Βιογραφία

Ο Ιεχωβά Ελκύει στην Αλήθεια τους Ταπεινούς

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΑΝΟ ΚΟΣΙΝΟ

Το 1949, μόλις λίγα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ένας ψηλός, φιλικός ξένος επισκέφτηκε την οικογένεια στην οποία εργαζόμουν στην πόλη Κόμπε. Ήταν ο πρώτος ιεραπόστολος των Μαρτύρων του Ιεχωβά που ήρθε στην Ιαπωνία. Η επίσκεψή του άνοιξε το δρόμο ώστε να ελκυστώ στη Γραφική αλήθεια. Θα ήθελα όμως πρώτα να σας μιλήσω για το παρελθόν μου.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ το 1926 σε ένα μικρό χωριό στα βόρεια του νομού Οκαγιάμα. Ήμουν το πέμπτο από οχτώ παιδιά. Ο πατέρας μου λάτρευε ένθερμα το θεό του τοπικού Σιντοϊστικού ιερού. Έτσι λοιπόν, εμείς τα παιδιά απολαμβάναμε τις εορταστικές εκδηλώσεις και τις οικογενειακές συγκεντρώσεις που διεξάγονταν στις θρησκευτικές γιορτές κατά τη διάρκεια του έτους.

Καθώς μεγάλωνα, είχα πολλά ερωτήματα σχετικά με τη ζωή, αλλά αυτό που με απασχολούσε περισσότερο ήταν ο θάνατος. Η παράδοσή μας απαιτούσε να πεθαίνουν οι άνθρωποι στο σπίτι τους και τα παιδιά να βρίσκονται γύρω από την επιθανάτια κλίνη των μελών της οικογένειας. Λυπήθηκα πάρα πολύ όταν πέθανε η γιαγιά μου και όταν πέθανε ο αδελφός μου προτού καν γίνει ενός έτους. Έτρεμα στη σκέψη ότι θα πέθαιναν οι γονείς μου. “Είναι αυτό πράγματι το παν που υπάρχει; Μήπως υπάρχει κάτι περισσότερο στη ζωή;” Ήθελα πολύ να μάθω.

Το 1937, όταν πήγαινα στην έκτη δημοτικού, ξέσπασε ο Σινοϊαπωνικός Πόλεμος. Οι άντρες επιστρατεύτηκαν και στάλθηκαν στο πεδίο της μάχης στην Κίνα. Τα παιδιά έβλεπαν τους πατέρες τους ή τους αδελφούς τους να φεύγουν, φωνάζοντας «μπανζάι!» (ζήτω) στον αυτοκράτορα. Οι άνθρωποι ήταν πεπεισμένοι ότι θα νικούσε  η Ιαπωνία, το θεϊκό έθνος, και ο αυτοκράτοράς της, ένας ζωντανός θεός.

Λίγο καιρό αργότερα, οι οικογένειες άρχισαν να λαβαίνουν ειδοποιητήρια θανάτων από το μέτωπο. Οι οικογένειες που πενθούσαν ήταν απαρηγόρητες. Το μίσος μεγάλωνε μέσα στην καρδιά τους και χαίρονταν όταν ο εχθρός είχε σοβαρές απώλειες. Παράλληλα, όμως, σκεφτόμουν: “Οι άνθρωποι από το αντίπαλο στρατόπεδο πρέπει να υποφέρουν όσο και εμείς όταν πεθαίνουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα”. Όταν τελείωσα το δημοτικό, ο πόλεμος είχε επεκταθεί στα βάθη της Κίνας.

Συνάντηση με Κάποια Ξένη

Επειδή ήμασταν αγρότες, η οικογένειά μας ήταν πάντοτε φτωχή, αλλά ο πατέρας μου με άφηνε να σπουδάσω αρκεί να μην υπήρχαν έξοδα. Έτσι λοιπόν, το 1941, γράφτηκα σε μια σχολή θηλέων στην πόλη Οκαγιάμα, περίπου 100 χιλιόμετρα μακριά. Η σχολή ήταν σχεδιασμένη να παρέχει εκπαίδευση σε κορίτσια ώστε να γίνουν καλές σύζυγοι και μητέρες, και έστελνε τις μαθήτριες να ζουν με πλούσιες οικογένειες στην πόλη ως μαθητευόμενες στα οικιακά. Το πρωί οι μαθήτριες λάβαιναν πρακτική εκπαίδευση εργαζόμενες στα σπίτια και το απόγευμα πήγαιναν στη σχολή.

