ជីវប្រវត្ដិ
យើងបាន«រកឃើញគជ់ខ្យងមួយដែលមានតម្លៃខ្ពស់»
បងវិនស្ដិន ផេននិងប្រពន្ធរបស់គាត់បងផាម៉ាឡា(ហៅថាផេម)បម្រើនៅការិយាល័យសាខាអូស្ដ្រាឡាស៊ី។ ជីវិតដ៏សប្បាយដែលពួកគាត់មានជាមួយគ្នាក៏ធ្លាប់មានការពិបាកដែរ ដូចជាការសម្របខ្លួនទៅនឹងវប្បធម៌ថ្មី និងការស៊ូទ្រាំនឹងរឿងដ៏គួរឲ្យខ្លោចផ្សាពេលកូនរបស់ពួកគាត់បានស្លាប់ក្នុងពោះ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ពួកគាត់បានរក្សាសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងចំពោះរាស្ត្ររបស់លោក ហើយក៏បានរក្សាអំណរក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយដែរ។ ក្នុងការសម្ភាសន៍នេះ យើងបានអញ្ជើញពួកគាត់ឲ្យប្រាប់យើងអំពីបទពិសោធន៍ខ្លះរបស់ពួកគាត់។
បងវិនស្ដិន សូមប្រាប់យើងអំពីបទពិសោធន៍របស់បងក្នុងការស្វែងរកព្រះបានទេ?
ខ្ញុំបានធំឡើងក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយដែលមិនកាន់សាសនាណាមួយទេ។ យើងរស់នៅកសិដ្ឋានមួយនារដ្ឋឃ្វីនស្លែន ប្រទេសអូស្ដ្រាលី។ ដោយសារយើងនៅឆ្ងាយពីគេ ខ្ញុំមិនសូវជួបអ្នកណាក្រៅពីក្រុមគ្រួសារយើងទេ។ ចាប់ពីខ្ញុំមានអាយុប្រហែលជា១២ឆ្នាំ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមស្វែងរកព្រះ ហើយខ្ញុំបានអធិដ្ឋានសុំស្គាល់សេចក្ដីពិតអំពីលោក។ នៅទីបំផុតខ្ញុំបានចាកចេញពីកសិដ្ឋានរបស់យើង ហើយបានរកឃើញការងារនៅក្រុងអាតាឡែត រដ្ឋសោតអូស្ដ្រាលី។ ពេលខ្ញុំមានអាយុ២១ឆ្នាំខ្ញុំបានទៅលេងក្រុងស៊ីដនី ហើយបានជួបផេម។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំអំពីសាសនាមួយដែលអះអាងថាជនជាតិអង់គ្លេសជាកូនចៅរបស់កុលសម្ព័ន្ធ១០នៃប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលខាងជើងដែលបានត្រូវចាប់ជាឈ្លើយនៅសតវត្សរ៍ទី៨ មុនគ.ស.។ ដូច្នេះ ពេលខ្ញុំត្រឡប់ទៅក្រុងអាតាឡែតវិញ ខ្ញុំនិយាយជាមួយនឹងមិត្តរួមការងារម្នាក់អំពីរឿងនេះ។ ថ្មីៗនោះគាត់បានចាប់ផ្ដើមរៀនគម្ពីរជាមួយនឹងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយនឹងគាត់តែប៉ុន្មានម៉ោងប៉ុណ្ណោះ ហើយភាគច្រើនយើងបាននិយាយអំពីជំនឿរបស់សាក្សី តែក្រោយមក ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថាព្រះកំពុងតបឆ្លើយសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ខ្ញុំពេលនៅក្មេង។ ខ្ញុំកំពុងរៀនសេចក្ដីពិតអំពីអ្នកបង្កើតនិងរាជាណាចក្ររបស់លោក! ខ្ញុំបានរកឃើញ«គជ់ខ្យងមួយដែលមានតម្លៃខ្ពស់»។—ម៉ាថ. ១៣:៤៥, ៤៦
បងផេម បងក៏ចាប់ផ្ដើមស្វែងរកគជ់ខ្យងនោះពេលបងនៅក្មេងដែរ។ តើបងបានរកឃើញគជ់ខ្យងតាមរបៀបណា?
