ចូរបង្ហាញអាកប្បកិរិយាអត់ធ្មត់!
ចូរបង្ហាញអាកប្បកិរិយាអត់ធ្មត់!
«ខ្ញុំនឹងរង់ចាំព្រះដ៏ជួយសង្គ្រោះខ្ញុំ ព្រះនៃខ្ញុំទ្រង់នឹងស្ដាប់ខ្ញុំ»។—មីកា ៧:៧
១, ២. (ក) តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលអាកប្បកិរិយាមិនត្រឹមត្រូវបានធ្វើទុក្ខដល់ពួកអ៊ីស្រាអែលក្នុងទីរហោស្ថាន? (ខ) តើអ្វីអាចកើតឡើងដល់គ្រីស្ទានម្នាក់ដែលមិនព្រមបណ្ដុះបណ្ដាលអាកប្បកិរិយាដ៏ត្រឹមត្រូវនោះ?
រឿងជាច្រើនក្នុងជីវិតអាចត្រូវចាត់ទុកជាអ្វីដ៏វិជ្ជមានឬក៏អវិជ្ជមាន អាស្រ័យទៅលើអាកប្បកិរិយារបស់យើង។ ពេលពួកអ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងទីរហោស្ថាន ពួកគេបានទទួលនូវនំម៉ាន៉ាតាមរយៈអព្ភូតហេតុ។ ពួកគេគួរតែក្រឡេកមើលស្ថានភាពដ៏រីងស្ងួតគ្មានរុក្ខជាតិនិងគួរមានចិត្តដឹងគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ដោយសារទ្រង់បានផ្គត់ផ្គង់ចំណីអាហារដល់ពួកគេ។ ការធ្វើដូច្នោះនឹងបានសម្ដែងនូវអាកប្បកិរិយាដ៏វិជ្ជមាន។ តែផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបាននឹកម្ហូបអាហារដែលមានច្រើនមុខហើយច្រើនប្រភេទនៅប្រទេសអេស៊ីប និងបានត្អូញត្អែរថានំម៉ាន៉ានោះគឺមិនឆ្ងាញ់សោះ។ នេះជាអាកប្បកិរិយាដ៏អវិជ្ជមានមែនហ្ន៎!—ជនគណនា ១១:៤-៦
២ ស្រដៀងគ្នាដែរ សព្វថ្ងៃនេះអាកប្បកិរិយារបស់គ្រីស្ទានម្នាក់អាចមើលឃើញកាលៈទេសៈមួយជាអ្វីដ៏គួរឲ្យសប្បាយ ឬក៏គួរឲ្យស្រពាប់ស្រពោនទៅបាន។ បើសិនជាគ្រីស្ទានម្នាក់គ្មានអាកប្បកិរិយាត្រឹមត្រូវទេ នោះគាត់អាចបាត់បង់យ៉ាងងាយស្រួលនូវអំណររបស់ខ្លួន ហើយនេះនឹងទៅជាបញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ ព្រោះលោកនេហេមាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «សេចក្ដីអំណររបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាកំឡាំងនៃអ្នករាល់គ្នា»។ (នេហេមា ៨:១០) អាកប្បកិរិយាមួយដែលប្រកបដោយសុទិដ្ឋិនិយមនិងប្រកបដោយអំណរ ជួយយើងឲ្យមានកម្លាំងហើយក៏ជួយបង្កើតឲ្យមានសន្ដិភាពនិងសាមគ្គីភាពក្នុងក្រុមជំនុំផងដែរ។—រ៉ូម ១៥:១៣; ភីលីព ១:២៥
៣. តើតាមរបៀបណាដែលអាកប្បកិរិយាដ៏ត្រឹមត្រូវបានជួយយេរេមាក្នុងគ្រាដ៏លំបាកនោះ?
៣ យេរេមាបានបង្ហាញអាកប្បកិរិយាដ៏វិជ្ជមាន ទោះបីជាគាត់ស្ថិតនៅក្នុងគ្រាដ៏លំបាកក៏ដោយ។ សូម្បីតែក្នុងពេលដែលគាត់បានឃើញនូវរឿងដ៏គួរឲ្យរន្ធត់ដែលបានកើតឡើងពេលទីក្រុងយេរូសាឡិមត្រូវផ្ដួលរំលំនាឆ្នាំ៦០៧ម.ស.យ. ក៏គាត់យល់ឃើញនូវអ្វីដ៏ល្អដែរ។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនបំភ្លេចសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទេ អ៊ីចឹងហើយសាសន៍នោះនឹងរួចរស់ជីវិតតទៅ។ យេរេមាបានសរសេរក្នុងសៀវភៅបរិទេវថា៖ «គឺនឹកពីសេចក្ដីនេះថា កុំតែមានសេចក្ដីសប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ ឯសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ សេចក្ដីទាំងនោះ ចេះតែថ្មីឡើងរាល់តែព្រឹកជានិច្ច សេចក្ដីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ធំណាស់»។ (បរិទេវ ៣:២២, ២៣) ទូទាំងប្រវត្ដិសាស្ត្រ ពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះបានខិតខំរក្សាអាកប្បកិរិយាដ៏វិជ្ជមាន ព្រមទាំងអាកប្បកិរិយាដ៏រីករាយទៀតផង សូម្បីតែក្នុងកាលៈទេសៈដ៏ពិបាកបំផុតក៏ដោយ។—កូរិនថូសទី២ ៧:៤; ថែស្សាឡូនីចទី១ ១:៦; យ៉ាកុប ១:២
៤. តើព្រះយេស៊ូបានសម្ដែងអាកប្បកិរិយាអ្វី ហើយតើនោះបានជួយទ្រង់តាមរបៀបណា?
