• DOĞUM YILI: 1974

• ÜLKE: ŞİLİ

• GEÇMİŞİ: ALKOL BAĞIMLISIYDI

ÖYKÜM:

Şili’nin güneyinde bir şehir olan Angol’da doğdum. Babamı hiç tanımadım. Üç yaşındayken annem ve erkek kardeşimle başkent Santiago’ya taşındık. Orada evsizlerin kaldığı derme çatma bir yerde, küçük bir odada kalıyorduk. Umumi tuvaleti kullanıyor, suyumuzu yangın musluğundan alıyorduk.

Yaklaşık iki yıl sonra, hükümet bize küçük bir ev verdi. Ne yazık ki, yeni mahallemizde uyuşturucu ve alkol kullanımı, suç ve fuhuş had safhadaydı.

Bir gün annem bir adamla tanıştı ve bir süre sonra evlendiler. Üvey babam alkolikti. Beni ve annemi döverdi. Yalnızken, ‘Keşke beni koruyan bir babam olsaydı’ diye düşünerek sürekli ağlardım.

Annem geçimimizi sağlamak için canla başla çalışsa da çok fakirdik. Karnımız acıktığında, yemek için süt tozu ve şekerden başka bir şey bulamadığımız zamanlar oluyordu. Tek eğlencemiz, kardeşimle birlikte komşumuzun penceresinden gizlice onların televizyonunu izlemekti. Fakat bir gün bizi yakaladı ve eğlencemiz sona erdi.

Üvey babam ayık olduğunda, ki çoğu zaman ayık olmazdı, kardeşime ve bana yiyecek bir şeyler alırdı. Bir keresinde de bize küçük bir televizyon almıştı. O gün, kendimi mutlu hissettiğim ender zamanlardan biriydi.

12 yaşında okumayı öğrendim. Bir yıl sonra okulu bıraktım ve çalışmaya başladım. İşten sonra, benden yaşça büyük iş arkadaşlarımla partilere giderdik; bu partilerde sarhoş olur ve uyuşturucu kullanırdık. Kısa zaman içinde bağımlı oldum.

20 yaşında Cati’yle tanıştım ve bir süre sonra evlendik. Başlarda her şey çok güzel gidiyordu fakat sonra, eski yaşam tarzıma geri döndüm. Durumum eskisinden de beterdi. Sonunda şunu anladım ki böyle giderse ya hapse ya da mezara girecektim. Daha da kötüsü küçükken yaşadığım acıların aynısını oğlum Víctor’a da çektiriyordum. Çok üzgündüm. Ayrıca kendime çok kızıyor ve kendimi değersiz hissediyordum.

 2001’de iki Yehova’nın Şahidi evimize geldi, Cati onlarla Kutsal Kitabı incelemeye başladı. Öğrendiklerini bana da anlatıyordu. Merak ettiğim için ben de inceleme yapmaya başladım. Cati 2003 yılında vaftiz edilerek Yehova’nın Şahidi oldu.

KUTSAL KİTAP YAŞAMIMI DEĞİŞTİRDİ:

Bir gün Rut 2:12 ayetini okudum. Orada Yehova’nın, Kendisine iman edip sığınan kişileri ödüllendirdiği yazıyordu. Yaşamımda değişiklikler yaptığım takdirde Tanrı’yı memnun edebileceğimi ve O’nun da beni ödüllendireceğini anladım. Ayrıca Kutsal Kitabın sarhoşluğu defalarca mahkûm ettiğini fark ettim. 2. Korintoslular 7:1’deki sözler beni çok etkiledi. Bu ayet, bizi ‘kirleten her şeyden kendimizi arındırmamızı’ söylüyordu. Bunun üzerine kötü alışkanlıklarımı bırakmaya başladım. Başlarda bu daha kolay öfkelenmeme sebep olsa da Cati hiçbir zaman benden desteğini esirgemedi.

Çalıştığım yerden ayrıldım, çünkü orada sigara ve içki içmek konusunda aşırı baskı görüyordum. İşsiz kaldığım için çok az parayla geçinmek zorunda kaldık, fakat bu sayede Kutsal Kitabı incelemek üzere bol bol zamanım oldu. Bu dönemde ruhen gerçek anlamda ilerlemeye başladım. Cati, hiçbir zaman benden maddi olarak verebileceğimden fazlasını istemedi. Ayrıca sade bir yaşam sürdüğümüz için bana asla sitem etmedi. Beni sevgiyle desteklediği için ona gerçekten minnettarım.

