ຄຳຖາມຈາກຜູ້ອ່ານ
ເມື່ອໃດທີ່ປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າຕົກເປັນຊະເລີຍ ຫຼືເປັນນັກໂທດຂອງບາບີໂລນໃຫຍ່?
ເຫດການນີ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນເວລາໃດເວລາໜຶ່ງຫຼັງຈາກປີ 100 ແລະຈົບລົງໃນປີ 1919. ເປັນຫຍັງການປັບປ່ຽນຄວາມເຂົ້າໃຈນີ້ຂອງເຮົາຈຶ່ງເປັນສິ່ງທີ່ຈຳເປັນ?
ຫຼັກຖານທັງໝົດສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າໃນປີ 1919 ຄລິດສະຕຽນຜູ້ຖືກເຈີມໄດ້ເປັນອິດສະຫຼະຈາກບາບີໂລນໃຫຍ່ແລະໄດ້ຖືກລວບລວມເຂົ້າໃນປະຊາຄົມທີ່ສະອາດແລ້ວ. ໃຫ້ຄິດກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້: ທັນທີຫຼັງຈາກທີ່ລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າເລີ່ມປົກຄອງຢູ່ສະຫວັນໃນປີ 1914 ປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າໄດ້ຖືກທົດລອງແລະຄ່ອຍໆຖືກເຮັດໃຫ້ສະອາດຈາກການນະມັດສະການທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ. * (ມາລາກີ 3:1-4) ຈາກນັ້ນ ໃນປີ 1919 ພະເຍຊູໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງ ‘ຂ້າໃຊ້ຜູ້ສັດຊື່ແລະສຸຂຸມ’ ໃຫ້ ‘ແຈກປັນອາຫານໃນເວລາເໝາະສົມ’ ໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າທີ່ສະອາດແລ້ວ. (ມັດທາຍ 24:45-47) ໃນປີດຽວກັນນັ້ນ ປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າຖືກປ່ອຍຕົວຈາກການຕົກເປັນຊະເລີຍໂດຍໄນຈາກບາບີໂລນໃຫຍ່. (ຄຳປາກົດ 18:4) ແຕ່ປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າໄດ້ຕົກເປັນຊະເລີຍເມື່ອໃດ?
ໃນອະດີດ ພວກເຮົາໄດ້ອະທິບາຍວ່າປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າຕົກເປັນຊະເລີຍຂອງບາບີໂລນໃຫຍ່ເປັນເວລາສັ້ນໆເຊິ່ງເລີ່ມຕົ້ນໃນປີ 1918. ຫໍສັງເກດການ 15 ມີນາ 1992 ກ່າວວ່າ ຄືກັບທີ່ຊາວອິດສະລາແອນຖືກຈັບຕົວໄປເປັນສະເລີຍໃນປະເທດບາບີໂລນ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຢໂຫວາກໍໄດ້ຕົກເປັນຊະເລີຍຂອງບາບີໂລນໃຫຍ່ໃນປີ 1918. ແຕ່ເມື່ອຄົ້ນຄວ້າຕື່ມອີກຈຶ່ງເຫັນວ່າປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າໄດ້ຕົກເປັນຊະເລີຍຂອງບາບີໂລນໃຫຍ່ມາຫຼາຍປີແລ້ວ ຕັ້ງແຕ່ກ່ອນປີ 1918.
ຄຳທຳນວາຍໃນເອເຊກຽນ 37:1-14 ໄດ້ບອກລ່ວງໜ້າວ່າ: ປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າຈະຕົກເປັນຊະເລີຍແລະຕໍ່ມາກໍຈະຖືກປ່ອຍຕົວ. ເອເຊກຽນໄດ້ເຫັນນິມິດກ່ຽວກັບຮ່ອມພູທີ່ມີແຕ່ກະດູກຂອງຄົນ. ພະເຢໂຫວາກ່າວວ່າ: “ກະດູກນີ້ແມ່ນບັນດາຄອບຄົວຍິດສະລາເອນ.” (ຂໍ້ 11) ຄຳກ່າວນີ້ໃຊ້ກັບຊາດອິດສະລາແອນແລະຕໍ່ມາຈະໃຊ້ກັບ “ຍິດສະລາເອນຂອງພະເຈົ້າ” ເຊິ່ງເປັນຜູ້ທີ່ຖືກເຈີມ. (ຄາລາຊີ 6:16; ກິດຈະການ 3:21) ໃນນິມິດນີ້ ກະດູກໄດ້ກັບຄືນມາມີຊີວິດແລະໄດ້ກາຍເປັນກອງທັບໃຫຍ່. ເລື່ອງນີ້ພັນລະນາເຖິງວິທີທີ່ປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າຖືກປົດປ່ອຍຈາກບາບີໂລນໃຫຍ່ໃນປີ 1919. ແຕ່ຄຳທຳນວາຍນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າເຂົາເຈົ້າໄດ້ຕົກເປັນຊະເລີຍມາດົນແລ້ວ?