Όταν ολοκληρώθηκε η τελετή υποδοχής, η καθηγήτριά μου, ντυμένη με κιμονό, με πήγε σε ένα μεγάλο σπίτι. Για κάποιον λόγο, όμως, η οικοδέσποινα δεν με δέχτηκε. «Τότε, πάμε στο σπίτι της κ. Κόντα;» ρώτησε η καθηγήτρια. Με πήγε σε ένα σπίτι Δυτικού τύπου και χτύπησε το κουδούνι. Έπειτα από λίγο, βγήκε μια ψηλή κυρία με γκρίζα μαλλιά. Έμεινα άναυδη! Η κυρία δεν ήταν Γιαπωνέζα, και εγώ δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου άνθρωπο Δυτικής καταγωγής. Η καθηγήτρια με σύστησε στην κ. Μοντ Κόντα και έφυγε γρήγορα. Σέρνοντας τις τσάντες μου, μπήκα αμήχανα στο σπίτι. Αργότερα έμαθα ότι η κ. Μοντ Κόντα ήταν Αμερικανίδα παντρεμένη με κάποιον Ιάπωνα ο οποίος είχε σπουδάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκείνη δίδασκε αγγλικά σε εμπορικές σχολές.

Από το επόμενο κιόλας πρωί ξεκίνησα μια πολυάσχολη ζωή. Ο σύζυγος της κ. Κόντα έπασχε από επιληψία και εγώ έπρεπε να βοηθώ στη φροντίδα του. Επειδή δεν καταλάβαινα καθόλου αγγλικά, είχα λίγο άγχος. Ένιωσα ανακούφιση όταν η κ. Κόντα μού μίλησε στα ιαπωνικά. Καθημερινά, τους άκουγα να μιλούν μεταξύ τους στα αγγλικά και σιγά σιγά συνήθισα τον ήχο αυτής της γλώσσας. Μου άρεσε η ευχάριστη ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο σπίτι.

Μου έκανε εντύπωση η αφοσίωση της Μοντ στον άρρωστο σύζυγό της. Σε εκείνον άρεσε να διαβάζει τη Γραφή. Αργότερα έμαθα ότι το αντρόγυνο είχε αγοράσει την ιαπωνική έκδοση του βιβλίου Το Σχέδιον των Αιώνων από κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο και ότι ήταν συνδρομητές στην αγγλική έκδοση της Σκοπιάς αρκετά χρόνια.

Μια μέρα μού έκαναν δώρο μια Αγία Γραφή. Ήμουν χαρούμενη επειδή για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα δική μου Γραφή. Τη διάβαζα στη διαδρομή από και προς τη σχολή, αλλά καταλάβαινα λίγα πράγματα. Επειδή είχα ανατραφεί ως Γιαπωνέζα Σιντοΐστρια, ο Ιησούς Χριστός μού φαινόταν πολύ απόμακρος. Δεν φανταζόμουν ότι αυτό ήταν η αρχή για να γνωρίσω τελικά τη Γραφική αλήθεια, η οποία θα έδινε απαντήσεις στα ερωτήματά μου σχετικά με τη ζωή και το θάνατο.

Τρία Θλιβερά Γεγονότα

Τα δύο χρόνια κατά τα οποία εργάστηκα ως μαθητευόμενη πέρασαν γρήγορα και έπρεπε να  αποχαιρετήσω την οικογένεια. Όταν αποφοίτησα από τη σχολή, προσφέρθηκα να εργαστώ στο σώμα εθελοντριών για την παραγωγή στολών του ναυτικού. Άρχισαν αεροπορικές επιδρομές των αμερικανικών βομβαρδιστικών Β-29, και στις 6 Αυγούστου 1945 έριξαν μια ατομική βόμβα στη Χιροσίμα. Έπειτα από λίγες μέρες, έλαβα ένα τηλεγράφημα και έμαθα ότι η μητέρα μου ήταν βαριά άρρωστη. Επέστρεψα στο σπίτι με το πρώτο τρένο. Όταν κατέβηκα από το τρένο με συνάντησε κάποιος συγγενής και μου είπε ότι η μητέρα μου είχε πεθάνει. Πέθανε στις 11 Αυγούστου. Αυτό που φοβόμουν επί χρόνια επαληθεύτηκε! Ποτέ πια δεν θα μου μιλούσε ούτε θα μου χαμογελούσε.