ខ្ញុំបានធំឡើងនៅក្រុងខុស្ស ហាប៊ើ រដ្ឋញូវសោតវេល ក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយដែលកាន់សាសនាយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន។ ឪពុកម្ដាយនិងយាយតាខ្ញុំខាងម្ដាយ កាន់សាសនាមួយដែលជឿថាជនជាតិអង់គ្លេសជាកូនចៅរបស់កុលសម្ព័ន្ធ១០នៃអ៊ីស្រាអែល។ ខ្ញុំ បងស្រីខ្ញុំ និងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ព្រមទាំងបងប្អូនជីដូនមួយរបស់យើងជាច្រើននាក់បានធំឡើងដោយជឿថាព្រះពេញចិត្តនឹងកូនចៅរបស់ជនជាតិអង់គ្លេស។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ខ្ញុំមិនជឿសេចក្ដីបង្រៀននោះទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនមានចំណងមិត្តភាពជាមួយនឹងព្រះដែរ។ ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៤ឆ្នាំ ខ្ញុំបានទៅវិហារផ្សេងៗ រួមទាំងវិហារអានគ្លីគិន វិហារបាទីស្ទ និងវិហារសេវេនដេយអាត់វេនទីស្ទ។ ប៉ុន្តែ គេមិនបានជួយខ្ញុំឲ្យស្គាល់ព្រះទេ។
ក្រោយមកក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានរើទៅក្រុងស៊ីដនី ហើយខ្ញុំបានជួបបងវិនស្ដិនពេលគាត់ដើរលេងនៅទីនោះ។ ដូចគាត់បានរៀបរាប់ខាងលើរួចហើយ អ្វីដែលយើងបានពិភាក្សាជាមួយគ្នាបាននាំឲ្យគាត់ចាប់ផ្ដើមរៀនគម្ពីរជាមួយនឹងសាក្សី។ ក្រោយមក ពេលគាត់សរសេរសំបុត្រឲ្យខ្ញុំ សំបុត្ររបស់គាត់ពេញទៅដោយបទគម្ពីរ! ខ្ញុំត្រូវសារភាពថា ដំបូងខ្ញុំបារម្ភ ថែមទាំងខឹង ប៉ុន្តែយូរៗទៅខ្ញុំឃើញថាអ្វីដែលគាត់បានសរសេរជាសេចក្ដីពិតអំពីព្រះ។
នៅឆ្នាំ១៩៦២ ខ្ញុំបានរើទៅក្រុងអាតាឡែតដើម្បីនៅជិតបងវិនស្ដិនជាង។ គាត់បានរៀបចំឲ្យខ្ញុំស្នាក់នៅផ្ទះរបស់ប្ដីប្រពន្ធមួយគូដែលជាសាក្សីឈ្មោះថូម៉ាស់ ស្លូមិន និងប្រពន្ធរបស់គាត់ឈ្មោះចានអ៊ិស។ ពួកគាត់ធ្លាប់បម្រើជាសាសនទូត នៅប្រទេសប៉ាពូអាស៊ីនូវែលហ្គីណេ។ នៅពេលនោះខ្ញុំមានអាយុតែ១៨ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ហើយពួកគាត់បានបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសជាខ្លាំងចំពោះខ្ញុំនិងបានជួយខ្ញុំឲ្យស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ាច្រើនជាង។ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្ដើមសិក្សាបណ្ដាំរបស់ព្រះ ហើយមិនយូរក្រោយមកខ្ញុំជឿជាក់ថាខ្ញុំបានរកឃើញសេចក្ដីពិត។ ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីខ្ញុំនិងបងវិនស្ដិនបានរៀបការ យើងបានចាប់ផ្ដើមមានរបៀបរស់នៅដែលនាំឲ្យយើងស្កប់ចិត្តក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ហើយទោះជាយើងមានទុក្ខលំបាកក្ដី ជីវិតបែបនោះជួយយើងកាន់តែឲ្យតម្លៃទៅលើគជ់ខ្យងដែលយើងបានរកឃើញ។
បងវិនស្ដិន សូមប្រាប់យើងអំពីប៉ុន្មានឆ្នាំដំបូងរបស់បងក្នុងការបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។
ក. ផែនទីអំពីដំណើររបស់យើងក្នុងកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌល
ខ. តែមប្រៃសណីយ៍ពីកោះខ្លះៗ។ ពីមុនប្រទេសគីរីបាទីនិងទូវ៉ាលូបានត្រូវគេស្គាល់ជាប្រជុំកោះហ្គៀលបឺតនិងអិល្លីស
គ. កោះហ្វូណាហ្វូទីជាកោះផ្កាថ្មដ៏ស្អាតនៅប្រទេសទូវ៉ាលូ។ នេះជាកោះមួយដែលយើងធ្លាប់ទៅមុនសាសនទូតបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅទីនោះ
មិនយូរក្រោយពីខ្ញុំនិងផេមបានរៀបការ ព្រះយេហូវ៉ាបាន‹បើកទ្វារចំហយ៉ាងធំ›ជាលើកដំបូងឲ្យយើងក្នុងកិច្ចបម្រើលោក។ (១កូ. ១៦:៩) បងប្រុសជេក ព័រទឺបានប្រាប់យើងអំពីទ្វារទី១នោះ។ គាត់បានមកធ្វើទស្សនកិច្ចជាអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលនៅក្រុមជំនុំតូចរបស់យើង។ (ឥឡូវគាត់ជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាអូស្ដ្រាឡាស៊ីជាមួយនឹងខ្ញុំ) បងជេកនិងប្រពន្ធរបស់គាត់ឈ្មោះរ៉ូសលិន បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យត្រួសត្រាយពេញពេល ហើយយើងបានបំពេញឯកសិទ្ធិនោះអស់៥ឆ្នាំ។ ពេលខ្ញុំមានអាយុ២៩ឆ្នាំ ខ្ញុំនិងផេមបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យបម្រើក្នុងកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌលនៅកោះផ្សេងៗនៃមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិកខាងត្បូង ដែលនៅពេលនោះនៅក្រោមការមើលខុសត្រូវរបស់ការិយាល័យសាខាហ្វីជី។ យើងត្រូវធ្វើទស្សនកិច្ចនៅប្រទេសសាម័រអាម៉េរិក សាម័រ គីរីបាទី ណូរូ ញូអ៊ី ថូគីឡោ តុងហ្គា ទូវ៉ាលូ និងវ៉ានូទូ។
នៅគ្រានោះ មនុស្សនៅកោះដាច់ស្រយាលខ្លះសង្ស័យអំពីសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ដូច្នេះយើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្ននិងមានចិត្តស្លូតត្រង់។ (ម៉ាថ. ១០:១៦) ក្រុមជំនុំគឺតូច ហើយក្រុមជំនុំខ្លះមិនមានកន្លែងស្នាក់នៅសម្រាប់យើងទេ។ ដូច្នេះ នៅទីនោះយើងត្រូវស្វែងរកកន្លែងស្នាក់នៅជាមួយនឹងអ្នកភូមិ ហើយពួកគេតែងតែបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសជាខ្លាំងចំពោះយើង។
បងវិនស្ដិនពិតជាយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះកិច្ចការបកប្រែ។ តើអ្វីធ្វើឲ្យបងចាប់អារម្មណ៍នឹងកិច្ចការនោះ?
ការដឹកនាំសាលាសម្រាប់ពួកអ្នកចាស់ទុំនៅប្រទេសសាម័រ
នៅពេលដែលយើងចាប់ផ្ដើមបម្រើនៅប្រទេសតុងហ្គា បងប្អូនមានតែខិត្តប័ណ្ណនិងកូនសៀវភៅមួយចំនួនប៉ុណ្ណោះជាភាសាតុងហ្គា ដែលជាភាសាមួយរបស់អ្នកនៅតំបន់ប៉ូលីណេស៊ី។ ក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ ពួកគេបានបង្រៀនមនុស្សដោយប្រើសៀវភៅមួយជាភាសាអង់គ្លេសដែលមានចំណងជើងថា សេចក្ដីពិតដែលនាំទៅដល់ជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់(The Truth That Leads to Eternal Life)។ ដូច្នេះ ក្នុងអំឡុងសាលាសម្រាប់ពួកអ្នកចាស់ទុំដែលធ្វើឡើងអស់បួនសប្ដាហ៍ អ្នកចាស់ទុំបីនាក់ដែលមិនសូវចេះភាសាអង់គ្លេសបានយល់ព្រមបកប្រែសៀវភៅសេចក្ដីពិត ជាភាសាតុងហ្គា។ ផេមបានវាយឯកសារ ហើយយើងបានផ្ញើឯកសារនោះទៅការិយាល័យសាខាសហរដ្ឋអាម៉េរិកដើម្បីបោះពុម្ព។ កិច្ចការបកប្រែនោះទាំងមូលបានត្រូវធ្វើឡើងអស់ប្រហែលជា៨សប្ដាហ៍។ ទោះជាការបកប្រែនោះមិនសូវមានគុណភាពប៉ុន្មានក្ដី សៀវភៅនោះបានជួយជនជាតិតុងហ្គាជាច្រើនឲ្យរៀនសេចក្ដីពិត។ ខ្ញុំនិងផេមមិនមែនជាអ្នកបកប្រែទេ ប៉ុន្តែបទពិសោធន៍នោះបានធ្វើឲ្យយើងចាប់អារម្មណ៍ចំពោះកិច្ចការបកប្រែ។
បងផេម តើជីវិតនៅកោះផ្សេងៗគឺខុសគ្នាយ៉ាងណានឹងជីវិតនៅប្រទេសអូស្ដ្រាលី?
