W roku 1923 organizacja dokonała pewnych zmian, które sprzyjały jedności Badaczy Pisma Świętego. W Strażnicy zaczęły ukazywać się objaśnienia wersetu omawianego na cotygodniowym zebraniu modlitwy, wysławiania i świadectwa. Oprócz tego Badacze drukowali kalendarze zawierające werset na każdy tydzień oraz hymn, który można było śpiewać podczas studium osobistego lub rodzinnego.

W trakcie zebrań Badacze Pisma Świętego mogli przedstawiać tak zwane świadectwa. Obejmowały one przeżycia ze służby, wyrażanie wdzięczności Jehowie, zaśpiewanie pieśni albo nawet pomodlenie się. Eva Barney, która została ochrzczona w roku 1923 w wieku 15 lat, wspominała: „Gdy ktoś chciał przedstawić świadectwo, wstawał i rozpoczynał mniej więcej tak: ‚Pragnę podziękować Panu za wszelką dobroć, jaką mi okazał’”. Niektórzy uwielbiali to robić. Siostra Barney opowiadała dalej: „Nasz drogi starszy brat Godwin dziękował Panu za tak wiele rzeczy. Kiedy jego żona widziała, że prowadzący zaczyna się niecierpliwić, ciągnęła męża za ubranie, a on siadał”.

Raz w miesiącu w każdej klasie (zborze) zebranie modlitwy, wysławiania i świadectwa miało szczególny charakter. W Strażnicy z 1 kwietnia 1923 roku (wydanie polskie z 1 czerwca) napisano na ten temat: „Połowa zebrania powinna być poświęcona oświadczeniu odnoszącemu się do pracy służby i do zachęty pracowników (...). Ufamy, że taka jedność działania skupi wszędzie bardziej przyjaciół”.

Charles Martin, 19-letni „robotnik” (głosiciel) jednej z klas z Vancouver, odnosił z tych zebrań ogromne korzyści. Później wspominał: „To właśnie na nich po raz pierwszy dowiedziałem się, co mówić w służbie od drzwi do drzwi. Bardzo często ktoś opowiadał doświadczenia. Czerpałem stamtąd pomysły, jak prowadzić rozmowy i reagować na różne zarzuty”.

Do jedności w organizacji przyczyniały się także „dni służby”. W Strażnicy z 1 kwietnia  1923 roku (wydanie polskie z 1 czerwca) ogłoszono: „Aby (...) mogła być jedność działania, wtorek, 3 lipca, 1923, wyznaczony jest jako ogólny dzień służby. Tak samo każdy pierwszy wtorek każdego miesiąca potem (...). Każdy członek klasy powinien wziąć jakiś udział w pracy”.

W służbie uczestniczyli nawet młodzi Badacze Pisma Świętego. Hazel Burford, która miała wtedy dopiero 16 lat, wspominała: „Biuletyn a zawierał werbunki [podobne do dzisiejszych schematów rozmów], które mieliśmy zapamiętać. Razem z dziadkiem z entuzjazmem wysilałam się w służbie”. Jednak siostra Burford napotkała sprzeciw z niespodziewanej strony. Opowiadała: „Pewien kochany starszy brat był bardzo przeciwny temu, żebym rozmawiała z ludźmi. W tamtym czasie niektórzy nie rozumieli, że wszyscy Badacze Pisma Świętego — ‚młodzieńcy i też panienki’ — powinni uczestniczyć w wysławianiu naszego wspaniałego Stwórcy” (Ps. 148:12, 13, Biblia brzeska). Ale siostra Burford była wytrwała. Potem ukończyła 2 klasę Szkoły Gilead i usługiwała w Panamie. Jakiś czas później ci bracia skorygowali swoje podejście do udziału młodych osób w służbie.

Braci jednoczyły również mniejsze i większe zgromadzenia. Na wielu z nich urządzano dni służby. Na przykład 31 marca w Winnipeg w Kanadzie zorganizowano taki dzień pod hasłem „Specjalne bombardowanie Winnipeg”. Wszyscy uczestnicy zostali zachęceni, żeby wziąć w nim udział. Takie dni napędzały dzieło głoszenia. W innym zgromadzeniu w Winnipeg, które odbyło się 5 sierpnia, uczestniczyło jakieś 7000 osób. W Kanadzie była to wtedy rekordowa liczba obecnych.

Najważniejsze zgromadzenie sług Jehowy w 1923 roku odbyło się w dniach 18-26 sierpnia w Los Angeles. W poprzedzających je tygodniach w gazetach pojawiały się na  jego temat ogłoszenia, a Badacze rozpowszechnili ponad 500 000 ulotek. Na tramwajach i prywatnych samochodach wieszano reklamujące je transparenty.

W sobotę 25 sierpnia brat Rutherford wygłosił przemówienie „Owce i kozły”, w którym jednoznacznie zidentyfikował „owce” jako właściwie usposobionych ludzi, którzy będą żyć na rajskiej ziemi. Przedstawił też rezolucję zatytułowaną „Ostrzeżenie”. Potępiono w niej chrześcijaństwo i wezwano szczerych ludzi do oddzielenia się od „Babilonu Wielkiego” (Obj. 18:2, 4). Później gorliwi Badacze rozpowszechnili na całym świecie miliony egzemplarzy tej rezolucji.