Στις 15 Αυγούστου, η ήττα της Ιαπωνίας αποτελούσε πλέον πραγματικότητα. Συνεπώς, αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω τρία θλιβερά γεγονότα, όλα μέσα σε δέκα μόλις μέρες: την πρώτη έκρηξη ατομικής βόμβας, το θάνατο της μητέρας μου και την ιστορική ήττα της Ιαπωνίας. Το παρήγορο ήταν ότι τουλάχιστον δεν θα πέθαιναν άλλοι άνθρωποι στον πόλεμο. Με ένα κενό στην καρδιά, άφησα την εργασία μου στο εργοστάσιο και επέστρεψα στο σπίτι μου στην επαρχία.

Ελκύομαι στην Αλήθεια

Κάποια μέρα, έλαβα απρόσμενα ένα γράμμα από τη Μοντ Κόντα στην Οκαγιάμα. Μου ζητούσε αν μπορούσα να πάω εκεί και να τη βοηθάω με τις δουλειές του σπιτιού, επειδή επρόκειτο να ανοίξει φροντιστήριο αγγλικών. Αναρωτιόμουν τι έπρεπε να κάνω, αλλά δέχτηκα την πρόσκλησή της. Έπειτα από λίγα χρόνια, μετακόμισα στο Κόμπε μαζί με το ζεύγος Κόντα.

Στις αρχές του καλοκαιριού του 1949, ένας ψηλός, φιλικός κύριος επισκέφτηκε την οικογένεια Κόντα. Ονομαζόταν Ντόναλντ Χάσλετ και είχε έρθει από το Τόκιο στο Κόμπε προκειμένου να βρει εκεί ένα σπίτι για τους ιεραποστόλους. Ήταν ο πρώτος ιεραπόστολος των Μαρτύρων του Ιεχωβά που ήρθε στην Ιαπωνία. Βρέθηκε ένα σπίτι και το Νοέμβριο του 1949 έφτασαν στο Κόμπε αρκετοί ιεραπόστολοι. Κάποια μέρα, πέντε από αυτούς ήρθαν να επισκεφτούν το ζεύγος Κόντα. Δύο από εκείνους, ο Λόιντ Μπάρι και ο Πέρσι Ισλαούμπ, μίλησαν περίπου δέκα λεπτά ο καθένας στα αγγλικά σε όσους είχαν συγκεντρωθεί στο σπίτι. Η Μοντ ήταν γνωστή στους ιεραποστόλους ως Χριστιανή αδελφή και προφανώς ενθαρρύνθηκε από τη συναναστροφή μαζί τους. Τότε ήταν που υποκινήθηκα να μάθω αγγλικά.

Με τη βοήθεια των ζηλωτών ιεραποστόλων, κατανόησα σταδιακά τις βασικές Γραφικές αλήθειες. Βρήκα τις απαντήσεις στα ερωτήματα που είχα από παιδί. Ναι, η Γραφή προσφέρει την ελπίδα της αιώνιας ζωής σε μια παραδεισιακή γη και την υπόσχεση της ανάστασης “όλων όσων είναι στα μνημεία”. (Ιωάννης 5:28, 29· Αποκάλυψη 21:1, 4) Ήμουν ευγνώμων στον Ιεχωβά που κατέστησε εφικτή μια τέτοια ελπίδα μέσω της λυτρωτικής θυσίας του Γιου του, του Ιησού Χριστού.