កន្លែងស្នាក់នៅមួយរបស់យើងពេលយើងធ្វើកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌល
គឺខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់! អាស្រ័យទៅលើកន្លែងដែលយើងស្នាក់នៅ យើងត្រូវប្រឈមមុខនឹងហ្វូងមូស អាកាសធាតុក្ដៅឬក្ដៅស្អុះ សត្វកណ្ដុរ ជំងឺ ហើយជួនកាលមិនមានអាហារគ្រប់គ្រាន់ទេ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ នៅរាល់ល្ងាច យើងសប្បាយចិត្តពេលមើលទៅសមុទ្រពីផ្ទះដែលយើងស្នាក់នៅដែលគេហៅជាភាសាសាម័រថាហ្វូលេ។ ផ្ទះបែបនោះជាផ្ទះធម្មតានៅតំបន់ប៉ូលីណេស៊ី។ ផ្ទះបែបនោះប្រក់ស្បូវនិងគ្មានជញ្ជាំងទេ។ នៅយប់ខ្លះពន្លឺខែគឺភ្លឺខ្លាំងរហូតដល់យើងអាចឃើញដើមដូង ហើយយើងអាចឃើញស្រមោលខែនៅលើទឹកសមុទ្រ។ អ្វីដ៏ពិសេសទាំងនោះបានជំរុញចិត្តយើងឲ្យរំពឹងគិតនិងអធិដ្ឋាន ហើយជួយយើងឲ្យឈប់គិតអំពីអ្វីមិនល្អទៀត តែគិតអំពីអ្វីល្អៗវិញ។
យើងស្រឡាញ់កូនក្មេងនៅទីនោះ។ ពួកគេចូលចិត្តលេងជាមួយនឹងយើង ហើយក៏ឆ្ងល់អំពីយើងដែលជាជនបរទេសស្បែកស។ ពេលយើងទៅកោះញូអ៊ី ក្មេងប្រុសម្នាក់បានអង្អែលរោមដៃរបស់បងវិនស្ដិន ហើយនិយាយថា៖ «ខ្ញុំចូលចិត្តស្លាបរបស់ពូ»។ គាត់ទំនងជាមិនដែលឃើញរោមដៃដូចនោះទេ ហើយក៏មិនដឹងថាគួរហៅរោមនោះបែបណាដែរ!
យើងពិបាកចិត្តពេលឃើញរបៀបរស់នៅរបស់មនុស្សជាច្រើន។ ពួកគេស្នាក់នៅកន្លែងដែលស្រស់ស្អាត ប៉ុន្តែមិនសូវមានពេទ្យ ហើយមិនសូវមានទឹកបរិភោគដែរ។ តែបងប្អូនយើងមិនខ្វល់អំពីអ្វីទាំងនោះទេ ពីព្រោះពួកគេធំឡើងដោយមានរបៀបរស់នៅបែបនោះ។ ពួកគេសប្បាយចិត្តដោយសារមានក្រុមគ្រួសារនៅជិតពួកគេ មានកន្លែងប្រជុំគ្នាដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ និងមានឯកសិទ្ធិសរសើរព្រះយេហូវ៉ា។ គំរូរបស់ពួកគេបានជួយយើងឲ្យផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វីដ៏សំខាន់បំផុត និងរក្សាជីវិតរបស់យើងឲ្យសាមញ្ញ។
បងផេម ជួនកាលបងត្រូវរកទឹកដោយខ្លួនឯង ហើយធ្វើម្ហូបតាមរបៀបថ្មី។ តើបងបានសម្របខ្លួននឹងអ្វីទាំងនោះតាមរបៀបណា?
