Skip to content

ohna di nehcha di rees karo | ayoob

‘mai apni khariayi na chhaddanga!’

‘mai apni khariayi na chhaddanga!’

 oh zameen ’te baitha hoya hai. os da sara sareer, sir to paira tak forrya naal bharya hoya hai. zara kalpna karo: oh sir sutt ke baitha hoya hai, os de modhe jhuke hoye han, oh ikkala hai te os kol apne aale-duaale mandra rehiya makhiya nu bhajaun di vi takat nahi hai. oh suaah vich baitha hai jis to pata laggda hai ki oh sog manaa reha hai. oh apni kharab chamrri ’te gharre de tukrre naal khaaj karan to sivai hor kujh na kar sakya. ik same ’te os da bahut izzat-maan keeta janda si, par hun os naal ghirna keeti jandi hai. os de dosta, guandiya atey rishtedara ne os nu chhadd ditta hai. vaddya de naal-naal bache vi os da mazaak udaunde han. os nu laggda hai ki os da parmeshwar yahovah vi os de khilaf ho gaya hai. par oh galat soch reha si.—ayoob 2:8; 19:18, 22.

 eh ayoob di kahani hai. parmeshwar ne os bare keha: “pirthvi vich oh de jeha koi nahi.” (ayoob 1:8) sadiya baad vi yahovah ayoob nu ohna aadmiya vich ginda si jinha ne vafadari di vadiya misal rakhi si.—hizkiel 14:14, 20.

 kee tusi kise mushkal ja bipta da samna kar rahe ho? je ha, taa tuhanu ayoob di kahani to bahut dilasa mil sakda hai. is kahani to tuhanu ik gunn bare hor jaanan vich vi madad milegi jo parmeshwar de har vafadar sevak vich hona zaroori hai. eh gunn hai, khariayi. insaan eh gunn odo dikhaunde han jado oh mushkla de bavjood vafadari naal parmeshwar di ichha poori karde rehnde han. aao asi ayoob to hor sikhiye.

ayoob nu kee nahi pata si?

 eh mann-na sahi hai ki ayoob de maran to kujh same baad parmeshwar de vafadar sevak moosa ne ayoob di kahani likhi. parmeshwar di pavittar shakti di madad naal moosa ne na sirf dharti ’te hoiya ohna ghatnava bare likhya jinha da asar ayoob ’te pya si, sago swarg vich vapriya kujh ghatnava vi likhiya.

 ayoob di kahani de shuru vich asi parhde ha ki ayoob khushhaal zindagi ji reha si. oh ameer te mannya-pramannya si atey oos naa de desh vich sare os di izzat karde san jo ki shayad arab de uttar vich si. oh lorrvanda nu daan karda si atey lachara di madad karda si. ayoob de das bache san. sabh to vaddi gall hai ki ayoob nu yahovah naal apne rishte di bahut kadar si. oh yahovah nu khush karan di koshish karda si jive ki os de door de rishtedara abraham, isaac, yakoob atey yusuf ne keeta si. ihna aadmiya vang ayoob apne parivar layi pujari vajo seva karda si atey apne bachya vallo parmeshwar nu bakaida baliya charhaunda si.—ayoob 1:1-5; 31:16-22.

 par achanak ayoob di zindagi da pasa palat gaya. asi parhde ha ki swarg vich kee kujh ho reha si. sanu oh galla pata laggdiya han jinha bare ayoob nu nahi pata si. parmeshwar de vafadar doot os agge ikatthe hoye atey baagi doot shaitan vi haazar hoya. parmeshwar jaanda si ki shaitan dharmi ayoob to ghin karda si. is layi parmeshwar ne shaitan naal ayoob di lajavab vafadari bare gall keeti. shaitan ne bina dare javab ditta: “ayoob parmeshwar to harre kaddi nahi darda. tai os de atey os de ghar de atey os de sabh kase de duaale vaarr nahi la chhaddi?” shaitan khariayi rakhan vale lokaa to nafrat karda hai. jado oh ayoob vang poore dil naal yahovah di seva karde han, taa oh saabat karde han ki shaitan ik gaddar hai jo kise nu pyaar nahi karda. fir shaitan ne keha ki ayoob suarth karke parmeshwar di seva karda hai. shaitan ne daava keeta ki je ayoob da sabh kujh lai lya jave, taa oh yahovah nu oh de muh ’te fitkarega!—ayoob 1:6-11.

