Σας έχει συμβεί ποτέ να μην ξέρετε πώς να βοηθήσετε ένα κοντινό σας άτομο που πενθεί για την απώλεια κάποιου αγαπημένου του προσώπου; Μερικές φορές δεν είμαστε σίγουροι για το τι να πούμε ή τι να κάνουμε​—έτσι λοιπόν καταλήγουμε να μην λέμε και να μην κάνουμε τίποτα. Ωστόσο, υπάρχουν πρακτικά, χρήσιμα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε.

Συχνά, το μόνο που χρειάζεται είναι η παρουσία σας και μια απλή έκφραση, όπως: «Λυπάμαι πολύ». Σε αρκετούς πολιτισμούς, μια αγκαλιά ή ένα σφίξιμο του χεριού δείχνει ότι ενδιαφέρεστε πραγματικά. Αν το άτομο που πενθεί θέλει να μιλήσει, ακούστε με συμπόνια. Το καλύτερο, όμως, είναι να κάνετε κάτι για την οικογένειά του, ίσως κάποια εργασία με την οποία το θλιμμένο άτομο δεν μπορεί να ασχοληθεί, όπως το να μαγειρέψετε, να φροντίσετε τα παιδιά ή να βοηθήσετε στις διευθετήσεις για την κηδεία αν το επιθυμεί. Τέτοιες πράξεις μπορεί να έχουν μεγαλύτερη αξία από τα ωραία λόγια.

Καθώς περνάει ο καιρός, ίσως νιώσετε ότι μπορείτε να μιλήσετε για τον νεκρό, πιθανώς εστιάζοντας σε κάποιες καλές του ιδιότητες ή σε ευχάριστες στιγμές μαζί του. Μια τέτοια συζήτηση μπορεί μάλιστα να κάνει το άτομο που πενθεί να χαμογελάσει. Για παράδειγμα, η Παμ​—η οποία έχασε τον σύζυγό της, τον Ίαν, πριν από έξι χρόνια—​λέει: «Μερικές φορές, μου μιλάνε  για καλά πράγματα που είχε κάνει ο Ίαν τα οποία δεν ήξερα, και νιώθω όμορφα».

Ερευνητές αναφέρουν ότι πολλά άτομα που πενθούν λαβαίνουν στην αρχή μεγάλη βοήθεια, αλλά σύντομα οι ανάγκες τους παραμελούνται επειδή οι φίλοι τους απορροφούνται ξανά από τη δική τους καθημερινότητα. Γι’ αυτό, βάλτε στόχο να συνεχίσετε μετά την απώλεια να επικοινωνείτε τακτικά με έναν φίλο που πενθεί. * Πολλοί πενθούντες εκτιμούν βαθιά την ευκαιρία που τους δίνεται έτσι να βρουν κάποια ανακούφιση από την παρατεταμένη θλίψη τους.

Αναλογιστείτε το παράδειγμα της Καόρι, μιας νεαρής Γιαπωνέζας, η οποία ήταν συντετριμμένη επειδή, ενώ είχε χάσει τη μητέρα της, 15 μήνες αργότερα έχασε και τη μεγαλύτερη αδελφή της. Ευτυχώς, υπήρχαν αφοσιωμένοι φίλοι που της παρείχαν συνεχή υποστήριξη. Η Ρίτσουκο, η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη από την Καόρι, της πρότεινε να γίνουν καλές φίλες. «Για να είμαι ειλικρινής», λέει η Καόρι, «δεν μου άρεσε αυτή η ιδέα. Δεν ήθελα να πάρει κανένας τη θέση της μητέρας μου ούτε πίστευα ότι μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά χάρη στον τρόπο με τον οποίο μου φερόταν η Μαμά Ρίτσουκο, τελικά δέθηκα μαζί της. Κάθε εβδομάδα, πηγαίναμε μαζί στο κήρυγμα των καλών νέων και στις Χριστιανικές συναθροίσεις. Με καλούσε για τσάι, μου έφερνε φαγητό και πολλές φορές μου έγραφε γράμματα και κάρτες. Η θετική στάση της Μαμάς Ρίτσουκο με επηρέασε προς το καλύτερο».

Έχουν περάσει 12 χρόνια από τότε που πέθανε η μητέρα της Καόρι και σήμερα αυτή και ο σύζυγός της είναι ολοχρόνιοι κήρυκες των καλών νέων. «Η Μαμά Ρίτσουκο», λέει η Καόρι, «εξακολουθεί να δείχνει ενδιαφέρον. Όποτε γυρίζω πίσω, την επισκέπτομαι και απολαμβάνω την εποικοδομητική συναναστροφή μαζί της».

Ένα άλλο άτομο το οποίο ωφελήθηκε από τη συνεχή υποστήριξη που λάβαινε είναι η Πόλυ, μια Μάρτυρας του Ιεχωβά από την Κύπρο. Αυτή είχε έναν στοργικό σύζυγο, τον Σώζο, ο οποίος αποτελούσε καλό παράδειγμα Χριστιανού ποιμένα προσκαλώντας συχνά στο σπίτι τους ορφανά και χήρες για συναναστροφή και φαγητό. (Ιακώβου 1:27) Δυστυχώς, σε ηλικία 53 ετών, ο Σώζος πέθανε από όγκο στον εγκέφαλο. «Έχασα τον πιστό μου σύζυγο ύστερα από 33 χρόνια γάμου», λέει η Πόλυ.

Μετά την κηδεία, η Πόλυ μετακόμισε στον Καναδά με τον μικρότερο γιο της, τον 15χρονο Δανιήλ. Εκεί, συνταυτίστηκαν με μια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. «Οι αδελφοί στην καινούρια μου εκκλησία», θυμάται η Πόλυ, «δεν ήξεραν τίποτα για το παρελθόν μας και για τις δύσκολες περιστάσεις μας. Παρ’ όλα αυτά μας πλησίασαν, μας περιέβαλαν με καλοσυνάτα λόγια και μας πρόσφεραν πρακτική βοήθεια. Πόσο πολύτιμη ήταν εκείνη η βοήθεια, ιδίως σε μια περίοδο κατά την οποία ο γιος μου είχε μεγάλη ανάγκη τον πατέρα του! Εκείνοι που ηγούνταν στην εκκλησία έδειξαν έντονο προσωπικό ενδιαφέρον στον Δανιήλ. Ένας από αυτούς έπαιρνε τον Δανιήλ σε παρέες με αδελφούς ή όταν πήγαιναν να παίξουν μπάλα». Σήμερα, και η μητέρα και ο γιος είναι καλά.

Αναμφίβολα, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προσφέρουμε πρακτική βοήθεια και παρηγοριά σε εκείνους που θρηνούν. Επιπρόσθετα, η Αγία Γραφή μάς παρηγορεί μέσω μιας συναρπαστικής ελπίδας για το μέλλον.