RENEÉ, siostra po trzydziestce, wychowała się w rodzinie gorliwych Świadków w Australii. Opowiada: „Wiele razy przenosiliśmy się tam, gdzie potrzebowano więcej głosicieli Królestwa. Rodzice starali się, żeby było ciekawie, ekscytująco i wesoło. Gdy zostałam matką dwójki dzieci, chciałam, by też zasmakowały takiego życia”.

 Mąż Reneé, Shane, także trzydziestokilkulatek, miał podobne cele duchowe. Wyjaśnia: „Kiedy urodziło się nam drugie dziecko, przeczytaliśmy w Strażnicy o rodzinie Świadków, która pokonała jachtem południowo-zachodni Pacyfik, aby głosić na wyspach Tonga *. Pod wpływem tego artykułu zapytaliśmy listownie Biura Oddziałów w Australii i Nowej Zelandii, gdzie potrzeba głosicieli Królestwa *. W odpowiedzi zaproponowano nam przeprowadzkę do Tonga — czyli do miejsca, o którym czytaliśmy!”.

Shane, Reneé oraz ich dzieci, Jacob i Skye, mieszkali w Tonga około roku, gdy na skutek serii zamieszek musieli wrócić do Australii. Nadal jednak chcieli poszerzyć zakres swojej służby. W roku 2011 przenieśli się na niewielką wyspę Norfolk na Pacyfiku, leżącą jakieś 1500 kilometrów na wschód od Australii. Jak oceniają tę przeprowadzkę? Czternastoletni obecnie Jacob mówi: „Jehowa nie tylko się nami opiekował, ale też sprawił, że fajnie się głosiło”.

Podobnie jak Shane i Reneé ze swoimi dziećmi, tak też wiele innych rodzin Świadków chętnie stawiło się do dyspozycji, by działać tam, gdzie potrzeba głosicieli. Co je do tego skłoniło?

Burnett i Simone, małżeństwo po trzydziestce, oraz ich synowie, Eston i Caleb, mający obecnie 12 i 9 lat, przeprowadzili się do Burketown, odległego miasteczka w australijskim stanie Queensland. Burnett wyjaśnia: „Świadkowie głosili tam jedynie co trzy, cztery lata. Dobrą nowiną interesowało się sporo ludzi. Chcieliśmy umożliwić im regularne studiowanie Biblii”.

Mark i Karen, którzy przekroczyli pięćdziesiątkę, usługiwali w kilku zborach niedaleko Sydney, po czym razem z trójką dzieci, Jessiką, Jimem i Jackiem przenieśli się do Nhulunbuy, odległego górniczego miasteczka w Terytorium Północnym. Mark mówi: „Kocham ludzi, więc chciałem być tam, gdzie jest sporo do zrobienia w zborze i służbie”. Tymczasem Karen podchodziła do przeprowadzki z rezerwą. „Ale pod wpływem zachęt ze strony Marka i innych osób postanowiłam spróbować” — wspomina. „Teraz cieszę się, że to zrobiłam!”

W 2011 roku Benjamin i Carolyn oraz ich dwie córeczki, Jade i Bria, przeprowadzili się z Queenslandu do Timoru Wschodniego, państewka na wyspie Timor należącej do Archipelagu Malajskiego. Ben mówi: „Oboje z Carolyn już usługiwaliśmy w Timorze Wschodnim jako pionierzy specjalni. Głosiło się tu rewelacyjnie, a bracia chętnie śpieszyli z pomocą. Wyjeżdżaliśmy stąd z ciężkim sercem. Byliśmy zdecydowani tu wrócić. Kiedy pojawiły się dzieci, odłożyliśmy nasze plany, ale ich nie zmieniliśmy”. Carolyn dodaje: „Zależało nam, żeby córki obracały się w towarzystwie misjonarzy, betelczyków i pionierów specjalnych oraz żeby ze służby dla Jehowy czerpały radość”.

Jezus powiedział swym naśladowcom: „Kto z was, chcąc zbudować wieżę, nie siądzie najpierw i nie obliczy kosztów?” (Łuk. 14:28). Dobre planowanie ważne jest również wtedy, gdy rodzina zastanawia się nad przeprowadzką na inny teren. Jakie kwestie można by wziąć pod uwagę?

