1. Gott, dee ons voll Leew no sikj trock,

brinjt ons frädlich toop en sien Hock.

En de Welt harscht Hauss un nich Leew,

doch ons haft Gott veeent.

Eenheit es soo kostboa,

Eenichkjeit jeit scheen.

Onsen Harn sien Woakj nemt nu too,

doa es väl fa jiedren to doon’.

Gott un Christus leiden daut aun.

Brinj wie daut toop veraun!

2. Eenen Senn un Meenunk to ha’n

halpt, daut aules fein un jlei rant.

Derch de Leew aus Breeda vebung’,

hab wie nu Fräd jefung’.

Fräd es soo berujent,

jeft ons fresche Krauft.

Wan mank ons de Leew kjeenmol fält,

säajent ons Jehova met Fräd.

Soo kjemt woare Eenheit tostaund;

Leew es de stoakjsta Baunt.