Yavaş yavaş Şahitlerle kaynaşmaya başladım. Onların yardımıyla şunu anladım ki, çok fazla eğitimim olmamasına rağmen Yehova O’na hizmet etmek için duyduğum içten arzuya değer veriyor. Yehova’nın Şahitlerinin arasında gördüğümüz sevgi ve birliğin ailemiz üzerimizde büyük bir etkisi oldu. Böyle barış dolu bir ortamı başka hiçbir yerde görmemiştik. 2004 yılının Aralık ayında ben de vaftiz edildim.

NASIL YARAR GÖRDÜM?

Yehova’nın İşaya 48:17’deki sözlerinin ne kadar doğru olduğunu yaşayarak gördüm. Orada şöyle yazar: “Kendi yararına olanı sana öğreten, . . . . Tanrın Yehova Benim.” Annem ve kardeşim bendeki değişikliklerden öyle etkilendiler ki, şimdi onlar da Kutsal Kitabı inceliyorlar. Ne kadar değiştiğimi ve ailece ne kadar mutlu olduğumuzu görmek komşularımızı bile sevindirdi.

Tanrı’yı çok seven, beni güvenilir bir eş ve dost olarak gören bir karım var. Babamı hiç tanımamış olsam da Kutsal Kitap bana üç oğlumu nasıl yetiştirebileceğimi öğretti. Çocuklarım bana saygı duyuyorlar. Daha da önemlisi Yehova’yı gerçek biri olarak görüyorlar ve O’na duydukları sevgi artıyor.

Mutsuz bir çocukluk geçirmeme rağmen Yehova bana mutlu biri olarak yaşama fırsatı verdi. Bunun için O’na gerçekten minnettarım.

• DOĞUM YILI: 1974

• ÜLKE: BULGARİSTAN

• GEÇMİŞİ: UYUŞTURUCU KURYESİYDİ

ÖYKÜM:

Bulgaristan’ın Sofya şehrinde, orta halli bir ailede dünyaya geldim. Babam, ben altı yaşındayken ailemizi terk etti. Bu, beni çok sarstı ve büyük duygusal acılar çekmeme neden oldu. Kendimi reddedilmiş hissediyordum ve sevilecek biri olmadığımı düşünüyordum. Yaşım ilerledikçe bu duygular isyan etmeme sebep oldu. Öfkeli ve kavgacı bir kız olmuştum.

İlk kez 14 yaşındayken evden kaçtım. Annemden, anneannemden ve dedemden para çalardım. Saldırgan bir yapıya sahip olduğum için okulda her zaman başım derde girerdi. Bu nedenle sadece birkaç yıl içinde beş farklı okula gönderildim. Mezun olmama üç yıl kala okulu bıraktım. Ahlaksız bir yaşam tarzım vardı. Sigara ve esrar bağımlısı olmuştum. Aşırı içki içiyor, partiden partiye koşuyor, ayrıca uyuşturucu kuryeliği yapıyordum. İnsanların acı çektiği ve öldüğü böyle ümitsiz bir dünyada yaşamanın benim için hiçbir anlamı yoktu. Bu nedenle sadece günlük zevkler için yaşıyordum.

1998’de, 24 yaşındayken São Paulo’daki (Brezilya) havalimanında, uyuşturucu kuryeliği yaparken tutuklandım. Dört yıl hapis cezasına çarptırıldım.

KUTSAL KİTAP YAŞAMIMI DEĞİŞTİRDİ:

2000 yılında Yehova’nın Şahitleri, kaldığım hapishaneyi haftada bir ziyaret etmeye başladı. Şahitlerden biri olan Marines, bana çok nazik davranırdı. O, içimde Kutsal Kitap hakkında bilgi alma isteği uyandırdı. Yehova’nın Şahitlerini daha önce hiç duymadığım için hapishanedekilere onlar hakkında ne bildiklerini sordum. Çoğunun, Şahitler hakkında olumsuz şeyler söylemesi beni şaşırttı. Hatta aralarından biri ‘İstediğin herhangi bir dini seç, ancak Yehova’nın Şahitlerinden uzak dur’ dedi. Onun bu sözleri beni daha da meraklandırmıştı; Şahitlerden neden böylesine nefret edildiğini öğrenmek istiyordum. Bence bu nefretin nedeni onların doğru dini uyguluyor olmalarıydı. Zaten Kutsal Kitap da, İsa Mesih’in izinden giden kişilerin zulüm göreceğini söylüyordu (2. Timoteos 3:12).