ທຳອິດ ເອເຊກຽນສັງເກດເຫັນວ່າກະດູກຂອງຄົນທີ່ຕາຍແລ້ວ ‘ແຫ້ງຫຼາຍ.’ (ເອເຊກຽນ 37:2, 11) ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າຜູ້ຄົນໄດ້ຕາຍເປັນເວລາດົນແລ້ວ. ທີສອງ ເອເຊກຽນໄດ້ເຫັນວ່າຄົນທີ່ຕາຍແລ້ວໄດ້ຄ່ອຍໆກັບຄືນມາມີຊີວິດ ບໍ່ແມ່ນໃນທັນທີທັນໃດ. ລາວໄດ້ຍິນ ‘ສຽງສັ່ນສະເທືອນ ແລະກະດູກທັງຫຼາຍກໍເລີ່ມເຊື່ອມເຂົ້າກັນ.’ ຕໍ່ມາລາວໄດ້ເຫັນ “ເສັ້ນເອັນແລະກ້ອນຊີ້ນກໍຕິດເຂົ້າກັບກະດູກ, ທ.ປ.” ຈາກນັ້ນກໍມີໜັງຫຸ້ມໄວ້. ຕໍ່ມາ “ລົມຫັນໃຈໄດ້ເຂົ້າໄປໃນຊາກສົບທັງຫຼາຍແລະຕ່າງກໍຄືນມີຊີວິດອີກ, ທ.ປ.” ໃນທີ່ສຸດ ຫຼັງຈາກທີ່ຜູ້ຄົນກັບມາມີຊີວິດອີກ ພະເຢໂຫວາໄດ້ໃຫ້ແຜ່ນດິນແກ່ເຂົາເຈົ້າເພື່ອຢູ່ອາໄສ. ສິ່ງທັງໝົດນີ້ຕ້ອງໄດ້ໃຊ້ເວລາ.—ເອເຊກຽນ 37:7-10, 14
ຄືດັ່ງທີ່ຄຳທຳນວາຍນີ້ໄດ້ບອກໄວ້ ຊາວອິດສະລາແອນໄດ້ຕົກເປັນຊະເລີຍເປັນເວລາດົນນານ. ເຂົາເຈົ້າເລີ່ມຕົກເປັນຊະເລີຍໃນປີ 740 ກ່ອນ ຄ.ສ. ເມື່ອສິບຕະກູນຂອງອິດສະລາແອນທີ່ເປັນອານາຈັກທາງເໜືອຖືກບັງຄັບໃຫ້ອອກຈາກດິນແດນຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຕໍ່ມາໃນປີ 607 ກ່ອນ ຄ.ສ. ເມືອງເຢຣຶຊາເລມຖືກຊາວບາບີໂລນທຳລາຍ ແລະອີກສອງຕະກູນທີ່ເປັນອານາຈັກທາງໃຕ້ຂອງຢູດາກໍຖືກບັງຄັບໃຫ້ຕ້ອງອອກຈາກດິນແດນຂອງເຂົາເຈົ້າເຊັ່ນດຽວກັນ. ຈາກນັ້ນໃນປີ 537 ກ່ອນ ຄ.ສ. ການເປັນສະເລີຍກໍສິ້ນສຸດລົງເມື່ອຊາວຢິວຈຳນວນໜ້ອຍໄດ້ກັບຄືນໄປສ້ອມແປງວິຫານແລະນະມັດສະການພະເຢໂຫວາອີກຄັ້ງໜຶ່ງໃນເມືອງເຢຣຶຊາເລມ.
