ជីវប្រវត្តិ
«ឥឡូវខ្ញុំពិតជាចូលចិត្តផ្សព្វផ្សាយ!»
ខ្ញុំបានធំឡើងនៅក្រុងបាលគ្លូថា ដែលជាក្រុងតូចមួយនៅកោះខាងត្បូងនៃប្រទេសនូវែលសេឡង់។ ពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា និងសប្បាយដែលខ្ញុំនៅក្នុងសេចក្ដីពិត។ ខ្ញុំចូលចិត្តទៅកិច្ចប្រជុំ។ ក្រុមជំនុំយើងគឺកក់ក្ដៅ និងធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍សប្បាយ។ ទោះជាខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សរួសរាយក្ដី ខ្ញុំចូលចិត្តផ្សព្វផ្សាយរាល់សប្ដាហ៍។ ខ្ញុំមិនស្ទាក់ស្ទើរផ្សព្វផ្សាយដល់សិស្សរួមថ្នាក់និងអ្នកឯទៀតទេ ហើយខ្ញុំក៏មានមោទនភាពដែលខ្ញុំជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ដែរ។ ដូច្នេះ ពេលខ្ញុំមានអាយុ១១ឆ្នាំ ខ្ញុំប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះ។
ខ្ញុំបាត់បង់អំណរ
គួរឲ្យស្ដាយណាស់ កាលដែលខ្ញុំចូលវ័យជំទង់ ចំណងមិត្តភាពដ៏កក់ក្ដៅរបស់ខ្ញុំជាមួយព្រះយេហូវ៉ាបានចាប់ផ្ដើមរសាយទៅ។ មើលទៅសិស្សរួមថ្នាក់មានសេរីភាព ហើយនោះធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់មានសេរីភាពដូចពួកគេដែរ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាច្បាប់គ្រួសារខ្ញុំនិងខ្នាតតម្រារបស់គ្រិស្តសាសនិកគឺតឹងរ៉ឹងពេក ហើយថាការបម្រើព្រះយេហូវ៉ាគឺពិបាកខ្លាំងណាស់។ ទោះជាខ្ញុំដឹងច្បាស់ថាមានព្រះយេហូវ៉ាក្ដី ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំឃ្លាតឆ្ងាយពីលោក។
ខ្ញុំបម្រើព្រះយេហូវ៉ាបានតិចតួចបំផុតដើម្បីកុំឲ្យខ្ញុំទៅជាអសកម្ម។ ពេលខ្ញុំទៅផ្សព្វផ្សាយ ខ្ញុំមិនបានរៀបចំទុកជាមុន ដូច្នេះខ្ញុំពិបាកមានការសន្ទនា។ ជាលទ្ធផល កិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់ខ្ញុំមិនបង្កើតផល និងមិននាំឲ្យខ្ញុំមានអំណរទេ។ ហេតុនេះ ខ្ញុំកាន់តែមិនចូលចិត្តទៅផ្សព្វផ្សាយ។ ខ្ញុំច្រើនតែសួរខ្លួនថា ‹តើបងប្អូនបន្តផ្សព្វផ្សាយបានយ៉ាងម៉េចពីមួយសប្ដាហ៍ទៅមួយសប្ដាហ៍ ពីមួយខែទៅមួយខែ?›។
ពេលខ្ញុំអាយុ១៧ឆ្នាំ ខ្ញុំចង់មានសេរីភាព។ ដូច្នេះខ្ញុំចាកចេញពីផ្ទះ ហើយរើទៅប្រទេសអូស្ត្រាលី។ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំពិបាកចិត្តនិងព្រួយបារម្ភពេលខ្ញុំចាកចេញ តែពួកគាត់សន្និដ្ឋានថាខ្ញុំនឹងបន្តបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។
នៅប្រទេសអូស្ត្រាលី ខ្ញុំធ្វើកាន់តែតិចក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំមិនទៅកិច្ចប្រជុំជាទៀងទាត់ទេ។ ខ្ញុំមានមិត្តដែលជាយុវវ័យ ដែលមានទស្សនៈដូចខ្ញុំថាទៅកិច្ចប្រជុំយប់នេះ ហើយយប់ស្អែកទៅផឹកស៊ីនៅក្លិប មិនមែនជាបញ្ហាទេ។ ឥឡូវ ខ្ញុំយល់ថានៅពេលនោះខ្ញុំហាក់ដូចជាខ្លួនមួយចង់ជិះទូកពីរ គឺនៅក្នុងសេចក្ដីពិតផងនៅក្នុងពិភពលោកផង។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាគ្មានកន្លែងណាមួយត្រូវនឹងខ្ញុំទេ។
មេរៀនដ៏សំខាន់ដែលខ្ញុំស្មានមិនដល់
