ເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງ ‘ເຝົ້າລະວັງຢູ່ສະເໝີ’?
“ທ່ານທັງຫຼາຍບໍ່ຮູ້ຈັກເວລາໂມງໃດພະອົງເຈົ້າຂອງທ່ານຈະສະເດັດມາ.”—ມັດທາຍ 24:42
ເພງ: 136, 129
1. ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເຫັນວ່າເປັນເລື່ອງສຳຄັນທີ່ຈະຕື່ນຕົວຕໍ່ກັບເວລາແລະສິ່ງທີ່ກຳລັງເກີດຂຶ້ນຢູ່ອ້ອມຕົວເຮົາ. (ເບິ່ງຮູບທຳອິດ)
ການປະຊຸມພາກກຳລັງຈະເລີ່ມຂຶ້ນ. ຜູ້ປະກາດລາຍການຍ່າງຂຶ້ນເທິງເວທີແລະກ່າວຕ້ອນຮັບທຸກໆຄົນ. ດົນຕີບັນເລງກຳລັງຈະເລີ່ມຕົ້ນ. ຜູ້ຟັງຮູ້ວ່າເຖິງເວລາໄປນັ່ງບ່ອນແລ້ວ ເພາະເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການຟັງດົນຕີທີ່ມ່ວນໆ ແລະຄອຍຖ້າຟັງຄຳບັນລະຍາຍຕ່າງໆ. ແຕ່ອາດມີບາງຄົນບໍ່ໄດ້ໃສ່ໃຈຕໍ່ຜູ້ປະກາດລາຍການຫຼືບໍ່ໄດ້ສັງເກດວ່າດົນຕີກຳລັງບັນເລງ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ສຳນຶກວ່າການປະຊຸມພາກກຳລັງຈະເລີ່ມ ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງຍ່າງໄປຫັ້ນມານີ້ແລະລົມກັບໝູ່ເພື່ອນ. ເຫດການນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນສິ່ງທີ່ອາດຈະເກີດຂຶ້ນໄດ້ຖ້າເຮົາບໍ່ຕື່ນຕົວຕໍ່ກັບເວລາຫຼືສິ່ງທີ່ກຳລັງເກີດຂຶ້ນຢູ່ອ້ອມຕົວເຮົາ. ເລື່ອງນີ້ໃຫ້ບົດຮຽນທີ່ສຳຄັນຕໍ່ເຮົາເພາະວ່າອີກບໍ່ດົນຈະເກີດເຫດການທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່ານີ້ ແລະເຮົາຕ້ອງກຽມພ້ອມສຳລັບສິ່ງນັ້ນ. ເຫດການນັ້ນແມ່ນຫຍັງ?
2. ເປັນຫຍັງພະເຍຊູຈຶ່ງບອກພວກລູກສິດໃຫ້ ‘ເຝົ້າລະວັງຢູ່ສະເໝີ’?
2 ພະເຍຊູຄລິດໄດ້ເຕືອນພວກລູກສິດເຖິງຄວາມຈຳເປັນທີ່ຕ້ອງຕື່ນຕົວຢູ່ສະເໝີແລະກຽມພ້ອມສຳລັບ “ສະໄໝສຸດທ້າຍຂອງໂລກນີ້.” ພະອົງບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ: ‘ຈົ່ງເຝົ້າລະວັງຢູ່ ຈົ່ງກຽມພ້ອມສະເໝີ ເຫດວ່າທ່ານທັງຫຼາຍບໍ່ຮູ້ຈັກເວລານັ້ນຈະມາເຖິງເມື່ອໃດ.’ ຫຼັງຈາກນັ້ນພະອົງໄດ້ບອກເຂົາເຈົ້າຫຼາຍຄັ້ງວ່າ: ‘ຈົ່ງເຝົ້າລະວັງຢູ່ສະເໝີ.’ (ມັດທາຍ 24:3; ອ່ານມາລະໂກ 13:32-37) ບັນທຶກຂອງມັດທາຍສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພະເຍຊູໄດ້ເຕືອນພວກລູກສິດກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້. ພະອົງບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ: ‘ຈົ່ງເຝົ້າລະວັງຢູ່ສະເໝີ ເພາະວ່າທ່ານທັງຫຼາຍບໍ່ຮູ້ຈັກເວລາໂມງໃດພະອົງເຈົ້າຂອງທ່ານຈະສະເດັດມາ.’ ພະອົງເຕືອນເຂົາເຈົ້າອີກຄັ້ງໜຶ່ງວ່າ: ‘ຈົ່ງຕຽມພ້ອມຢູ່ສະເໝີ ເຫດວ່າບຸດມະນຸດສະເດັດມາໃນໂມງໃດທີ່ທ່ານທັງຫຼາຍບໍ່ຄຶດນັ້ນ.’ ຈາກນັ້ນພະອົງໄດ້ເວົ້າຊໍ້າອີກວ່າ: ‘ຈົ່ງເຝົ້າລະວັງຢູ່ສະໝີ ເພາະວ່າທ່ານທັງຫຼາຍບໍ່ຮູ້ຈັກວັນໃດແລະໂມງໃດ.’—ມັດທາຍ 24:42-44; 25:13
3. ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງຄວນໃສ່ໃຈຕໍ່ກັບຄຳເຕືອນຂອງພະເຍຊູ?