នៅប្រទេសតុងហ្គា ផេមបោកខោអាវរបស់យើង
ខ្ញុំពិតជាសប្បាយចិត្តដែលឪពុកខ្ញុំបានបង្ហាត់បង្រៀនខ្ញុំ។ គាត់បានបង្រៀនខ្ញុំអ្វីដ៏សំខាន់ជាច្រើន ដូចជារបៀបបង្កាត់ភ្លើងនិងធ្វើម្ហូបដោយប្រើភ្លើងនោះ ហើយក៏បង្រៀនខ្ញុំអំពីរបៀបមានជីវិតសាមញ្ញ។ នៅពេលមួយកាលដែលយើងធ្វើទស្សនកិច្ចនៅប្រទេសគីរីបាទី យើងបានស្នាក់នៅផ្ទះផ្ទាល់ដីតូចមួយដែលប្រក់ស្បូវ និងក្រាលក្រួសពីផ្កាថ្ម ហើយជញ្ជាំងធ្វើពីឫស្សី។ ដើម្បីធ្វើម្ហូបសាមញ្ញ ខ្ញុំជីករណ្ដៅមួយដើម្បីធ្វើជាចង្ក្រាន ហើយដាក់សំបកដូងចូលក្នុងរណ្ដៅនោះដើម្បីបង្កាត់ភ្លើង។ ដើម្បីមានទឹកប្រើប្រាស់ ខ្ញុំបានឈរតម្រង់ជួរនៅអណ្ដូងទឹកជាមួយនឹងស្ត្រីនៅម្ដុំនោះ។ ពួកគេដងទឹកដោយប្រើឈើមួយដែលមានប្រវែងប្រហែលជាពីរម៉ែត្រ ហើយមានខ្សែដែលបានត្រូវចងភ្ជាប់នឹងឈើនោះ ដែលស្រដៀងនឹងដងសន្ទូច។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានចងផ្លែសន្ទូចទេ ពួកគេចងធុងតូចមួយវិញ។ ស្ត្រីទាំងនោះបានដាក់វេនគ្នាទម្លាក់ខ្សែនោះ ហើយកន្ដ្រាក់ខ្សែនោះនៅពេលត្រឹមត្រូវ។ យ៉ាងនេះ ធុងនោះផ្ដេក ហើយទឹកអាចចូលបាន។ ខ្ញុំស្មានថាស្រួលធ្វើ រហូតដល់វេនខ្ញុំមកដល់ទើបខ្ញុំដឹង។ ខ្ញុំទម្លាក់ខ្សែប៉ុន្មានដង តែរាល់ដងធុងនោះអណ្ដែត ហើយទឹកមិនបានចូលទេ! ក្រោយពីពួកស្ត្រីនៅទីនោះឈប់សើច ស្ត្រីម្នាក់ស្នើសុំជួយខ្ញុំ។ មនុស្សនៅទីនោះតែងតែសប្បុរស ហើយចង់ជួយអ្នកឯទៀត។
បងទាំងពីរបានស្រឡាញ់ការបំពេញភារកិច្ចនៅកោះទាំងនោះ។ តើបងអាចប្រាប់យើងអំពីអនុស្សាវរីយ៍ដ៏ពិសេសខ្លះបានទេ?