ດັ່ງນັ້ນ ລາຍລະອຽດທັງໝົດນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຄລິດສະຕຽນຜູ້ຖືກເຈີມຕ້ອງຕົກເປັນຊະເລີຍຂອງບາບີໂລນໃຫຍ່ເປັນເວລາດົນນານ ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ຈາກປີ 1918 ເຖິງ 1919 ເທົ່ານັ້ນ. ພະເຍຊູຍັງໄດ້ເວົ້າເຖິງໄລຍະເວລາທີ່ດົນນານນີ້ເມື່ອພະອົງບອກວ່າຄລິດສະຕຽນປອມ ເຊິ່ງກໍຄືເຂົ້ານົກຈະໃຫຍ່ຂຶ້ນພ້ອມໆ ກັບ “ເມັດດີ” ຫຼືເຂົ້າດີ ເຊິ່ງ ‘ເປັນລູກທັງຫຼາຍແຫ່ງລາຊະອານາຈັກ’. (ມັດທາຍ 13:36-43) ໃນລະຫວ່າງເວລານັ້ນ ມີຄລິດສະຕຽນແທ້ພຽງບໍ່ເທົ່າໃດຄົນ. ຄົນສ່ວນຫຼາຍທີ່ບອກວ່າເຂົາເຈົ້າເປັນຄລິດສະຕຽນໄດ້ຮັບເອົາຄຳສອນທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງແລະໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ອອກຫາກ. ນັ້ນຈຶ່ງເປັນເຫດຜົນທີ່ເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າປະຊາຄົມຄລິດສະຕຽນໄດ້ຕົກເປັນຊະເລີຍຂອງບາບີໂລນໃຫຍ່. ການຕົກເປັນຊະເລີຍເລີ່ມຕົ້ນໃນເວລາໃດເວລາໜຶ່ງຫຼັງຈາກປີ 100 ແລະດຳເນີນຕໍ່ໄປຈົນເຖິງຕອນທີ່ວິຫານໂດຍໄນຂອງພະເຈົ້າຖືກເຮັດໃຫ້ສະອາດໃນເວລາອະວະສານ.—ກິດຈະການ 20:29, 30; 2 ເທຊະໂລນີກ 2:3, 6; 1 ໂຢຮັນ 2:18, 19
ໃນລະຫວ່າງຫຼາຍຮ້ອຍປີນັ້ນ ຜູ້ນຳຂອງໂບດແລະຜູ້ນຳດ້ານການເມືອງຕ້ອງການທີ່ຈະໃຫ້ປະຊາຊົນຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ປະຊາຊົນບໍ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ມີຄຳພີໄບເບິນຫຼືອ່ານຄຳພີໄບເບິນໃນພາສາທີ່ເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໃຈໄດ້. ບາງຄົນທີ່ອ່ານຄຳພີໄບເບິນເຖິງຂັ້ນວ່າຖືກເຜົາຢູ່ເທິງຫຼັກເສົາ. ສ່ວນຄົນທີ່ເວົ້າຕໍ່ຕ້ານສິ່ງທີ່ຜູ້ນຳໂບດສອນຄົນນັ້ນກໍຈະຖືກລົງໂທດຢ່າງໜັກ. ເກືອບເປັນໄປບໍ່ໄດ້ເລີຍທີ່ຄົນໃດຄົນໜຶ່ງຈະຮຽນຮູ້ຄວາມຈິງຫຼືສອນຄົນອື່ນໆ.
ເຮົາຍັງຮຽນຮູ້ຈາກນິມິດຂອງເອເຊກຽນວ່າ ປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າກັບມາມີຊີວິດອີກແລະຄ່ອຍໆຖືກປ່ອຍຕົວຈາກສາສະໜາທີ່ສອນບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ດັ່ງນັ້ນ ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເລີ່ມຕົ້ນເກີດຂຶ້ນເມື່ອໃດແລະແນວໃດ? ນິມິດນັ້ນກ່າວເຖິງ ‘ສຽງສັ່ນສະເທືອນ.’ ສິ່ງນີ້ເລີ່ມເກີດຂຶ້ນໃນສອງສາມຮ້ອຍປີທີ່ຜ່ານມາກ່ອນເວລາອະວະສານ. ໃນລະຫວ່າງນັ້ນ ມີຜູ້ທີ່ສັດຊື່ບາງຄົນເຊິ່ງຕ້ອງການຮູ້ຄວາມຈິງແລະຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າເຖິງວ່າເຂົາເຈົ້າຈະຢູ່ໃນທ່າມກາງສາສະໜາທີ່ສອນບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ເຂົາເຈົ້າສຶກສາຄຳພີໄບເບິນແລະເຮັດສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອບອກຜູ້ຄົນໃນສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້. ບາງຄົນເຮັດວຽກໜັກເພື່ອແປຄຳພີໄບເບິນເປັນພາສາຕ່າງໆທີ່ຜູ້ຄົນເຂົ້າໃຈ.
