ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στην πόλη Σέρεντς και μεγάλωσα στο χωριό Τίσο-λοντάν που βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα της Ουγγαρίας. Τον Ιούνιο του 1991, πήγα μαζί με κάποιους φίλους μου στον ποταμό Τίσα, σε ένα σημείο που δεν γνωρίζαμε καλά. Νομίζοντας ότι το νερό εκεί ήταν βαθύ, πήρα φόρα και βούτηξα. Τι τραγικό λάθος! Έσπασαν τρεις σπόνδυλοι στον αυχένα μου και έπαθε βλάβη ο νωτιαίος μυελός. Όταν ένας από τους φίλους μου είδε ότι παρέμενα ακίνητος, με σήκωσε προσεκτικά και με τράβηξε έξω, σώζοντάς με από βέβαιο πνιγμό.

Δεν είχα χάσει τις αισθήσεις μου και αντιλαμβανόμουν ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Κάποιος κάλεσε το κέντρο άμεσης βοήθειας και ένα ελικόπτερο με μετέφερε στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί σταθεροποίησαν τη σπονδυλική μου στήλη. Αργότερα, μεταφέρθηκα σε ένα κέντρο αποκατάστασης στην πρωτεύουσα, τη Βουδαπέστη. Επί τρεις μήνες, βρισκόμουν καθηλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι. Αν και μπορούσα να κουνήσω το κεφάλι μου, δεν μπορούσα να κουνηθώ από τους ώμους και κάτω. Στα 20 μου χρόνια είχα καταντήσει να εξαρτώμαι πλήρως από άλλους. Ένιωθα τόσο απελπισμένος ώστε ήθελα να πεθάνω.

Όταν ήμουν τελικά σε θέση να γυρίσω σπίτι, οι γονείς μου έλαβαν εξειδικευμένη εκπαίδευση για να μπορούν να με φροντίζουν. Το φορτίο, όμως, που είχε πέσει πάνω τους ήταν βαρύ, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά, και εγώ έπειτα από έναν χρόνο βυθίστηκα στην κατάθλιψη. Εκείνη τη χρονική περίοδο έλαβα βοήθεια από κάποιον ειδικό, πράγμα που με έκανε να δω διαφορετικά την αναπηρία μου.

Επιπλέον, άρχισα να κάνω πιο βαθιές σκέψεις γύρω από τη ζωή. Έχει άραγε κάποιον σκοπό; Γιατί να συμβεί σε εμένα αυτή η τραγωδία; Έψαχνα τις απαντήσεις σε περιοδικά και βιβλία. Επίσης, προσπάθησα να διαβάσω την Αγία Γραφή, αλλά μου ήταν δύσκολο να την καταλάβω. Έτσι λοιπόν, την ξανάβαλα στο ράφι. Συζήτησα μάλιστα και με έναν ιερέα, αλλά οι εξηγήσεις του δεν με κάλυψαν.

Αργότερα, την άνοιξη του 1994, δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά επισκέφτηκαν τον πατέρα μου και εκείνος τους παρακάλεσε να μου μιλήσουν. Άκουγα καθώς περιέγραφαν το σκοπό του Θεού να κάνει τη γη παράδεισο και να εξαλείψει τις αρρώστιες και τα βάσανα. Όλα ηχούσαν τόσο ωραία, αλλά ήμουν δύσπιστος. Ωστόσο, πήρα τα βιβλία που μου πρόσφεραν—συγκεκριμένα δύο βοηθήματα μελέτης της Γραφής. Όταν τα διάβασα, οι Μάρτυρες μου πρότειναν να μελετήσουν τη Γραφή μαζί μου και εγώ συμφώνησα. Επίσης, με παρότρυναν να προσεύχομαι.

Καθώς οι συζητήσεις μας συνεχίζονταν, έπαιρνα απαντήσεις απευθείας μέσα από τη Γραφή  στις πάμπολλες ερωτήσεις μου. Επιπρόσθετα, πείστηκα ότι ο Θεός ενδιαφέρεται πραγματικά για εμένα. Τελικά, στις 13 Σεπτεμβρίου 1997, έπειτα από δύο χρόνια μελέτης της Γραφής, βαφτίστηκα στην μπανιέρα του σπιτιού μου. Ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου.

Το 2007, μετακόμισα μόνιμα στη Βουδαπέστη σε ένα ίδρυμα για άτομα με αναπηρίες. Ως αποτέλεσμα, έχω πολλές ευκαιρίες να μεταδίδω σε άλλους τις υπέροχες αλήθειες που έχω μάθει. Όταν μάλιστα το επιτρέπει ο καιρός, μπορώ να βγαίνω έξω για να μιλάω στους περαστικούς, χάρη σε ένα μηχανοκίνητο αναπηρικό καροτσάκι που είναι ειδικά διαμορφωμένο ώστε να το οδηγώ με το πηγούνι μου.

Με τη γενναιόδωρη προσφορά μιας οικογένειας από την εκκλησία μου, κατάφερα επίσης να αποκτήσω έναν φορητό υπολογιστή που λειτουργεί ανιχνεύοντας τις κινήσεις του κεφαλιού μου. Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να τηλεφωνώ στους ανθρώπους μέσω Ίντερνετ και να γράφω επιστολές σε οικοδεσπότες που απουσίαζαν όταν επισκέφτηκαν το σπίτι τους κάποια μέλη της εκκλησίας μου. Καθώς βοηθάω με αυτόν τον τρόπο άλλους, έχουν βελτιωθεί αισθητά οι ικανότητες επικοινωνίας μου και ξεχνιέμαι από τα δικά μου προβλήματα.

Μπορώ ακόμα και να παρακολουθώ τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Όταν φτάνω στην Αίθουσα Βασιλείας, οι πνευματικοί μου αδελφοί με μεταφέρουν προσεκτικά μαζί με το καροτσάκι μου στον επάνω όροφο, όπου διεξάγεται η συνάθροιση. Στη διάρκεια του προγράμματος, όταν το ακροατήριο καλείται να σχολιάσει, ο αδελφός που κάθεται δίπλα μου σηκώνει το χέρι του για εμένα. Έπειτα, μου κρατάει την Αγία Γραφή ή το έντυπο μελέτης καθώς σχολιάζω.

Ο πόνος δεν με εγκαταλείπει ποτέ, και σχεδόν για το καθετί εξαρτώμαι από τους άλλους. Μερικές φορές αυτό με ρίχνει συναισθηματικά. Εντούτοις, αντλώ παρηγοριά από τη φιλία μου με τον Ιεχωβά Θεό, γνωρίζοντας ότι εκείνος ακούει όταν ανοίγω την καρδιά μου και του εκφράζω τις ανησυχίες μου. Η καθημερινή μελέτη της Γραφής και οι πνευματικοί αδελφοί και αδελφές μου αποτελούν για εμένα επιπρόσθετη πηγή δύναμης. Με τη φιλία τους, την ψυχολογική τους στήριξη και τις προσευχές που αναπέμπουν για χάρη μου, μπορώ να διατηρώ τη διανοητική και τη συναισθηματική μου ισορροπία.

Ο Ιεχωβά μού έδωσε παρηγοριά όταν τη χρειαζόμουν περισσότερο. Εκτός από αυτό, μου έδωσε ελπίδα για τέλεια υγεία σε έναν νέο κόσμο. Λαχταρώ, λοιπόν, να έρθει ο καιρός που θα μπορώ “να περπατώ και να πηδώ και να Τον αινώ” για την εξαίσια αγάπη και την αγαθότητά του.—Πράξεις 3:6-9.