៤ ប្រាំមួយរយឆ្នាំបន្ទាប់ពីសម័យលោកយេរេមា ព្រះយេស៊ូបានត្រូវជួយឲ្យចេះស៊ូទ្រាំដោយអាកប្បកិរិយាដ៏វិជ្ជមានរបស់ទ្រង់។ យើងអានថា៖ «ទ្រង់បានរងទ្រាំនៅឈើឆ្កាង ទាំងមើលងាយចំពោះសេចក្ដីអាមាស់ខ្មាសនោះ ឲ្យតែបានសេចក្ដីអំណរដែលនៅចំពោះទ្រង់[ព្រះយេស៊ូ] រួចទ្រង់ក៏គង់ខាងស្ដាំបល្ល័ង្កនៃព្រះ»។ (ហេព្រើរ ១២:២) មិនថាព្រះយេស៊ូបានត្រូវប្រឈមមុខទៅនឹងការប្រឆាំងឬក៏ការបៀតបៀនដ៏ខ្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ សូម្បីតែរហូតដល់ការរងទុក្ខលើបង្គោលទារុណកម្ម ក៏ទ្រង់បានរំពឹងគិតអំពី«សេចក្ដីអំណរដែលនៅចំពោះទ្រង់»។ អំណរនោះគឺជាឯកសិទ្ធិចំពោះការធ្វើយុត្ដិកម្មនូវអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ា និងការធ្វើឲ្យព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានបរិសុទ្ធ ព្រមទាំងសេចក្ដីសង្ឃឹមចំពោះការនាំប្រសិទ្ធិពរមកដល់មនុស្សជាតិដែលស្ដាប់បង្គាប់នៅនាអនាគតនោះ។
ការបណ្ដុះបណ្ដាលអាកប្បកិរិយាដ៏ចេះអត់ធ្មត់
៥. តើក្នុងកាលៈទេសៈធម្មតាអ្វី ដែលអាកប្បកិរិយាអត់ធ្មត់អាចជួយយើងឲ្យមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវ?
៥ បើសិនជាយើងបណ្ដុះបណ្ដាលអាកប្បកិរិយាខាងចិត្តគំនិតដូចព្រះយេស៊ូ យើងនឹងមិនបាត់បង់អំណររបស់ព្រះយេហូវ៉ាឡើយ សូម្បីតែមានរឿងអ្វីដែលមិនបានសម្រេចតាមពេលដែលយើងសង្ឃឹមនោះក៏ដោយ។ ព្យាការីមីកាបាននិយាយថា៖ «ឯចំណែកខ្លួនខ្ញុំៗនឹងទុកចិត្តដល់ព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំនឹងរង់ចាំព្រះដ៏ជួយសង្គ្រោះខ្ញុំ»។ (មីកា ៧:៧; បរិទេវ ៣:២១) យើងក៏អាចបង្ហាញអាកប្បកិរិយាដ៏ចេះអត់ធ្មត់ដូចនោះដែរ។ តើយើងអាចធ្វើអ៊ីចឹងបានយ៉ាងដូចម្ដេច? គឺមានវិធីជាច្រើន។ មួយគឺថា យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា បងប្រុសម្នាក់ដែលមានអំណាចគ្រប់គ្រងបានធ្វើខុស និងគួរតែទទួលនូវការកែតម្រង់ភ្លាមៗ។ អាកប្បកិរិយាដ៏ចេះអត់ធ្មត់នឹងជួយយើងឲ្យគិតពិចារណាថា៖ ‹តើគាត់ពិតជាបានធ្វើខុសមែន ឬក៏តើខ្ញុំបានយល់ច្រឡំ? បើសិនជាគាត់បានធ្វើខុសមែន តើព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែអនុញ្ញាតឲ្យនេះកើតឡើង ពីព្រោះទ្រង់មានអារម្មណ៍ថា អ្នកនោះនឹងកែប្រែ ហើយការកែតម្រង់ដ៏ធំគឺមិនចាំបាច់មានទេឬ?›។
៦. តើដោយដូចម្ដេចដែលអាកប្បកិរិយាអត់ធ្មត់អាចជួយមនុស្សម្នាក់បាន ពេលដែលគាត់កំពុងតែពុះពារនឹងបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនមួយនោះ?
៦ យើងប្រហែលជាត្រូវការនូវអាកប្បកិរិយាអត់ធ្មត់មួយ ពេលយើងមានបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនឬក៏កំពុងតែពុះពារភាពទន់ខ្សោយមួយនោះ។ ឧបមាថា យើងទូលព្រះយេហូវ៉ានិងសូមជំនួយប៉ុន្តែបញ្ហានោះនៅដដែល។ តើយើងគួរតែធ្វើយ៉ាងណាវិញ? យើងត្រូវតែធ្វើអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានោះ ថែមទាំងមានជំនឿលើបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូដែលថា៖ «ចូរសូម នោះតែងនឹងឲ្យមកអ្នក ចូររក នោះតែងនឹងឃើញ ចូរគោះ នោះតែងនឹងបើកឲ្យអ្នក»។ (លូកា ១១:៩) សូមបន្តអធិស្ឋាននិងរង់ចាំព្រះយេហូវ៉ា។ នៅពេលដ៏ត្រឹមត្រូវនិងតាមរបៀបដែលពេញព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ នោះព្រះយេហូវ៉ានឹងតបឆ្លើយដល់សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់អ្នកជាពុំខាន។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១៧
៧. ហេតុដូចម្ដេចបានជាអាកប្បកិរិយាអត់ធ្មត់អាចជួយកែតម្រង់ទស្សនៈរបស់យើងចំពោះការយល់ដឹងជាបណ្ដើរៗអំពីព្រះគម្ពីរ?