 ayoob nu pata nahi si ki yahovah ne os nu ik vadda sanman ditta si ki oh shaitan nu galat saabat kare. shaitan nu ijazat ditti gayi ki oh ayoob da sabh kujh khoh lave. par os nu ayoob nu hath laun di ijazat nahi si. shaitan apne is berehem kamm nu anjaam den layi fatafat nikal pya. ik din vich hi kayi biptava ne ayoob di zindagi tehes-nehes kar ditti. os nu pata lagga ki os de pashu achanak maare gaye, pehla os diya gava-majha te gadhe, fir bheda atey fir ooth. is to baad os de ijjarra di dekh-bhaal karan vale naukar vi maare gaye. kise ne aa ke ayoob nu keha ki “parmeshwar di agg” shayad bijli ne os de ijjarr atey naukra nu maar ditta. ayoob ne apne naukra de maran ja apne sir ’te payi gareebi da hale changi tarha sog vi nahi manaya si ki os di zindagi de sabh to vadde dukh ne os da darvaza kharrkaya. os de sabh to vadde munde de ghar sare bache ikatthe hoye san. ik vadde toofan ne ghar nu tabah kar ditta jis karke os de sare bache maare gaye.—ayoob 1:12-19.

 shayad sadde layi ayoob de dukha nu samajhna namumkin hove. os ne apne kappde paarre, apna sir munna lya atey zameen ’te dig gaya. ayoob ne sochya ki parmeshwar ne os nu ditta si te parmeshwar ne hi lai lya. shaitan ne ayoob ’te dukha nu is tarha liaanda mano parmeshwar ne hi eh dukh os ’te bheje hon. par ayoob ne parmeshwar nu fitkarya nahi jidda shaitan ne keha si. is di bajaye, ayoob ne keha: “yahovah da naam mubarak hove.”—ayoob 1:20-22.

ayoob nahi jaanda si ki shaitan yahovah samne os ’te dosh la reha si

oh tainu “fitkarooga”

 shaitan lal-peela ho gaya te os ne haar nahi manni. ik vaar fir doot yahovah agge pesh hoye te shaitan vi ohna vich haazar hoya. fir to yahovah ne ayoob di tareef keeti te dassya ki shaitan de hamlya de bavjood os ne apni khariayi nahi chhaddi. shaitan ne keha: “khall de badle khall sago manukh apna sabh kujh apne prana layi de devega. apna hath vadha ke os di haddi atey os de maas nu chhoh deh taa oh tera muh fitkarooga.” shaitan nu poora bharosa si ki je ayoob nu koi bimari lagg gayi, taa oh parmeshwar di zaroor nindya karega. yahovah nu ayoob ’te poora vishvas si, is layi os ne shaitan nu ayoob nu koi bimari laun di ijazat de ditti. par shaitan nu ayoob di jaan lain di ijazat nahi ditti gayi.—ayoob 2:1-6.

 shaitan ne chheti hi ayoob nu bimari la ditti jive asi shuru vich dekhya si. zara os di bechari patni bare socho. oh apne das bachya de guzar jaan de gam vich dubi hoi si te hun os nu apne pati nu tarrfde hoye dekhna pai reha si. dukhi ho ke os ne keha: “kee tai aje vi apni khariayi nu takrri kar ke farrya hoya hai? parmeshwar nu fitkar te mar jaah!” aam taur te ayoob di patni idda gall nahi kardi si. ayoob ne sirf inna hi keha ki oh paagal ho gayi si. fir vi ayoob ne parmeshwar di nindya nahi keeti. os ne apne bulla naal koi paap na keeta.—ayoob 2:7-10.

