Rzymian 9:1-33

  • Paweł odczuwa smutek z powodu cielesnego Izraela (1-5)

  • Prawdziwe potomstwo Abrahama (6-13)

  • Nie można kwestionować decyzji Boga (14-26)

    • Naczynia gniewu i naczynia miłosierdzia (22, 23)

  • Wybawiony zostanie tylko ostatek (27-29)

  • Izrael się potknął (30-33)

9  Jako naśladowca Chrystusa mówię prawdę. Nie kłamię. Moje własne sumienie pozostające w zgodzie z duchem świętym zaświadcza, 2  że odczuwam w sercu wielki smutek i nieustanny ból. 3  Bo dla dobra swoich braci, swoich rodaków*, byłbym nawet gotowy sam zostać przeklęty i oddzielony od Chrystusa. 4  Są to przecież Izraelici, którzy zostali usynowieni+ przez Boga, którzy otrzymali chwałę, przymierza+, Prawo*+, świętą służbę+ i obietnice+. 5  Są to potomkowie praojców+, od których pod względem cielesnym* pochodzi Chrystus+. Niech Bóg, który jest nad wszystkim, będzie wysławiany na wieki. Amen. 6  Nie znaczy to jednak, że słowo Boga zawiodło. Bo nie wszyscy, którzy pochodzą od Izraela, rzeczywiście są Izraelem+. 7  I nie wszyscy z racji tego, że stanowią potomstwo Abrahama, naprawdę są jego dziećmi+. Raczej jak napisano: „Obiecane ci potomstwo przyjdzie przez Izaaka”+. 8  To znaczy, że nie jego dzieci cielesne naprawdę są dziećmi Bożymi+. Za prawdziwe potomstwo Abrahama uważane są dzieci urodzone zgodnie z obietnicą+. 9  Słowa obietnicy były następujące: „Przyjdę za rok o tej porze i Sara będzie miała syna”+. 10  Ale obietnica została złożona również wtedy, gdy zaszła w ciążę Rebeka i miała urodzić naszemu praojcu Izaakowi bliźnięta+. 11  Gdy jeszcze się nie urodziły i nie zrobiły nic dobrego ani nic złego, wtedy — żeby zgodnie z zamierzeniem Bożym wybór dalej zależał nie od czyichś uczynków, lecz od Tego, który powołuje — 12  powiedziano jej: „Starszy będzie niewolnikiem młodszego”+. 13  Tak jak napisano: „Pokochałem Jakuba, a Ezawa znienawidziłem”+. 14  Co więc powiemy? Czy Bóg jest niesprawiedliwy? Nic podobnego!+ 15  Mówi On do Mojżesza: „Okażę miłosierdzie temu, komu zechcę je okazać, i okażę współczucie temu, komu zechcę je okazać”+. 16  A zatem wybór nie zależy od czyjegoś pragnienia ani od czyichś wysiłków*, ale od Boga, który okazuje miłosierdzie+. 17  Do faraona mówi On w Pismach: „Zostawiłem cię przy życiu tylko dlatego, żeby na twoim przykładzie pokazać swoją moc i żeby moje imię było rozgłaszane po całej ziemi”+. 18  Tak więc komu chce, okazuje On miłosierdzie, a komu chce, pozwala zaciąć się w uporze+. 19  Zapytasz mnie więc: „Dlaczego Bóg wciąż doszukuje się winy? Czy ktoś może sprzeciwić się Jego woli?”. 20  Człowieku, kim ty właściwie jesteś, że śmiesz krytykować Boga?+ Czy rzecz uformowana powie temu, który ją uformował: „Dlaczego mnie taką zrobiłeś?”+. 21  Czy garncarz nie ma władzy nad gliną+, żeby z tej samej bryły zrobić jedno naczynie do celów zaszczytnych, a drugie do celów niezaszczytnych? 22  Jeśli więc Bóg — choć chciał okazać swój gniew i ukazać swoją moc — z ogromną cierpliwością tolerował naczynia gniewu zasługujące na zniszczenie, to co z tego? 23  I co z tego, jeśli uczynił tak, żeby ukazać bogactwo swej chwały na naczyniach miłosierdzia+, które z góry przygotował dla chwały, 24  czyli na nas, których powołał nie tylko spośród Żydów, lecz także spośród innych narodów?+ 25  Tak jak mówi w Księdze Ozeasza: „Tych, którzy nie są moim ludem+, nazwę ‚swoim ludem’, a tę, która nie była kochana, nazwę ‚kochaną’+. 26  I tam, gdzie im mówiono: ‚Nie jesteście moim ludem’, nazwie się ich ‚synami żywego Boga’”+. 27  Ponadto Izajasz ogłasza w związku z Izraelem: „Choćby Izraelitów było tak dużo jak piasku morskiego, wybawiony zostanie tylko ostatek+. 28  Bo Jehowa* dokona na ziemi rozrachunku — całkowicie i bez zwlekania*+. 29  Izajasz również to zapowiedział: „Gdyby Jehowa*, Bóg Zastępów, nie pozostawił nam potomstwa, stalibyśmy się jak Sodoma, przypominalibyśmy Gomorę”+. 30  Co więc powiemy? To, że ludzie z innych narodów, chociaż nie zabiegali o prawość, osiągnęli prawość+ — prawość wynikającą z wiary+. 31  Natomiast Izrael, chociaż zabiegał o prawość opartą na Prawie, nie osiągnął jej. 32  Dlaczego? Ponieważ nie zabiegał o nią przez wiarę, lecz przez uczynki — jakby dzięki nim było to możliwe. Potknął się o „kamień, o który ludzie się potykają”+. 33  Tak jak napisano: „Kładę na Syjonie kamień+, o który ludzie się potykają, skałę, przez którą upadają*, ale kto oprze na nim swoją wiarę, nie będzie rozczarowany”+.

Przypisy

Dosł. „krewnych według ciała”.
Dosł. „według ciała”.
Dosł. „od chcącego ani biegnącego”.
Lub „do końca i szybko”. Dosł. „kończąc i przycinając”.
Lub „kamień potknięcia, skałę obrazy”.