Χαρωπές Θεοκρατικές Δραστηριότητες

Από τις 30 Δεκεμβρίου 1949 μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1950, διεξάχθηκε στον ιεραποστολικό οίκο του Κόμπε η πρώτη θεοκρατική συνέλευση στην Ιαπωνία. Την παρακολούθησα μαζί με τη Μοντ. Το μεγάλο σπίτι ανήκε προηγουμένως σε κάποιον ναζιστή και είχε επιβλητική θέα προς την Εσωτερική Θάλασσα και το νησί Αβάτζι. Λόγω της περιορισμένης Γραφικής μου γνώσης, κατάλαβα λίγα από τα όσα λέχθηκαν. Εντούτοις, μου έκανε μεγάλη εντύπωση το ότι οι ιεραπόστολοι συναναστρέφονταν ελεύθερα με τους Ιάπωνες. Συνολικά, 101 άτομα παρακολούθησαν τη δημόσια ομιλία σε αυτή τη συνέλευση.

Λίγο αργότερα, αποφάσισα να συμμετάσχω στη διακονία αγρού. Χρειαζόμουν θάρρος για να πάω από σπίτι σε σπίτι, καθώς ήμουν εκ φύσεως ντροπαλή. Κάποιο πρωί, ο αδελφός Λόιντ Μπάρι ήρθε στο σπίτι μας για να με πάρει μαζί του στη διακονία. Ξεκίνησε από το σπίτι ακριβώς δίπλα από αυτό της αδελφής Κόντα. Σχεδόν κρύφτηκα πίσω του καθώς άκουγα την παρουσίασή του. Όταν βγήκα για δεύτερη φορά στη διακονία, συνεργάστηκα με δύο άλλες ιεραποστόλους. Μια ηλικιωμένη Γιαπωνέζα μάς προσκάλεσε στο σπίτι της, μας άκουσε και αργότερα μας πρόσφερε από ένα ποτήρι γάλα. Δέχτηκε να κάνει οικιακή Γραφική μελέτη και τελικά έγινε βαφτισμένη Χριστιανή. Ήταν ενθαρρυντικό να παρατηρεί κανείς την πρόοδό της.

 Τον Απρίλιο του 1951, ο αδελφός Νάθαν Ο. Νορ, από τα κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν, επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Ιαπωνία. Περίπου 700 άτομα παρακολούθησαν τη δημόσια διάλεξη που εκφώνησε στην Αίθουσα Κιορίτσου στο Κάντα του Τόκιο. Σε αυτή την ειδική συνάθροιση, όλοι οι παρόντες χάρηκαν με την κυκλοφορία της ιαπωνικής έκδοσης της Σκοπιάς. Τον επόμενο μήνα, ο αδελφός Νορ επισκέφτηκε το Κόμπε, και στην ειδική συνάθροιση που διεξάχθηκε εκεί βαφτίστηκα συμβολίζοντας την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά.

Έπειτα από έναν περίπου χρόνο, έλαβα την προτροπή να αρχίσω την ολοχρόνια διακονία, την υπηρεσία σκαπανέα. Εκείνον τον καιρό υπήρχαν λίγοι μόνο σκαπανείς στην Ιαπωνία και αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσα να συντηρούμαι οικονομικά. Επίσης σκεφτόμουν ποιες προοπτικές θα υπήρχαν να παντρευτώ. Αλλά τότε συνειδητοποίησα ότι η υπηρεσία στον Ιεχωβά πρέπει να κατέχει την πρώτη θέση στη ζωή, γι’ αυτό μπήκα στις τάξεις των σκαπανέων το 1952. Το καλό ήταν ότι μπορούσα να εργάζομαι μερικές ώρες για την αδελφή Κόντα ενώ έκανα σκαπανικό.

Περίπου εκείνον τον καιρό, ο αδελφός μου, ο οποίος νόμιζα ότι είχε σκοτωθεί στον πόλεμο, επέστρεψε σπίτι μαζί με την οικογένειά του από την Ταϊβάν. Η οικογένειά μου ουδέποτε είχε δείξει ενδιαφέρον για τη Χριστιανοσύνη, αλλά με το ζήλο του σκαπανέα που είχα, άρχισα να τους στέλνω τα περιοδικά και τα βιβλιάριά μας. Αργότερα, ο αδελφός μου μετακόμισε στο Κόμπε με την οικογένειά του λόγω της εργασίας του. «Έχεις διαβάσει τα περιοδικά;» ρώτησα τη νύφη μου. Προς έκπληξή μου, απάντησε: «Είναι ενδιαφέροντα περιοδικά». Άρχισε να μελετάει τη Γραφή με κάποια ιεραπόστολο και η μικρότερη αδελφή μου που ζούσε μαζί τους συμμετείχε στη μελέτη της. Με τον καιρό, και οι δυο τους έγιναν βαφτισμένες Χριστιανές.