3 ພະຍານພະເຢໂຫວາໃສ່ໃຈຕໍ່ກັບຄຳເຕືອນຂອງພະເຍຊູ. ເຮົາຮູ້ວ່າເຮົາກຳລັງມີຊີວິດໃນ “ສະໄໝສຸດທ້າຍ” ແລະຈະເກີດມີ “ຄວາມທຸກທໍລະມານຢ່າງໜັກ” ໃນໄວໆນີ້! (ດານຽນ 12:4, ລ.ມ.; ມັດທາຍ 24:21) ຄືກັບທີ່ພະເຍຊູໄດ້ບອກໄວ້ ປະຊາຊົນຂອງພະເຢໂຫວາກຳລັງປະກາດຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກໄປທົ່ວໂລກ. ໃນຂະນະດຽວກັນ ເຮົາກໍເຫັນວ່າມີສົງຄາມ ໂລກລະບາດ ແຜ່ນດິນໄຫວ ແລະຄວາມອຶດຢາກໃນຫຼາຍໆແຫ່ງ. ນອກຈາກນັ້ນຍັງມີຄວາມວຸ່ນວາຍທາງສາສະໜາ ແລະມີອາດຊະຍາກຳແລະຄວາມຮຸນແຮງຫຼາຍກວ່າທີ່ຜ່ານມາ. (ມັດທາຍ 24:7, 11, 12, 14; ລືກາ 21:11) ຕອນນີ້ພວກເຮົາກຳລັງຄອຍຖ້າດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃຫ້ເຖິງເວລາທີ່ພະເຍຊູຈະມາເຮັດໃຫ້ຈຸດປະສົງຂອງພໍ່ພະອົງສຳເລັດເປັນຈິງ.—ມາລະໂກ 13:26, 27
ວັນນັ້ນກຳລັງຫຍັບໃກ້ເຂົ້າມາ!
4. (ກ) ເປັນຫຍັງເຮົາໝັ້ນໃຈໄດ້ວ່າຕອນນີ້ພະເຍຊູຮູ້ແລ້ວວ່າອະລະມາເຄໂດນຈະເກີດຂຶ້ນເມື່ອໃດ? (ຂ) ເຖິງເຮົາຈະບໍ່ຮູ້ມື້ທີ່ຄວາມທຸກລຳບາກຄັ້ງໃຫຍ່ຈະເກີດຂຶ້ນ ແຕ່ເຮົາໝັ້ນໃຈໃນເລື່ອງໃດ?
4 ເມື່ອໄປການປະຊຸມພາກ ເຮົາຮູ້ວ່າແຕ່ລະສ່ວນຈະເລີ່ມຕົ້ນໃນເວລາໃດ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ ເຮົາບໍ່ສາມາດຮູ້ຢ່າງຄັກແນ່ວ່າຄວາມທຸກລຳບາກຄັ້ງໃຫຍ່ຈະເກີດຂຶ້ນເມື່ອໃດ. ເມື່ອຢູ່ທີ່ໂລກນີ້ ພະເຍຊູເວົ້າວ່າ: “ວັນກຳນົດກັບໂມງກຳນົດນັ້ນບໍ່ມີຜູ້ໃດຮູ້ຈັກ ແມ່ນພວກທູດສະຫວັນກໍດີ ບຸດມະນຸດກໍດີກໍບໍ່ຮູ້ຈັກ ຮູ້ຈັກແຕ່ພະບິດາອົງດຽວ.” (ມາລະໂກ 13:32) ເນື່ອງຈາກວ່າພະເຍຊູຈະເປັນຜູ້ທີ່ນຳໜ້າໃນສົງຄາມອະລະມະເຄໂດນ ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງເປັນໄປໄດ້ຫຼາຍທີ່ຕອນນີ້ພະອົງຮູ້ແລ້ວວ່າສົງຄາມນັ້ນຈະເກີດຂຶ້ນເມື່ອໃດ. (ຄຳປາກົດ 19:11-16) ເຖິງຢ່າງນັ້ນກໍຕາມ ເຮົາຍັງບໍ່ຮູ້ວັນຫຼືເວລາທີ່ອະວະສານຈະເກີດຂຶ້ນ. ດ້ວຍເຫດນີ້ຈຶ່ງເປັນເລື່ອງສຳຄັນຫຼາຍທີ່ເຮົາຈະເຝົ້າລະວັງຢູ່ສະເໝີ. ພະເຢໂຫວາໄດ້ກຳນົດໄວ້ແລ້ວວ່າຈະໃຫ້ຄວາມທຸກລຳບາກຄັ້ງໃຫຍ່ເກີດຂຶ້ນເມື່ອໃດ ແລະວັນນັ້ນກໍຫຍັບໃກ້ເຂົ້າມາຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ວັນນັ້ນຈະ “ບໍ່ຢອມ” ຫຼືບໍ່ຊັກຊ້າເລີຍ. (ອ່ານຫາບາກຸກ 2:1-3) ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງໝັ້ນໃຈຫຼາຍໃນເລື່ອງນີ້?