បងវិនស្ដិន: យើងត្រូវការពេលមួយរយៈដើម្បីយល់អំពីទំនៀមទម្លាប់ខ្លះនៅទីនោះ។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលបងប្អូនអញ្ជើញយើងឲ្យបរិភោគម្ហូបអាហារនៅផ្ទះរបស់ពួកគេ តាមធម្មតាពួកគេបានឲ្យយើងម្ហូបទាំងអស់ដែលពួកគេមាន។ ដំបូង យើងមិនបានដឹងថាយើងត្រូវទុកម្ហូបខ្លះឲ្យពួកគេបរិភោគទេ។ ដូច្នេះ យើងបានបរិភោគម្ហូបទាំងអស់ដែលពួកគេបានដាក់ទទួលយើង! ប៉ុន្តែ ពេលយើងយល់អំពីទំនៀមទម្លាប់នៅទីនោះ យើងបានទុកម្ហូបឲ្យពួកគេបរិភោគដែរ។ ទោះជាយើងបានធ្វើខុសក្ដី បងប្អូនមិនប្រកាន់យើងទេ។ ពួកគេតែងតែពេញចិត្តជួបយើងរាល់៦ខែម្ដងពេលយើងមកធ្វើទស្សនកិច្ច។ នៅគ្រានោះ ក្រៅពីបងប្អូនសាក្សីដែលរស់នៅម្ដុំនោះ យើងជាសាក្សីតែពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះដែលពួកគេបានសេពគប់។
ការនាំមុខក្រុមផ្សព្វផ្សាយនៅកោះញូអ៊ី
ទស្សនកិច្ចរបស់យើងក៏លើកតម្កើងព្រះរបស់យើងនិងអង្គការរបស់លោកនៅក្នុងសហគមន៍នោះដែរ។ អ្នកភូមិជាច្រើនបានគិតថាសាសនារបស់យើងជាសាសនាដែលបងប្អូននៅតំបន់នោះបានបង្កើតឡើងដោយខ្លួនឯង។ ដូច្នេះ ពេលអ្នកត្រួតពិនិត្យនិងប្រពន្ធរបស់គាត់ដែលជាជនបរទេសបានមកធ្វើទស្សនកិច្ច អ្នកភូមិបានកោតស្ងើច ហើយក៏យល់ច្បាស់ជាងអំពីពួកយើង។
បងផេម: អនុស្សាវរីយ៍ដ៏ពិសេសចំពោះខ្ញុំគឺនៅប្រទេសគីរីបាទី។ នៅទីនោះក្រុមជំនុំមានបងប្អូនតែប៉ុន្មាននាក់ប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកចាស់ទុំតែម្នាក់ដែលនៅទីនោះមានឈ្មោះស្ថីនអឹខែ ម៉ាថេរ៉ា។ គាត់បានខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើង។ នៅថ្ងៃមួយ គាត់មកលេងយើង ហើយឲ្យយើងកន្ត្រកមួយដែលមានពងមាន់មួយគ្រាប់។ គាត់បាននិយាយថា៖ «នេះសម្រាប់បងទាំងពីរ»។ នៅគ្រានោះយើងមិនសូវមានឱកាសបរិភោគពងមាន់ទេ នោះជាអ្វីដ៏ពិសេសណាស់។ ទង្វើដ៏បន្ដិចបន្តួចនេះដែលបង្ហាញចិត្តទូលាយរបស់គាត់មានឥទ្ធិពលលើចិត្តរបស់យើង។
ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមកបងផេមរលូតកូន។ តើអ្វីបានជួយបងឲ្យស៊ូទ្រាំ?
នៅឆ្នាំ១៩៧៣ពេលខ្ញុំនិងបងវិនស្ដិននៅតែបំពេញភារកិច្ចរបស់យើងនៅមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិកខាងត្បូង យើងបានដឹងថាខ្ញុំមានកូន។ យើងសម្រេចចិត្តទៅប្រទេសអូស្ដ្រាលីវិញ ប៉ុន្តែបួនខែក្រោយមកកូនរបស់យើងបានស្លាប់នៅក្នុងពោះ។ ខ្ញុំនិងបងវិនស្ដិនកើតទុក្ខជាខ្លាំង។ ការឈឺចាប់របស់ខ្ញុំមិនបានបាត់ទាំងស្រុងទេ រហូតដល់យើងបានទទួលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១៥ ខែមេសា ឆ្នាំ២០០៩។ ក្នុងទស្សនាវដ្ដីនោះ «សំណួរពីអ្នកអាន»បានសួរថា៖ «តើទារកដែលស្លាប់ក្នុងផ្ទៃម្ដាយអាចត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញឬទេ?»។ អត្ថបទនោះបានពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់យើងថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើការសម្រេចចិត្តនេះ ហើយលោកតែងតែធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។ លោកនឹងបំបាត់ការឈឺចាប់ទាំងអស់ដែលយើងមានក្នុងពិភពលោកដ៏អាក្រក់នេះ ពេលដែលលោកណែនាំបុត្ររបស់លោកឲ្យ‹បំផ្លាញស្នាដៃរបស់សាថាន›។ (១យ៉ូន. ៣:៨) អត្ថបទនោះក៏បានជួយយើងឲ្យតម្លៃកាន់តែខ្លាំងទៅលើ«គជ់ខ្យង»ដែលយើងបានទទួលជារាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា! បើគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមអំពីរាជាណាចក្រ យើងមិនមានអ្វីទាំងអស់។
ក្រោយកូនរបស់យើងបានស្លាប់ យើងបានចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើពេញពេលម្ដងទៀត។ យើងបានបម្រើអស់ប៉ុន្មានខែនៅបេតអែលអូស្ដ្រាលី ហើយក្រោយមកបានចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌលម្ដងទៀត។ នៅឆ្នាំ១៩៨១ បន្ទាប់ពីយើងបានបម្រើអស់បួនឆ្នាំនៅតាមជនបទនារដ្ឋញូវសោតវេលនិងនៅក្រុងស៊ីដនី យើងបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យបម្រើនៅការិយាល័យសាខាអូស្ដ្រាលី(ដែលឥឡូវហៅថាការិយាល័យសាខាអូស្ដ្រាឡាស៊ី) ហើយយើងបានបម្រើនៅទីនោះរហូតដល់ឥឡូវនេះ។
បងវិនស្ដិន តើបទពិសោធន៍របស់បងនៅកោះផ្សេងៗនៃមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិកខាងត្បូងបានជួយបងក្នុងកិច្ចការជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាអូស្ដ្រាឡាស៊ីឬទេ?