Εντυπωσιάζομαι από τη Διεθνή Αδελφότητα

Λίγο καιρό αργότερα έμεινα έκπληκτη όταν έλαβα την πρόσκληση να παρακολουθήσω την 22η τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς. Ο αδελφός Τσουτόμου Φουκάσε και εγώ ήμασταν οι πρώτοι Ιάπωνες που προσκληθήκαμε στη σχολή. Το 1953, προτού ξεκινήσουν τα μαθήματα, μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε τη Συνέλευση της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου που διεξάχθηκε στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης. Εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ από τη διεθνή αδελφότητα του λαού του Ιεχωβά.

Την πέμπτη μέρα της συνέλευσης, οι εκπρόσωποι από την Ιαπωνία, ως επί το πλείστον ιεραπόστολοι, θα φορούσαν κιμονό. Επειδή το κιμονό που είχα στείλει εκ των προτέρων δεν είχε φτάσει έγκαιρα, δανείστηκα ένα που ανήκε στην αδελφή Νορ. Στη διάρκεια του προγράμματος άρχισε να βρέχει και ανησυχούσα μήπως βραχεί το κιμονό. Τότε κάποιος μου έριξε απαλά στους ώμους ένα αδιάβροχο. «Ξέρεις ποιος είναι αυτός;» με ρώτησε μια αδελφή που στεκόταν δίπλα μου. Αργότερα έμαθα ότι ήταν ο αδελφός Φρέντερικ Γ. Φρανς, μέλος του Κυβερνώντος Σώματος. Πόσο ένιωσα τη θέρμη της οργάνωσης του Ιεχωβά!

Η 22η τάξη της Γαλαάδ ήταν πράγματι διεθνής εφόσον την παρακολούθησαν 120 σπουδαστές από 37 χώρες. Αν και υπήρχαν ορισμένοι γλωσσικοί φραγμοί, απολαύσαμε στο πλήρες τη διεθνή αδελφότητα. Αποφοίτησα μια χιονισμένη μέρα το Φεβρουάριο του 1954 και διορίστηκα πίσω στην Ιαπωνία. Μια συμμαθήτριά μου στη Γαλαάδ, η Ίνγκερ Μπραντ από τη Σουηδία, θα ήταν η σύντροφός μου στην πόλη Ναγκόγια. Εκεί, βρήκαμε την ομάδα των ιεραποστόλων οι οποίοι είχαν φύγει από την Κορέα λόγω του πολέμου.  Τα λίγα χρόνια που υπηρέτησα ως ιεραπόστολος ήταν εξαιρετικά πολύτιμα για εμένα.

Υπηρετούμε Χαρούμενα ως Ζευγάρι

Το Σεπτέμβριο του 1957, προσκλήθηκα να υπηρετήσω στο Μπέθελ του Τόκιο. Το γραφείο τμήματος στην Ιαπωνία ήταν ένα διώροφο ξύλινο σπίτι. Εκεί υπήρχαν μόνο τέσσερα μέλη, μεταξύ αυτών ο αδελφός Μπάρι, ο επίσκοπος τμήματος. Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας ήταν ιεραπόστολοι. Διορίστηκα να υπηρετώ στο μεταφραστικό και στο διορθωτικό τμήμα, καθώς και στην καθαριότητα, στο πλυντήριο, στην κουζίνα και ούτω καθεξής.