ພະເຢໂຫວາໄດ້ກຳນົດໄວ້ແລ້ວວ່າຈະໃຫ້ຄວາມທຸກລຳບາກຄັ້ງໃຫຍ່ເກີດຂຶ້ນເມື່ອໃດ
5. ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາບອກໄວ້ລ່ວງໜ້າເກີດຂຶ້ນຕາມເວລາທີ່ກຳນົດໄວ້ສະເໝີ.
5 ສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາບອກໄວ້ລ່ວງໜ້າໄດ້ເກີດຂຶ້ນຕາມເວລາທີ່ກຳນົດໄວ້ສະເໝີ! ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ຂໍໃຫ້ຄິດກ່ຽວກັບມື້ທີ່ພະອົງປົດປ່ອຍຊາວອິດສະລາແອນອອກຈາກເອຢິບ. ມື້ນັ້ນແມ່ນວັນທີ 14 ເດືອນ ນີຊານ ປີ 1513 ກ່ອນ ຄ.ສ. ຕໍ່ມາໂມເຊໄດ້ຂຽນກ່ຽວກັບມື້ນັ້ນວ່າ: “ໃນວັນທີ່ຄົບ 430 ປີນັ້ນປະຊາຊົນຂອງພະເຢໂຫວາທັງໝົດເຊິ່ງມີຈຳນວນມາກມາຍໄດ້ອອກມາຈາກອີຢິບ.” (ອົບພະຍົບ 12:40-42, ລ.ມ.) ໃນວັນທີ 14 ເດືອນ ນີຊານ ປີ 1943 ກ່ອນ ຄ.ສ. ເຊິ່ງໝາຍເຖິງ 430 ປີ ກ່ອນທີ່ຊາວອິດສະລາແອນຈະຖືກປົດປ່ອຍຈາກເອຢິບ ຄຳສັນຍາຂອງພະເຢໂຫວາທີ່ວ່າຈະອວຍພອນໃຫ້ເຊື້ອສາຍຂອງອັບລາຫາມກໍເລີ່ມມີຜົນບັງຄັບໃຊ້ຕັ້ງແຕ່ຕອນນັ້ນ. (ຄາລາຊີ 3:17, 18) ພະເຢໂຫວາໄດ້ບອກກັບອັບລາຫາມຕື່ມອີກວ່າ: ‘ເຈົ້າຈົ່ງຮູ້ເປັນແທ້ວ່າເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າຈະເປັນຄົນຕ່າງດ້າວໃນດິນແດນໜຶ່ງ ແລະຊາວປະເທດນັ້ນຈະໃຫ້ເຂົາເປັນທາດແລະຈະບຽດບຽນຂົ່ມເຫງເຂົາເປັນເວລາ 400 ປີ.’ (ຕົ້ນເດີມ 15:13; ກິດຈະການ 7:6) ເວລາ 400 ປີນັ້ນຈຶ່ງເລີ່ມຕົ້ນໃນປີ 1913 ກ່ອນ ຄ.ສ. ເມື່ອຍິດມາເອນເລີ່ມປະຕິບັດແບບບໍ່ດີຕໍ່ອີຊາກ. ເວລາ 400 ປີນັ້ນໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໃນມື້ທີ່ພະເຢໂຫວາໄດ້ປົດປ່ອຍຊາວອິດສະລາແອນອອກຈາກເອຢິບເຊິ່ງກໍແມ່ນປີ 1513 ກ່ອນ.ຄ.ສ. (ຕົ້ນເດີມ 21:8-10; ຄາລາຊີ 4:22-29) ແມ່ນແລ້ວ ພະເຢໂຫວາໄດ້ກຳນົດລ່ວງໜ້າໄວ້ຫຼາຍຮ້ອຍປີວ່າເມື່ອໃດທີ່ພະອົງຈະປົດປ່ອຍປະຊາຊົນຂອງພະອົງ!
6. ເປັນຫຍັງເຮົາສາມາດໝັ້ນໃຈໄດ້ວ່າພະເຢໂຫວາຈະຊ່ວຍປະຊາຊົນຂອງພະອົງໃຫ້ລອດຊີວິດ?