៧ ពេលទំនាយព្រះគម្ពីរបានសម្រេចហើយ នោះការយល់ដឹងរបស់យើងចំពោះបទគម្ពីរកាន់តែច្បាស់ឡើងៗ។ ក៏ប៉ុន្តែ ជួនកាលប្រហែលជាយើងមានអារម្មណ៍ថា ការពន្យល់ពីចំណុចណាមួយគឺយឺតហួសហេតុពេក។ បើសិនជាការពន្យល់នោះមិនមកលឿនតាមចិត្តយើងចង់ តើយើងសុខចិត្តរង់ចាំទេ? សូមនឹកចាំថា ព្រះយេហូវ៉ាបានសព្វព្រះហឫទ័យក្នុងការលាតត្រដាង«ការអាថ៌កំបាំងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ»បន្ដិចម្ដងៗក្នុងកំឡុងរយៈពេល៤០០០ឆ្នាំ។ (អេភេសូរ ៣:៣-៦) តើយើងមានហេតុណាមួយធ្វើឲ្យយើងមិនចេះអត់ធ្មត់ឬ? តើយើងសង្ស័យថា៖ «អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ» មិនបានត្រូវចាត់តាំងឲ្យផ្ដល់នូវ«អាហារគេបរិភោគ តាមត្រូវពេល»ដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាទេឬ? (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥) ម្ដេចក៏បង្អត់ខ្លួនយើងពីការមានអំណររបស់ព្រះដោយសារយើងមិនយល់អ្វីទាំងអស់នោះ? ចូរនឹកចាំដែរថា ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកដែលសម្រេចពេលនិងវិធីសំរាប់ការលាតត្រដាង«គំនិតលាក់កំបាំង»របស់ទ្រង់។—អេម៉ុស ៣:៧
៨. តើតាមរបៀបណាដែលសេចក្ដីអត់ធ្មត់របស់ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រយោជន៍ដល់មនុស្សជាច្រើន?
៨ អ្នកខ្លះអាចធ្លាក់ទឹកចិត្តពីព្រោះគេមានអារម្មណ៍ថា ទោះបីគេបានបំរើយ៉ាងស្មោះត្រង់អស់ប៉ុន្មានឆ្នាំហើយក៏ដោយ គេនឹងមិនអាចរស់រហូតដល់«ថ្ងៃធំគួរស្ញែងខ្លាចរបស់ព្រះយេហូវ៉ា»បានឡើយ។ (យ៉ូអែល ២:៣០, ៣១) ក៏ប៉ុន្តែ គេអាចមានការលើកទឹកចិត្តដោយគិតពីចំណុចដ៏វិជ្ជមាននេះ។ ពេត្រុសបានជូនយោបល់ថា៖ «រាប់សេចក្ដីអត់ធ្មត់របស់ព្រះអម្ចាស់នៃយើង ទុកជាសេចក្ដីសង្គ្រោះ»។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១៥) សេចក្ដីអត់ធ្មត់របស់ព្រះយេហូវ៉ាបានអនុញ្ញាតមនុស្សរាប់លាននាក់ថែមទៀតដែលមានចិត្តត្រឹមត្រូវ ឲ្យរៀនអំពីសេចក្ដីពិត។ នេះជាអ្វីដ៏ល្អពិសេសណាស់ មែនទេ? មួយទៀត បើព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យអត់ធ្មត់យូរទៀត នោះយើងមានពេលច្រើនជាងដើម្បី«បង្ហើយសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់អ្នករាល់គ្នា ដោយកោតខ្លាច ហើយញាប់ញ័រ»។—ភីលីព ២:១២; ពេត្រុសទី២ ៣:១១, ១២
៩. បើសិនកិច្ចបំរើរបស់យើងចំពោះព្រះយេហូវ៉ាមានកំណត់ តើអាកប្បកិរិយាអត់ធ្មត់អាចជួយយើងស៊ូទ្រាំនឹងកាលៈទេសៈនោះយ៉ាងដូចម្ដេច?