ຈາກນັ້ນ ເມື່ອໃກ້ຈະເຖິງທ້າຍຊຸມປີ 1800 ເປັນຄືກັບວ່າຊີ້ນແລະໜັງກັບມາຫຸ້ມກະດູກອີກ. ພີ່ນ້ອງ ຊາລ ເທດ ລັດເຊວ ແລະໝູ່ຂອງລາວໄດ້ພະຍາຍາມຢ່າງໜັກທີ່ຈະພົບຄວາມຈິງໃນຄຳພີໄບເບິນແລະທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ. ເຂົາເຈົ້າຍັງໄດ້ຊ່ວຍຄົນອື່ນໃຫ້ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງໂດຍໃຊ້ຫໍສັງເກດການແຫ່ງຊີໂອນ ແລະໜັງສືອື່ນໆ. ຕໍ່ມາ “ພາບພະຍົນເລື່ອງການສ້າງ” ໃນປີ 1914 ແລະປຶ້ມ The finished Mystery ໃນປີ 1917 ໄດ້ຊ່ວຍປະຊາຊົນຂອງພະເຢໂຫວາໃຫ້ມີຄວາມເຊື່ອທີ່ເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ. ໃນທີ່ສຸດ ໃນປີ 1919 ເປັນຄືກັບວ່າປະຊາຊົນຂອງພະອົງໄດ້ຮັບຊີວິດແລະແຜ່ນດິນໃໝ່. ນັບຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາຄົນທີ່ມີຄວາມຫວັງທີ່ຈະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປໃນໂລກນີ້ໄດ້ເຂົ້າສົມທົບກັບຜູ້ຖືກເຈີມ. ເຂົາເຈົ້າທຸກຄົນນະມັດສະການພະເຢໂຫວາ ແລະເຂົາເຈົ້າລວມເຂົ້າກັນເປັນ “ກອງທັບອັນໃຫຍ່.”—ເອເຊກຽນ 37:10; ຊາກາລີ 8:20-23 *
ດັ່ງນັ້ນ ເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າໄດ້ຕົກເປັນຊະເລີຍຂອງບາບີໂລນໃຫຍ່ຫຼັງຈາກປີ 100. ນີ້ເປັນໄລຍະເວລາເມື່ອຫຼາຍຄົນໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ອອກຫາກໂດຍຍອມຮັບເອົາຄຳສອນຂອງສາສະໜາທີ່ສອນບໍ່ຖືກຕ້ອງແລະໄດ້ປະຕິເສດຄວາມຈິງ. ເປັນເວລາຫຼາຍປີ ເປັນເລື່ອງຍາກຫຼາຍທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ ຄືກັບສະພາບຂອງຊາວອິດສະລາແອນຕອນທີ່ຕົກເປັນຊະເລີຍ. ແຕ່ໃນທຸກມື້ນີ້ກຳລັງມີການປະກາດຄວາມຈິງໃຫ້ກັບທຸກຄົນໄດ້ຮູ້ຈັກ. ເຮົາມີຄວາມສຸກແທ້ໆທີ່ກຳລັງມີຊີວິດໃນເວລາທີ່ ‘ຄົນສະຫຼາດທັງຫຼາຍຈະສ່ອງແສງກ້າ.’ ຫຼາຍຄົນໃນທຸກມື້ນີ້ສາມາດ ‘ຊຳຮະຕົວເອງ’ ຖືກເຮັດໃຫ້ ‘ບໍລິສຸດ’ ແລະຍອມຮັບເອົາການນະມັດສະການແທ້!—ດານຽນ 12:3, 10
ເມື່ອຊາຕານພະຍາຍາມລໍ້ໃຈພະເຍຊູ ມັນໄດ້ພາພະອົງໄປທີ່ວິຫານແທ້ໆບໍ ຫຼືມັນສະແດງໃຫ້ພະອົງເຫັນວິຫານໃນນິມິດ?