 kee tuhanu pata ki is dukhdayi te sachi kahani da asar tuhade ’te vi painda hai? gaur karo ki shaitan ne apna zehreela teer sirf ayoob ’te hi nahi, sago poori manukhjati ’te vi chalaya. os ne keha: ‘khall de badle khall sago manukh apna sabh kujh apne prana layi de devega.’ dooje shabda vich kahiye, taa shaitan ne keha ki khariayi banayi rakhni insaana de vass di gall nahi hai! os ne daava keeta ki tusi parmeshwar nu sacha pyaar nahi karde te je tuhadi jaan ’te aayi, taa tusi parmeshwar nu chhadd dyoge. asal vich, shaitan keh reha hai ki tusi os vang suaarthi ho! kee tusi os nu galat saabat karna chahunde ho? sadde sarya kol eh sanman hai. (kahauta 27:11) aao aapa dekhiye ki ayoob nu hor kehrri chunauti da samna karna pya.

dilasa den vale nakam

 jado tinn aadmiya nu ayoob ’te aaiya mushkla bare pata lagga, taa oh os nu milan te dilasa den aaye. bible sanu dassdi hai ki oh ayoob di jaan-pachhaan vale ja os de dost san. jado ohna ne dooro ayoob nu dekhya, taa oh os nu pachhaan na sake. oh dard naal tarraf reha si, bimari karke os di chamrri kali ho chukki si atey oh pehla vang bilkul vi nahi reha. aleefaz, bildad atey sofar vain paunde hoye atey apne sira vich mitti paunde hoye dukhi hon da dhaung karde aa rahe san. oh ayoob de laage bhunje baith gaye atey kujh na bole. oh poora hafta din-raat os kol baithe rahe, par ohna ne apne muho ik shabd na kaddhya. sanu eh nahi sochna chaheeda ki oh chupp baith ke ayoob nu dilasa de rahe san. ohna ne os to kujh nahi puchhya, par sirf dekh ke andaza lagaya ki oh kinni takleef vich si.—ayoob 2:11-13; 30:30.

 akheer ayoob nu khud gall shuru karni payi. os ne dukh bhare shabda vich apne jamman de din nu kosya. nale os ne dassya ki oh inne dukh vich kyo hai. oh sochda si ki parmeshwar hi os diya mushkla layi zimmevar hai! (ayoob 3:1, 2, 23) par oh hale vi nehcha karan vala insaan si te os nu dilase di bahut ziada lorr si. par jado ayoob de saathi bolan lagge, taa os nu ehsas hoya ki ohna diya galla nalo ohna di chuppi vadiya si.—ayoob 13:5.

 aleefaz ne gall shuru keeti jo bakiya nalo te ayoob nalo vi vadda si. thodi der baad bildad atey sofar vi bole. dooje shabda vich asi keh sakde ha ki oh vi aleefaz di tarha moorkha vang tarak karan lagg paye. ihna aadmiya diya kujh galla shayad sunan nu galat na laggan kyoki ohna ne parmeshwar bare vaar-vaar oh galla kehiya jo bahut sare lok aksar kehnde san atey jo sunan nu sahi laggdiya san. misal layi, ihna ne parmeshwar nu mahan, bure lokaa nu saza den vala atey changya nu inaam den vala keha. par shuru vich hi ohna aadmiya vallo kahe shabda to pata lagg gaya ki oh ayoob naal pyaar naal pesh nahi aaye. aleefaz ne is tareeke naal tarak keeti jo sunan nu sahi lagge, par asal vich os ne ehem sachaiya nu nazarandaz keeta. is karke os ne eh sitta kaddhya ki je parmeshwar changa hai atey burya nu saza dinda hai atey ayoob nu saza mil rehi hai, taa fir is to kee zahar hunda hai? ehi nahi ki ayoob ne zaroor kujh galat keeta hona?—ayoob 4:1, 7, 8; 5:3-6.