បាទ បានជួយខ្ញុំតាមរបៀបមួយចំនួន។ នៅដើមដំបូង ការិយាល័យសាខាអូស្ដ្រាលីបានត្រូវសុំឲ្យមើលការខុសត្រូវលើប្រទេសសាម័រអាម៉េរិក និងសាម័រ។ បន្ទាប់មក ការិយាល័យសាខានូវែលសេឡង់បានត្រូវបញ្ចូលជាមួយនឹងការិយាល័យសាខាអូស្ដ្រាលី។ ឥឡូវ តំបន់ដែលការិយាល័យសាខាអូស្ដ្រាឡាស៊ីមើលការខុសត្រូវរួមមានប្រទេសអូស្ដ្រាលី សាម័រអាម៉េរិក សាម័រ ប្រជុំកោះឃុក ប្រទេសនូវែលសេឡង់ ញូអ៊ី ទីម័រលេស្សតេ ថូគីឡោ និងតុងហ្គា។ ខ្ញុំធ្លាប់ទៅប្រទេសជាច្រើនទាំងនោះក្នុងនាមជាតំណាងការិយាល័យសាខា។ បទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំក្នុងការបំពេញកិច្ចការផ្សេងៗជាមួយនឹងបងប្អូនដ៏ស្មោះត្រង់នៅកោះទាំងនោះជួយខ្ញុំជាច្រើនកាលដែលខ្ញុំបម្រើពួកគេពីការិយាល័យសាខា។
បងវិនស្ដិននិងបងផេមនៅការិយាល័យសាខាអូស្ដ្រាឡាស៊ី
ចុងក្រោយខ្ញុំចង់ប្រាប់ថា ខ្ញុំនិងផេមបានទទួលស្គាល់ជាយូរមកហើយថា ដូចក្នុងករណីរបស់យើង គឺមិនមានតែមនុស្សពេញវ័យប៉ុណ្ណោះដែលស្វែងរកព្រះទេ។ មនុស្សវ័យក្មេងក៏ចង់បាន«គជ់ខ្យងមួយដែលមានតម្លៃខ្ពស់»ដែរ ទោះជាសមាជិកឯទៀតក្នុងក្រុមគ្រួសារមិនចាប់អារម្មណ៍ក្ដី។ (២ព. ៥:២, ៣; ២រប. ៣៤:១-៣) ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលស្រឡាញ់យើង ហើយលោកចង់ឲ្យទាំងចាស់ទាំងក្មេងទទួលជីវិត!
ជាង៥០ឆ្នាំមុន ពេលខ្ញុំនិងផេមបានចាប់ផ្ដើមស្វែងរកព្រះ យើងមិនបានដឹងថានោះនឹងនាំមកនូវលទ្ធផលអ្វីទេ។ សេចក្ដីពិតអំពីរាជាណាចក្រព្រះគឺជាគជ់ខ្យងមួយដែលមានតម្លៃខ្ពស់គ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមបានឡើយ! យើងតាំងចិត្តកាន់ខ្ជាប់គជ់ខ្យងនោះដោយអស់ពីសមត្ថភាព!