6 ໂຢຊວຍເປັນຄົນໜຶ່ງໃນບັນດາຊາວອິດສະລາແອນທີ່ໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍອອກຈາກເອຢິບ. ຫຼາຍປີຕໍ່ມາລາວໄດ້ເຕືອນປະຊາຊົນວ່າ: ‘ພວກທ່ານກໍຮູ້ແກ່ໃຈວ່າຄຳສັນຍາດີໆທັງໝົດທີ່ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າເວົ້າໄວ້ແລ້ວນັ້ນບໍ່ມີຄຳສັນຍາໃດເລີຍທີ່ບໍ່ເປັນຈິງ ທຸກຢ່າງເປັນຈິງທັງໝົດ ບໍ່ມີຈັກຄຳເລີຍທີ່ບໍ່ເປັນຈິງ.’ (ໂຢຊວຍ 23:2, 14, ລ.ມ.) ພະເຢໂຫວາໄດ້ສັນຍາວ່າຈະຊ່ວຍປະຊາຊົນຂອງພະອົງໃຫ້ລອດພົ້ນຈາກຄວາມທຸກລຳບາກຄັ້ງໃຫຍ່ແລະຈະໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປໃນໂລກໃໝ່. ເຮົາສາມາດໝັ້ນໃຈໄດ້ວ່າຄຳສັນຍາຂອງພະອົງຈະເປັນຈິງ. ດັ່ງນັ້ນ ຖ້າເຮົາຕ້ອງການທີ່ຈະຢູ່ໃນໂລກໃໝ່ ເຮົາຕ້ອງເຝົ້າລະວັງຢູ່ສະເໝີ
ເຝົ້າລະວັງຢູ່ສະເໝີເພື່ອຈະລອດຊີວິດ
7, 8. (ກ) ຄົນຍາມໃນສະໄໝບູຮານມີໜ້າທີ່ເຮັດຫຍັງ ແລະເຮົາໄດ້ບົດຮຽນຫຍັງຈາກເຂົາເຈົ້າ? (ຂ) ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງເຖິງສິ່ງທີ່ອາດເກີດຂຶ້ນເມື່ອຄົນຍາມນອນຫຼັບໃນຕອນທີ່ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຕົນ.
7 ເຮົາໄດ້ບົດຮຽນຈາກຄົນຍາມທີ່ເຝົ້າຮັກສາເມືອງຕ່າງໆໃນສະໄໝບູຮານ. ເມືອງເຫຼົ່ານີ້ລວມເຖິງເມືອງເຢຣຶຊາເລມທີ່ມີກຳແພງສູງອ້ອມຮອບເພື່ອບໍ່ໃຫ້ພວກສັດຕູສາມາດເຂົ້າມາໃນເມືອງໄດ້. ຄົນຍາມຈະຢືນຢູ່ທີ່ກຳແພງເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະຈາກຈຸດນີ້ເຂົາເຈົ້າສາມາດເຫັນດິນແດນທັງໝົດທີ່ຢູ່ອ້ອມເມືອງ. ຄົນຍາມບາງຄົນກໍຢືນຢູ່ທີ່ປະຕູເມືອງ. ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນຕ້ອງເຝົ້າລະວັງຢູ່ສະເໝີທັງກາງເວັນແລະກາງຄືນ ແລະຖ້າເຫັນພວກສັດຕູກຳລັງມາ ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງເຕືອນຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ໃນເມືອງ. (ເອຊາອີ 62:6) ຄົນຍາມຮູ້ວ່າເປັນເລື່ອງສຳຄັນແທ້ໆທີ່ຈະຕື່ນຕົວຢູ່ສະເໝີແລະເຝົ້າເບິ່ງຢ່າງລະມັດລະວັງໃນສິ່ງທີ່ກຳລັງເກີດຂຶ້ນ. ຖ້າເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ ຫຼາຍຄົນກໍອາດຈະຕາຍ.—ເອເຊກຽນ 33:6
8 ໂຢເຊຟຸດເຊິ່ງໄດ້ຂຽນກ່ຽວກັບປະຫວັດສາດຂອງຄົນຢິວ ລາວໄດ້ອະທິບາຍເຖິງວິທີທີ່ທະຫານໂລມສາມາດເຂົ້າໄປໃນເມືອງເຢຣຶຊາເລມໃນປີ 70 ຄ.ສ. ຄົນຍາມທີ່ກຳລັງເຝົ້າຮັກສາສ່ວນໜຶ່ງຂອງເມືອງໄດ້ນອນຫຼັບ. ຍ້ອນແນວນັ້ນພວກທະຫານໂລມຈຶ່ງສາມາດເຂົ້າໄປໃນເມືອງໄດ້. ເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໄປໃນວິຫານແລະເຜົາວິຫານ ແລ້ວກໍທຳລາຍສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງເມືອງເຢຣຶຊາເລມ. ເຫດການນັ້ນເປັນສ່ວນສຸດທ້າຍຂອງຄວາມທຸກລຳບາກເຊິ່ງໜັກໜ່ວງທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ຊາວຢິວເຄີຍປະສົບມາ.