 sanu eh jaan ke hairani nahi hundi ki ayoob nu aleefaz diya galla changiya nahi laggiya. os ne ohna da sakhti naal virodh keeta. (ayoob 6:25) is karke ohna tinn aadmiya nu hor vi yakeen ho gaya ki ayoob apni kise galti nu luko reha si atey os naal jo vi maarra ho reha si, oh ose de layak si. aleefaz ne os ’te ilzam laaundya keha ki oh gustakh te dusht hai atey parmeshwar da koi dar nahi rakhda. (ayoob 15:4, 7-9, 20-24; 22:6-11) sofar ne ayoob nu keha ki oh dusht kamm te paap karne chhadd deve. (ayoob 11:2, 3, 14; 20:5, 12, 13) fir bildad ne dil cheeran vali gall keeti. os ne keha ki ayoob de mundya ne zaroor koi galat kamm keeta hona jis karke ohna nu maut di saza mili.—ayoob 8:4, 13.

ayoob de tinn sathiya ne os nu dilasa den di bajaye os de dukh nu hor vadhaya

khariayi ’te hamla!

 ihna gumrah karan vale aadmiya ne is to vi kujh bura keeta. ohna ne sirf ayoob di khariayi ’te hi shakk nahi keeta, sago eh vi daava keeta ki parmeshwar prati khariayi rakhan di koshish karni vi bekar hai. aleefaz ne apni galbat dauran ik adikh shakti bare dassya jis nu dekh ke os de lu-kande kharhe ho gaye. aleefaz is adikh shakti naal vapari ghatna karke bahut hi khatarnak natije ’te pahunchya ki parmeshwar “apne sevka utte bharosa nahi rakhda atey apne doota nu moorkh thehraunda hai.” je eh gall sach hundi, taa mamooli insaan parmeshwar nu kade khush na kar paunde. baad vich, bildad ne daava keeta ki parmeshwar diya nazra vich ayoob di khariayi bass ik keerre de barabar hi hai.—ayoob 4:12-18; 15:15; 22:2, 3; 25:4-6.

 kee tusi kade dukha di maar jhall rahe viakti di madad keeti hai? idda karna saukha nahi. par asi ayoob de dosta to kaafi kujh sikhde ha ki sanu kee nahi kehna chaheeda. ohna tinna ne vadde-vadde lafz vartdya te galat daleela dindya ik vaar vi ayoob nu os da naa lai ke nahi bulaya. ohna nu na taa is gall di parvah si ki ayoob andro tutta hoya si atey na hi ohna ne os de zakhma ’te malam laayi. * je tusi dekhde ho ki jis viakti di tusi parvah karde ho oh nirash hai, taa pyaar te narmayi naal os naal pesh aao. os di nehcha mazboot karo atey os nu hausla dyo. nale parmeshwar naal rishta mazboot karan te os di daya atey niya utte bharosa rakhan vich os di madad karo. ayoob vi apne dosta naal idda hi karda je oh os varge halaata vicho guzar rahe hunde. (ayoob 16:4, 5) par os di khariayi ’te ho rahe lagatar hamlya da os ne kive samna keeta?

ayoob ne khariayi banayi rakhi

 ayoob os vele nirasha vich dubbya hoya si jado os di te os de dosta di galbat shuru hoi. shuru to hi ayoob ne mannya ki oh “aavagaun” atey “ik dukhi insaan” vang galla kar reha si. (ayoob 6:3, 26, NW) asi samajh sakde ha ki bahut ziada nirash hon karke os ne ajehiya galla kehiya. os de shabda to eh vi zahar hoya ki os nu pata nahi si ki kee ho reha si. os ’te atey os de parivar ’te achanak museebta aaiya atey eh museebta alaukik takat vallo aaiya laggdiya san jis karke ayoob ne sochya ki yahovah eh sabh kar reha hai. swarg vich hoiya ghatnava bare koi jaankari na hon karke ayoob galat natije ’te pahunchya.