៩ អាកប្បកិរិយាដ៏ចេះអត់ធ្មត់ក៏ជួយយើងកុំឲ្យធ្លាក់ទឹកចិត្តដែរ ពេលមានការប្រឆាំង ជម្ងឺ ភាពចាស់ជរា ឬក៏បញ្ហាផ្សេងទៀតដែលរារាំងយើងចំពោះកិច្ចបំរើខាងព្រះរាជាណាចក្រ។ ព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យយើងបំរើទ្រង់អស់អំពីចិត្ត។ (រ៉ូម ១២:១) ក៏ប៉ុន្តែ បុត្ររបស់ព្រះដែល«មានសេចក្ដីអាណិតមេត្ដា ដល់មនុស្សរហេមរហាមនឹងមនុស្សទុគ៌ត» ទ្រង់មិនចេះទាមទារឲ្យយើងធ្វើហួសពីសមត្ថភាពរបស់យើងទេ និងព្រះយេហូវ៉ាក៏មិនប្រព្រឹត្តដូច្នេះដែរ។ (ទំនុកដំកើង ៧២:១៣) ហេតុនេះហើយ យើងត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យធ្វើតាមតែលទ្ធភាពរបស់យើង ទាំងរង់ចាំយ៉ាងអត់ធ្មត់ទំរាំដល់កាលៈទេសៈផ្លាស់ប្ដូរ មិនថាការផ្លាស់ប្ដូរនោះនឹងកើតឡើងក្នុងលោកីយ៍នេះឬក៏លោកីយ៍ដែលនឹងមកដល់។ សូមចងចាំថា៖ «ព្រះទ្រង់មិនមែនជាអ្នករមិលគុណ ដែលទ្រង់នឹងភ្លេចការអ្នករាល់គ្នាធ្វើ នឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដែលអ្នករាល់គ្នាបានសំដែងដល់ព្រះនាមទ្រង់ ដោយបានបំរើពួកបរិសុទ្ធ ហើយក៏នៅតែបំរើទៀតនោះទេ»។—ហេព្រើរ ៦:១០
១០. តើលក្ខណៈដ៏មិនសព្វព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអ្វី ដែលអាចត្រូវជៀសវាងដោយមនុស្សដែលមានអាកប្បកិរិយាអត់ធ្មត់? សូមពន្យល់។
១០ អាកប្បកិរិយាដ៏ចេះអត់ធ្មត់ក៏អាចជួយយើងជៀសវាងពីការបំពានសិទ្ធិដែរ។ អ្នកខ្លះដែលបានក្លាយទៅជាអ្នកក្បត់ជំនឿបានធ្វើអ៊ីចឹងដោយសារមិនសុខចិត្តរង់ចាំ។ ពួកគេប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថាត្រូវការការកែប្រែក្នុងការយល់ដឹងពីព្រះគម្ពីរ ឬក៏រឿងទាក់ទងនឹងរបៀបរៀបរយ។ ក៏ប៉ុន្តែ គេបានខកខានទទួលស្គាល់ថា ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះយេហូវ៉ាណែនាំឲ្យអ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អធ្វើការកែប្រែតាមពេលដ៏សមគួររបស់ទ្រង់ មិនមែនតាមពេលដែលយើងគិតថាគួរមានការកែប្រែជាចាំបាច់នោះទេ។ ម្ល៉ោះហើយ ការកែប្រែណាក៏ដោយត្រូវតែសមស្របនឹងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា មិនមែនស្របតាមគំនិតរបស់យើងផ្ទាល់ទេ។ ពួកអ្នកក្បត់ជំនឿអនុញ្ញាតឲ្យអាកប្បកិរិយាដ៏បំពានសិទ្ធិបង្ខូចគំនិតរបស់គេនិងធ្វើឲ្យគេអាក់អន់ចិត្ត។ ក៏ប៉ុន្តែ បើសិនជាគេបានយកតម្រាប់តាមអាកប្បកិរិយាខាងចិត្តគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ពួកគេអាចរក្សាបានអំណររបស់គេឲ្យនៅគង់វង្សនិងបាននៅក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។—ភីលីព ២:៥-៨
១១. តើដោយដូចម្ដេចដែលយើងអាចប្រើពេលក្នុងកំឡុងដែលយើងរង់ចាំឲ្យមានប្រយោជន៍ ហើយតើនេះគឺតាមគំរូរបស់អ្នកណា?
១១ ពិតមែន ការមានអាកប្បកិរិយាដ៏ចេះអត់ធ្មត់ មិនមានន័យថាមនុស្សម្នាក់គឺខ្ជិលច្រអូសឬឥតសកម្មនោះទេ។ យើងមានកិច្ចការជាច្រើន។ ជាឧទាហរណ៍ យើងត្រូវតែរវល់ក្នុងការអានព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន ហើយដូច្នេះបង្ហាញចំណាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងទៅលើអ្វីខាងវិញ្ញាណ ដូចពួកព្យាការីដ៏ស្មោះត្រង់និងពួកទេវតាដែរ។ ពេត្រុសបានសំដៅទៅចំណាប់អារម្មណ៍បែបនេះដោយនិយាយថា៖ «ពួកហោរា . . . បានស៊ើបសួរ ហើយខំរកឲ្យដឹងពីសេចក្ដីសង្គ្រោះនោះ . . . ពួកទេវតាក៏ចូលចិត្តចង់ពិនិត្យមើលសេចក្ដីទាំងនោះដែរ»។ (ពេត្រុសទី១ ១:១០-១២) មិនគ្រាន់តែការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ ក៏ប៉ុន្តែការចូលរួមកិច្ចប្រជុំជាទៀងទាត់គឺជាចាំបាច់ដែរ ព្រមទាំងសេចក្ដីអធិស្ឋាន។ (យ៉ាកុប ៤:៨) អស់អ្នកដែលបង្ហាញថា ខ្លួនទទួលស្គាល់សេចក្ដីត្រូវការរបស់គេខាងវិញ្ញាណដោយទទួលនូវអាហារខាងវិញ្ញាណនិងការសេពគប់រួបរួមជាមួយគ្រីស្ទានឯទៀត នេះសម្ដែងថាគេបានយកតម្រាប់តាមអាកប្បកិរិយាខាងចិត្តគំនិតដូចព្រះគ្រីស្ទ។—ម៉ាថាយ ៥:៣
ចូរឲ្យមានទស្សនៈដ៏ប្រាកដប្រជា
១២. (ក) តើអ័ដាមនិងអេវ៉ាបានស្វែងរកភាពមិនពឹងពាក់ណាមួយ? (ខ) តើបានមានលទ្ធផលយ៉ាងណា ដែលមនុស្សជាតិធ្វើតាមដំណើររបស់អ័ដាមនិងអេវ៉ានោះ?
