តើមនុស្សក្រតោកយ៉ាកមានជីវិតបែបណា?
តើមនុស្សក្រតោកយ៉ាកមានជីវិតបែបណា?
ក្រតោកយ៉ាកគឺជាស្ថានភាពមួយដែលបណ្ដាលឲ្យស្លាប់។ មនុស្សក្រតោកយ៉ាកខ្វះអាហារ ទឹក អុស ទីជម្រក ការព្យាបាល និងការអប់រំ។ បញ្ហានេះបានកើតឡើងចំពោះមនុស្សជាងមួយពាន់លាននាក់ដែលស្មើនឹងចំនួនប្រជាជនក្នុងទ្វីបអាម៉េរិកទាំងមូល។ ប៉ុន្តែ មនុស្សភាគច្រើននៅប្រទេសផ្សេងៗដូចជាអឺរ៉ុបខាងលិចនិងអាម៉េរិកខាងជើងមិនដែលស្គាល់មនុស្សណាម្នាក់ដែលមានជីវិតក្រតោកយ៉ាកទេ។ ដូច្នេះ យើងសូមណែនាំលោកអ្នកឲ្យស្គាល់ពួកគេខ្លះៗ។
អឹមបារូហ្ស៊ីម៉ាណា គាត់រស់នៅប្រទេសរ្វ៉ាន់ដាក្នុងទ្វីបអាហ្វ្រិកជាមួយប្រពន្ធនិងកូនប្រាំនាក់។ កូនទី៦បានស្លាប់ដោយសារជំងឺគ្រុនចាញ់។ គាត់បាននិយាយថា៖ «ឪពុកខ្ញុំត្រូវចែកដីរបស់គាត់ឲ្យកូនៗ៦នាក់។ ដីដែលជាចំណែករបស់ខ្ញុំតូចពេកដែលខ្ញុំមិនអាចធ្វើអ្វីបាន ដូច្នេះខ្ញុំនិងក្រុមគ្រួសារត្រូវតែរើទៅរស់នៅក្នុងទីក្រុង។ ខ្ញុំនិងប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំធ្វើជាកម្មករលីសែង។ ផ្ទះរបស់យើងគ្មានបង្អួចទេ។ យើងទៅយកទឹកពីអណ្ដូងដែលមាននៅឯស្ថានីយប៉ូលិស។ ធម្មតាយើងមានម្ហូបតែមួយពេលប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយថ្ងៃ ប៉ុន្តែពេលយើងគ្មានការងារធ្វើ យើងគ្មានម្ហូបសោះតែម្ដង។ ពេលនេះកើតឡើងម្ដងៗ ខ្ញុំដើរចេញពីផ្ទះព្រោះខ្ញុំមិនអាចទ្រាំស្ដាប់ការស្រេកឃ្លានរបស់កូនៗបានទេ»។
វិចទ័រ និងខាមឹន ជាអ្នកដេរស្បែកជើង។ ពួកគេរស់នៅក្នុងភូមិដាច់ស្រយាលមួយនៅប្រទេសបូលីវីជាមួយនឹងកូនៗប្រាំនាក់របស់ពួកគេ។ ពួកគេជួលបន្ទប់មួយក្នុងអគារទ្រុឌទ្រោមដែលមានដំបូលស័ង្កសីលិចទឹក និងគ្មានអគ្គិសនីទេ។ សាលារៀនមានសិស្សច្រើនពេកដែលគ្មានកន្លែងសម្រាប់អង្គុយ ដូច្នេះវិចទ័រត្រូវធ្វើតុនិងកៅអីសម្រាប់កូនស្រីរបស់គាត់ដើម្បីនាងអាចចូលរៀនបាន។ ពួកគេត្រូវដើរអស់១០គីឡូម៉ែត្រដើម្បីរកអុសមកចម្អិនអាហារ និងដាំទឹកផឹក។ ខាមឹនបាននិយាយថា៖ «យើងគ្មានបង្គន់ត្រឹមត្រូវទេ ដូច្នេះយើងត្រូវទៅបត់ជើងនៅក្បែរមាត់ស្ទឹង ដែលគេតែងងូតទឹក និងចោលសំរាមនៅទីនោះ។ កូនយើងអាសាឈឺណាស់»។
ហ្វ្រាន់ស៊ីស្កូ និងអ៊ីលីឌីយ៉ា រស់នៅទីជនបទក្នុងប្រទេសម៉ូសាំប៊ិច។ កូនៗបួននាក់របស់ពួកគេនៅរស់នៅឡើយ ប៉ុន្តែម្នាក់ទៀតបានស្លាប់ដោយសារជំងឺគ្រុនចាញ់ពេលមន្ទីរពេទ្យមិនព្រមព្យាបាលវា។ ពួកគេដាំស្រូវនិងដំឡូងជ្វាក្នុងដីមួយក្បាលតូចរបស់ពួកគេ ដែលអាចផ្គត់ផ្គង់ម្ហូបអាហារសម្រាប់បីខែបាន។ ហ្វ្រាន់ស៊ីស្កូបានពោលថា៖ «ជួនកាល អត់មានភ្លៀងគ្រប់គ្រាន់ឬក៏មានចោរមកលួចផលដំណាំរបស់យើង។ ដូច្នេះខ្ញុំទៅព្រៃកាប់ឫស្សីនិងលក់វាដើម្បីទទួលកម្រៃបន្ដិចបន្តួចថែមទៀត។ យើងក៏ដើរអស់ពីរម៉ោងដើម្បីកាប់អុសក្នុងព្រៃដែរ។ ខ្ញុំនិងប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំលីអុសម្នាក់មួយបាច់ មួយបាច់យើងប្រើដើម្បីចម្អិនអាហារក្នុងមួយសប្ដាហ៍ និងមួយបាច់ទៀតយើងលក់វា»។
ទូទាំងពិភពលោកមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្ស៧នាក់មានជីវិតរស់នៅដូចអឹមបារូហ្ស៊ីម៉ាណា វិចទ័រ និងហ្វ្រាន់ស៊ីស្កូ។ ហេតុនេះហើយមនុស្សជាច្រើនមានអារម្មណ៍ថានេះជាអ្វីដែលខុសនិងអយុត្ដិធម៌ ព្រោះនៅដំណាលគ្នាមនុស្សរាប់ពាន់លាននាក់មានភាពចម្រុងចម្រើនដែលមិនដែលធ្លាប់មានពីមុនមកទេ។ មនុស្សខ្លះបានខំដោះស្រាយបញ្ហានេះ។ អត្ថបទបន្ទាប់នេះពិចារណាអំពីការព្យាយាម និងសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេ។
[រូបភាពនៅទំព័រ២, ៣]
ខាមឹនកំពុងដងទឹកពីក្នុងស្ទឹង ជាមួយនឹងកូនពីរនាក់របស់នាង