Το έργο στην Ιαπωνία επεκτεινόταν και προσκλήθηκαν στο Μπέθελ περισσότεροι αδελφοί. Ένας από αυτούς έγινε επίσκοπος στην εκκλησία στην οποία ήμουν διορισμένη. Το 1966 εκείνος ο αδελφός, ο Τζούντζι Κοσίνο, και εγώ παντρευτήκαμε. Μετά το γάμο μας, ο Τζούντζι διορίστηκε στο έργο περιοχής. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι που γνωρίζαμε τόσο πολλούς αδελφούς και αδελφές καθώς ταξιδεύαμε σε διάφορες εκκλησίες. Επειδή είχα διοριστεί να κάνω κάποιες μεταφράσεις, εργαζόμουν στο σπίτι που φιλοξενούμασταν στη διάρκεια της εβδομάδας. Όταν ταξιδεύαμε, εκτός από τη βαλίτσα μας και τις άλλες τσάντες, έπρεπε να μεταφέρουμε και τα βαριά λεξικά.

Απολαύσαμε το έργο περιοχής για τέσσερα και πλέον χρόνια και είδαμε την οργάνωση να συνεχίζει να επεκτείνεται. Το γραφείο τμήματος μεταφέρθηκε στο Νουμάζου και ύστερα από χρόνια στην Εμπίνα, όπου βρίσκονται οι παρούσες εγκαταστάσεις του γραφείου τμήματος. Ο Τζούντζι και εγώ απολαμβάνουμε την υπηρεσία Μπέθελ εδώ και πολλά χρόνια, καθώς υπηρετούμε μαζί με την οικογένεια που αριθμεί τώρα περίπου 600 μέλη. Το Μάιο του 2002, μερικοί φίλοι μας στο Μπέθελ είχαν την καλοσύνη να γιορτάσουν τα 50 χρόνια μου στην ολοχρόνια υπηρεσία.

Είχα την Ευλογία να Δω την Αύξηση

Όταν άρχισα να υπηρετώ τον Ιεχωβά το 1950, υπήρχαν ελάχιστοι ευαγγελιζόμενοι στην Ιαπωνία. Τώρα υπάρχουν 210.000 και πλέον ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας. Πράγματι, χιλιάδες προβατοειδή άτομα έχουν ελκυστεί, όπως και εγώ, στον Ιεχωβά.

Οι ιεραπόστολοι, τέσσερις άντρες και μία γυναίκα, που μας επισκέφτηκαν στο σπίτι της αδελφής Κόντα το 1949, καθώς και η αδελφή Μοντ Κόντα, έχουν όλοι τους πεθάνει πιστοί. Το ίδιο και ο αδελφός μου, ο οποίος ήταν διακονικός υπηρέτης, καθώς και η νύφη μου, η οποία απόλαυσε την υπηρεσία σκαπανέα 15 χρόνια. Ποιες θα είναι οι μελλοντικές προοπτικές των γονέων μου, για τους οποίους από παιδί φοβόμουν μήπως πεθάνουν; Η Γραφική υπόσχεση της ανάστασης μου δίνει ελπίδα και παρηγοριά.—Πράξεις 24:15.

Καθώς αναπολώ το παρελθόν, πιστεύω ότι η συνάντησή μου με τη Μοντ το 1941 αποτέλεσε σημείο στροφής στη ζωή μου. Αν δεν την είχα γνωρίσει τότε και αν δεν δεχόμουν την πρόσκλησή της να ξαναεργαστώ κοντά της μετά τον πόλεμο, πιθανώς θα είχα εγκατασταθεί στο αγρόκτημά μας στο απομονωμένο χωριό μας και δεν θα είχα καμιά επαφή με τους ιεραποστόλους εκείνον τον καιρό. Πόσο ευγνώμων είμαι στον Ιεχωβά που με έλκυσε στην αλήθεια μέσω της Μοντ και των πρώτων ιεραποστόλων!

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Με τη Μοντ Κόντα και το σύζυγό της. Εγώ βρίσκομαι εμπρός αριστερά

[Εικόνα στη σελίδα 27]

Με ιεραποστόλους από την Ιαπωνία στο Στάδιο Γιάνκι το 1953. Εγώ βρίσκομαι στην άκρη αριστερά

[Εικόνες στη σελίδα 28]

Στο Μπέθελ μαζί με το σύζυγό μου, τον Τζούντζι