១២ ពេលព្រះបង្កើតគូស្វាមីភរិយាដែលជាមនុស្សទីមួយ ទ្រង់បានរក្សាទុកសិទ្ធិដើម្បីសម្រេចខុសត្រូវ។ (លោកុប្បត្តិ ២:១៦, ១៧) អ័ដាមនិងអេវ៉ាចង់បានភាពមិនពឹងពាក់លើការណែនាំរបស់ព្រះ ហើយនេះបានមានលទ្ធផលទៅជាលោកីយ៍នេះដែលយើងឃើញនៅជុំវិញយើង។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ដែលបាបបានចូលមកក្នុងលោកីយ ដោយសារមនុស្សតែម្នាក់ ហើយក៏មានសេចក្ដីស្លាប់ចូលមកដែរ ដោយសារអំពើបាបនោះជាយ៉ាងណា នោះសេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាល ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាយ៉ាងនោះដែរ ដ្បិតគ្រប់គ្នាបានធ្វើបាបហើយ»។ (រ៉ូម ៥:១២) អស់ប្រាំមួយពាន់ឆ្នាំនៃប្រវត្ដិសាស្ត្រមនុស្ស តាំងតែពីសម័យអ័ដាមមក បានបង្ហាញភាពពិតប្រាកដនៃពាក្យរបស់យេរេមាថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! ទូលបង្គំដឹងថា ផ្លូវរបស់មនុស្សមិនស្រេចនៅខ្លួនគេទេ ហើយដែលដំរង់ជំហានរបស់ខ្លួន នោះមិនស្រេចនៅមនុស្សដែលដើរដែរ»។ (យេរេមា ១០:២៣) ការសារភាពថាពាក្យរបស់យេរេមាគឺជាការពិត មិនមែនជាភាពទុទិដ្ឋិនិយមទេ។ នេះគឺជាការគិតឲ្យបានប្រាកដប្រជាទៅវិញ។ នោះបានពន្យល់អស់ប៉ុន្មានសតវត្សពេល«មនុស្សម្នាក់ មានអំណាចលើម្នាក់ទៀត ឲ្យគេត្រូវវេទនា» ពីព្រោះមនុស្សបានគ្រប់គ្រងដោយមិនពឹងពាក់លើព្រះ។—សាស្ដា ៨:៩
១៣. តើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានទស្សនៈប្រាកដប្រជាយ៉ាងណាចំពោះអ្វីដែលមនុស្សអាចសម្រេចបាន?
១៣ ដោយគិតពីកាលៈទេសៈមនុស្សជាតិ នោះស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទទួលស្គាល់ថា អ្វីដែលអាចត្រូវសម្រេចក្នុងលោកីយ៍នេះគឺមានដែនកំណត់។ អាកប្បកិរិយាដ៏វិជ្ជមានអាចជួយរក្សាអំណររបស់យើង ក៏ប៉ុន្តែ អាកប្បកិរិយាបែបនោះមិនមែនជាដំណោះស្រាយចំពោះបញ្ហាទាំងអស់ទេ។ នៅដើមទសវត្សឆ្នាំ១៩៥០ បព្វជិតម្នាក់ជនជាតិអាមេរិក បានបោះពុម្ពសៀវភៅមួយដែលបានលក់ដាច់ជាងគេឈ្មោះឥទ្ធិពលពីការគិតដោយសុទិដ្ឋិនិយម។ សៀវភៅនោះបានជូនយោបល់ថា បញ្ហាភាគច្រើនអាចត្រូវឈ្នះដោយអាកប្បកិរិយាដ៏វិជ្ជមាន។ ការគិតដោយសុទិដ្ឋិនិយមគឺគួរឲ្យសរសើរណាស់។ ក៏ប៉ុន្តែ បទពិសោធន៍មនុស្សបញ្ជាក់ថា ចំណេះ ការប៉ិនប្រសប់ ចំនួនវត្ថុទ្រព្យ និងកត្ដាមួយចំនួនទៀតធ្វើការរារាំងចំពោះការដែលយើងម្នាក់ៗអាចសម្រេចបាន។ បើគិតពីលោកីយ៍ទាំងមូលវិញ បញ្ហាគឺធំពេកចំពោះមនុស្សជាតិដែលពុំអាចដោះស្រាយដោយជោគជ័យបានឡើយ មិនថាគេគិតដោយសុទិដ្ឋិនិយមយ៉ាងណាក៏ដោយ!