ເຮົາບໍ່ຮູ້ຢ່າງຄັກແນ່ວ່າຊາຕານສະແດງໃຫ້ພະເຍຊູເຫັນວິຫານໄດ້ແນວໃດ.
ຜູ້ຂຽນຄຳພີໄບເບິນທັງມັດທາຍແລະລືກາໄດ້ຂຽນເຖິງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນ. ມັດທາຍບອກວ່າ “ພະຍາມານນຳເອົາ” ພະເຍຊູໄປເມືອງເຢຣຶຊາເລມແລະ “ໃຫ້ຢືນເທິງກຳແພງດ້ານທີ່ສູງທີ່ສຸດ” ຂອງວິຫານ. (ມັດທາຍ 4:5, ລ.ມ.) ລືກາບອກວ່າພະຍາມານ “ໄດ້ນຳເອົາພະອົງເຂົ້າໄປໃນເມືອງເຢຣຶຊາເລມແລະໃຫ້ຢືນເທິງກຳແພງດ້ານທີ່ສູງທີ່ສຸດຂອງວິຫານ.”—ລືກາ 4:9, ລ.ມ.
ໃນອະດີດ ໜັງສືຕ່າງໆຂອງເຮົາໄດ້ກ່າວວ່າຊາຕານອາດບໍ່ໄດ້ນຳເອົາຕົວພະເຍຊູໄປທີ່ວິຫານເມື່ອມັນພະຍາຍາມລໍ້ໃຈພະອົງ. ຫໍສັງເກດການ 1 ມີນາ 1961 ສົມທຽບຄຳກ່າວນີ້ກັບຕອນທີ່ຊາຕານພະຍາຍາມລໍ້ໃຈພະເຍຊູໂດຍສະແດງໃຫ້ພະອົງເຫັນອານາຈັກທັງໝົດຂອງໂລກນີ້ຈາກພູເຂົາທີ່ສູງ. ຫໍສັງເກດການ ສະບັບນີ້ບອກວ່າບໍ່ມີພູເຂົາໜ່ວຍໃດສູງພໍທີ່ໃຫ້ຄົນໃດຄົນໜຶ່ງເຫັນອານາຈັກທັງໝົດຂອງໂລກນີ້. ຈາກນັ້ນກໍໄດ້ບອກວ່າຊາຕານອາດຈະບໍ່ໄດ້ພາຕົວພະເຍຊູໄປທີ່ວິຫານແທ້ໆ. ແຕ່ຕໍ່ມາບົດຄວາມຕ່າງໆໃນຫໍສັງເກດການ ໄດ້ກ່າວວ່າ ຖ້າພະເຍຊູໂດດລົງຈາກວິຫານ ພະອົງຈະຕາຍແທ້ໆ.
ບາງຄົນເວົ້າວ່າເນື່ອງຈາກພະເຍຊູບໍ່ແມ່ນຊາວເລວີ ພະອົງຈະບໍ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ຢືນຢູ່ເທິງດ້ານທີ່ສູງທີ່ສຸດຂອງວິຫານທີ່ສັກສິດ. ດັ່ງນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງເວົ້າວ່າຊາຕານຕ້ອງພະຍາຍາມລໍ້ໃຈພະເຍຊູໂດຍທາງນິມິດ. ຫຼາຍຮ້ອຍປີກ່ອນໜ້ານັ້ນ ເອເຊກຽນກໍຖືກພາຕົວໄປທີ່ວິຫານໂດຍທາງນິມິດ.—ເອເຊກຽນ 8:3, 7-10; 11:1, 24; 37:1, 2
ແຕ່ຖ້າພະເຍຊູຖືກພາຕົວໄປວິຫານໂດຍທາງນິມິດ ບາງຄົນອາດສົງໄສວ່າ:
-
ພະເຍຊູຮູ້ສຶກແທ້ໆບໍວ່າຖືກລໍ້ໃຈໃຫ້ໂດດລົງຈາກວິຫານ?