9. ໃນທຸກມື້ນີ້ ຄົນສ່ວນຫຼາຍບໍ່ໄດ້ສຳນຶກເຖິງເລື່ອງໃດ?
9 ໃນສະໄໝນີ້ ລັດຖະບານສ່ວນໃຫຍ່ໄດ້ໃຊ້ທະຫານແລະລະບົບປ້ອງກັນຄວາມປອດໄພທີ່ເປັນເຕັກໂນໂລຍີທີ່ທັນສະໄໝທີ່ສຸດເພື່ອເຝົ້າຮັກສາຊາຍແດນຂອງເຂົາເຈົ້າ. ລັດຖະບານເຫຼົ່ານີ້ເຝົ້າເບິ່ງຄົນຫຼືສິ່ງທີ່ອາດເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ຄວາມປອດໄພຂອງປະເທດ. ແຕ່ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ສຳນຶກວ່າມີລັດຖະບານໜຶ່ງທີ່ຢູ່ໃນສະຫວັນເຊິ່ງມີອຳນາດຫຼາຍກວ່າແລະມີພະຄລິດເຍຊູເປັນຜູ້ປົກຄອງ. ອີກບໍ່ດົນລັດຖະບານນີ້ກໍຈະເຮັດສົງຄາມຕໍ່ສູ້ກັບລັດຖະບານທັງໝົດທີ່ຢູ່ໂລກນີ້. (ເອຊາອີ 9:6, 7; 56:10; ດານຽນ 2:44) ເຮົາຄອຍຖ້າດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃຫ້ມື້ນັ້ນມາເຖິງແລະເຮົາຢາກກຽມພ້ອມສຳລັບມື້ນັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງໃສ່ໃຈຕໍ່ກັບຄຳພະຍາກອນທີ່ຢູ່ໃນຄຳພີໄບເບິນແລະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢ່າງສັດຊື່ຕໍ່ໄປໆ.—ຄຳເພງ 130:6
ຢ່າໃຫ້ສິ່ງໃດມາຂັດຂວາງເຈົ້າ
10, 11. (ກ) ເຮົາຕ້ອງລະວັງໃນເລື່ອງໃດ ແລະຍ້ອນຫຍັງ? (ຂ) ສິ່ງໃດເຮັດໃຫ້ເຈົ້າໝັ້ນໃຈວ່າພະຍາມານມີອິດທິພົນທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນບໍ່ສົນໃຈຄຳພະຍາກອນໃນຄຳພີໄບເບິນ?
10 ໃຫ້ນຶກພາບເບິ່ງຄົນຍາມທີ່ເຝົ້າຍາມຢູ່ໝົດຄືນ. ເນື່ອງຈາກວ່າເມື່ອຍຫຼາຍ ດັ່ງນັ້ນ ໃນສອງສາມຊົ່ວໂມງສຸດທ້າຍຈຶ່ງບໍ່ງ່າຍທີ່ລາວຈະຕື່ນຕົວຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ. ຄ້າຍຄືກັນ ເຮົາກຳລັງມີຊີວິດຢູ່ໃນສະໄໝສຸດທ້າຍ ແລະເມື່ອເຮົາຫຍັບເຂົ້າໃກ້ອະວະສານຫຼາຍເທົ່າໃດກໍແຮ່ງຍາກຫຼາຍຂຶ້ນທີ່ເຮົາຈະຕື່ນຕົວຢູ່ສະເໝີ. ເປັນເລື່ອງໜ້າເສົ້າແທ້ໆຖ້າເຮົາບໍ່ໄດ້ເຝົ້າລະວັງຢູ່ສະເໝີ! ຂໍໃຫ້ເຮົາພິຈາລະນາສາມສິ່ງທີ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ເຮົາເຊົາຕື່ນຕົວຢູ່ສະເໝີ.
