ข้ามไปยังเนื้อหา

ข้ามไปยังสารบัญ

สะบาโต

สะบาโต

มา​จาก​คำ​ภาษา​ฮีบรู​ที่​แปล​ว่า “พักผ่อน” หรือ “หยุด​พัก” เป็น​วัน​ที่​เจ็ด​ของ​สัปดาห์​ของ​ชาว​ยิว (ตั้ง​แต่​ดวง​อาทิตย์​ตก​ของ​วัน​ศุกร์​ถึง​ดวง​อาทิตย์​ตก​ของ​วัน​เสาร์) วัน​เทศกาล​บาง​วัน รวม​ทั้ง​ปี​ที่ 7 และ​ปี​ที่ 50 ก็​เรียก​ว่า​สะบาโต​ด้วย ใน​วัน​สะบาโต​จะ​ต้อง​ไม่​มี​ใคร​ทำ​งาน ยก​เว้น​ปุโรหิต​ซึ่ง​ทำ​งาน​ใน​ที่​ศักดิ์สิทธิ์ ส่วน​ใน​ปี​สะบาโต ที่​ดิน​จะ​ต้อง​ไม่​มี​การ​ไถ​หว่าน​และ​เจ้าหนี้​ชาว​ฮีบรู​จะ​ทวง​หนี้​จาก​เพื่อน​ร่วม​ชาติ​ไม่​ได้ กฎหมาย​ของ​โมเสส​กำหนด​ข้อ​ห้าม​ใน​วัน​สะบาโต​ไว้​อย่าง​สม​เหตุ​สม​ผล แต่​พวก​ผู้​นำ​ศาสนา​ค่อย ๆ เพิ่ม​กฎ​อื่น​เข้า​ไป จน​พอ​ถึง​สมัย​ของ​พระ​เยซู ประชาชน​จึง​รู้สึก​ว่า​กฎ​เรื่อง​วัน​สะบาโต​ทำ​ตาม​ได้​ยาก—อพย 20:8; ลนต 25:4; ลก 13:14-16; คส 2:16