Ostatniego dnia tego zgromadzenia ponad 30 000 zebranych wysłuchało wykładu brata Rutherforda. Był on zatytułowany „Wszystkie narody kroczą do Armagedonu, ale miliony obecnie żyjących nigdy nie umrą”. Spodziewając się ogromnej liczby uczestników, Badacze wynajęli świeżo zbudowany stadion Los Angeles Coliseum. Żeby zapewnić wszystkim dobry odbiór, bracia wykorzystali zainstalowany tam system nagłośnienia, co było wtedy nowatorskim rozwiązaniem. A jeszcze więcej osób wysłuchało programu przez radio.

W roku 1923 dzieło głoszenia nabrało rozmachu w Afryce, Europie, Indiach i Ameryce Południowej. W Indiach przy produkcji literatury pomagał brat Adavimannathu Joseph. Zajmował się językami hindi, malajalam, tamilskim, telugu i urdu, mimo że jednocześnie troszczył się o żonę i szóstkę dzieci.

W Sierra Leone bracia Alfred Joseph oraz Leonard Blackman napisali do Biura Głównego w Brooklynie z prośbą o wsparcie. 14 kwietnia 1923 roku otrzymali odpowiedź. „W pewną sobotę późnym wieczorem”, wspominał Alfred, „niespodziewanie zadzwonił telefon”. Ze słuchawki dobiegał tubalny głos: „Czy to ty napisałeś do Towarzystwa Strażnica z prośbą o wsparcie?”. „Tak” — odpowiedział Alfred. „No to przysłali mnie”. Był to głos Williama Browna. Tego dnia przypłynął z Karaibów z żoną Antonią i dwiema córkami, Louise i Lucy. Bracia nie musieli długo czekać, żeby poznać tę rodzinę.

Alfred opowiadał dalej: „Nazajutrz z samego rana Leonard i ja byliśmy w trakcie naszego cotygodniowego studium Biblii,  kiedy w drzwiach zobaczyliśmy okazałą sylwetkę brata Browna. Tak palił się do głoszenia, że chciał przedstawić wykład publiczny już następnego dnia”. W niecały miesiąc brat Brown rozpowszechnił całą literaturę, którą ze sobą przywiózł. Wkrótce otrzymał dodatkowe 5000 książek, ale po niedługim czasie potrzebował ich jeszcze więcej. Jednak brat Brown nie zasłynął ze sprzedaży książek. W trakcie wieloletniej gorliwej służby dla Jehowy w swoich przemówieniach tak często odwoływał się do Biblii, że zyskał przydomek Brown-Biblia.

W międzyczasie Biuro Oddziału w niemieckim Barmen stało się za ciasne, a miastu groziła inwazja ze strony sąsiedniej Francji. Badacze Pisma Świętego znaleźli obiekt w Magdeburgu, który wydawał się idealnym miejscem na drukarnię. 19 czerwca bracia ukończyli pakowanie urządzeń drukarskich oraz innego wyposażenia i przeprowadzili się do nowego Betel w Magdeburgu. Dzień po tym, jak Biuro Główne otrzymało wiadomość o zakończeniu przeprowadzki, gazety poinformowały, że Barmen zostało przejęte przez Francję. Bracia dostrzegli błogosławieństwo i ochronę Jehowy.

George Young, który dużo podróżował, żeby rozgłaszać dobrą nowinę, otworzył w Brazylii Biuro Oddziału i zaczął wydawać Strażnicę w języku portugalskim. W ciągu kilku miesięcy rozpowszechnił ponad 7000 publikacji. Z jego przyjazdu do Brazylii wielkie korzyści odniosła Sarah Ferguson. Od 1899 roku czytała Strażnicę, ale nigdy nie miała okazji usymbolizować swojego oddania Jehowie chrztem. Kilka miesięcy później siostra Ferguson razem z czwórką swoich dzieci w końcu mogła uczynić ten ważny krok.

Pod koniec roku 1923 w Strażnicy z 15 grudnia wspomniano, jak wprowadzone zmiany wpłynęły na jedność Badaczy Pisma Świętego: „Można łatwo zauważyć, iż zgromadzenia [zbory] (...) są w dobrym stanie duchowym (...). Uzbrójmy się zatem i przepaszmy biodra nasze oraz z odnowioną gorliwością i postanowieniem idźmy naprzód w rok przed nami, z każdym krokiem radujemy się”.

Kolejny rok również miał być dla Badaczy ekscytujący. Bracia w Betel miesiącami pracowali na nowej działce znajdującej się na wyspie Staten Island, niedaleko Biura Głównego w Brooklynie. Budowę obiektów ukończono na początku roku 1924. Przyczyniły się one do zjednoczenia braci i szerzenia dobrej nowiny nieosiągalnymi wcześniej metodami.