11 ພະຍາມານຫຼອກລວງຜູ້ຄົນ. ມັນເປັນ “ຜູ້ປົກຄອງໂລກ.” ບໍ່ດົນກ່ອນທີ່ພະເຍຊູຈະເສຍຊີວິດ ພະອົງໄດ້ເຕືອນພວກລູກສິດເຖິງສາມຄັ້ງກ່ຽວກັບຄວາມຈິງຂໍ້ນີ້. (ໂຢຮັນ 12:31, ທ.ປ.; 14:30; 16:11) ພະຍາມານໄດ້ໃຊ້ສາສະໜາທີ່ສອນບໍ່ຈິງເພື່ອຫຼອກລວງຜູ້ຄົນ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຫຼາຍຄົນໃນທຸກມື້ນີ້ຈຶ່ງປະຕິເສດຄຳພະຍາກອນທີ່ຢູ່ໃນຄຳພີໄບເບິນທັ່ງໆທີ່ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າອະວະສານຂອງໂລກນີ້ຫຍັບໃກ້ເຂົ້າມາຫຼາຍແລ້ວ. (ໂຊໂຟນີ 1:14) ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນວ່າຊາຕານໄດ້ ‘ກະທຳໃຫ້ຈິດໃຈຂອງຄົນທີ່ບໍ່ເຊື່ອໃຫ້ມືດໄປ.’ (2 ໂກລິນໂທ 4:3-6) ຍ້ອນແນວນັ້ນ ຫຼາຍຄົນຈຶ່ງບໍ່ຢາກຟັງເມື່ອເຮົາພະຍາຍາມບອກໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮູ້ວ່າອະວະສານຂອງໂລກນີ້ຫຍັບໃກ້ເຂົ້າມາແລ້ວ ແລະພະເຍຊູກຳລັງປົກຄອງໃນຕອນນີ້. ຫຼາຍຄັ້ງຄົນເຫຼົ່ານັ້ນມັກເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍບໍ່ສົນໃຈ.”
12. ເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ພະຍາມານຫຼອກລວງເຮົາ?
12 ເຖິງວ່າຫຼາຍຄົນບໍ່ສົນໃຈຄຳພະຍາກອນໃນຄຳພີໄບເບິນ ແຕ່ເຮົາຕ້ອງບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ເລື່ອງນັ້ນເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ສຶກທໍ້ໃຈ. ເຮົາຮູ້ວ່າເປັນເລື່ອງສຳຄັນທີ່ເຮົາຈະເຝົ້າລະວັງຢູ່ສະເໝີ. ໂປໂລເວົ້າກັບພີ່ນ້ອງຄລິດສະຕຽນວ່າ: ‘ທ່ານທັງຫຼາຍຮູ້ຈັກຄັກແລ້ວວ່າວັນຂອງພະເຢໂຫວາຈະມາ.’ ລາວກ່າວຕື່ມອີກວ່າ: ‘ວັນຂອງພະເຢໂຫວາຈະມາເໝືອນດັ່ງຂະໂມຍມາໃນເວລາກາງຄືນ.’ (ອ່ານ 1 ເທຊະໂລນີກ 5:1-6) ພະເຍຊູໄດ້ເຕືອນເຮົາວ່າ: ‘ຈົ່ງກຽມພ້ອມເພາະວ່າບຸດມະນຸດຈະມາໃນໂມງທີ່ທ່ານທັງຫຼາຍບໍ່ໄດ້ຄາດຄຶດ.’ (ລືກາ 12:39, 40) ອີກບໍ່ດົນຊາຕານຈະຫຼອກລວງຜູ້ຄົນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຄິດວ່າໂລກນີ້ມີ ‘ຄວາມສະຫງົບສຸກແລະປອດໄພແລ້ວ, ລ.ມ.’ ຈາກນັ້ນ ວັນຂອງພະເຢໂຫວາຈະມາໃນທັນທີ ແລະເຂົາເຈົ້າກໍຈະຕົກຕະລຶງ. ແລ້ວເຮົາຈະເປັນແນວໃດ? ຖ້າເຮົາຢາກກຽມພ້ອມສຳລັບວັນນັ້ນແລະບໍ່ຢາກຖືກຫຼອກລວງຄືກັບຄົນອື່ນ ເຮົາຕ້ອງ “ຕື່ນຕົວແລະມີສະຕິສະເໝີ, ລ.ມ.” ຍ້ອນແນວນັ້ນ ເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງອ່ານພະຄຳພີທຸກມື້ແລະຄິດຕຶກຕອງໃນສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາບອກເຮົາ.
13. ນໍ້າໃຈຂອງໂລກມີຜົນກະທົບແນວໃດຕໍ່ຜູ້ຄົນ ແລະເຮົາຈະຫຼີກລ່ຽງອິດທິພົນທີ່ເປັນອັນຕະລາຍແບບນັ້ນໄດ້ແນວໃດ?