Bu sırada, hapishanenin idari binasında çalışmak üzere görevlendirildim. Bir gün, depoda çalışırken içinde eski Gözcü Kulesi ve Uyanış! dergilerinin * olduğu bazı koliler buldum. Dergileri hücreme götürdüm ve okumaya başladım. Okudukça kendimi kurak bir çölde su kaynağı bulan biri gibi hissediyordum. Çok zamanım olduğu için Kutsal Kitabı her gün saatlerce inceleyebiliyordum.

Bir gün hapishane idaresinden çağırıldım. Beni serbest bırakacaklarını düşünerek hemen eşyalarımı toplayıp arkadaşlarımla vedalaştım  ve idareye koştum. Ancak gittiğimde, sahte evrak bulundurmaktan aleyhimde yeni bir dava açıldığını öğrendim. Bunun sonucunda iki yıl daha ceza aldım.

Bunu duyunca yıkıldım. Fakat birkaç gün sonra, bu gelişmenin aslında benim yararıma olduğunu fark ettim. Kutsal Kitaptan pek çok şey öğrenmeme rağmen eğer o gün serbest kalsaydım bu hiç de iyi olmayacaktı, çünkü içimde hâlâ eski yaşam tarzımı sürdürme arzusu vardı. Değişebilmem için daha çok zaman gerekiyordu.

Bazen, Yaratıcının beni kabul etmesinin imkânsız olduğunu düşünürdüm. Fakat 1. Korintoslular 6:9-11 gibi ayetler üzerinde derin düşündüm. Bu ayetlerde, MS birinci yüzyılda bazı kişilerin Tanrı’nın sadık kulları olmadan önce hırsız, içkici ve gaspçı oldukları yazıyor. Fakat onlar Yehova’nın yardımıyla değişmişti. Bu kişilerin yaşadıkları bana büyük cesaret verdi.

Kötü alışkanlıklarımın bazılarından kurtulmam kolay oldu. Örneğin, uyuşturucuyu bırakmakta fazla zorlanmadım. Ancak sigarayı bırakmak çok zor oldu. Bir yıldan fazla bir süre boyunca gösterdiğim yoğun çabanın ardından sonunda bu alışkanlığımdan kurtulabildim. Bu konuda bana yardım eden şeylerden biri de, sigaranın insan sağlığına nasıl zarar verdiği konusunda bilgi edinmemdi. Ama her şeyden önce, Yehova Tanrı’ya durmadan ettiğim dualar bu alışkanlıktan vazgeçmeme yardım etti.

Yehova Tanrı’ya yaklaştıkça, babam bizi terk ettiğinde yaşadığım reddedilme duygusunu yavaş yavaş üzerimden atmaya başladım. Mezmur 27:10’daki sözler beni derinden etkiledi. Orada, “Anam babam beni bıraksa da, Yehova kabul eder” diyor. Artık beni asla terk etmeyecek bir Babam vardı! Ayrıca yaşamımın bir amacı olmuştu. Hapishaneden çıktıktan altı ay sonra, yani 2004 yılının Nisan ayında vaftiz edilerek Yehova’nın Şahidi oldum.

NASIL YARAR GÖRDÜM?

Artık mutlu bir insanım. Kötü alışkanlıklarımdan kurtulduğum için fiziksel ve duygusal sağlığım gençliğimdekinden çok daha iyi. Mutlu bir evliliğim var ve gökteki Babamız Yehova’yla yakın bir ilişki geliştirdim. O’nun Şahitleri arasında çok sayıda baba, anne ve kardeş buldum (Markos 10:29, 30). Kendimle ilgili hiç ümidim yokken onlar bendeki potansiyeli fark ettiler; bunun için minnettarım.

Zaman zaman, geçmişteki yaşam tarzımdan ötürü suçluluk duygularıyla boğuşuyorum. Fakat, Yaratıcımız Yehova’nın vaat ettiği yeni dünyada kötü anıların ‘akla gelmeyeceğini’ bilmek beni teselli ediyor (İşaya 65:17). Bu arada, yaşadıklarım sayesinde, benzer zorluklarla karşılaşan kişilere duygudaşlık gösterebiliyorum. Bu açıdan bakıldığında geçmişim bana avantaj sağlıyor. Örneğin uyuşturucu ya da alkol bağımlısı olanlarla veya suçlularla önyargıya kapılmadan, nispeten daha kolay konuşabiliyor ve Yaratıcımızı onlara tanıtabiliyorum. Şundan eminim ki, eğer ben Yehova Tanrı’yı memnun etmek için yaşamımda değişiklikler yapabildiysem herkes yapabilir!