του.

Παντρευτήκαμε στις Βρυξέλλες του Βελγίου στις 9 Ιουλίου 1955. Ανέκαθεν ονειρευόμουν να πάω γαμήλιο ταξίδι στο Παρίσι, και έτσι ο Άλαν κανόνισε να παρακολουθήσουμε μια συνέλευση εκεί την επόμενη εβδομάδα. Ωστόσο, με το που φτάσαμε, ζήτησαν από τον Άλαν να υπηρετήσει ως διερμηνέας καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέλευσης. Κάθε μέρα έπρεπε να φεύγει νωρίς το πρωί, και επιστρέφαμε στο κατάλυμά μας αργά το βράδυ. Έτσι λοιπόν, πήγα όντως γαμήλιο ταξίδι στο Παρίσι, αλλά τον Άλαν τον έβλεπα κυρίως εξ αποστάσεως​—πάνω στο βήμα! Παρ’ όλα αυτά, χαιρόμουν που έβλεπα το σύζυγό μου να υπηρετεί τους αδελφούς και τις αδελφές του, και δεν υπήρχε αμφιβολία στη διάνοιά μου ότι, αν ο Ιεχωβά ήταν στο επίκεντρο  του γάμου μας, θα ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι.

Ο γάμος με έφερε επίσης σε έναν νέο τομέα κηρύγματος​—το Βέλγιο. Σχεδόν το μόνο που γνώριζα για το Βέλγιο ήταν ότι είχε αποτελέσει πεδίο μαχών σε αρκετούς πολέμους, αλλά σύντομα έμαθα ότι οι περισσότεροι Βέλγοι αγαπούν πραγματικά την ειρήνη. Ο διορισμός μου σήμαινε επίσης ότι έπρεπε να μάθω γαλλικά, τα οποία μιλιούνται στο νότιο τμήμα της χώρας.

Το 1955 υπήρχαν περίπου 4.500 ευαγγελιζόμενοι στο Βέλγιο. Επί 50 σχεδόν χρόνια, ο Άλαν και εγώ υπηρετούσαμε στο Μπέθελ και στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Τα πρώτα δυόμισι χρόνια, ταξιδεύαμε με ποδήλατο, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας λόφους, με ήλιο ή με βροχή. Στο διάβα των ετών, διανυκτερεύσαμε σε 2.000 και πλέον διαφορετικά σπίτια Μαρτύρων! Γνώρισα πολλούς αδελφούς και αδελφές οι οποίοι δεν ήταν δυνατοί από σωματική άποψη αλλά υπηρετούσαν τον Ιεχωβά με όλη τη δύναμη που είχαν. Το παράδειγμά τους με ενθάρρυνε ώστε να μην εγκαταλείψω την υπηρεσία μου. Στο τέλος κάθε εβδομάδας που περνούσαμε επισκεπτόμενοι κάποια εκκλησία, νιώθαμε πάντα εποικοδομημένοι. (Ρωμ. 1:11, 12) Ο Άλαν αποδείχτηκε πραγματικός σύντροφος. Πόσο αληθινά είναι τα λόγια των εδαφίων Εκκλησιαστής 4:9, 10: «Καλύτερα είναι οι δύο παρά ο ένας, . . . διότι αν πέσει ο ένας, ο άλλος μπορεί να σηκώσει το σύντροφό του»!

Ευλογίες από μια Ζωή Υπηρεσίας με την “Ισχύ του Ιεχωβά”

Στα χρόνια που πέρασαν, ο Άλαν και εγώ είχαμε πολλές ευχάριστες εμπειρίες καθώς βοηθούσαμε άλλους να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Λόγου χάρη, το 1983 επισκεφτήκαμε τη γαλλική εκκλησία στην Αμβέρσα, όπου μείναμε με κάποια οικογένεια η οποία φιλοξενούσε επίσης τον Μπενζαμάν Μπαντιγουίλα, έναν νεαρό αδελφό από το Ζαΐρ (τώρα Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό). Ο Μπενζαμάν είχε μετακομίσει στο Βέλγιο για να επιδιώξει ανώτερη εκπαίδευση. Μας είπε: «Ζηλεύω στ’ αλήθεια τη ζωή που κάνετε, απόλυτα αφοσιωμένοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά». Ο Άλαν απάντησε: «Λες ότι μας ζηλεύεις αλλά επιδιώκεις κοσμική σταδιοδρομία. Δεν νομίζεις ότι κάτι τέτοιο είναι αντιφατικό;» Αυτό το απερίφραστο σχόλιο υποκίνησε τον Μπενζαμάν να κάνει σκέψεις για τη ζωή του. Αργότερα, αφού επέστρεψε στο Ζαΐρ, άρχισε το σκαπανικό και τώρα υπηρετεί ως μέλος της Επιτροπής του Τμήματος.

Το 1999, έκανα εγχείριση για να αφαιρεθεί ένα έλκος από τον οισοφάγο μου. Έκτοτε, ζυγίζω μόνο 30 κιλά. Είμαι πράγματι ένα εύθραυστο “χωμάτινο σκεύος”. Εντούτοις, είμαι ευγνώμων για το ότι ο Ιεχωβά μού έχει δώσει «δύναμη που ξεπερνάει το φυσιολογικό». Μετά την εγχείρησή μου, εκείνος μου έδωσε τη δυνατότητα να συνοδεύσω ξανά τον Άλαν στο έργο περιοδεύοντα. (2 Κορ. 4:7) Κατόπιν, το Μάρτιο του 2004, ο Άλαν πέθανε στον ύπνο του. Μου λείπει πάρα πολύ, αλλά το γεγονός ότι ξέρω πως βρίσκεται στη μνήμη του Ιεχωβά με παρηγορεί.

Σήμερα, σε ηλικία 83 ετών, αναπολώ 63 και πλέον χρόνια ολοχρόνιας υπηρεσίας. Εξακολουθώ να είμαι δραστήρια στη διακονία, διεξάγοντας μια Γραφική μελέτη στο σπίτι μου και χρησιμοποιώντας τις καθημερινές ευκαιρίες που έχω να μιλάω για τον υπέροχο σκοπό του Ιεχωβά. Μερικές φορές αναρωτιέμαι: “Πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα αρχίσει σκαπανικό το 1945;” Τότε η κακή μου υγεία φαινόταν βάσιμος λόγος για να μην το κάνω αυτό. Πόσο ευγνώμων είμαι, όμως, που ανέλαβα την υπηρεσία σκαπανέα όταν ήμουν νεαρή! Είχα το προνόμιο να διαπιστώσω προσωπικά ότι, αν βάζουμε τον Ιεχωβά στην πρώτη θέση, εκείνος θα είναι η ισχύς μας.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Με τη συνεργάτιδά μου στο ιεραποστολικό έργο, Άστριντ Άντερσον (δεξιά)

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου με το σύζυγό μου, 1956

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Με τον Άλαν το 2000