13 ນໍ້າໃຈຂອງໂລກມີອິດທິພົນຕໍ່ຄວາມຄິດຂອງຜູ້ຄົນ. ໃນທຸກມື້ນີ້ຫຼາຍຄົນບໍ່ໄດ້ສຳນຶກວ່າເຂົາເຈົ້າຕ້ອງຮູ້ຈັກພະເຈົ້າ. (ມັດທາຍ 5:3) ດັ່ງນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງໃຊ້ເວລາແລະເຫື່ອແຮງສ່ວນຫຼາຍເພື່ອຈະມີວັດຖຸສິ່ງຂອງຫຼາຍຢ່າງທີ່ໂລກນີ້ສະເໜີໃຫ້. (1 ໂຢຮັນ 2:16) ນອກຈາກນັ້ນ ຫຼາຍກວ່າທີ່ຜ່ານມາ ມີຄວາມບັນເທີງຫຼາຍປະເພດໄດ້ສົ່ງເສີມແລະເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຮັກຄວາມສະໜຸກສະໜານ ແລະສະໜອງຄວາມປາຖະໜາຕ່າງໆຂອງເຂົາເຈົ້າ. (2 ຕີໂມເຕ 3:4) ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນບໍ່ສົນໃຈສິ່ງທີ່ສຳຄັນກວ່າ ແລະເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຄິດເຖິງການມີສາຍສຳພັນກັບພະເຈົ້າ. ດ້ວຍເຫດນີ້ໂປໂລຈຶ່ງເຕືອນຄລິດສະຕຽນວ່າ ເຂົາເຈົ້າຄວນ “ຕື່ນຂຶ້ນຈາກການນອນຫຼັບ” ໂດຍບໍ່ໃຫ້ຊີວິດຈົດຈໍ່ຢູ່ທີ່ການສະໜອງຄວາມປາຖະໜາຂອງຕົວເອງ.—ໂລມ 13:11-14
ເຮົາຢາກໃຫ້ນໍ້າໃຈຂອງພະເຈົ້າມີອິດທິພົນຕໍ່ຄວາມຄິດຂອງເຮົາ ບໍ່ແມ່ນນໍ້າໃຈຂອງໂລກນີ້
14. ເຮົາພົບຄຳເຕືອນຫຍັງໃນລືກາ 21:34, 35?
14 ເຮົາຢາກໃຫ້ນໍ້າໃຈຂອງພະເຈົ້າມີອິດທິພົນຕໍ່ຄວາມຄິດຂອງເຮົາ ບໍ່ແມ່ນນໍ້າໃຈຂອງໂລກນີ້. ພະເຢໂຫວາໄດ້ໃຊ້ພະລັງຂອງພະອົງເພື່ອຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຂົ້າໃຈແຈ້ງໃນສິ່ງທີ່ກຳລັງເກີດຂຶ້ນ. (1 ໂກລິນໂທ 2:12) [1] (ເບິ່ງຂໍ້ສັງເກດສຳລັບຜູ້ອ່ານ) ແຕ່ເຮົາຕ້ອງລະວັງ ແມ່ນແຕ່ສິ່ງທີ່ທຳມະດາໃນຊີວິດກໍສາມາດຂັດຂວາງເຮົາບໍ່ໃຫ້ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ. (ອ່ານລືກາ 21:34, 35) ບາງຄົນອາດຈະເວົ້າວ່າເຮົາໂງ່ທີ່ເຊື່ອວ່າເຮົາກຳລັງມີຊີວິດຢູ່ໃນສະໄໝສຸດທ້າຍ. (2 ເປໂຕ 3:3-7) ແຕ່ເຮົາຕ້ອງບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ຄຳເວົ້າຂອງເຂົາເຈົ້າເຮັດໃຫ້ເຮົາທໍ້ໃຈ. ເຮົາເຫັນຫຼັກຖານທີ່ຈະແຈ້ງວ່າອະວະສານກຳລັງໃກ້ຈະເກີດຂຶ້ນ. ຖ້າເຮົາຢາກໃຫ້ນໍ້າໃຈຂອງພະເຈົ້າມີອິດທິພົນຕໍ່ເຮົາ ເຮົາຕ້ອງປະຊຸມກັບພີ່ນ້ອງຄລິດສະຕຽນເປັນເປັນປະຈຳ.
ເຈົ້າກຳລັງເຮັດສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອ ‘ເຝົ້າລະວັງຢູ່ສະເໝີ’ ບໍ? (ເບິ່ງຂໍ້ 11-16)
15. ເກີດຫຍັງຂຶ້ນກັບເປໂຕ ຢາໂກໂບ ແລະໂຢຮັນ ແລະສິ່ງນີ້ອາດຈະເກີດຂຶ້ນກັບເຮົາໄດ້ແນວໃດ?
