ហេតុអ្វីមានការស្អប់គ្នា?
ហេតុអ្វីមានការស្អប់គ្នាច្រើនម្ល៉េះក្នុងពិភពលោកនេះ? ដើម្បីដឹងពីមូលហេតុយើងត្រូវយល់ថា តើការស្អប់គឺជាអ្វី? ហេតុអ្វីមនុស្សចាប់ផ្ដើមស្អប់គ្នា? និងហេតុអ្វីបានជាមានការស្អប់គ្នានៅគ្រប់ទីកន្លែង?
តើការស្អប់គឺជាអ្វី?
ការស្អប់គឺជាការមិនចូលចិត្ត ឬជាការប្រឆាំងយ៉ាងខ្លាំងចំពោះបុគ្គលម្នាក់ ឬមនុស្សមួយក្រុម។ ហើយវាមិនមែនគ្រាន់តែជាអារម្មណ៍ដែលខឹងចំពោះបុគ្គលណាម្នាក់តែមួយរយៈពេលប៉ុណ្ណោះទេ។
មូលហេតុដែលមនុស្សស្អប់គ្នា
មនុស្សចាប់ផ្ដើមស្អប់គ្នាដោយសារមូលហេតុជាច្រើន។ មនុស្សច្រើនតែស្អប់អ្នកឯទៀតមិនមែនដោយសារតែអ្វីដែលបុគ្គលនោះធ្វើនោះទេ ប៉ុន្តែគឺដោយសារបុគ្គលនោះជាអ្នកណា។ បុគ្គលដែលត្រូវគេស្អប់បានត្រូវគេចាត់ទុកថា ជាមនុស្សអាក្រក់ ជាមនុស្សដែលមានបំណងបង្កបញ្ហា និងជាមនុស្សដែលមិនអាចកែប្រែបាន ហើយគេចាត់ទុកគាត់ជាមនុស្សដែលអន់ ជាមនុស្សបង្កឲ្យមានការគំរាមកំហែង និងជាមូលហេតុនៃបញ្ហាផ្សេងៗ។ បុគ្គលដែលស្អប់អ្នកឯទៀតប្រហែលជាធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ឈឺចាប់ដោយសារអំពើហិង្សា ភាពអយុត្តិធម៌ ឬព្រឹត្តិការណ៍ផ្សេងៗដែលធ្វើឲ្យការស្អប់ចាក់ឫសជ្រៅនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់។
របៀបដែលការស្អប់មាននៅគ្រប់ទីកន្លែង
បុគ្គលម្នាក់អាចស្អប់អ្នកឯទៀតទោះបីជាគាត់មិនធ្លាប់មានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ជាមួយនឹងពួកគេក៏ដោយ។ ជាឧទាហរណ៍ បុគ្គលម្នាក់អាចមានទស្សនៈលម្អៀងតាមបុគ្គលដែលគាត់គោរព និងតាមបុគ្គលដែលជិតស្និទ្ធនឹងគាត់ដោយមិនដឹងខ្លួន។ ដូច្នេះហើយការស្អប់អាចរីករាលដាលយ៉ាងងាយ ហើយមិនយូរមិនឆាប់មនុស្សទាំងអស់ដែលគោរព និងជិតស្និទ្ធជាមួយបុគ្គលនោះក៏នឹងមានគំនិតដូចគ្នាដែរ។
ពេលដែលយើងយល់ថា ការស្អប់អាចឆ្លងរាលដាលយ៉ាងងាយ យើងក៏អាចយល់ពីមូលហេតុដែលមនុស្សជាច្រើនស្អប់គ្នាទៅវិញទៅមកដែរ។ ប៉ុន្តែ ដើម្បីលុបបំបាត់ការស្អប់គ្នានៅទូទាំងពិភពលោក យើងត្រូវរៀនអំពីរបៀបដែលការស្អប់បានចាប់ផ្ដើមឡើងកាលពីដើមដំបូង។ យើងអាចរៀនអំពីរឿងទាំងអស់នេះនៅក្នុងគម្ពីរ។
គម្ពីរប្រាប់អំពីដើមកំណើតនៃការស្អប់
ការស្អប់មិនមែនចាប់ផ្ដើមដោយសារមនុស្សទេ។ វាបានចាប់ផ្ដើមឡើងដោយសារទេវតាមួយរូបនៅស្ថានសួគ៌ ដែលក្រោយមកបានត្រូវហៅថា មេកំណាចសាថានដែលបានបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះ។ មេកំណាច«ជាឃាតករតាំងពីដើមដំបូង»គឺតាំងពីវាចាប់ផ្ដើមបះបោរ។ វា«ជាអ្នកភូតភរ ព្រមទាំងជាឪពុកនៃការភូតភរទៀតផង» ហើយវានៅតែបន្តឲ្យមានការស្អប់គ្នា និងការបះបោរ។ (យ៉ូហាន ៨:៤៤; យ៉ូហានទី១ ៣:១១, ១២) គម្ពីររៀបរាប់ថាវាជាអ្នកព្យាបាទ អ្នកមានកំហឹង និងជាអ្នកឆេវឆាវ។—យ៉ូប ២:៧; ការបើកបង្ហាញ ១២:៩, ១២, ១៧
មនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះអាចស្អប់គ្នាយ៉ាងងាយស្រួល។ បុរសដំបូងគឺជាអាដាម បានធ្វើតាមគំរូដ៏អាក្រក់របស់សាថាន។ ជាលទ្ធផលមនុស្សជាតិទាំងឡាយបានទទួលភាពខុសឆ្គង និងភាពមិនល្អឥតខ្ចោះជាមត៌ក។ (រ៉ូម ៥:១២) កូនប្រុសទី១របស់អាដាមគឺកាអ៊ីន បានសម្លាប់ប្អូនប្រុសបង្កើតរបស់គាត់គឺអេបិលដោយការស្អប់យ៉ាងខ្លាំង។ (យ៉ូហានទី១ ៣:១២) ពិតមែន មនុស្សជាច្រើនបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងចិត្តអាណិតមេត្តា។ ប៉ុន្តែ ដោយសារភាពខុសឆ្គងនេះងាយស្រួលឲ្យមនុស្សបង្ហាញអំពីការគិតតែពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ច្រណែន និងមោទនភាពដែលជាលក្ខណៈបណ្ដាលឲ្យមានការស្អប់គ្នា។—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥
ការស្អប់អាចលូតលាស់ដោយសារការប្រកាន់។ ពិភពលោកដែលយើងកំពុងរស់នៅបណ្ដាលឲ្យមានការស្អប់ ដោយលើកស្ទួយនូវការប្រព្រឹត្ត និងចិត្តគំនិតដែលគ្មានសេចក្ដីមេត្តា និងដែលនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់។ ការប្រកាន់ ការរើសអើង ពាក្យសម្ដីជេរប្រមាថ ការសម្លុតធ្វើបាប និងការបំផ្លិចបំផ្លាញបានកើនឡើងដោយសារ«ពិភពលោកទាំងមូលនៅក្រោមអំណាចរបស់មេកំណាច» ឬក៏សាថាន។—យ៉ូហានទី១ ៥:១៩
ប៉ុន្តែ គម្ពីរមិនគ្រាន់តែបង្ហាញអំពីដើមកំណើតនៃការស្អប់គ្នាប៉ុណ្ណោះទេ តែគម្ពីរក៏ប្រាប់នូវដំណោះស្រាយស្ដីអំពីរឿងនេះដែរ។