-
ໃນເວລາອື່ນອີກຊາຕານກໍໄດ້ພະຍາຍາມລໍ້ໃຈພະເຍຊູ ມັນຂໍໃຫ້ພະເຍຊູເຮັດໃຫ້ກ້ອນຫີນແທ້ໆກາຍເປັນເຂົ້າຈີ່ແທ້ໆ ແລະມັນກໍຕ້ອງການໃຫ້ພະເຍຊູນະມັດສະການມັນແທ້ໆ. ດັ່ງນັ້ນ ເປັນໄປໄດ້ບໍທີ່ຊາຕານຍັງຕ້ອງການໃຫ້ພະເຍຊູໂດດລົງຈາກວິຫານແທ້ໆ?
ແຕ່ຖ້າຊາຕານບໍ່ໄດ້ໃຊ້ນິມິດແລະພາຕົວພະເຍຊູໄປວິຫານແທ້ໆ ດັ່ງນັ້ນ ບາງຄົນອາດສົງໄສວ່າ:
-
ພະເຍຊູໄດ້ຝ່າຝືນພະບັນຍັດບໍໂດຍຢືນຢູ່ບ່ອນທີ່ສູງທີ່ສຸດຂອງວິຫານທີ່ສັກສິດ?
-
ພະເຍຊູອອກຈາກປ່າແລ້ວໄປທີ່ວິຫານໃນເມືອງເຢຣຶຊາເລມໄດ້ແນວໃດ?
ຂໍໃຫ້ເຮົາພິຈາລະນາຂໍ້ມູນບາງຢ່າງຕື່ມອີກເຊິ່ງຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຕອບສອງຄຳຖາມສຸດທ້າຍນີ້.
ສາສະດາຈານ ດີ. ເອ. ຄາສັນຂຽນວ່າ ຄຳສັບພາສາເກັຣກສຳລັບຄຳວ່າ “ວິຫານ” ທີ່ໃຊ້ໃນມັດທາຍແລະລືກາອາດໝາຍເຖິງບໍລິເວນທັງໝົດຂອງວິຫານ ແລະບໍ່ແມ່ນສະເພາະບ່ອນທີ່ສັກສິດເທົ່ານັ້ນເຊິ່ງເປັນບໍລິເວນທີ່ອະນຸຍາດໃຫ້ພຽງຊາວເລວີເທົ່ານັ້ນເຂົ້າໄປໄດ້. ແຈທາງດ້ານທິດຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ຂອງບໍລິເວນວິຫານມີຫຼັງຄາທີ່ພຽງເຊິ່ງເປັນບ່ອນສູງທີ່ສຸດໃນວິຫານ. ພະເຍຊູອາດຖືກພາຕົວໄປຢືນຢູ່ບ່ອນນັ້ນ. ໄລຍະຫ່າງຈາກຈຸດນັ້ນເຖິງພື້ນຂອງຮ່ອມພູເຊດໂຣນແມ່ນປະມານ 140 ແມັດ. ນັກປະຫວັດສາດທີ່ຊື່ໂຢເຊຟຸດເວົ້າວ່າ ບໍລິເວນນີ້ຂອງວິຫານສູງຫຼາຍແລະຖ້າຄົນທີ່ຢືນຢູ່ທີ່ນັ້ນແນມລົງໄປທາງລຸ່ມ ລາວກໍ “ຈະວິນຫົວ.” ເຖິງວ່າພະເຍຊູບໍ່ແມ່ນຊາວເລວີ ພະອົງອາດຢືນຢູ່ທີ່ນັ້ນແລະບໍ່ມີໃຜທີ່ຈະຄັດຄ້ານໄດ້.
ແຕ່ພະເຍຊູອອກຈາກປ່າແລ້ວໄປທີ່ວິຫານໃນເມືອງເຢຣຶຊາເລມໄດ້ແນວໃດ? ເຮົາບໍ່ຮູ້ຢ່າງຄັກແນ່. ຄຳພີໄບເບິນພຽງແຕ່ບອກວ່າພະເຍຊູຖືກພາໄປທີ່ເມືອງເຢຣຶຊາເລມ. ແຕ່ຄຳພີໄບເບິນກໍບໍ່ໄດ້ບອກວ່າພະເຍຊູຢູ່ໄກຈາກເມືອງເຢຣຶຊາເລມຫຼາຍປານໃດ ຫຼືຊາຕານລໍ້ໃຈພະອົງດົນປານໃດ. ດັ່ງນັ້ນ ເປັນໄປໄດ້ທີ່ພະເຍຊູຍ່າງໄປເມືອງເຢຣຶຊາເລມ ເຖິງວ່າການເຮັດແນວນີ້ອາດຈະໃຊ້ເວລາດົນກໍຕາມ.