15 ເຮົາມີຈຸດອ່ອນທີ່ເຮັດໃຫ້ຍາກທີ່ເຮົາຈະຕື່ນຕົວຢູ່ສະເໝີ. ພະເຍຊູເຂົ້າໃຈວ່າມະນຸດເປັນຄົນບາບແລະມີຈຸດອ່ອນ. ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຄືນກ່ອນທີ່ພະອົງຈະເສຍຊີວິດ. ເຖິງວ່າພະເຍຊູບໍ່ມີບາບ ແຕ່ເພື່ອຈະຮັກສາຄວາມສັດຊື່ໄວ້ໄດ້ ພະອົງຮູ້ວ່າຈຳເປັນຕ້ອງອະທິດຖານຂໍໃຫ້ພໍ່ຂອງພະອົງຊ່ວຍ. ພະອົງຂໍໃຫ້ອັກຄະສາວົກເປໂຕ ຢາໂກໂບ ແລະໂຢຮັນບໍ່ໃຫ້ນອນຫຼັບໃນຂະນະທີ່ພະອົງກຳລັງອະທິດຖານ. ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ສຳນຶກວ່າການຕື່ນຢູ່ເປັນເລື່ອງສຳຄັນຫຼາຍ. ຍ້ອນວ່າເມື່ອຍ ທັງສາມຄົນຈຶ່ງນອນຫຼັບ. ພະເຍຊູກໍເມື່ອຍຄືກັນ ແຕ່ພະອົງກໍບໍ່ໄດ້ນອນຫຼັບ ແຕ່ພະອົງໄດ້ອະທິດຖານເຖິງພໍ່. ທີ່ຈິງໃນເວລານັ້ນພວກອັກຄະສາວົກກໍຄວນຈະອະທິດຖານຄືກັບພະອົງ.—ມາລະໂກ 14:32-41
16. ໃນລືກາ 21:36 ພະເຍຊູໄດ້ແນະນຳເຮົາແນວໃດເພື່ອຈະ “ຕື່ນຕົວສະເໝີ”?
16 ສິ່ງໃດຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ “ຕື່ນຕົວສະເໝີ, ລ.ມ.” ແລະກຽມພ້ອມສຳລັບວັນຂອງພະເຢໂຫວາ? ເຮົາຕ້ອງມີຄວາມປາຖະໜາທີ່ແຮງກ້າໃນການເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງຕໍ່ໆໄປ. ແຕ່ເຮົາຕ້ອງເຮັດສິ່ງອື່ນອີກ ສອງສາມມື້ກ່ອນທີ່ພະເຍຊູຈະເສຍຊີວິດ ພະອົງໄດ້ບອກໃຫ້ພວກລູກສິດອະທິດຖານຕໍ່ໆໄປເພື່ອຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກພະເຢໂຫວາ. (ອ່ານລືກາ 21:36) ເພື່ອຈະຕື່ນຕົວຢູ່ສະເໝີໃນເວລາອະວະສານນີ້ ເຮົາກໍເຊັ່ນກັນຕ້ອງອະທິດຖານເຖິງພະເຢໂຫວາຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ.—1 ເປໂຕ 4:7
ເຝົ້າລະວັງຢູ່ສະເໝີ
17. ເຮົາຈະໝັ້ນໃຈໄດ້ແນວໃດວ່າເຮົາພ້ອມສຳລັບສິ່ງທີ່ກຳລັງຈະເກີດຂຶ້ນໃນອະນາຄົດອັນໃກ້ນີ້?
17 ພະເຍຊູບອກວ່າອະວະສານຈະເກີດຂຶ້ນ ‘ໃນໂມງທີ່ທ່ານທັງຫຼາຍບໍ່ຄາດຄຶດ.’ (ມັດທາຍ 24:44) ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງກຽມພ້ອມຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ. ຕອນນີ້ຈຶ່ງບໍ່ແມ່ນເວລາທີ່ເຮົາຈະພະຍາຍາມມີຮູບແບບຊີວິດຕາມທີ່ໂລກຂອງຊາຕານສະເໜີໃຫ້ທີ່ວ່າເຮົາຈະມີຄວາມສຸກ ເພາະຄວາມສຸກແບບນັ້ນເປັນພຽງຄວາມຝັນ. ແຕ່ໂດຍທາງຄຳພີໄບເບິນ ພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູໄດ້ບອກເຮົາໃຫ້ຮູ້ວິທີທີ່ຈະເຝົ້າລະວັງຢູ່ສະເໝີ. ດັ່ງນັ້ນ ຂໍໃຫ້ເຮົາໃສ່ໃຈຕໍ່ຄຳພະຍາກອນໃນຄຳພີໄບເບິນແລະວິທີທີ່ຂໍ້ເຫຼົ່ານີ້ກຳລັງສຳເລັດເປັນຈິງ. ຂໍໃຫ້ເຮົາໃກ້ຊິດກັບພະເຢໂຫວາຫຼາຍຂຶ້ນແລະຈັດໃຫ້ລາຊະອານາຈັກເປັນສິ່ງທຳອິດໃນຊີວິດ. ຈາກນັ້ນເຮົາກໍຈະພ້ອມເມື່ອອະວະສານເກີດຂຶ້ນ. (ຄຳປາກົດ 22:20) ຊີວິດຂອງເຮົາຂຶ້ນກັບການເຮັດຕາມສິ່ງເຫຼົ່ານີ້!
^ [1] (ຂໍ້ 14) ເບິ່ງປຶ້ມລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າປົກຄອງແລ້ວ! ໃນບົດທີ 21 (ພາສາໄທ)