 par ayoob di nehcha pakki si. apne dosta naal hoi lambi galbat vich kahe shabda to os di nehcha saaf dikhdi si. os de shabd sache, sohne te hausle bhare san. jado os ne parmeshwar di srishti di gall keeti, taa os ne ohna cheeza di gall keeti jinha bare insaan parmeshwar di madad to bina kade nahi jaan sakde san. misal layi, os ne dassya ki yahovah “dharti nu bina sahare de latkaunda hai.” (ayoob 26:7) eh jaankari vigiaaniya nu kayi sadiya baad pata laggi. * nale ayoob ne bhavikh layi apni umeed bare vi gall keeti. eh ohi umeed si jo doosre vafadar sevka nu mili si. ayoob nu vishvas si ki je oh mar vi gaya, taa vi parmeshwar os nu yaad rakhega atey os nu dobara zindagi devega.—ayoob 14:13-15; ibraniya 11:17-19, 35.

 khariayi de masle bare kee? aleefaz te os de dona dosta ne keha ki parmeshwar prati khariayi banayi rakhan naal os nu koi farak nahi painda. kee ayoob ne eh galat sikhya mann layi? bilkul vi nahi! ayoob ne zor dindya keha ki parmeshwar layi saddi khariayi maene rakhdi hai. os ne yahovah ’te poora bharosa rakhdya keha: “parmeshwar meri khariayi” janega. (ayoob 31:6) nale ayoob ne saaf-saaf dekhya ki os de dosta diya jhoothiya galla karke os di khariayi parkhi gayi. is karke oh apni sabh to lambi gall kehen layi prerit hoya jis nu sunn ke os de tinne dosta de muh band ho gaye.

 ayoob samajh gaya ki os di khariayi vich rozmara de kamm shamal han. is layi os ne samjhaya ki os ne har gall vich apni khariayi kive barkarar rakhi. misal layi, oh har tarha di moorti-pooja to door reha, oh doojya naal pyaar naal pesh aaya te ohna da izzat-maan keeta, os ne apna chaal-chalan shudh rakhya, apne vyaahuta rishte nu mazboot rakhya atey sabh to vaddi gall ki oh ikko-ik sache parmeshwar di hi bhagti karda reha. is layi ayoob poore dil naal keh sakya: “mai apne maran tik apni khariayi na chhaddanga.”—ayoob 27:5; 31:1, 2, 9-11, 16-18, 26-28.

ayoob ne kise vi gall karke apne khariayi nahi chhaddi

ayoob di nehcha di rees karo

 kee tuhade layi vi khariayi banayi rakhni unni zaroori hai jinni ayoob layi si? khariayi shabd kehna bahut saukha hai. par ayoob ne dekhya ki sanu sirf kehni raahi nahi, sago apne kamma raahi vi apni khariayi saabat karni chaheedi hai. asi odo parmeshwar prati poori tarha khariayi banayi rakhde ha jado asi os da kehna mannde atey mushkla de bavjood har din oh kamm karde ha jo os diya nazra vich sahi han. je asi idda karange, taa asi ayoob vang zaroor yahovah da dil khush karange atey os de dushman shaitan nu muh torr javab diaange. ayoob di nehcha di rees karan da eh sabh to vadiya tareeka hai!

 ayoob di kahani hale khatam nahi hoi. oh apne aap nu dharmi saabat karan vich inna rujha hoya si ki oh parmeshwar de pakh vich kharhna bhull gaya. os nu sudhar karan atey parmeshwar varga nazria apnaun vich madad di lorr si. nale oh hale vi dard atey sog di peerra jhall reha si te os nu sache dilase di sakht lorr si. yahovah nehcha atey khariayi rakhan vale is insaan layi kee karega? is larri de agle lekh vich is savaal da javab ditta javega.

^ kinni ajeeb gall hai ki aleefaz ne sochya ki os ne atey os de dosta ne ayoob naal narmayi naal gall keeti si kyoki shayad ohna ne os naal uchi avaaz vich gall nahi keeti. (ayoob 15:11) par naram avaaz vich vi bole gaye shabd vi dil cheer sakde han.

^ ayoob vallo kehi gall to lagbhag 3,000 saal baad vigiaaniya ne eh mannya ki dharti nu sthir rehen layi kise cheez de sahare di lorr nahi hai. ayoob de shabda di sachayi da saboot odo milya jado pularr to tasveera khichiya gaiya.