ប្រហែលជាពីរឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានជួបបងស្រីម្នាក់ដែលដោយមិនដឹងខ្លួន បានធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់ផ្ដើមគិតអំពីរបៀបរស់នៅរបស់ខ្ញុំ។ ពេលនោះ ខ្ញុំរស់នៅជាមួយបងប្អូនស្រីនៅលីវប្រាំនាក់ ហើយយើងបានអញ្ជើញអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលនិងប្រពន្ធរបស់គាត់ឈ្មោះថាម៉ារ៉ា ឲ្យស្នាក់នៅផ្ទះរបស់យើងអស់មួយសប្ដាហ៍។ ពេលប្ដីគាត់ជាប់រវល់ធ្វើកិច្ចការក្រុមជំនុំ បងថាម៉ារ៉ាបាននិយាយលេងជាមួយយើង។ ខ្ញុំចូលចិត្តគាត់ ដោយសារគាត់ជាមនុស្សស្រួលទាក់ទងនិងសមហេតុសមផល។ ខ្ញុំនឹកអស្ចារ្យដោយឃើញបុគ្គលដែលជាប់រវល់ក្នុងកិច្ចការព្រះយេហូវ៉ា ក៏ចេះសើចសប្បាយផងដែរ។
សេចក្ដីស្រឡាញ់និងចិត្តរំភើបដែលបងថាម៉ារ៉ាមានចំពោះសេចក្ដីពិតនិងកិច្ចបម្រើផ្សាយ មានឥទ្ធិពលទៅលើអ្នកដែលនៅជុំវិញគាត់។ គាត់សប្បាយចិត្តបម្រើព្រះយេហូវ៉ាដោយអស់ពីសមត្ថភាព។ រីឯខ្ញុំវិញ ខ្ញុំធ្វើតិចតួចក្នុងកិច្ចបម្រើលោក តែមិនសប្បាយ។ ចិត្តគំនិតល្អនិងសុភមង្គលដ៏ពិតដែលគាត់មាន ជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងមកលើជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ គំរូរបស់គាត់ធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតអំពីសេចក្ដីពិតដ៏សំខាន់មួយពីគម្ពីរគឺថា ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាបម្រើលោក«ដោយអរសប្បាយ»និង«ដោយច្រៀងចំរៀង»។—ទំនុក. ១០០:២
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចូលចិត្តផ្សព្វផ្សាយឡើងវិញ
ខ្ញុំចង់មានអំណរដូចបងថាម៉ារ៉ាមានដែរ តែដើម្បីធ្វើដូច្នេះ ខ្ញុំត្រូវធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរធំៗខ្លះ។ ខ្ញុំមិនបានផ្លាស់ប្ដូរភ្លាមៗទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំធ្វើវាបន្តិចម្ដងៗ។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមរៀបចំមុនទៅផ្សព្វផ្សាយ ហើយខ្ញុំក៏ត្រួសត្រាយជំនួយម្ដងម្កាលដែរ។ នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនសូវភ័យដូចមុន ហើយមានទំនុកចិត្តកាន់តែខ្លាំង។ ម្យ៉ាងទៀត ដោយសារខ្ញុំប្រើគម្ពីរកាន់តែច្រើនក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ ខ្ញុំកាន់តែចូលចិត្តផ្សព្វផ្សាយ។ មិនយូរក្រោយមក ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយជំនួយរាល់ខែ។
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមជ្រើសរើសមិត្តភក្ដិគ្រប់វ័យដែលបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីសមត្ថភាព និងចូលចិត្តកិច្ចបម្រើលោក។ គំរូល្អរបស់ពួកគេបានជួយខ្ញុំឲ្យគិតអំពីអ្វីដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំចាប់ផ្ដើមអានគម្ពីររាល់ថ្ងៃ។ ខ្ញុំចូលចិត្តផ្សព្វផ្សាយកាន់តែខ្លាំង ហើយក្រោយមកខ្ញុំចាប់ផ្ដើមបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេល។ នោះជាលើកដំបូងក្នុងរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រួលនិងសប្បាយចិត្តបែបនេះក្នុងក្រុមជំនុំ។
ខ្ញុំរកឃើញដៃគូត្រួសត្រាយអស់មួយជីវិត
មួយឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានជួបបងអាឡិច។ គាត់ជាបុគ្គលសប្បុរសនិងគ្មានពុតត្បុត ដែលស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ានិងកិច្ចបម្រើផ្សាយ។ ពេលនោះគាត់បម្រើជាជំនួយការខាងកិច្ចបម្រើ ហើយបានត្រួសត្រាយរយៈពេល៦ឆ្នាំរួចហើយ។ បងអាឡិចក៏បានបម្រើមួយរយៈពេលនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាង នាប្រទេសម៉ាឡាវី។ នៅទីនោះ គាត់បានសេពគប់សាសនទូតដែលជាគំរូល្អឲ្យគាត់ និងបានលើកទឹកចិត្តគាត់ឲ្យបន្តចាត់ទុកកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត។
ខ្ញុំនិងបងអាឡិចបានរៀបការនៅឆ្នាំ២០០៣ ហើយយើងបានបន្តក្នុងកិច្ចបម្រើពេញពេលតាំងពីពេលនោះមក។ យើងបានរៀនមេរៀនដ៏អស្ចារ្យជាច្រើន ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរយើងច្រើនឥតគណនា។
ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរយើងថែមទៀត
ការផ្សព្វផ្សាយនៅក្រុងគ្លេនអូ ប្រទេសទីម័រលីស
នៅឆ្នាំ២០០៩ យើងបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យបម្រើជាសាសនទូតនៅទីម័រលីសដែលជាប្រទេសតូចមួយ នាប្រជុំកោះឥណ្ឌូណេស៊ី។ យើងពិតជាភ្ញាក់ផ្អើល និងភ័យផងអរផងនៅពេលនោះ។ ប្រាំខែក្រោយមក យើងបានទៅដល់ក្រុងឌីលីដែលជារដ្ឋធានីប្រទេសនោះ។
របៀបរស់នៅរបស់យើងនៅប្រទេសថ្មីគឺខុសគ្នាឆ្ងាយពីរបៀបរស់នៅពីមុនរបស់យើង។ យើងត្រូវសម្របខ្លួននឹងវប្បធម៌ថ្មី ភាសាថ្មី ព្រមទាំងម្ហូបថ្មី។ ពេលយើងផ្សព្វផ្សាយ យើងច្រើនតែជួបមនុស្សដែលក្រីក្រ មានការអប់រំតិច និងដែលត្រូវគេសង្កត់សង្កិន។ យើងក៏ឃើញមនុស្សជាច្រើនមានស្លាកស្នាមនិងបញ្ហាផ្លូវចិត្តដែលបន្សល់មកពីសង្គ្រាម និងអំពើឃោរឃៅ។ *
កិច្ចបម្រើផ្សាយនៅទីនោះគឺអស្ចារ្យណាស់! ជាឧទាហរណ៍ នៅពេលមួយ ខ្ញុំបានជួបក្មេងស្រីអាយុ១៣ឆ្នាំម្នាក់ដែលពិបាកចិត្ត។ ម្ដាយរបស់គាត់បានស្លាប់ប៉ុន្មានឆ្នាំមុននោះ ហើយគាត់កម្រជួបឪពុកគាត់។ ដូចក្មេងជាច្រើនដែលស្រករគាត់ ប្អូនស្រីនេះមិនមានគោលដៅច្បាស់លាស់ក្នុងជីវិតទេ។ ខ្ញុំចាំនៅពេលមួយគាត់ប្រាប់ខ្ញុំអំពីអារម្មណ៍គាត់ទាំងទឹកភ្នែក តែខ្ញុំមិនយល់អ្វីដែលគាត់និយាយ ដោយសារខ្ញុំមិនទាន់ចេះនិយាយភាសាគាត់យ៉ាងស្ទាត់ទេ។ ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយខ្ញុំលើកទឹកចិត្តគាត់ ហើយក្រោយមកខ្ញុំចាប់ផ្ដើមអានបទគម្ពីរដែលគួរឲ្យលើកទឹកចិត្តឲ្យគាត់ស្ដាប់។ នៅប៉ុន្មានឆ្នាំបន្ទាប់មក ខ្ញុំឃើញថាសេចក្ដីពិតបានកែប្រែគាត់។ គាត់បានទៅជាមនុស្សដែលសប្បាយចិត្តជាង។ អាការក្រៅ និងជីវិតទាំងមូលរបស់គាត់ក៏បានផ្លាស់ប្ដូរដែរ។ គាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹក ហើយឥឡូវគាត់ចេះបង្រៀនគម្ពីរដល់អ្នកឯទៀត។ សព្វថ្ងៃ ប្អូនស្រីនេះមានក្រុមគ្រួសាររួមជំនឿដ៏ធំមួយ ហើយមានអារម្មណ៍ថាគាត់ទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីអ្នកឯទៀត។
ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរទៅលើកិច្ចបម្រើផ្សាយនៅប្រទេសទីម័រលីស។ អ្នកផ្សាយភាគច្រើនបានទទួលការជ្រមុជទឹកកាលពី១០ឆ្នាំកន្លងទៅនេះ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី ពួកគេជាច្រើននាក់បម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយ ជំនួយការខាងកិច្ចបម្រើ ឬអ្នកចាស់ទុំ។ បងប្អូនឯទៀតបម្រើនៅការិយាល័យបកប្រែ និងជួយបកប្រែសៀវភៅផ្សេងៗអំពីគម្ពីរជាភាសាតាមតំបន់។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ឮពួកគេច្រៀងនៅកិច្ចប្រជុំ ឃើញពួកគេញញឹម និងរីកចម្រើនក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ា។
ខ្ញុំជាមួយបងអាឡិចហៀបនឹងចេញទៅផ្សព្វផ្សាយនៅតំបន់ដែលគ្មានក្រុមជំនុំផ្សាយ ដើម្បីចែកចាយលិខិតអញ្ជើញពិធីរំលឹក
ខ្ញុំមានជីវិតដ៏សប្បាយបំផុត
ជីវិតរបស់យើងនៅប្រទេសទីម័រលីសគឺខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់ពីជីវិតនៅប្រទេសអូស្ត្រាលី ប៉ុន្តែជីវិតនៅទីម័រលីសគឺសប្បាយណាស់។ ជួនកាល យើងធ្វើដំណើរតាមឡានក្រុងតូចមួយដែលពេញទៅដោយមនុស្ស ត្រីងៀត និងបន្លែពីផ្សារ។ នៅពេលខ្លះ យើងបង្រៀនគម្ពីរនៅផ្ទះតូចជាប់ដីដែលក្ដៅហប់ ហើយមានមាន់រត់ឆ្វាត់ឆ្វែង។ ប៉ុន្តែទោះជាយើងមានការពិបាកយ៉ាងណាក្ដី ខ្ញុំច្រើនតែគិតថា ‹ជីវិតនេះគឺអស្ចារ្យមែន!›។
តាមផ្លូវទៅតំបន់ផ្សាយ
ខ្ញុំអរគុណឪពុកម្ដាយ ដែលពួកគាត់បានខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីបង្រៀនខ្ញុំអំពីផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ានិងគាំទ្រខ្ញុំ ទោះជានៅគ្រាលំបាកពេលខ្ញុំនៅវ័យជំទង់ក្ដី។ សុភាសិត ២២:៦គឺត្រូវនឹងស្ថានភាពខ្ញុំ។ ទាំងឪពុកទាំងម្ដាយមានមោទនភាពចំពោះខ្ញុំនិងបងអាឡិច ហើយពួកគាត់សប្បាយចិត្តឃើញថាយើងកំពុងបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ តាំងពីឆ្នាំ២០១៦ យើងបានបម្រើក្នុងកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌល នៅកន្លែងផ្សេងៗក្រោមការមើលការខុសត្រូវរបស់ការិយាល័យសាខាអូស្ដ្រាឡាស៊ី។
ខ្ញុំបង្ហាញវីដេអូអំពីសុខលាភនិងសូភីទៅក្មេងៗជនជាតិទីម័រលីស
ខ្ញុំពិបាកជឿថា ពីមុនមកខ្ញុំមិនចូលចិត្តផ្សព្វផ្សាយទេ។ ឥឡូវ ខ្ញុំចូលចិត្តផ្សព្វផ្សាយខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំយល់ថា ទោះជាមានអ្វីកើតឡើងក្នុងជីវិតរបស់យើងក៏ដោយ អំណរពិតប្រាកដគឺមកតែពីការបម្រើព្រះដោយស្មោះអស់ពីចិត្តប៉ុណ្ណោះ។ ការបម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាមួយបងអាឡិចអស់រយៈពេល១៨ឆ្នាំកន្លងមកនេះ គឺជាគ្រាដ៏សប្បាយបំផុតក្នុងជីវិតខ្ញុំ។ ឥឡូវ ខ្ញុំយល់ការពិតអំពីពាក្យរបស់ដាវីឌទៅកាន់ព្រះយេហូវ៉ានៅទំនុកតម្កើង ថា៖ «អស់អ្នកដែលពឹងដល់ទ្រង់ គេនឹងរីករាយឡើង គេនឹងច្រៀងដោយអំណរជានិច្ច . . . ហើយអស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ដល់ព្រះនាមទ្រង់ នឹងបានត្រេកអរដោយសារទ្រង់»។—ទំនុក. ៥:១១
យើងពិតជាសប្បាយបង្រៀនគម្ពីរដល់មនុស្សដែលមានចិត្តរាបទាបដូចនេះ!
^ វគ្គ 21 ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៧៥ មានសង្គ្រាមនៅទីម័រលីសអស់ជាង២០ឆ្នាំ ដើម្បីទាមទារឲ្យមានឯករាជ្យ។