១៤. តើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានអាកប្បកិរិយាអវិជ្ជមានឬទេ? សូមពន្យល់។
១៤ ពីព្រោះស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានទស្សនៈដ៏ប្រាកដប្រជាអំពីរឿងបែបនេះ នោះជួនកាលគេត្រូវអ្នកដទៃចោទប្រកាន់ថា គេជាអ្នកដែលមានទស្សនៈដ៏អវិជ្ជមានទៅវិញ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេមានចំណង់យ៉ាងខ្លាំងប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីបុគ្គលតែមួយគត់ ដែលអាចដោះស្រាយជាអចិន្ត្រៃយ៍នូវបញ្ហារបស់មនុស្សជាតិ។ ក្នុងកិច្ចការនេះដែរ ពួកគេក៏យកតម្រាប់តាមអាកប្បកិរិយាខាងចិត្តគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ (រ៉ូម ១៥:២) មួយទៀតគឺ ពួកគេក៏រវល់ក្នុងការជួយមនុស្សឲ្យមានទំនាក់ទំនងដ៏ល្អជាមួយនឹងព្រះ។ នៅទីបំផុត ពួកគេដឹងថានោះនឹងមានប្រយោជន៍ល្អបំផុត។—ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០; ធីម៉ូថេទី១ ៤:១៦
១៥. តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលសកម្មភាពរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជួយមនុស្សឲ្យកែប្រែខ្លួនបាន?
១៥ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមិនធ្វើព្រងើយចំពោះបញ្ហាខាងសង្គមទេ ជាពិសេសការប្រព្រឹត្តដ៏ស្មោកគ្រោកនិងមិនសមស្របនឹងព្រះគម្ពីរដែលមនុស្សកំពុងតែប្រព្រឹត្តនៅជុំវិញពួកគេនោះ។ មុនដែលមនុស្សម្នាក់ចាប់អារម្មណ៍អាចទៅជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ គាត់ត្រូវកែប្រែមុនសិន ច្រើនតែតាមរយៈការយកឈ្នះលើអំពើអបាយមុខដែលធ្វើឲ្យញៀន ថែមទាំងមិនសព្វព្រះហឫទ័យព្រះទៀតផង។ (កូរិនថូសទី១ ៦:៩-១១) ហេតុនេះហើយ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយមនុស្សដែលព្រមទទួលជំនួយ ឲ្យឈ្នះលើការប្រមឹក ការញៀនថ្នាំ អំពើអសីលធម៌ និងការញៀនល្បែងស៊ីសង។ មនុស្សបែបនេះបានកែខ្លួន ក៏បានរៀនចេះចិញ្ចឹមក្រុមគ្រួសាររបស់គេ តាមរបៀបដែលទៀងត្រង់និងដែលបង្ហាញថាចេះទទួលខុសត្រូវ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៥:៨) ពេលដែលមនុស្សនិងក្រុមគ្រួសារទទួលនូវជំនួយបែបនេះ បញ្ហាក្នុងសង្គមត្រូវកាត់បន្ថយ និងមានមនុស្សដែលញៀនថ្នាំតិចជាង ហើយអំពើហិង្សាក្នុងក្រុមគ្រួសារក៏តិចជាងដែរ។ ដោយធ្វើជាពលរដ្ឋដែលគោរពច្បាប់ និងដោយការជួយអ្នកឯទៀតកែប្រែជីវិតគេឲ្យល្អ នោះស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាសម្រាលបន្ទុករបស់ភ្នាក់ងារដែលធ្វើការទាក់ទងដោះស្រាយបញ្ហាសង្គម។
១៦. ហេតុអ្វីក៏ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមិនចូលដៃក្នុងក្រុមធ្វើចលនាដើម្បីកែប្រែសង្គមខាងលោកីយ៍នេះ?
១៦ ដូច្នេះ តើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយកែប្រែស្ថានការណ៍ខាងសីលធម៌ក្នុងលោកីយ៍នេះទេ? ក្នុងកំឡុងទសវត្សរ៍កន្លងទៅហើយនេះ ចំនួនស្មរបន្ទាល់ដ៏សកម្មបានកើនចំរើនឡើងពី៣.៨០០.០០០នាក់រហូតដល់ជិត៦.០០០.០០០នាក់។ នេះជាការចំរើនប្រមាណ២.២០០.០០០នាក់ ដែលភាគច្រើននៃចំនួននេះបានលះចោលការប្រព្រឹត្តដ៏ទុច្ចរិតពេលដែលគេបានទៅជាគ្រីស្ទានម្នាក់។ មានមនុស្សជាច្រើនមែនហ្ន៎! បានត្រូវកែលំអជីវិតរបស់គេឡើងវិញ។ ក៏ប៉ុន្តែ ចំនួននេះគឺតែបន្ដិចទេ! បើប្រៀបនឹងកំណើននៃចំនួនប្រជាជនទូទាំងពិភពលោកស្របនឹងពេលនោះ គឺជា៨៧៥.០០០.០០០នាក់។ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាឃើញថា ការជួយមនុស្សដែលព្រមទទួលជំនួយគឺជាប្រភពមួយនៃអំណរ ទោះបីជាគេទទួលស្គាល់ថាមានមនុស្សតែបន្ដិចទេដែលនឹងដើរតាមផ្លូវដែលនាំទៅដល់ជីវិតនោះក៏ដោយ។ (ម៉ាថាយ ៧:១៣, ១៤) ពេលដែលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ារង់ចាំការកែប្រែដែលមានតែព្រះទេអាចធ្វើចំពោះពិភពលោកទាំងមូលនេះ ពួកគេមិនចូលរួមក្នុងក្រុមធ្វើចលនាដើម្បីកែប្រែសង្គមខាងលោកីយ៍នេះ ដែលច្រើនតែចាប់ផ្ដើមដោយមានបំណងល្អក៏ប៉ុន្តែនៅទីបំផុតនាំទៅដល់ការស្រងាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងនិងរហូតដល់អំពើឃោរឃៅទៀតផង។—ពេត្រុសទី២ ៣:១៣
១៧. តើព្រះយេស៊ូបានជួយអ្នកឯទៀតយ៉ាងដូចម្ដេច ហើយតើអ្វីដែលទ្រង់មិនបានធ្វើនោះ?