DUCHOWE: „Chcieliśmy usługiwać innym, a nie być dla nich ciężarem” — opowiada Ben. „Dlatego zanim się przeprowadziliśmy, zadbaliśmy o to, by wzmocnić się duchowo. Bardziej zaangażowaliśmy się też w służbę i działalność zboru”.

Wspomniany Jacob mówi: „Przed przeprowadzką na wyspę Norfolk przeczytaliśmy wiele życiorysów w Strażnicy i Przebudźcie się! o rodzinach, które usługiwały tam, gdzie są większe potrzeby. Rozmawialiśmy o trudnościach, jakie napotykały, i o tym, jak Jehowa się o nie troszczył”. Jego 11-letnia siostra, Skye, dodaje: „Dużo się modliłam — sama i z rodzicami”.

EMOCJONALNE: Reneé opowiada: „Ponieważ mieszkaliśmy blisko krewnych i przyjaciół w ulubionej okolicy, łatwo byłoby tam zostać. Ale zamiast rozmyślać  o tym, z czego rezygnuję, skupiłam się na korzyściach, jakie przyniesie naszej rodzinie przeprowadzka”.

KULTUROWE: Wiele rodzin w ramach przygotowań zbiera informacje na temat życia w nowym otoczeniu. „Jak najwięcej czytaliśmy o Nhulunbuy” — mówi Mark. „Miejscowi bracia życzliwie przysyłali nam egzemplarze lokalnej gazety, dzięki czemu mieliśmy pewne wyobrażenie o tamtejszych ludziach i ich kulturze”.

Shane, który przeprowadził się na wyspę Norfolk, dodaje: „Przede wszystkim skoncentrowałem się na przejawianiu chrześcijańskich przymiotów. Wiedziałem, że jeśli będę szczery, łagodny, rzetelny i pracowity, to odnajdę się w każdym miejscu na ziemi”.

Osoby, które z powodzeniem usługują tam, gdzie są większe potrzeby, podkreślają, że w obliczu nieoczekiwanych trudności istotne znaczenie ma elastyczność i pozytywne nastawienie. Oto kilka przykładów.

Reneé opowiada: „Nauczyłam się dostosowywać do różnych sytuacji. Przykładowo kiedy morze wokół wyspy Norfolk jest wzburzone i statki z zaopatrzeniem nie mogą dobić do brzegu, zaczyna brakować artykułów spożywczych, a ich ceny rosną. Staram się wówczas być pomysłowa w przygotowywaniu posiłków”. Jej mąż, Shane, uzupełnia: „Na bieżąco też korygujemy wydatki, by zmieścić się w tygodniowym budżecie”.

Ich syn, Jacob, zwraca uwagę na inne wyzwanie. „W naszym nowym zborze oprócz nas było tylko siedem osób — samych dorosłych. Nie miałem więc rówieśników. Ale gdy współpracowałem w służbie kaznodziejskiej ze starszymi ode mnie, szybko się zaprzyjaźniliśmy”.

W podobnej sytuacji znalazł się 21-letni Jim. „Najbliższy sąsiedni zbór znajduje się ponad 700 kilometrów od Nhulunbuy, dlatego staramy się jak najlepiej wykorzystać zgromadzenia i kongresy. Przyjeżdżamy wcześnie i rozkoszujemy się towarzystwem braci i sióstr. Są to dla nas szczególne wydarzenia w ciągu roku!”

W Biblii czytamy: „Błogosławieństwo Jehowy — oto, co wzbogaca” (Prz. 10:22). O prawdziwości tej natchnionej wypowiedzi przekonało się już mnóstwo osób na całym świecie, które przeniosły się na teren z większymi potrzebami.

„Za największe błogosławieństwo uważam to, jak przeprowadzka wpłynęła na nasze dzieci” — mówi Mark. „Dwójka starszych nabrała całkowitej pewności, że Jehowa zatroszczy się o tych, którzy stawiają sprawy Królestwa na pierwszym miejscu. Takiego przeświadczenia nie da się kupić”.

Shane przyznaje: „Przybliżyłem się do żony i dzieci. Kiedy słucham, jak opowiadają, co Jehowa dla nich zrobił, czuję prawdziwą satysfakcję”. W podobnym duchu mówi jego syn, Jacob: „Spędzam tu wspaniałe chwile. Bardzo się cieszę, że tu przyjechaliśmy!”.