ເມື່ອຊາຕານສະແດງໃຫ້ພະເຍຊູເຫັນ “ອານາຈັກທັງໝົດຂອງໂລກນີ້” ມັນອາດໃຊ້ນິມິດ ເນື່ອງຈາກວ່າເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະເຫັນອານາຈັກທັງໝົດນີ້ຈາກພູໜ່ວຍໃດໜ່ວຍໜຶ່ງໃນໂລກນີ້. ເລື່ອງນີ້ອາດຈະຄ້າຍຄືກັບທີ່ເຮົາສາມາດໃຊ້ຈໍສາຍໜັງເພື່ອສະແດງໃຫ້ບາງຄົນເຫັນຮູບພາບກ່ຽວກັບສ່ວນຕ່າງໆໃນໂລກນີ້. ຊາຕານອາດໄດ້ໃຊ້ນິມິດ ແຕ່ໃນຕົວຈິງແລ້ວມັນຕ້ອງການໃຫ້ພະເຍຊູກົ້ມຂາບແລະນະມັດສະການມັນ. (ມັດທາຍ 4:8, 9, ລ.ມ.) ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອຊາຕານນຳເອົາພະເຍຊູໄປທີ່ວິຫານ ເປັນໄປໄດ້ທີ່ໃນຕົວຈິງແລ້ວມັນຕ້ອງການໃຫ້ພະເຍຊູສ່ຽງຊີວິດຂອງຕົນເອງໂດຍໂດດລົງມາຈາກວິຫານ. ແຕ່ພະເຍຊູປະຕິເສດມັນ. ແນ່ນອນວ່າການລໍ້ໃຈຕົວຈິງເປັນຕາໜ້າດຶງດູດໃຈຫຼາຍກວ່າການລໍ້ໃຈໂດຍຜ່ານທາງນິມິດ!
ດັ່ງນັ້ນ ເປັນໄປໄດ້ທີ່ພະເຍຊູໄດ້ໄປເມືອງເຢຣຶຊາເລມແທ້ໆແລະໄດ້ຢືນຢູ່ຈຸດທີ່ສູງທີ່ສຸດຂອງວິຫານ. ແມ່ນແລ້ວ ຄືກັບທີ່ກ່າວໄປແລ້ວໃນຕອນຕົ້ນໆຂອງບົດຄວາມນີ້ ເຮົາບໍ່ຮູ້ຢ່າງຄັກແນ່ວ່າຊາຕານສະແດງໃຫ້ພະເຍຊູເຫັນວິຫານໄດ້ໂດຍວິທີໃດ. ແຕ່ເຮົາສາມາດໝັ້ນໃຈໄດ້ວ່າຊາຕານພະຍາຍາມຕໍ່ໆໄປທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ພະເຍຊູເຮັດສິ່ງທີ່ຜິດແລະໃນແຕ່ລະຄັ້ງພະເຍຊູໄດ້ປະຕິເສດມັນຢ່າງໜັກແໜ້ນ.
^ ຂໍ້ 2 ຂໍໃຫ້ເບິ່ງຫໍສັງເກດການ 15 ກໍລະກົດ 2013 ໜ້າ 10-12 ຫຍໍ້ໜ້າ 5-8, 12
^ ຂໍ້ 2 ທັງເອເຊກຽນ 37:1-14 ແລະຄຳປາກົດ 11:7-12 ເວົ້າເຖິງບາງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນປີ 1919. ຄຳທຳນວາຍໃນເອເຊກຽນ 37:1-14 ກ່າວເຖິງປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າທຸກຄົນທີ່ກັບມາສູ່ການນະມັດສະການແທ້ໃນປີ 1919 ຫຼັງຈາກທີ່ຕົກເປັນຊະເລີຍເປັນເວລາດົນນານ. ແຕ່ໃນຄຳປາກົດ 11:7-12 ກ່າວເຖິງການຟື້ນຄືນມາມີຊີວິດອີກໃນປີ 1919 ຂອງພີ່ນ້ອງຊາຍກຸ່ມນ້ອຍໆທີ່ຖືກເຈີມເຊິ່ງນຳໜ້າໃນທ່າມກາງປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າ. ພີ່ນ້ອງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ມີການເຄື່ອນໄຫວໃນໄລຍະເວລາໜຶ່ງ.