១៧ ក្នុងការធ្វើដូចនេះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញទំនុកចិត្តទៅលើព្រះយេហូវ៉ាដូចព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញ ពេលទ្រង់គង់នៅលើផែនដី។ នៅសតវត្សទីមួយ ព្រះយេស៊ូបានធ្វើអព្ភូតហេតុខាងការប្រោសមនុស្សឈឺឲ្យបានជា។ (លូកា ៦:១៧-១៩) ទ្រង់ក៏បានប្រោសឲ្យមនុស្សស្លាប់រស់ឡើងវិញដែរ។ (លូកា ៧:១១-១៥; ៨:៤៩-៥៦) ក៏ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនបានបំបាត់នូវជម្ងឺតែម្ដងឬក៏បំបាត់នូវសត្រូវជាសេចក្ដីស្លាប់នោះទេ។ ទ្រង់ជ្រាបថា គឺមិនទាន់ដល់ពេលកំណត់របស់ព្រះសំរាប់ការនោះទេ។ ដោយទ្រង់មានសមត្ថភាពខ្លាំងជាបុរសគ្រប់ល័ក្ខណ៍ម្នាក់ នោះព្រះយេស៊ូអាចជួយបានយ៉ាងច្រើនដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរខាងនយោបាយនិងសង្គម។ មើលទៅដូចជាអ្នកខ្លះនៅសម័យនោះធ្លាប់ចង់ឲ្យទ្រង់ចាប់យកអំណាចនឹងធ្វើដូច្នោះមែន ប៉ុន្តែទ្រង់មិនបានយល់ព្រមទេ។ យើងអានថា៖ «កាលមនុស្សទាំងប៉ុន្មានបានឃើញទីសំគាល់ ដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើនោះ គេក៏និយាយថា៖ ‹លោកនេះប្រាកដជាហោរានោះ ដែលត្រូវមកក្នុងលោកីយមែន›។ ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវក៏ថយឡើងទៅលើភ្នំតែ១អង្គទ្រង់វិញទៀត ពីព្រោះទ្រង់ជ្រាបថា គេគិតមកចាប់ទ្រង់ដោយកំឡាំង ដើម្បីនឹងតាំងឡើងជាស្តេច»។—យ៉ូហាន ៦:១៤, ១៥
១៨. (ក) តើព្រះយេស៊ូសម្ដែងអាកប្បកិរិយាអត់ធ្មត់ជានិច្ចយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើសកម្មភាពរបស់ព្រះយេស៊ូបានប្រែប្រួលតាំងតែពីឆ្នាំ១៩១៤យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ ព្រះយេស៊ូបានបដិសេធមិនព្រមចូលរួមក្នុងនយោបាយកិច្ចការអភិវឌ្ឍន៍សង្គម ពីព្រោះទ្រង់ជ្រាបថាមិនទាន់ដល់ពេលដែលទ្រង់នឹងទទួលអំណាចជាស្តេចនិងធ្វើឲ្យមនុស្សទាំងអស់នៅគ្រប់កន្លែងបានជាឡើងវិញទេ។ សូម្បីតែបន្ទាប់ពីទ្រង់បានឡើងទៅស្ថានសួគ៌និងទទួលជីវិតអមតៈជាបុគ្គលវិញ្ញាណ នោះទ្រង់ក៏បានសុខព្រះទ័យរង់ចាំទំរាំដល់ពេលកំណត់របស់ព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីចាត់វិធានការ។ (ទំនុកដំកើង ១១០:១; កិច្ចការ ២:៣៤, ៣៥) ក៏ប៉ុន្តែ តាំងតែពីទ្រង់បានគ្រងរាជ្យជាស្តេចនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនាឆ្នាំ១៩១៤ ទ្រង់កំពុងតែយាងទៅ«ទាំងមានជ័យជំនះ ហើយឲ្យបានឈ្នះតទៅ»។ (វិវរណៈ ៦:២; ១២:១០) យើងមានកតញ្ញូធម៌ច្រើនណាស់ហ្ន៎! ដើម្បីចុះចូលនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ ពេលដែលអ្នកឯទៀតដែលអះអាងថាខ្លួនជាគ្រីស្ទានសុខចិត្តមិនអើពើពីសេចក្ដីបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរចំពោះព្រះរាជាណាចក្រ។
ការរង់ចាំ—តើនោះជាប្រភពនៃការតានតឹងឬក៏ប្រភពនៃអំណរ?
១៩. តើពេលណាដែលការរង់ចាំធ្វើឲ្យ«រអាចិត្ត» ហើយតើពេលណាដែលការរង់ចាំនោះជាប្រភពមួយនៃអំណរ?
១៩ ស្តេចសាឡូម៉ូនជ្រាបថា ការរង់ចាំអាចនាំឲ្យតានតឹងក្នុងចិត្ត។ ទ្រង់បានសរសេរថា៖ «សេចក្ដីសង្ឃឹមដែលចេះតែបន្ថយទៅ នោះនាំឲ្យរអាចិត្ត»។ (សុភាសិត ១៣:១២) ពិតមែន បើសិនជាមនុស្សម្នាក់មានសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលគ្មានទីសំអាង នោះគេប្រាកដជាអាចរអាចិត្ត។ ក៏ប៉ុន្តែ ការរង់ចាំព្រឹត្ដិការណ៍ដែលគួរឲ្យសប្បាយ ដូចជាការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ កំណើតនៃកូនមួយ ឬក៏ការជួបគ្នាជាមួយអ្នកដែលយើងស្រឡាញ់ជាដើម នោះអាចនាំឲ្យយើងសប្បាយពេលរង់ចាំយូរមុនថ្ងៃនោះមកដល់។ អំណរនោះគឺមានកាន់តែខ្លាំងបើសិនជាយើងប្រើពេលនោះដោយប្រាជ្ញា ដោយធ្វើការរៀបចំសំរាប់ព្រឹត្ដិការណ៍នោះ។
២០. (ក) តើព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យអ្វីដែលយើងទន្ទឹងចាំដោយជំនឿស៊ប់? (ខ) តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចទទួលនូវអំណរក្នុងពេលដែលយើងរង់ចាំការសម្រេចនៃគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា?
២០ ពេលដែលយើងមានជំនឿស៊ប់ថា សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងនឹងសម្រេចជាមិនខាន សូម្បីតែបើសិនជាយើងមិនដឹងថានោះនឹងសម្រេចនៅពេលណា ពេលដែលយើងរង់ចាំគឺមិនចាំបាច់ធ្វើឲ្យយើង«រអាចិត្ត»ទេ។ ពួកអ្នកបំរើស្មោះត្រង់របស់ព្រះដឹងថា ការសោយរាជ្យមួយពាន់ឆ្នាំរបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺជិតដល់ហើយ។ ពួកគេមានជំនឿស៊ប់ថា គេនឹងឃើញនូវទីបញ្ចប់នៃសេចក្ដីស្លាប់និងជម្ងឺ។ ដោយមានការទន្ទឹងចាំដោយចិត្តរំភើប គេរង់ចាំដោយអំណរទំរាំដល់ពេលដែលគេអាចស្វាគមន៍រាប់កោដិនាក់ដែលនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ រួមបញ្ចូលអ្នកជាទីស្រឡាញ់របស់គេ។ (វិវរណៈ ២០:១-៣,៦; ២១:៣, ៤) ក្នុងគ្រានេះដែលប្រកបដោយវិបត្ដិខាងបរិស្ថាន ពួកគេសប្បាយនឹងសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ពិតប្រាកដថា គេនឹងឃើញផែនដីត្រូវកែជាសួនមនោរម្យ។ (អេសាយ ៣៥:១, ២, ៧) គឺជាអ្វីដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញាមែនហ្ន៎! ដែលយើង«ធ្វើការព្រះអម្ចាស់ ឲ្យបរិបូរជាដរាប»ក្នុងពេលនេះដែលយើងកំពុងតែរង់ចាំនោះ។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:៥៨) សូមបន្តទទួលយកអាហារខាងវិញ្ញាណ។ សូមឲ្យមានទំនាក់ទំនងកាន់តែជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ សូមស្វែងរកអ្នកឯទៀតដែលមានទឹកចិត្តត្រូវជំរុញឲ្យបំរើព្រះយេហូវ៉ា។ សូមលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿគ្នីគ្នា។ សូមឆ្លៀតឲ្យពេញប្រយោជន៍ពីពេលនេះដែលព្រះយេហូវ៉ាបានអនុញ្ញាតឲ្យមាន។ រួចទើបការរង់ចាំព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនធ្វើឲ្យអ្នក«រអាចិត្ត»ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកនឹងមានអំណរជាបរិបូរ!
តើអ្នកអាចពន្យល់បានទេ?
• តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលព្រះយេស៊ូបានសម្ដែងអាកប្បកិរិយាដ៏ចេះរង់ចាំ?
• តើក្នុងកាលៈទេសៈអ្វីខ្លះដែលគ្រីស្ទានត្រូវការនូវអាកប្បកិរិយាអត់ធ្មត់?
• តើហេតុអ្វីបានជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាសុខចិត្តរង់ចាំព្រះយេហូវ៉ា?
• តើដោយដូចម្ដេចដែលការរង់ចាំព្រះយេហូវ៉ាអាចនាំឲ្យមានអំណរ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ១២]
ព្រះយេស៊ូបានស៊ូទ្រាំដើម្បីទទួលអំណរដែលស្ថិតនៅខាងមុខទ្រង់
[រូបភាពនៅទំព័រ១៣]
សូម្បីតែបន្ទាប់ពីការបំរើអស់ជាច្រើនឆ្នាំហើយក៏ដោយ ក៏យើងអាចរក្សាអំណររបស់យើងបានដែរ
[រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
មនុស្សរាប់លាននាក់បានកែលំអជីវិតរបស់គេដោយទៅជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់